Lemmy | Η γέννηση του μεσσία της σκληρής μουσικής

Στις 28 Δεκεμβρίου του 2015 έφυγε από την ζωή ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες και τραγουδιστές που έχουν στιγματίσει τον πολυτάραχο 20ο αιώνα και την μουσική σκηνή.

Γράφει ο Γιώργος Παναγιώτης Πλατανίτης

Η είδηση του θανάτου προκάλεσε παγκόσμιο σοκ σε όσους ήξεραν για την εκκεντρική προσωπικότητα με τα δερμάτινα ναζιστικά ρούχα. Αν και δεν ήταν, αυτό δεν εμπόδισε ούτε την σταδιοδρομία του, ούτε τις σχέσεις του με χιλιάδες γυναίκες ή την τεράστια μουσική πορεία του να σπιλωθεί, κάνοντας “fan” και “groupies” να πέσουν από τα σύννεφα με την λυπητερή αυτή είδηση. Ίσως να ήταν “ενσάρκωση της Ροκ και Μέταλ μουσικής μαζί”, με τους υπόλοιπους -ακόμα και αν ήταν πιο πριν από εκείνον- να είναι οι “Απόστολοι” των ειδών αυτών. Ήταν ο μεσσίας.

Ο Ίαν Φρέϊζερ Κίλμιστερ (Ian Fraser Kilmister), πιο γνωστός ως “Lemmy” και frontman των Motörhead ,γεννήθηκε 24 Δεκεμβρίου του 1945 στο Stoke-on-Trent της Βρετανίας και μεγάλωσε στο νησί Anglesey (Άνγκλεσι), της Ουαλίας .Στην εφηβική ηλικία ασχολήθηκε με το να παίζει κιθάρα, ενώ εντάχθηκε στην πρώτη του μπάντα με το όνομα Sundowners-μουσικά επηρεασμένος από τους Beatles.

Μουσικά εντάχθηκε (μετά τους Sundowners) σε συγκροτήματα όπως: Rainmakers, The Motown Sect, The Rockin’ Vickers όπου με τους τελευταίους προέκυψαν κάποια αναγνωρίσιμα single (Dandy, It’s alright). Το 1967, μετακομίζει στο Λονδίνο για να συγκατοικήσει με τον μπασίστα του Τζίμι Χέντριξ, Noel Redding καθώς από μικρός τον θαύμαζε (οι Sundowners είχαν συνεργαστεί με τον Χέντριξ το ’68). Ο Lemmy συνεργάστηκε με τον κιθαρίστα Larry Wallis των Pink Fairies, σχηματίζοντας τον Ιούνιο του ’75, τους Motörhead, με την ονομασία του συγκροτήματος να προέρχεται από το τελευταίο κομμάτι που έγραψε όταν ήταν μέλος των Hawkwind. Αρχικός σκοπός του ήταν να ονομάσει το συγκρότημα Bastards, αλλά άλλαξε γνώμη μετά από προτροπή του μάνατζερ του.

Παραδόξως, το παρατσούκλι του Lemmy προήλθε από τα επίμονα παρακάλια του για να του δανείσουν χρήματα: Lend me (Lemmy) a few bucks/a peny.

Αυτό που έκανε τον “Lemmy” γνωστό, πέρα από την καθαρά Metal και σε κάποια κομμάτια thrash n’ roll μουσική, ήταν η πολυτάραχη ζωή του. Μια ζωή, γεμάτη με πολύ ποτό, ναρκωτικές ουσίες (εκτός ηρωίνης), πολλούς φίλους στο χώρο της μουσικής και εκτός αυτής και πληθώρα από γυναίκες· πάνω από 1.200! Δεν παραλείπονται συνεργασίες με τους Hawkind, Ozzy Osbourne κ.α και η εμφάνιση στο πλευρό του παλαιστή Triple H στην Wrestlemania 17 το 2001 & Wrestlemania 21. Έχει περάσει και από ταινίες με πιο γνωστές το Hardware (1990) και Citizen Toxie: The Toxic Avenger.

Το 2015, έχοντας ζήσει μια πολυτάραχη ζωή αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 70 ετών από καρκίνο του προστάτη ,στο σπίτι στο Λος Άντζελες όταν ο καρκίνος είχε διαγνωστεί μόλις δύο μέρες πριν τον θάνατό του! Το 2015 ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στην ζωή του περιλαμβάνει πολλούς τραγουδιστές (Ozzy,Slash, Scott Ian κ.α) που μίλησαν για αυτόν. Όμως ήταν τόσοι πολλοί που κόπηκαν στο μοντάζ!

Πιο γνωστοί δίσκοι: Bomber, Ace of Spades, Orgasmatron, 1916, We are Motorhead, Aftershock κλπ

Tα πιο γνωστά τραγούδια του(ς) ήταν : Bomber (’79),Ace of Spades(’80), Orgasmatron (’86), Hellraiser, The Game, Cat Scratch Fever, Bad Religion…

Ωστόσο ο Lemmy ήξερε να ταράσσει τα νερά ΚΑΙ με τις δηλώσεις του. Γι’ αυτό θα κλείσω με τις πιο χαρακτηριστικές:

“Είναι προφανές ότι η αλήθεια δεν αρέσει στους ανθρώπους αλλά εμένα μου αρέσει. Την λατρεύω γιατί ενοχλεί πολλούς. Εάν τους αποδείξεις ότι λένε ανοησίες ίσως κάποια στιγμή ένας από αυτούς θα πει: “Ω, για στάσου μια στιγμή, ήμουν λάθος”. Ζω για αυτές τις στιγμές. Είναι σπάνιες, πίστεψε με”, από το βιβλίο του “White Line Fever”.

“Κάποτε ένα περιοδικό στην Αγγλία ισχυρίστηκε ότι έκανα σεξ με 2.000 γυναίκες αλλά δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Ήταν μόλις 1.000”, στο Spin.

“Ό,τι είναι ευχάριστο σε αυτή τη ζωή, είναι επικίνδυνο”, στον The Independent.

“Οι άνθρωποι δεν γίνονται καλύτεροι όταν πεθαίνουν, απλά τους μνημονεύουμε σαν να είναι καλύτεροι. Είναι ένα ψέμα! Οι άνθρωποι είναι πάντα καθίκια, απλά είναι νεκρά καθίκια!”, στο βιβλίο του “White Line Fever”.

“O θάνατος είναι κάτι αναπόφευκτο, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι κάτι που συνειδητοποιείς όσο μεγαλώνεις. Δεν με απασχολεί. Είμαι έτοιμος για αυτόν. Όταν πεθάνω θέλω να πεθάνω κάνοντας αυτό που ξέρω να κάνω καλά. Αν πεθάνω αύριο δεν θα παραπονεθώ. Πέρασα καλά”, στο Classic Rock.