Photo by Aris Vevis
Αυτοί είναι οι Έλληνες Rollin’ Dice που θα παίξουν με τους Iron Maiden
Ανατριχίλες και ξινίλες. Αυτά τα δυο ψυχοσυναισθηματικά σοκ με κατέκλυσαν κάπου εκεί, αρχές Σεπτεμβρίου του 2017. Ένα ξέγνοιαστο απογευματάκι, μόλις είχα τελειώσει τη μίξη και ένα τυπικό mastering για τον δίσκο μου, που θα συνόδευε το δεύτερο βιβλίο μου. Εκεί, στα φιλόξενα Made In Hell Studios του David Prudent, πίναμε τις μπύρες μας και ακούγαμε μουσικούλα για να χαλαρώσουμε από την σκληρή δουλειά. Τότε ήταν που τόλμησα να τον ρωτήσω, αν έχει κάτι να με αφήσει να ακούσω. Κάτι τόσο hot που είχε γνωρίσει τον τελευταίο καιρό, που του έκανε εντύπωση.
Και μου έβαλε τους Rollin’ Dice. Αφού με άφησε και σιγοψήθηκα με τα κομμάτια Common Lies και What About Today (οι ανατριχίλες που λέγαμε), μου έσκασε και το παραμύθι για την πάρτι τους. «Είναι σχεδόν 20χρονοι», είπε. Εκεί ήρθαν οι ξινίλες. Μα… Μόλις είχα τελειώσει τις ηχογραφήσεις που κράτησαν 1,5 χρόνο, ενός έργου ζωής για μένα και αμέσως ζήλεψα τη δεξιοτεχνία που χρειάζεται για να βγάλεις δυο τραγούδια με αυτήν την ποιότητα (κι ακόμα 6 που δεν είχα ακούσει ακόμα) σε μια βδομάδα ηχογραφήσεων, όπως μου είπε αργότερα. Και σε αυτές τις ηλικίες. Ναι, ναι ξέρω πως στο εξωτερικό σε αυτές κι ακόμα νεότερες ηλικίες γίνεται το ΜΠΑΜ, αλλά εδώ, στην Ελλάδα ντε, έχουμε τη νοοτροπία πως ο 20χρονος είναι ακόμα παιδάκι. Anyway…
Ευτυχώς η ζήλια μου είναι μια σταλιά μπροστά στον θαυμασμό που δείχνω στο ωμό ταλέντο όταν το βλέπω μπροστά μου. Γιατί αν δεν υπήρχαν ταλαντούχοι άνθρωποι ανάμεσά μας, ανεξαρτήτου ηλικίας, δεν θα κουνούσαμε από τον καναπέ να κάνουμε κάτι κι εμείς οι λιγότερο ταλαντούχοι.
Και έρχεσαι εσύ φίλε αναγνώστη να με ρωτήσεις: τι έχουν οι Rollin’ Dice που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τόσα και τόσα ταλαντούχα ελληνικά γκρουπ; Και είναι καλή ερώτηση, αλλά θα στην αντιστρέψω. Θα σου απαντήσω τι εύχομαι να έχουν, καθώς από τη θέση αυτή του editor/blogger στο School Of Rock έχω μιλήσει με πολύ κόσμο όλα αυτά τα χρόνια, με ισάξια και ίσως και πολυπλοκότερα ντεμπούτα, αλλά κάπου στην πορεία έχασα το στίγμα τους.
Εύχομαι να έχουν διάρκεια, υπομονή και ευκαιρίες. Να τα έχουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον, γιατί δείχνουν πως τον ξέρουν αυτόν τον τρίπτυχο δρόμο.
Δεν είναι μπάντα που δημιουργήθηκε χτες, ενώ πέρασαν από πολλούς ανασχηματισμούς για να πετύχουν αυτό το trio που βγάζει πυκνότερο ηλεκτρικό feedback από μπάντες με δυο κιθάρες. Ενώ από ευκαιρίες… Ε, θα παίξουν στην μέρα των Iron Maiden στο Rockwave του 2018. Ένα από τα πιο απαιτητικά κοινά και δύσκολα κοινά, καθώς πολλοί από τους οπαδούς των Iron Maiden (που ακόμα τους θεωρώ #1 μπάντα του πλανήτη, για να μην παρεξηγηθώ), μπορεί να μην έχουν τόσο υπομονή για ανερχόμενες μπάντες.
Το ντεμπούτο τους με τίτλο Way To The Sun κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2017 μέσω του Metal Hammer και όταν ανέβηκε στο Bandcamp είχα την ευκαιρία να λατρέψω και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Με έκπληξη είδα πως προτιμούν να μιλούν με τις εμφανίσεις και τη μουσική τους, αλλά τους παρέσυρα και σε μια κουβέντα με λόγια. Να μιλήσουμε βρε αδερφέ για πολλά και διάφορα. Αυτοί είναι οι Rollin’ Dice.
Θα ξεκινήσω ανάποδα τη συνέντευξη. Μαθαίνετε πως θα είσαστε στο Rockwave 2018, μαζί -μεταξύ άλλων- με τους Iron Maiden. Πρώτες σκέψεις και αντιδράσεις;
Έκρηξη χαράς, γέλια και έπειτα συνειδητοποίηση του μεγέθους της υποχρέωσης μας. Το να μπορέσεις να καλύψεις τις ανάγκες μιας open air συναυλίας, όταν είσαι ένα group που δεν το έχει επαναλάβει στο παρελθόν, απαιτεί μία αναπροσαρμογή των όσων έχεις μέχρι στιγμής ετοιμάσει για να παρουσιάζεις σε πιο κλειστού τύπου συναυλίες. Εννοείται πως το δέος που σε καταβάλει και μόνο στη σκέψη ότι θα συμμετάσχεις στο ίδιο event με αυτά τα ονόματα είναι απερίγραπτο, αλλά αυτό είναι σε πρώτο επίπεδο. Αργότερα σε καταβάλουν άλλες σκέψεις που έχουν να κάνουν περισσότερο με την επιτυχή εκπλήρωση του σκοπού σου μέσα σε όλο αυτό.
Δεν πιστεύω να προτιμούσατε να είσαστε στην μέρα των Judas Priest;
Κοίτα, είναι ιδιαιτέρως δελεαστική και αυτή σαν ημέρα, αλλά νομίζω πως οι συγκρίσεις περιττεύουν όταν μιλάμε για group τέτοιου βεληνεκούς. Οπότε θα μείνουμε με Maiden.
Ακούσατε τον νέο δίσκο των Priest; Πώς γίνεται ο Halford να έχει ΤΕΤΟΙΑ φωνή στα 66 του χρόνια; Είναι μόνο το ταλέντο ή υπάρχει και δουλειά από πίσω;
Στους Dice οι 2 στους 3 είχαμε την τύχη να δούμε τους Priest μέσα στην τελευταία δεκαετία και τολμώ να πω πως και οι 2 είχαμε απορήσει πως τα κατάφερνε τόσο άψογα στην ερμηνεία του ο Halford. Σίγουρα υπάρχουν κάποιες μικρές «εκπτώσεις» ερμηνευτικά σε σχέση με τα νιάτα του, αλλά είναι τόσο αμελητέες και η ψυχή που βγάζει αυτός ο τόσο έμπειρος πλέον τραγουδιστής, είναι τόσο μεγάλη που υπερκαλύπτει τα πάντα. Στον πιο πρόσφατο δίσκο τους ζει μια δεύτερη νιότη. Δεν υπάρχει σημείο που να υστερεί ή να έχει να ζηλέψει κάτι από την νεότερη έκδοση του εαυτού του. Σαφέστατα κάτι τέτοιο δεν αρκεί να έχεις μόνο ταλέντο για να το διατηρήσεις τόσες δεκαετίες. Το ταλέντο και η έφεση σε κάποια τέχνη είναι απλά ο λόγος για να ξεκινήσεις να ασχολείσαι με αυτή, η σκληρή δουλειά είναι όμως αυτή που στη συνέχεια θα σου αποδώσει τα προς το ζην και τα εύσημα και στη συγκεκριμένη περίπτωση μέχρι και τον χαρακτηρισμό “Metal God”.
Πάμε στα δικά σας. Τι ανταπόκριση είχε το πρώτο σας άλμπουμ με τίτλο Way to the Sun, που κυκλοφόρησε μέσω του Metal Hammer τον περασμένο Νοέμβριο σε φυσική μορφή;
Το feedback που έχουμε λάβει από τον κόσμο είναι πολύ θετικό και μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Μας δίνει δύναμη και θέληση να θέλουμε να συνεχίσουμε και να δώσουμε τα μέγιστα επί σκηνής. Προς το παρόν αυτό που μας απασχολεί περισσότερο απ’ όλα είναι να ακουστεί σε όσα περισσότερα μέρη γίνεται. Το Metal Hammer ήταν το απόλυτο μέσο για να το επιτύχουμε αυτό και πλέον συνεχίζουμε να το διαδίδουμε με όσες το δυνατόν περισσότερες εμφανίσεις μας ανά την Ελλάδα.
Πόσα κομμάτια από αυτά ήταν προϊόντα δουλειάς μηνών ή και παραπάνω και πόσα προέκυψαν από έμπνευση και σπίθα της στιγμής;
Τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου γράφτηκαν στη σπίθα της στιγμής όπως κι εσύ λες, αλλά κατ’ ανάγκην, καθότι θέλαμε οπωσδήποτε να ολοκληρώσουμε αυτό το πόνημα όσο πιο σύντομα γινόταν εφόσον υπήρχαν και κάποια εξ’ αυτών που περίμεναν ήδη χρόνια να ακουστούν.
Πότε ονειρευτήκατε για πρώτη φορά πως θα συμμετάσχετε σε κάτι τόσο μεγάλο όσο το Rockwave;
Ατομικά, σίγουρα πολύ πριν καν υπάρξουμε σαν group. Από μικροί συνηθίζαμε να πηγαίνουμε σε συναυλίες και τo Rockwave πάντοτε ήταν ένας κοινός τόπος συνάντησης. Έχει τύχει να δούμε παρέα μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της rock και metal μουσικής στο Terra Vibe park. Το να συμμετάσχεις σε αυτό το θεσμό είναι ένα εφηβικό όνειρο που γίνεται πραγματικότητα.
Μήπως είστε μικροί -ηλικιακά- για Rocwave και πάρουν αέρα τα μυαλά σας (εκτός από μαλλιά σας); Πόσα χρόνια είστε ενεργοί και παλεύετε για να φτάσατε σε ένα πρώτο επίπεδο αναγνώρισης που έχετε σήμερα;
Το μόνο σίγουρο είναι πως χρειάζεται να πάρουμε λίγο αέρα, όχι στα μυαλά, αλλά στα φτερά μας. Το Rockwave για εμάς, εκτός μουσικού θεσμού, είναι και ένα όχημα, ένα μέσο για να φτάσεις σε αυτό το πρώτο επίπεδο αναγνώρισης όπως λες, άρα μας είναι απαραίτητο. Το σχήμα αν εξαιρέσεις τις αλλαγές σε μέλη και στο μουσικό του ύφος υπάρχει 6 χρόνια. Έπειτα από τις απαραίτητες ζυμώσεις πιστεύουμε ότι έχει έρθει ο καιρός για να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω και το Rockwave είναι σίγουρα το πρώτο σκαλί σε εγχώριο επίπεδο που θα πρέπει να ανέβουμε. Τώρα όσον αφορά την ηλικία μας, κατα τη γνωμή μας και πολύ αργά είναι που κάνουμε αυτά τα βήματα. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί κάποιος στη σύγχρονη μουσική σκηνή πρέπει να τριανταρίσει για να ακουστεί λιγάκι παραπάνω.
Τα μουσικά ινδάλματα μας, ήδη στην ηλικία μας είχαν αρχίσει να χτίζουν το μύθο τους. Προφανώς και δε μπορούμε να συγκριθούμε με τα μεγαθήρια Led Zeppelin και Black Sabbath π.χ. όταν έχουν μια τόσο τεράστια λίστα επιτευγμάτων στη μουσική βιομηχανία, αλλά όταν έχεις όνειρα, και μάλιστα τέτοιου είδους, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να σκέφτεσαι σε σχέση με τους καλύτερους όλων των εποχών, πώς θα πρέπει να πράττεις και πώς θα έχεις μία σκληρή στάση απέναντι στα χρονοδιαγράμματα σου, γιατί κάποια πράγματα δεν είναι σαν το ποδήλατο σε αυτό το χώρο. Θαυμάζουμε αφάνταστα πολύ τους Greta Van Fleet π.χ. που με τις απίστευτες δυνατότητες τους και όντας και μικρότεροι από εμάς έχουν καταφέρει τόσα, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Το αν θα καταφέρεις να διατήρησεις τα κεκτημένα είναι περισσότερο το θέμα σε κάθε περίπτωση, κι αυτό πλέον δεν κρίνεται μόνο από την ωριμότητα του ατόμου στην σύγχρονη εποχή, αλλά κυριώς από εξωγενείς παράγοντες που δε μπορεί κανείς να ελέγξει.
Από κάθε κριτική, λένε, πως μπορείς να βγάλεις κάτι θετικό. Το έμαθα και σαν συγγραφέας. Ωστόσο, έχετε διαβάσει/ακούσει κάτι για εσάς που να το θεωρήσατε άδικο;
Εν έτει 2018 ο κάθε ένας, ευτυχώς κατά τη γνώμη μας, μπορεί να εκφράζεται και ενίοτε να ακούγεται και η γνώμη του δημοσίως μέσω πολλών μέσων, κάτι που δίνει μια πολύπλευρη υπόσταση σε ένα καλλιτεχνικό πόνημα σε σχέση με το πώς το αντιλαμβάνονται διαφορετικοί άνθρωποι και τι συναισθήματα τους δημιουργεί. Παρόλα αυτά, επειδή κάθε τι έχει και το τίμημα του, η ψηφιακή εποχή την οποία και έχουμε αρχίσει να διανύουμε και κατά κόρον είναι υπεύθυνη για τα παραπάνω, έχει οδηγήσει και στο γνωστό φαινόμενο του ημιμαθή κριτικού που κρύβεται πίσω από ένα πληκτρολόγιο και μία οθόνη, – κάποιες φορές και επώνυμα, αλλά στην εποχή του “edit” καμία σημασία δεν έχει αυτό – άνευ εμπειρίας σε σχέση με τα τεκταινόμενα, θεωρώντας πως μπορεί να «ρίξει» ή να «ανεβάσει» την προσπάθεια ενός καλλιτέχνη με ένα μόνο κλικ.
Δυστυχώς, αυτή η κατάσταση εν μέρει ισχύει. Αλλά ισχύει γι’ αυτούς που δε γνωρίζουν πως να φιλτράρουν την κακεντρεχή κριτική που δεν έχει κανένα ουσιαστικό υπόβαθρο και στοχεύει απλά στο να «τρολάρει» και να πλήξει τον καλλιτέχνη συναισθηματικά. Αυτού του είδους οι άνθρωποι δυστυχώς καταλήγουν να πέφτουν στην «παγίδα» του κάθε ημιμαθή και μπαίνουν σε ένα πόλεμο που δυστυχώς δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσουν. Τώρα όσον αφορά εμάς, είμαστε ανοιχτοί σε κάθε σχολιασμό, αλλά μας αγγίζουν μόνον όσοι έχουν κάτι ουσιαστικό και “to the point” να πουν. Μέχρι στιγμής ευτυχώς δεν έχει προκύψει κάποιος αρνητικός σχολιασμός ούτε από άτομα που θέλουν εσκεμμένα να μας βλάψουν, ούτε από άτομα που κάνουν σοβαρά τη δουλειά τους. Στην περίπτωση που προέκυπτε κάτι αρνητικό από κάποιον που κρίνει σοβαρά και ουσιαστικά, με πολύ μεγάλη μας χαρά θα το ακούγαμε και θα σπεύδαμε να το βελτιώσουμε. Μόνον έτσι μπορεί κάποιος να βελτιωθεί πραγματικά.
Εγώ έχω αποκοπεί από τα πράγματα ή σπανίζει η τριμελής μορφή για μπάντες που έχουν το δικό σας μουσικό στιλ;
Η αλήθεια είναι πως στο παρελθόν σπάνιζε, τα τελευταία χρόνια όμως, ιδίως στο εξωτερικό, έχει αρχίσει και εξαπλώνεται αυτό το «φαινόμενο». Θες γιατί είναι στη μόδα; Θες γιατί είναι πιο οικονομικό για τον καλλιτέχνη ή κάποια δισκογραφική; Πάντως λειτουργεί σε πολλά πεδία και με πολύ πρακτικούς τρόπους.
Είναι πιο εύκολο όταν βρίσκεστε σε διαδικασία σύνθεσης τραγουδιών αλλά και ηχογράφησης, τα λιγότερα μέλη;
Σίγουρα σου λύνει τα χέρια, καθώς οι γραμμές που μπορεί να κινηθεί κάποιος συνθετικά είναι πολύ διακριτές και δύσκολα μπλέκονται, κυρίως λόγω αρμοδιοτήτων μέσα στο σχήμα. Όταν ο Αντώνης π.χ. παίζει κιθάρα και τραγούδα στους Dice, δεν έχει να συνεννοηθεί με κάποιον δεύτερο για τους στίχους. Ό,τι προκύπτει απ’ τον κάθε ένα μας, συγκεντρώνεται, το επεξεργαζόμαστε και ολοκληρώνεται. Σαν διαδικασία είναι πολύ πιο υγιής, λιγότερο χρονοβόρα και πολύ πιο δημιουργική. Σου διευρύνει χρωματικά την παλέτα. Στο παρελθόν πριν κυκλοφορήσει το “Way to the Sun” που ήμασταν περισσότερα άτομα, δύσκολα έβγαζες άκρη. Λίγο η απειρία, λίγο ο υπερβολικός ζήλος του καθενός, λίγο το ότι εν τέλει όλα τα γρανάζια της μηχανής δεν λειτουργούσαν σωστά, πηγαίναμε πίσω. Γι’ αυτό και όταν είδαμε ότι το πράγμα λειτουργεί πιο αποτελεσματικά με τρία μόνο άτομα, δε το πολυσκεφτήκαμε.
Βλέπω στα προφίλ σας πως βάζετε τους The Who πάντα πρώτους ως επιρροή, αλλά όταν σας άκουσα για πρώτη φορά στα Made In Hell Studios ήταν ξεκάθαρα οι Zeppelin που μου ήρθαν στο μυαλό. Αργότερα, όταν stream-άρισα το άλμπουμ σας με την ησυχία μου, μού ήρθε και λίγο Sabbath με Dio. Η ερώτηση είναι, πώς βρίσκεις την απαραίτητη ισορροπία να βρεις τον φρέσκο ήχο που έχουν οι Rollin’ Dice μέσα από τόσο κλασικά ακούσματα;
Πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο απλά προκύπτει. Το θέμα είναι το σημείο αναφοράς και έμπνευσης σου να είναι μεν διακριτό αλλά να μην είναι δεσμευτικό. Εμείς έχουμε πάντα ως έναρξη μας τα τέλη 60’s, αρχές 70’s. Συνθετικά εκεί κινούμαστε αν αποδομήσει κάποιος τα κομμάτια μας χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν του τον ήχο. Αυτό που οδήγησε όμως επιτυχημένα σε αυτή την ισορροπία που λες είναι περισσότερο η νοοτροπία με την οποία δουλέψαμε σε αυτό το δίσκο. Θέλαμε να έχει live αισθητική κι γι’ αυτό το ολοκληρώσαμε σε μία μόλις εβδομάδα. Έτσι λοιπόν αναπόφευκτα, χρησιμοποιώντας τα μέσα που έχεις για να γράψεις – τα οποία σίγουρα δεν είναι μπομπίνες – και παίζοντας παράλληλα σα να βρίσκεσαι στο σήμερα, οδηγείται το πράγμα από μόνο του.
Ερώτηση προς τον Αντώνη Καραθανασόπουλο. Συγνώμη guys αλλά ξέρετε, είναι και κιθαρίστας και τραγουδιστής, βλέπω όμως πως σπουδάζεις και για ηθοποιός. Θα είναι χαζό να ρωτήσω αν η όποια εμπειρία στο θεατρικό σανίδι βοηθάει σε μια live συναυλία, ωστόσο το θέμα είναι πόσο; Θα ήσουν διαφορετικός αν δεν είχες αυτό το background πιστεύεις;
Αντώνης: Αυτή τη στιγμή έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου στην υποκριτική και εργάζομαι κανονικά στο ελληνικό θέατρο. Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως ενώ διαδικαστικά χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση μια παράσταση από μία συναυλία επί σκηνής και τα δύο έχουν ένα κοινό στοιχείο που είναι απαραίτητο για να λειτουργήσουν τα πράγματα. Χρειάζονται ψυχή. Να έχεις να δώσεις και να μοιραστείς ένα κομμάτι του εαυτού σου πραγματικά με αυτόν που έρχεται να σε δει, για να μπορεί να ταυτιστεί και να επικοινωνήσει μαζί σου. Σε αυτό με έχει εκπαιδεύσει πολύ η τριβή μου με το κοινό επί σκηνής στο θέατρο, οπότε σίγουρα η άνεση που έχω στην έκθεση μου επί σκηνής προσδίδει θετικά στο πώς να χειριστώ κάποιες καταστάσεις επί σκηνής όταν παίζω με τους Dice. Παρόλα αυτά επειδή διαφέρουν σε πολλά διαδικαστικά οι δύο τέχνες, πιστεύω ότι έχω πολλά ακόμα να μάθω στο χώρο της μουσικής, που μόνο ο χρόνος και η συνεχής τριβή μπορούν να μου αποδώσουν.
Ερώτηση προς όλους: Ποια είναι η μπάντα ή ο καλλιτέχνης που σας αρέσει και θα ήταν έκπληξη να το μάθει κάποιος οπαδός σας.
Αντώνης: Είμαι κρυφός λάτρης του Michael Jackson.
Γιάννης: Ακούω πολύ Charles Mingus.
Άγγελος: Λόγω παρέας έχω αρκετά χιπ-χοπ ακούσματα. Από την ξένη σκηνή ξεχωρίζω τους a tribe call quest, και από την εγχώρια τον ΛΕΞ.
Έχετε σχέδια για τον επόμενο δίσκο σας;
Έχουμε ήδη αρχίσει να δουλεύουμε νέο υλικό. Αυτή τη φορά θέλουμε να πάρουμε λίγο παραπάνω χρόνο στο στούντιο και να εξετάσουμε κάποια πράγματα στον ήχο μας. Θέλουμε το επόμενο να έχει μια πιο vintage προσέγγιση σε πιο κλασικές οδούς τόσο συνθετικά όσο και ηχητικά.
Κλασικό κλείσιμο… Τι ακούτε αυτή την περίοδο από rock/metal και σας έχει κολλήσει άσχημα;
Αντώνης: Έχω κολλήσει με το νέο δίσκο των Kadavar, “Rough Times” το οποίο εναλλάσσω με το “Sabotage” και το “Master of Reality” των Sabbath. Αναμένω με ανυπομονησία επίσης το “Peace” των Graveyard.
Γιάννης: Για 6η συνεχόμενη χρονιά το Legend των Witchcraft είναι σταθερά στο cd player και το νέο Corrosion of Conformity που το περίμενα πως και πως και τα σπάει.
Άγγελος: Από τα τελευταία κολλήματα είναι οι Rival Sons και γι αυτό έχουν μεγάλη ευθύνη ο Αντώνης και ο Γιάννης, ενώ Zeppelin και Kyuss είναι μόνιμα στο repeat.
Οι Rollin’ Dice είναι οι:
- Αντώνης Καραθανασόπουλος (κιθάρα και φωνή)
- Γιάννης Ρομπας (μπάσο)
- Άγγελος Καλογιάννης (τύμπανα)
Ενώ οι επόμενες εμφανίσεις τους είναι:
- 20 Απριλίου στο Ghetto Bar στην Πάτρα
-
4-5 Μαϊου MADE IN HELL Festival (Διάβασε όλο το εντυπωσιακό Line UP και πληροφορίες)
