Η εκδίκηση του Σαλαζάρ | Οι Πειρατές είναι και πάλι κουλ

Η 25η του Μάη είναι ξεχωριστή ημερομηνία για τους απανταχού φανς των Πειρατών της Καραϊβικής. Η 5η ταινία του franchise είναι γεγονός και είμαστε εδώ για να παραθέσουμε την δική μας οπτική. Η προσπάθεια για μία συμβατική και political correct εισαγωγή μόλις πήγες στράφι.

Υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο ουσιώδης γίνεται, χωρίς πολλές φανφάρες.

Γράφει ο Βαγγέλης Παπαδημητρίου

Λίγο πολύ, όλοι ξέρουμε τι εστί Πειρατές της Καραϊβικής και δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να κακολογήσει αυτή την σειρά ταινιών. Εκτός από την τρίτη. Ήταν ένα χάλι, συμφωνούμε. Στην περίπτωση της καινούργιας, με τίτλο: «H εκδίκηση του Σαλαζάρ» τα πράγματα είναι εύπεπτα. Το φιλμ είναι ωραίο και θα περάσεις σούπερ. Πρέπει να αναλύσουμε λιγάκι παραπάνω, γιατί με 110 λέξεις, δεν γίνεται δουλειά.

Την κατακλείδα την έχουμε. Πάμε στις λεπτομέρειες. Δεν ξέρω τι θυμάστε από τα προηγούμενα, αλλά εγώ συνειδητοποίησα πως πρέπει 2 πραγματάκια να τα συγκρατείς. Δεν έγινε και κάτι απλά πρέπει να το επισημάνω, γιατί έχουν μεσολαβήσει και 6 χρόνια από το «Άγνωστα νερά». Η αισθητική δεν αλλάζει, όλα λειτουργούν εξαιρετικά στο οπτικό αποτέλεσμα, με ίσως μόνο ψεγάδι την ψηφιακή απεικόνιση του Τζακ Σπάροου σε νεαρή ηλικία. Εκεί εντόπισα ένα λάθος. Ή καλύτερα μία κακή παρένθεση. Ίσως έπρεπε να πάρουν ένα μαθηματάκι από το Civil War (και τον κύριο Σταρκ, σε αντίστοιχη σκηνή, για όποιον δεν θυμάται).

Και με αυτήν την τοποθέτηση συνειδητοποιώ πως μετά από τόσες αράδες, δεν έχω παίξει το ισχυρότερο χαρτί της ταινίας, τον μεγάλο Καπετάνιο της.

Προφανώς και ο Τζακ Σπάροου κλέβει και πάλι την παράσταση με την τρομερή προσέγγισή του. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως η κορυφαία του ερμηνεία είναι απόρροια της προσωπικής του ζωής. Αφελής, με οφθαλμοφανή προβλήματα εθισμού. Σε ρούμι, σε ναρκωτικά, ίδιο το αποτέλεσμα. Όπως και να έχει, ο άνθρωπος είναι απολαυστικός και στα μάτια μου πάντα, κατάφερε να κάνει κουλ τους πειρατές, όταν ξεκίνησε όλο αυτό. Ναι, οι πειρατές, σαν φάρα, δεν ήταν ποτέ γαμάτοι, όμως άλλαξαν ρότα το 2003, όταν και μπήκαμε στον κόσμο τους, μέσω του αριστουργηματικού Μαύρου Μαργαριταριού.

Και αφού στάθηκα στις προσωπικές πινελιές του φιλμ, αξίζει ειδικής μνείας και ο έτερος πρωταγωνιστής, ο εξαιρετικός Χαβιέ Μπαρδέμ. Ο τύπος κατάφερε ακόμα και με αυτό το outfit και με αυτή την αποκρουστική εμφάνιση να γεμίσει το πανί. Με όπλο την φωνή του κυρίως, μπόρεσε να δώσει τον αναγκαίο τόνο και βαρύτητα στον villain της υπόθεσης. Και πριν σκεφτείτε πως ένας τόσο ταλαντούχος ηθοποιός, με το ειδικό βάρος του Μπαρδέμ, δεν έχει ανάγκη τέτοιους ρηχούς ρόλους, προσωπικά πιστεύω πως όταν καταφέρνεις να δώσεις άλλη διάσταση σε ένα blockbuster, ακόμα και με ψηφιακή επεξεργασία στην όψη σου, το επίτευγμα γίνεται διπλό, δεδομένης της δυσκολίας και του περιορισμού στις κινήσεις του.

Στο τεχνικό κομμάτι, δεν γίνεται να αφήσω στην απ΄ έξω την μουσική. Πάντα, οι μουσικές πινελιές στα φιλμ από τον Hanz Zimmer ήταν μία απόλαυση. Στα παπούτσια μπήκε και αφομοιώθηκε αυτή τη φορά ο Geoff Zanelli (που είχε δουλέψει στο team του Zimmer σε όλες τις ταινίες) και καταλαβαίνεις πως το κομμάτι αυτό πήγε τέλεια, όταν μπαίνει στο πλάνο η χαρακτηριστική μουσική των ταινιών (όλοι ξέρετε ποια εννοώ) και εσύ απλά ανατριχιάζεις!

Δεν ανέφερα όμως τίποτα για την υπόθεση. Αποφάσισα να μην κάνω κάποιο spoiler. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εξελίσσεται αρκετά ομαλά και με ενδιαφέρον. Επίσης, το λέει ο τίτλος της. Αυτός ο Σαλαζάρ θέλει θα πάρει εκδίκηση. Όλο και κάτι θα του έκανε ο Τζακ όταν θα ήταν παλικαράκι και τον στοίχειωσε…

Συνοψίζοντας, χωρίς να έχω βοηθήσει στο ελάχιστο όσους από εσάς θέλετε να δείτε την εν λόγω ταινία, μην σκέφτεστε δευτερόλεπτο και ορμάτε. Η Εκδίκηση του Σαλαζάρ έχει όλα όσα θες. Ξεχάσαμε να αναφέρουμε το χιούμορ που είναι σε πολύ καλά επίπεδα, αλλά πλέον blockbuster δίχως αστεία, Σπάροου χωρίς ρούμι. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Οι Πειρατές επέστρεψαν και το μόνο σίγουρο είναι πως θα μας απασχολούν για πολλά χρόνια ακόμα.

Υ.Γ. 1: Ξεκινάω με ύφος αγανακτισμένου τα υστερόγραφα. ΞΕΚΟΛΛΗΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ AFTER CREDIT SCENES. Το έκανε με επιτυχία η Μάρβελ, πλέον είναι κουραστικό. Όχι φίλε, δε είναι κουραστικό, είναι απαράδεκτο! Δεν γίνεται να μην ενημερώνετε πως υπάρχει σκηνή μετά το τέλος της ταινίας. Για μία ακόμα φορά, την έχασα.

Υ.Γ.2: Τι έγινε πειρατές, αντιγράφουμε Fast & the Furious; Καταφέρατε με τα σαπιοκάραβά σας να γίνετε όμοιοι του Τορέτο. Ντροπή!

Υ.Γ.3: Μήπως, λέω μήπως, το νέο ζευγαράκι μας, μοιάζει με το δίδυμο Μπλουμ-Νάιτλι; Well played ρε μπαγάσηδες.

Υ.Γ.4: Ενθυμούμενος το Μαύρο Μαργαριτάρι, συνειδητοποιώ πως ό,τι όφειλε να μας ‘’δώσει’’ αυτό το franchise, το έκανε και με υπέροχο τρόπο, 14 χρόνια πριν. Όλα τα υπόλοιπα απλά μας θυμίζουν όλα όσα δεν θα ξαναδούμε!