Rage Against The Machine ή αλλιώς Κονσέρτο για Πολυβόλα

School Of Rock
24 Νοεμβρίου 2017
0

Αλήθεια τι είναι σκληράδα; Σκληράδα είναι όταν κάποιος ή κάτι σου βγάζει τον τσαμπουκά, τη δύναμη και το πάθος να θέλεις να σηκωθείς και να σηκώσεις τον κόσμο στα χέρια σου;

Γράφει ο Σπύρος Μασούρας

Από αυτήν την άποψη, οι Rage Against The Machine είναι πολύ σκληροί καριόληδες και όχι ΜΟΝΟ μουσικά…

Και λέμε όχι μόνο μουσικά γιατί μέχρι να εμφανιστούν, η σκηνή είχε «χορτάσει» την προηγούμενη δεκαετία glam καριόληδες της κάλπικης λύρας, του star system και των μίντια.

Η «Οργή» ήταν ανάμεσα στις μπάντες που ήρθαν να διαλύσουν αυτή τη «αστερόσκονη» στηρίζοντας την μουσική με την στάση τους και την στάση τους με την μουσική τους. Τι θέλω να πω; Ας τα πάρουμε από την αρχή ..

Οι Rage Against The Machine γεννήθηκαν το 1991 στο Los Angeles από τους: Zack de la Rocha (ραπερ), Tom Morello (κιθαρίστα), Tim Commerford (μπασίστα), Brad Wilk (ντράμερ).

Αυτά τα 4 «ένοχα μέλη», όπως αυτοχαρακτηρίζονται, άρχισαν την πρώτη απόπειρα ως μπάντα με μια κασέτα μέσω της οποίας κυκλοφόρησαν το υλικό τους. Η κασέτα έφτασε από χέρι σε χέρι γύρω στα 5 χιλιάδες κομμάτια και έθεσε τα θεμέλια τους εκρηκτικού μηχανισμού που ακούσει στο όνομα RATM.

Ένας εκρηκτικός μηχανισμός, ο οποίος άφησε κληρονομιά στην παγκόσμια ροκ σκηνή: 5 albums (4 στούντιο και 1 live), στα οποία ανακατεύτηκε η αλητεία του hip hop με την δυναμική του Metal. H σαφέστατη πολιτική και κοινωνική κατάθεση, επηρεασμένη ξεκάθαρα από τo πολιτιστικό υπόβαθρο των μελών, και ειδικότερα των De La Rocha και Morello, έφτασε στην ακμή της με τους Rage Against The Machine, οι οποίοι δεν έπαψαν στιγμή να αγωνίζονται μέσω των «όπλων» τους για όσα πίστευαν και πρέσβευαν.

Τον Ιανουάριο του 2000, μαζί με τον σκηνοθέτη Michael Moore αναστατώνουν το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης για τα γυρίσματα του videoclip, Sleep Now in the Fire, αφού ενώ δεν είχαν άδεια να τραβήξουν πλάνα από εκεί, όχι μόνο προσπάθησαν, αλλά και πολύς κόσμος μαζεύτηκε προκαλώντας αναστάτωση. Ο τότε πρόεδρος George Bush τους χαρακτήρισε τρομοκράτες. Φήμες λένε πως μέχρι και τα μικρόφωνα γέλασαν.

Ο De la Rocha είχε δηλώσει πως: «Ενδιαφέρομαι να διαδώσω αυτές τις ιδέες μέσω της τέχνης, επειδή η μουσική έχει τη δύναμη να διασχίζει τα σύνορα, να σπάει τις στρατιωτικές πολιορκίες και να καθιερώνει πραγματικό διάλογο». Μεγάλο παράδειγμα μια δωρεάν (αφού δεν τους άφηναν να κάνουν μια κανονική) συναυλία που πραγματοποίησαν το 2010 στο Finsbury Park.

Ο στίχοι των τραγουδιών τους επηρεασμένοι από τους Zapatistas (επαναστατική οργάνωση όπου ήταν μέλος και ο παππούς του La Rocha) εξέφρασαν απόψεις εξαιρετικά επικριτικές ως προς την εγχώρια και εξωτερική πολιτική που διαχρονικά ασκούσαν και συνεχίζουν να ασκούν οι αμερικανικές κυβερνήσεις. Κατά τη διάρκεια της παρουσίας τους καθώς και μετέπειτα την κοινή τους πορεία, οι Rage Against the Machine συμμετείχαν σε πολιτικές διαμαρτυρίες για να υποστηρίξουν όσα ευαγγελίζονταν μέσω του μικροφώνου, δείχνοντας εμπράκτως πως ο ρόλος του καλλιτέχνη δεν περιορίζεται απαραίτητα στο εκφραστικό του μέσο αλλά μπορεί να συνδυαστεί με την δράση, τον ακτιβισμό και την πράξη.

Ας πάμε και λιγάκι σε πιο τεχνικά ζητήματα …

Πρώτο άλμπουμ με τίτλο «Rage Αgainst the Μachine» και ένας ηχητικός δυναμίτης απλώνεται μέσα στα αυτιά μας. Εμβληματικό. Ακολουθούν 2 ακόμα εξαιρετικά άλμπουμ αλλά φυσικά όχι όπως το αξεπέραστο πρώτο. Ένα ακόμα με διασκευές αγαπημένων τους κομματιών και ένα live, έτσι για να μην ξεθωριάσει από την μνήμη το άρωμα που έχει το μπαρούτι.

Αυτό που για να το θυμηθούμε μυρίζουμε σπίρτα.

Ο Zack de la Rocha με το Ραπ στίχο του έδωσε τον δυναμικό και επαναστατικό τόνο στη μπάντα, χώνοντας λέξεις με τέτοιο τρόπο που ακόμα και 500 φορές να ακούσεις τα κομμάτια, αυτά δεν θα πάψουν να σε ξεσηκώνουν και να σου υπενθυμίζουν τον διαχρονικό πολιτικό και κοινωνικό τόνο της μπάντας.

Ο Tom Morello εντάξει… δικαιολογημένα ένα από τους καλύτερους κιθαρίστες της Ροκ… Αιωρούνταν, σολάριζε με το στόμα και από τεχνικής πλευράς (τουλάχιστον στα αυτιά μου) ΑΨΟΓΟΣ. Επηρεασμένος από J. Page, B. Springsteen, Tony Iommi έδωσε νέα πνοή στο κιθαριστικό παίξιμο με τα περίφημα dj «scratch» κόλπα. Ενσωμάτωσε στο ροκ τις ραπ ρίζες του και κάπως έτσι πως να μην φτάσει στον αριθμό 40 του Rolling Stone magazine!

Οι Tim Commerford και Brad Wilk το ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ drum n΄ bass φόντο που έδινε τον ζωτικό παλμό στην μπάντα.

Οι Γουακοφσκι, το 1999 επιλέγουν την μουσική των Rage Against The Machine για το εκπληκτικό και εμβληματικό The Matrix, ενώ δέκα χρόνια αργότερα, τα Χριστούγεννα του 2009 έγιναν πρωταγωνιστές μιας φεισμπουκικής καμπάνιας με τίτλο «Rage Against The Machine For Christmas No 1».

Η αυθόρμητη καμπάνια είχε σκοπό να φέρει το ΕΠΙΚΟ «Killing in the Name» στην πρώτη θέση και να εκθρονίσει τα X-Factorικά ποπ εκτρώματα που «λυμαίνονταν» τα τελευταία χρόνια την κορυφή των Χριστουγεννιάτικων Τσάρτς.

Στις 17 Δεκέμβρη παίζουν live το «Killing in the Name» στην πρωινή εκπομπή του BBC.

Προηγουμένως τους είχε ζητηθεί, και είχαν συμφωνήσει, να μην πουν το περίφημο «Fuck you» δίπλα από το I won’t do what you tell me. Ζήτησαν δηλαδή από την μπάντα που στα 90s ΟΥΡΛΙΑΞΕ το «δεν θα κάνω αυτό που μου λες» να κάνει… αυτό που της λένε.

Αστείο.

ΥΓ. Τελικά τι ήταν αυτή η μπάντα;

Η οργή ενάντια στην μηχανή ή μια μηχανή που παρήγαγε οργή;

Η απλά μια μηχανή που «σκότωνε» φασίστες;