Wasted Years | Όταν οι Iron Maiden κατακτούσαν ξανά τη Μαλακάσα
Πέρασαν 10 χρόνια. Ή καλύτερα, για την ακρίβεια θα έχουν περάσει 10 χρόνια στις 20 Ιουλίου του 2018 όταν, αν αναπνέω ακόμα (ποτέ δεν ξέρεις) θα βρεθώ στη Μαλακάσα επειδή σαν άλλες σειρήνες με καλούν οι Iron Maiden, αγνοώντας παντελώς τον κάθε είδους troll ή κομπλεξικό μουσικοπαντογνώστη που από χτες προσπαθεί να προτρέψει τα πλήθη να μην το κάνουν.
Έτσι είναι οι θεοί, έχουν πάντα τους φανατικούς πιστούς και τους φανατικούς πολέμιους τους. Για να είσαι όμως πραγματικός πολέμιος τους, πρέπει να αποδεχτείς πρώτα ότι είναι… θεοί, αλλιώς είσαι ένα από τα πολλά troll που προσκολλώνται κάπου, λέγοντας μια γνώμη απλώς για να υπάρξουν.
Αλλά για να επανέλθουμε στο θέμα…
Ήταν Σάββατο 2 Αυγούστου του 2008 και γεμάτος συγκίνηση κρατούσα το κατάμαυρο (όποιος θυμάται) εισιτήριο για το Somewhere Back In Time Tour και περίμενα τους φίλους μου να με πάρουν από το σπίτι μου στη Σαλαμίνα.
Θα κρατήσω την ανωνυμία τους λόγω ότι όλοι είναι στρατιωτικοί, δίνοντάς τους τα παρατσούκλια: Ο προσκυνητής του Bruce, ο όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη και ο άσχετος μπαφιάρης που κόλλησε μαζί μας. Ακόμα κι έτσι τίποτα δεν μπορούσε να μου χαλάσει τη βραδιά.
Είχα δει για πρώτη και μοναδική φορά τους Iron Maiden στο Ελληνικό, μόλις ένα χρόνο πριν -ναι, τότε δεν έκαναν 6-7 χρόνια για να έρθουν- για την προώθηση του In Matter Of Life And Death που αν και δισκάρα και φυσικά, τρομερή live εμπειρία κι εκείνη, είχε ξενερώσει μαθαίνοντας για το setlist (ναι, τότε αν δεν αγόραζες metal hammer ή δεν διάβαζες το νεοσύστατο rocking.gr, μάθαινες τα νέα -ακόμα- από στόμα σε στόμα, μέχρι και μια τριετία μετά) της συναυλίας του 2005 για την πρώιμη δισκογραφία τους. Την είχα χάσει λόγου στρατού και μαζί της, είχα πιστέψει πως είχα χάσει την ευκαιρία να ακούσω live κλασικούρες.
Έτσι, μαθαίνοντας από το forum τους πως το setlist θα ήταν το παρακάτω, ετοίμαζα σώμα και ψυχή να του δωθώ…
- Aces High
- 2 Minutes To Midnight
- Revelations
- The Trooper
- Wasted Years
- Number Of The Beast
- Can I Play With Madness
- Rime Of The Ancient Mariner
- Powerslave
- Heaven Can Wait
- Run To The Hills
- Fear Of The Dark
- Iron Maiden
- —————
- Moonchild
- Clairvoyant
- Hallowed Be Thy Name
Μετά από περιπέτειες, φτάσαμε στη Μαλακάσα. Ο… προσκυνητής του Bruce που ήταν κι ο οδηγός, ήταν σκέτο θρίλερ πίσω από το τιμόνι. Ξέρεις… Από αυτούς τους νευρικούς οδηγούς που νιώθεις ότι σε κάθε του κίνηση, κάτι στραβό θα τύχει, αφού ακόμα και τα τζάμια στο αυτοκίνητο θα τα ανέβαζε ή θα τα κατέβαζε πατώντας νευρικά και με καντήλια το κουμπί. Φαντάσου το γκάζι ή το τιμόνι πώς του φερόταν. Οι άλλοι στο πίσω κάθισμα, που ήταν και φίλοι στο επαγγελματικό τους περιβάλλον, έλεγαν ενοχλητικά αστεία που καταλάβαιναν μόνο οι ίδιοι και γελούσαν με αυτό ακριβώς. Με την κοσμάρα τους.
(σχόλιο για video: Ωραίες εποχές με τα σκατένια youtube video :-p)
Α, ρε Maiden σκεφτόμουν. Ας μην παίζατε στην Μαλακάσα και μια χαρά θα ήμουν και μόνος. Όπως και έγινε δηλαδή όταν ξεκίνησε το νταβαντούρι, αλλά μέχρι τότε, έχουμε ακόμα δρόμο.
Φτάνοντας εκεί, μας περίμενε μια 40λεπτη αναμονή μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες αλλά τουλάχιστον σκορπίσαμε. Εγώ έμεινα με τον «προσκυνητή» να σουλατσάρουμε στο πεδίο μάχη, όπως θα γινόταν μετά από κάνα δίωρο ο χώρος, συναντώντας μάλιστα φίλους και γνωστούς από ‘δώ και εκεί. Ένας από αυτούς ήταν ο συνεργάτης μου τώρα πια στο School Of Rock.
Ήταν εποχές τόσο αθώες, που ακόμα είχαμε όνειρα πως η ζωή μας θα ήταν όπως μας την είχαν διδάξει οι γηραιότεροι, που αποδείχτηκε ότι δεν ήξεραν τι τους γίνεται, απλώς είχαν την τύχη να πέσουν σε σουρεάλ εποχές. Δεν υπήρχε οικονομική κρίση. Είχαμε λεφτά στην τράπεζα. Ήμουν μόλις 25 και περισσότερο οικονομικά ανεξάρτητος από ότι είμαι σήμερα, μια δεκαετία μετά. Η αναμονή να ξαναδούμε τους Maiden από τότε, ναι ήρθαν και το 2011 δεν φταίνε αυτοί που το έχασα, είναι μια περίοδος, πολύ πιο ουσιαστική από απλή ωρίμανση. Δυστυχώς, η φούσκα που ζούσαμε οι περισσότεροι από εμάς, μας οδήγησε σε καθυστέρηση στην ενηλικίωση μας. Όπως είπα, τότε ήμουν 25, αλλά ένιωθα (και μάλλον ήμουν) πνευματικά 17 και ας είχα πάει και στρατό.
Οπότε, τα δέκα χρόνια που πέρασαν, μοιάζουν περισσότερο με 18 σε συμπιεσμένο timeline.
Λίγο μετά το πρώτο κατούρημα και τη δεύτερη μπίρα, αδιάφορη μουσική ακούστηκε από το stage. Ναι, τους ήξερα τους τύπους (και την τύπισσα), θα έκανα υπομονή. Εδώ είχα κάνει υπομονή με τον… προσκυνητή του Bruce που προσπαθούσε να με πείσει ότι ήταν ισάξιος τραγουδιστής (αυτό προσπαθούσε να με πείσει καιρό καθώς είχαμε κάτι σαν μπάντα). Ευτυχώς αν είσαι ονειροπαρμένος, όπως εγώ, ο χρόνος περνάει γρήγορα.
Μετά την (προσωπική έστω) ξενέρα με την κόρη του Steve Harris, την Lauren και την μπάντα της, όπως και το 2007, επιτέλους, οι θεοί μας άγγιξαν με τις μελωδίες τους.
Κατά τις εννέα και μισή, το Doctor Doctor των UFO άφηνε τη θέση του στα ηχεία για τη φωνή του Winston Churchill, που εισήγαγε το Aces High, αποκαλύπτοντας το εντυπωσιακό σκηνικό εμπνευσμένο από τα τρία «τιμώμενα» άλμπουμ. Ήμασταν έτοιμοι για πόλεμο. Το λυκόφως της Μαλακάσας, ο κόκκινος αυτός ουρανός, πριν βυθιστεί στο σκότος, βοηθούσε στο σκηνικό.
Πυροτεχνήματα. Ουρλιαχτά. Σπρώξιμο. Παροξυσμός. Και δεν ήμασταν καν στο κάγκελο. Η τρέλα είχε εξαπλωθεί σε όλο το pit.
Οι Maiden… Ναι, αυτοί ήταν. Έμοιαζαν τόσο διαφορετικοί από το Ελληνικό και τον κλειστό μίζερο χώρο. Η θέση τους ήταν εκεί, σε μια αρένα με νεαρά και πιο ώριμα λιοντάρια να μάχονται για ένα χιλιοστό καλύτερης θέση για να αγγίξουν τη μαγεία τους που ξερνούσαν τα ηχεία.
Ο Dickinson εφορμούσε σε κάθε χιλιοστό της σκηνής και το πυροβολικό του, τον ακολουθούσε πιστά.
Run, live to fly, fly to live, do or die
Γενικά είμαι ξενέρωτος στις συναυλίες. Διόρθωση, ήμουν μέχρι τότε. Ακόμα και στο Ελληνικό δεν είχα αφεθεί. Δεν το είχα κάνει ποτέ. Δεν ήθελα να με σπρώχνουν και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο τι έβλεπα πάνω στη σκηνή, λες και ήμουν στο θέατρο. Εκείνη η βραδιά με είχε αλλάξει όμως. Δεν ξέρω ποιον κακομοίρη καβάλησα σε κάποια στιγμή του Revelations ή ποιον άλλον του έριξα αγκωνιά στο Trooper. Ξέρω ότι δεν με ένοιαζε. Ακόμα και μπουνιά να μου έριχνε κάποιος τρίτος, ήμουν σε φάση… pain is awesome.
Μέχρι το Can I Play With Madness, ο Steve Harris και η αρμάδα του ήταν καταιγιστική. Με μικρά διαλείμματα για ατάκες του Bruce που μας την «είπε» μια-δυο φορές όταν τραγουδούσαμε πολύ δυνατά (yeah, motherfuckers, I know the lyrics), μας χτυπούσαν με τους riding ρυθμούς του δικού τους heavy metal. Κάπου έκει πρόσεξα και τον τρίτο της παρέας, τον τυχαίο μπαφιάρη, μέσα στον χαμό να είναι χαμένος στην δική του παραζάλη. Είχε πληρώσει 50-60 ευρώ να δει Maiden, για να μαστουρώσει τελικά και να μην θυμάται τίποτα δυο ώρες μετά.
Τον σκούντησα. Του είπα: Όλα καλά φίλε; Μου είπε ναι, κοιτώντας κάποιον άλλον, λέγοντας ένα όνομα που δεν υπήρχε καν στην παρέα.
Σε εκείνο το σημείο όμως, τα φώτα έκλεισαν. Και όποιος έχει βρεθεί στη Μαλακάσα και ξέρει το τοπίο, ίσως μπορεί να καταλάβει. Αν το έχει ζήσει το συγκεκριμένο σκηνικό, δεν θα το ξεχάσει ποτέ.
Μπορεί να ήταν μόλις 4-5 λεπτά, αλλά ήταν αρκετό για να ανατριχιάσουμε. Ήχοι από θάλασσα και καραβόσχοινα που τρίζουν, κουβαλώντας την κατάρα μέσα τους. Και μια σκιά που φορούσε μια κάπα, έκοβε βόλτες στη σκηνή και γελούσε. Όπου και να κοιτούσες, σκιές. Καταραμένες υπάρξεις που ζητούσαν εξιλέωση μέσα από τις κιθάρες των θεών τους.
Το Rime Of The Ancient Mariner μόλις είχε ξεκινήσει και μπορώ να πω ότι ήταν η καλύτερη εμπειρία που έχω ζήσει ποτέ. Εκεί δεν σπρωχτήκαμε -όχι αμέσως τουλάχιστον, δεν κάναμε φασαρία. Θαυμάσαμε μια metal μουσική παράσταση 13 λεπτών πριν το Powerslave κουδουνίσει τα αυτιά μας, θυμίζοντάς μας τη θέση μας στον μικρόκοσμο του Terra Vibe, ενώ στο Heaven Can Wait, να σου και ένας τεράστιος Eddie της Somewhere In Time εποχής. με την πιστόλα του, να κόβει βόλτες στη σκηνή πειράζοντας τους μουσικούς και κάποια στιγμή να κάνει άσεμνες κινήσεις, βάζοντας το όπλο ανάμεσα στα πόδια του, σαν τσουτσουρίκο.
Κάπου εκεί νομίζω ήταν όταν και ο Dickinson μας πείραξε ξανά. Ως συνήθως, όλοι μας πριν κάθε κομμάτι ζητούσαμε το Alexander The Great και τελικά μας έκανε τη χάρη… στο περίπου. Για λίγα δευτερόλεπτα και ακαπέλα, τραγούδησε λίγους στίχους από το κομμάτι που πια, δυστυχώς μέσα στην ακρότητα που ζούμε, έχει μπει σε καραντίνα, όχι απλώς από την μπάντα, αλλά και οπαδούς.
Η τελική στροφή είχε μπει για τα καλά, αλλά τότε δεν ήξερα ακόμα πως δεν θα τους ξαναδώ για τα επόμενα δέκα χρόνια. Δεν ήξερα πως βγαίνοντας από το λάκκο των λεόντων της Μαλακάσας δεν θα ήμουν πια ο ίδιος. Δεν ήξερα ότι ο χειμώνας που θα ερχόταν, θα με έβρισκε μπροστά στην τηλεόραση να βλέπω τα δειλά-δειλά αναπτυσσόμενα τρομολαγνικά πάνελ που μιλούσαν για την αμερικανική οικονομική κρίση και το πώς και πότε θα ερχόταν πάνω από το κεφάλι μας. Ένας αόρατος πόλεμος με θύματα, το λιγότερο, τα όνειρα μας που αφήνει κάθε μέρα πίσω του και απτές ανθρώπινες απώλειες, πέρα από φαντάσματα για μια καλύτερη ζωή.
Δεν ήξερα επίσης, ότι δέκα χρόνια μετά, θα είχα γράψει και δυο βιβλία, έχοντας κυκλοφορήσει μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, σαν σάουντρακ του δεύτερου βιβλίου, για να μην λέμε μόνο τα αρνητικά.
Μα, πάλι θα παίξουν το Fear Of The Dark, έλεος. Είπε κάποιος.
Τι σχέση έχει το Fear Of The Dark με αυτή την περίοδο, είπε κάποιος άλλος.
Ξενέρα ρε φίλε. Αλήθεια αυτό θα παίξουν τώρα; Πρόσθεσε κάποιος τρίτος.
Η αλήθεια είναι, πως κι εγώ έπιασα τον εαυτό μου να λέω: Χάθηκε να έπαιζαν το Seventh Son, αντί αυτό;
Όλα αυτά πριν πέσει το χαρακτηριστικό ριφ και χαλάσει ο κόσμος. Αυτό το κομμάτι έχει γραφτεί με επιστημονική προσέγγιση, δεν εξηγείται διαφορετικά. Αυτό το κομμάτι αρέσει στην 60χρονη μάνα μου που ακούει (πα)Πάριο και στην κοπέλα μου που δεν έχει σχέση με τη metal μουσική. Αυτό το κομμάτι αρέσει και αγγίζει παιδάκια που δεν ξέρουν ποιοι είναι οι Maiden.
Αυτό το κομμάτι είναι η απόδειξη πως το μυαλό μπορεί να χαρακαριστεί αν είσαι συνθέτης σαν τον Steve Harris και παρά το γεγονός ότι το έχεις ακούσει 200 χιλιάδες φορές, μία ακόμα στην επιβλητική αρένα της Μαλακάσας υπό τις συνθήκες που προαναφέραμε, όχι απλώς δεν κάνει κακό, αλλά είναι μια ακόμα πορωτική απογείωση.
Μετά το we want more, στο encore και μια γερή γεύση από το άλμπουμ Seventh Son of a Seventh Son με τα Moonchild και The Clairvoyant, ήρθε το Hallowed Be Thy Name και το κλείσιμο. Κλάσικά, οι Maiden στα 90-95 λεπτά παρουσίας τους, είχαν κάνει αυτό που άλλες μπάντες θέλουν τρίωρο.
Οι Mody Python και το Always Look At The Bride Side Of Life, ψεύδησαν από τα ηχεία. Τα φώτα άναψαν. Το διαστημόπλοιο που μας είχε ταξιδέψει προς στα Wasted Years μας, είχε προσγειωθεί και πάλι στην Ελλάδα του 2008 και μας ζητούσε να αποβιβαστούμε.
Δεν θυμάμαι πολλά από την επιστροφή, αν εξαιρέσουμε πως ένας παπάρας μας είχε κλείσει εκεί που είχαμε παρκάρει και περιμέναμε κανά 40λεπτό για να σύρει το κουφάρι του να μας αδείασει τη γωνιά.
