OASIS | Η μπάντα που αποθέωσε τους Beatles με μοναδικό τρόπο

Καιρός να γυρίσουμε πίσω στη δεκαετία του ’90, για να ασχοληθούμε με δυο αδέρφια που έδωσαν το στίγμα τους στο χώρο της μουσικής αυτής της χρονικής περιόδου, γιατί μιλάμε για μια από τις σημαντικότερες και αγαπημένες μπάντες δημιουργημένη το 1991 στο Manchester, κομβικό σημείο της alternative ροκ και σήμα κατατεθέν της BritPop, που αποτελούσε ένα είδος αντίστασης στη grunge μουσική.

H αρχική υπόσταση τους ήταν με τον Liam Gallagher στα φωνητικά και στο ντέφι, τον Paul “Bonehead” Arthurs στην κιθάρα, τον Paul “Guigsy” McGuigan στο μπάσο και τον Tony McCarroll στα ντραμς και τα κρουστά υπό το όνομα «Τhe Rain»· η τεράστια μετέπειτα προσθήκη ήταν εκείνη του Noel Gallagher στην κιθάρα και τα φωνητικά, ο οποίος βοήθησε σε υπερβατικό βαθμό την νεοσύστατη τότε μπάντα και συνέβαλλε στην απόκτηση της ιδιαίτερης ταυτότητα της. Σε αυτή την περίπτωση τα δυο μυαλά (των αδερφών) λειτουργούσαν καλύτερα από ένα και δημιούργησαν το βρετανικό φαινόμενο των OASIS.

Γράφει η Μαρία Ουρεϊλιδου

Το 1990, το τοπίο της μουσικής χαρακτηρίζεται από ένα συνδυασμό Techno, ψυχεδελικής indie, trip hop με beat ρυθμούς που ακούγονται στην καθημερινότητα αλλά και στη νυχτερινή ζωή. H μουσική γίνεται ένα με την ποπ κουλτούρα της εποχής, χωρίς όμως να έχουμε τραγούδια που να σκαρφαλώνουν στα charts, αλλά ούτε και ο κόσμος ενδιαφερόταν να μάθει τίνος τραγούδι ακούει ή να μάθει στίχους· καταναλώνουν το προϊόν της μουσικής που απλά ακούν οι περισσότεροι τριγύρω τους μαζικά.

Τι αλλάζει μετά; Φυσικά έρχεται μια φρέσκια μπάντα κακών παιδιών ή αν θέλετε παιδιών που είναι ο εαυτός τους, που μπουκάρουν στη μουσική βιομηχανία με θράσος και λένε «hey dudes we are rock n’ roll stars». Στο περίπου δηλαδή…

Ξεκινώντας από τις μουσικές επιρροές τους, καταλαβαίνουμε ότι είχαν πολύ ωραίο γούστο. Ακούν σε παρανοϊκό βαθμό (κυρίως) The Βeatles, The Rolling Stones, The Who, The La’s, The Kinks, Pink Floyd, Sex Pistols, The Stone Roses και πωρώνονται. Δεν αργεί η στιγμή λοιπόν, που ξεκινούν να ηχογραφούν τα πρώτα τους demo. Η ψυχή της μπάντας δικαίως γίνεται άμεσα ο Noel Gallagher, ο οποίος έχει τεράστιο ταλέντο στη στιχουργική και στην κιθάρα, καθώς εγγυάται κάθε φορά την επιτυχία με την υπογραφή του ως παραγωγός και η φωνή ο Liam, ο οποίος παρότι δεν έχει σπουδαία φωνή αντικειμενικά, πολλές φορές μάλιστα κάνει λάθη σε live τα οποία σώζει ο superman brother Νόελ, έχει μια ιδιαίτερη χροιά. Τα οφέλη που αποκόμισαν και οι δύο είναι τα μέγιστα, μπλέκοντας τη δημιουργική τους τρέλα, κατάφεραν να αφήσουν μια τεράστια παρακαταθήκη ειδικά με τα πρώτα τους άλμπουμ.

Οι ΟΑSIS στη δισκογραφία τους θα ξεχωρίσουν για τα μοναδικά τους intro, τα δυναμικά ντραμς, τα guitar solos, την προσθήκη βιολιού, chello, ντέφι σε ορισμένα κομμάτια τους, τα ψυχεδελικά στοιχεία, τις ακουστικές τους versions που είναι αξιέπαινες, τις μελωδίες, τα αγαπημένα b-sides τα οποία πολλές φορές ήταν καλύτερα και από τα official κομμάτια.

Στα πρώτα χρόνια καταφέρνουν να παραδώσουν δείγματα άρτιας δουλειάς. Να αναφέρουμε τα εξαιρετικά:

Definitely Maybe (1994)

Rock n roll star, το εισαγωγικό κομμάτι κάνει ευδιάκριτες τις διαθέσεις των Βρετανών να μπουν με αέρα στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας, ένα πολύ δυναμικό ξεκίνημα που δίνει πάσα στο Supersonic το κομμάτι με το ιδιαίτερο riff που κατάφερε να γράψει ο Νοel σε μόλις 6 λεπτά (!) λέγοντας χαρακτηριστικά «τόσο χρόνο όσο παίρνει σε έξι τύπους να φάνε κινέζικο». Η ηχογράφηση του κομματιού ολοκληρώθηκε σε μόλις έντεκα ώρες, ξεκίνησε ως μια προθέρμανση για την ηχογράφηση του I will believe καθώς όμως το τραγούδι δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία, η δημιουργική παραφροσύνη του Noel τον οδήγησε στη σύνθεση του σπουδαίου Cigarettes and Alcohol, το κομμάτι που αναδεικνύει το σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα των ναρκωτικών, του αλκοόλ και των σκληρών εθισμών που αρχίζουν να παίρνουν μεγάλες διαστάσεις και να γίνονται κομμάτι της ζωής της αστικής βρετανικής τάξης. Live forever, εδώ ο Νoel εμπνευσμένος από το ‘‘Shine a light’’ αποδίδει φόρο τιμής στους Rolling Stones και καταφέρνει να εισάγει το κλασικό αυτό κομμάτι στο τοπ 10 του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ δεν μας κάνει και εντύπωση πως είναι ένα κομμάτι με τρομερή δυναμική. Έτσι έχουμε κλασικά κομμάτια πλέον σε ένα από τα επιδραστικότερα ντεμπούτα όλων των εποχών.

(What’s the Story) Morning Glory (1995)

Εδώ επιβεβαιώνουν ότι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν σπουδαία πράγματα, οι πωλήσεις τους πλέον είναι σαρωτικές, γίνονται ένα φαινόμενο και στην Αμερική. Ο κόσμος μαθαίνει απέξω τα λόγια των τραγουδιών τους. Wonderwall, το πιο αναγνωρισμένο τους τραγούδι, που μιλά για ένα φανταστικό φίλο που θα έρθει και θα σε σώσει από τον ίδιο σου τον εαυτό. Μorning glory το τραγούδι που βασίστηκε σε μια ιδέα που απασχολεί τη θεματική τους· όσο γρήγορα μπορεί να υπάρξει η άνθηση ενός έμβιου όπως για παράδειγμα ενός λουλουδιού, τόσο πιο πολύ γρήγορα μπορεί να μαραθεί χωρίς την απαραίτητη προσοχή, έτσι και κάποιος εθισμένος θα πρέπει να αφυπνιστεί καθώς ο Liam τραγουδά «need a little time to wake up» και να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του πριν να είναι αυτοκαταστροφικά αργά. Roll with it, πολλές φορές νοηματικά αυτό που κραυγάζουν οι Oasis είναι να έχουμε το θάρρος να στεκόμαστε εκεί έξω όντας ο εαυτός μας. Don’t look back in anger φόρος τιμής στο Look back in anger από τον David Bowie, ένα αυθεντικό κομμάτι που ακτινοβολεί Oasis με την πρώτη του κιόλας νότα. Όλα αυτά σε ένα άλμπουμ που ηλεκτρίζει με την δύναμη της εξελικτικής πορείας της μπάντας, που τους ωθεί όλο και πιο βαθιά στη mainstream αναγνώριση.

Το 1997 αρχίζουν και τα προβλήματα τόσο σε στάδιο παραγωγής όσο και σε προσωπικά θέματα κατάχρησης ουσιών. Παραγωγοί ισχυρίζονται ότι στο studio ηχογράφησης κυριαρχεί ένα χαοτικό κλίμα, συνεχείς τσακωμοί και τεράστια ποσότητα ουσιών είναι απλώς μια προοικονομία για την αρχή πολλών προβλημάτων που παράγονται από τους ίδιους. Ο Νόελ θα φύγει προσβεβλημένος, θα ξαναγυρίσει, ο Λίαμ θα του πετάει ντέφια στο κεφάλι, μετά θα τον ψάχνουν, μετά θα επιστρέψει και άλλα πολλά.

Be Here Now (1997)

Εδώ τα πράγματα είναι λίγο complicated και χαοτικά, παρόλα αυτά μιλάμε για μια καλή προσπάθεια. Το I hope I think I know εκφράζει την ανάγκη για φυγή τη θεωρητική ελευθερία που όμως κάποιες φορές οδηγεί σε δεσμά. Don’t go away, από τα πιο μελαγχολικά στιχουργικά κομμάτια τους, που αναφέρεται σε θλιβερές συναισθηματικές καταστάσεις που περνά κάποιος σε μια απώλεια. All around the world, το μεγαλύτερο σε διάρκεια από τα συνηθισμένα που μας δίνει το μήνυμα ότι θα έρθουν και καλύτερες μέρες και οι δυσκολίες θα περάσουν.

Standing on the Shoulder of the Giants (2000)

Επόμενο βήμα τους, που από άποψη κριτικών δεν έτυχε θερμής υποδοχής σε σχέση με τα προηγούμενα, αλλάζοντας δεκαετία, οι OASIS επανέρχονται με λιγοστές τάσεις να ξεφύγουν από το γνωστό στιλ τους. Go let it out, το τραγούδι που εμπνέει τους νέους να αυτοδημιουργηθούν και τους παρακινεί να χτίσουν το μέλλον τους εμπνευσμένο από το ποίημα Bag of tools (R.L Sharpe). Gas Panic, το κομμάτι παρομοιάζει ακόμα μια φορά την κατάχρηση ουσιών, την αίσθηση του να χάνεις την πραγματικότητα και το να χάνεις την ψυχή σου. Who feels love, ένα περισσότερο αισιόδοξο κομμάτι, δίνει νότα ελπίδας και αυτά είναι λίγα από τα κομμάτια που ξεχωρίζουμε σε ένα άλμπουμ, που διακατέχεται από μια ποπ διάθεση.

Heathen Chemistry (2002)

Πατώντας στη συνταγή της επιτυχίας και «συνταγή που πετυχαίνει δεν την αλλάζεις», στο επόμενο βήμα τους μας προσφέρουν ροκ ύμνους όπως: Little by little, εδώ εκφράζονται στάσεις ζωής και οι διάφορες σχέσεις που συναντάμε σε αυτή. Stop crying your heart out, που θα μας θυμίσει μελωδικά το Slide Away, μια αισιόδοξη μπαλάντα που αγαπήθηκε αρκετά. The Hindu Times, από τον τίτλο ήδη μεταφερόμαστε στην ινδική μουσική και το τραγούδι καταλαμβάνει την θέση 143 στη λίστα του ΝΜΕ με τα 150 καλύτερα κομμάτια της τελευταίας δεκαπενταετίας, από τα λιγότερο αγαπημένα μου, αλλά παραμένει καλό.

Don’t Believe The Truth (2005)

The meaning of soul, Part of the queue, Importance of being Idle μερικά από τα αξιοσημείωτα κομμάτια. Στο τελευταίο, ο Νόελ εμπνέεται τον τίτλο σε μια περίοδο «τεμπελιάς» από ένα ομώνυμο βιβλίο που είχε στο σπίτι του σε ένα μουσικό πάντρεμα των The Kinks και The La’s . Tα highlights του άλμπουμ που σημαδεύει μια επιστροφή μετά από 3 χρόνια, περισσότερο δημιουργική σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά τους, που μας δείχνει τους Oasis γεμάτους διάθεση να αλλάξουν ελαφρώς στυλ, έχουν την προσθήκη του Zark Starkey στα drums-drummer των The Who, (φυσικά το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά- γιος του Ringo Starr drummer των Beatles) και ψηφίζεται δικαιωματικά δίσκος της χρονιάς.

Dig Out Your Soul (2008)

Το άλμπουμ που μοιάζει περισσότερο ως μια αρκετά προσωπική δουλειά, με μεγάλη ωριμότητα και ένα από τα καλύτερα και πιο αδικημένα albums τους. The turning, Shock of the lightning, τα οποία ηχογραφήθηκαν σε ξέφρενους ρυθμούς, διατηρήθηκαν αυτούσια ως τελικά κομμάτια από το demo. Το I’m outta time, θυμίζει A Day in the life από τα σκαθάρια ενώ μαζί με το Soldier on, γράφτηκαν από τον Liam και το τελευταίο είχε ως έμπνευση το Αbbey Road. Είναι κομμάτια που αν είχαν προωθηθεί καταλληλότερα θα γίνονταν επίσης μεγαλύτερες επιτυχίες, αλλά σε αυτό ίσως ευθύνεται και το δισκογραφικό timing.

Τόσο στιχουργικά όσο και μελωδικά, οι Οasis κατά έναν τρόπο εκφράζουν μια καλά κρυμμένη ευαισθησία, με πολλά κομμάτια τους που μιλούν άλλοτε για τα πιο ευχάριστα ανθρώπινα συναισθήματα, άλλοτε καταπιάνονται με λυπητερά θέματα ενώ καταφέρνουν πολλές φορές να μεταδώσουν το μήνυμα της πίστης στον εαυτό μας, το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει κάποιος ξεκινώντας από το μηδέν-όπως κατάφεραν και οι ίδιοι- και να εμπνεύσουν μια ολόκληρη χώρα που ταυτίζεται με το στιχουργικό τους υπόβαθρο.

Στη στιχογραφία τους-και για αυτό ανέφερα ενδεικτικά θεματολογίες τραγουδιών-όντως δεν θα βρείτε ούτε πολιτικές θέσεις, ούτε φιλοσοφίες, ούτε συμβολικές χρήσεις εννοιών… αλλά και γιατί πρέπει εξάλλου; Εφόσον είναι ξεκάθαροι από την αρχή ότι θα μελοποιήσουν την πιο απλή ιδέα με τον πιο ευφάνταστα ηχητικό τρόπο, ότι θα μας χτυπήσουν στο συναίσθημα κατευθείαν χωρίς την τάση υπερβολής και δηθενιάς. Είναι ξεκάθαροι από την αρχή και αυτή είναι και η μαγκιά τους, επίσης έτυχαν στο πιο κατάλληλο timing και η μουσική τους καρποφόρησε… τόσο απλά.

Στις 28 Αυγούστου του 2009, μετά από μια διαμάχη ανάμεσα στα αδέρφια Gallagher στα παρασκήνια, κατά την οποία λέγεται ότι ο Λίαμ έσπασε την κιθάρα του Νοέλ, ο μάνατζερ του συγκροτήματος ακύρωσε την συναυλία τους στο Rock en Seine κοντά στο Παρίσι λίγα μόλις λεπτά πριν αυτή αρχίσει, ακυρώνοντας και όλη την Ευρωπαϊκή περιοδεία των Oasis, λέγοντας ότι το συγκρότημα «δεν υπάρχει πια.» Δύο ώρες αργότερα, ο Noel θα εμφανιστεί στην ηλεκτρονική σελίδα του συγκροτήματος, γράφοντας ότι «με κάποια λύπη και πολύ ανακούφιση… Σήμερα αποχωρώ από τους Oasis. Κάποιοι θα πουν και θα γράψουν ό,τι θέλουν, μα απλώς δεν μπορούσα να συνεχίσω να δουλεύω με τον Liam ούτε μία μέρα παραπάνω».

The Beatles, η μπάντα της επιρροής τόσων καλλιτεχνών αλλά που αποθεώθηκε ιδιαιτέρως από τους Gallagher

Θεωρώ σκόπιμο να σταθώ λίγο εδώ, εννοείται ότι δεν θα μπω στον κόπο να συγκρίνω ιερά τέρατα της μουσικής, με μια άξια μπάντα ούτε το έχω σκοπό φυσικά, αλλά θα θυμίσω λίγο την ιστορία του προτύπου τους, γιατί και εκείνοι στην εποχή τους έγιναν παρομοίως ένα φαινόμενο που άλλαξε τη μουσική της Αγγλίας και συνέβαλλε στην μουσική ενηλικίωση ενός έθνους και μετά έγινε ένα θαύμα σε παγκόσμια κλίμακα.

Φυσικά οι Beatles πορεύτηκαν σε περισσότερα μουσικά μονοπάτια όπως ινδική μουσική, κλασικές κιθάρες, αρκετά περισσότερα ψυχεδελικά αλλά και pop στοιχεία, εκτινάσσουν και ανυψώνουν τη μουσική τους ύπαρξη κατά το 1960, ωθώντας τους ακολούθους τους να πάθουν μια μανία μαζί τους μέχρι και το 1970 όπου και διαλύθηκαν. Μιλάμε για μια επανάσταση στη μουσική που τους καθιστά rock n roll stars φυσικά όχι με την έννοια που έχουμε στο μυαλό μας αυτή τη στιγμή, αλλά βλέποντας τους ως πρωτοπόρους μιας άλλης χρονικής περιόδου.

Oι The Beatles μέσω των τραγουδιών τους καταθέτουν τους προβληματισμούς τους, τις βαθύτερες σκέψεις τους, το άγχος της καθημερινότητας, της αγωνίας για το μέλλον, της κοινωνικής απομόνωσης, το ρατσισμό, τον ανθρωπισμό, την ελπίδα, την πεποίθηση πολλές φορές της εύρεσης μιας απάντησης σε «εσωτερικές αναζητήσεις».

Τα albums τους από το Please Please Me μέχρι και το Let it Be θα ασκήσουν μια τεράστια επιρροή σε τόσους καλλιτέχνες όπως: Blur, Radiohead, Pulp, David Bowie, Franz Ferdinard, Nirvana, The Beach Boys, The Smashing Pumpkins, Miles Kane, Αrctic Monkeys, The Pixies και φυσικά Oasis, αλλά και πόσους ακόμα… Oι Oasis λοιπόν θα εκφράσουν την αμετανόητη λατρεία τους για την μπάντα αυτή σαν μια «λιτανεία», ενώνονται μαζί τους με τον πιο μαγικό τρόπο με μια μουσική χρονομηχανή που συνδέει το «χθες» των Σκαθαριών με το σήμερα των Oasis.

Oι τελευταίοι δανείζονται από riffaκια μέχρι και τίτλους, στίχους αλλά και αναφορές σε τραγούδια τους είχαν κυριολεκτικά ψύχωση με τα σκαθάρια, καθώς θα ήθελαν να είχαν την επιτυχία που είχαν και εκείνοι. Ο Liam εμφανισιακά για μια περίοδο ήταν σωστός σωσίας του John Lennon, δηλώνοντας ότι αποτελεί μετενσάρκωση του –οκ παλαβομάρες πάντα έλεγε-επίσης -κακώς- βέβαια αλλά είχαν ονοματιστεί για μια περίοδο οι νέοι Βeatles.

Παραδόξως ποτέ δεν έγιναν όμως ούτε αντιγραφείς, ούτε καρικατούρες των σκαθαριών, εμπνεύστηκαν από τις μούσες τους σε τόσο μεγάλο βαθμό και με τέτοια ιερή ευλάβεια, που με έναν παραφυσικό τρόπο επικοινωνούν μαζί τους με στίχους τους, που αυτή η ιερή αυτή αγάπη τους για τους μουσικούς καθοδηγούς τους, μας προκαλεί συγκίνηση.