Iron Maiden και τα μυαλά κορδέλες
[dropcap size=dropcap]Α[/dropcap]υτό έγινε 35 και εγώ πλησιάζω τα 31 (στις 19 τουτουνού). Η πρώτη επίσημη δισκογραφική δουλειά για τη μπάντα που πήγε το Metal σε άλλα επίπεδα, εμπορικά και συνθετικά.
Αυτός ο δίσκος ήταν ένα μεγάλο λιθάρι στο οικοδόμημα χωρίς καν να το γνωρίζει. Όταν τον ακούς σήμερα, το μόνο που φέρνει σε Heavy Metal είναι η ταχύτητα του Prowler και η θεατρικότητα του Phantom Of The Opera. Ο ήχος ρηχός και πρίμος του κερατά (καλά ποτέ δεν είχαν και μπουλντοζέ ήχο) και η ερμηνεία του Di Anno, rock n’ roll του κερατά (αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν γάμαει, μην τα μπερδεύουμε). Ακόμα και τα ίδια τα μέλη της μπάντας ήταν πολύ δυσαρεστημένα να τον παραγωγό Will Malone για την ψώφια παραγωγή.
O 24χρονος wannabe ποδοσφαιριστής της West Ham, Steve Harris είχε μόλις σκάσει από αυγό του (σε μεγαλύτερο κοινό) και παρουσίαζε στον κόσμο το δημιουργημά του. Έναν κόσμο που αργότερα θα κατακτούσε με τα επικά του κομμάτια και το ιδιαίτερο στυλ του στο μπάσο, όπου στην ουσία ήταν μια ακόμα ρυθμική κιθάρα.
Δεν θέλω να το πάω ιστορικά για το πότε ξεκίνησαν οι Maiden και την πορεία τους μέχρι την πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους (Το Soundhouse Tapes του ’79 είναι “επίσημο” demo). Απλά έχει πλάκα που πολλοί δεν ξέρουν ότι οι Maiden δημιουργήθηκαν Χριστούγεννα. Το καλύτερο δώρο στον σκληρό ήχο εδώ και 39 χρόνια.
Πριν το Iron Maiden και μετά το The Soundhouse Tapes, η “σιδηρά παρθένος” είχε εμφανιστεί δισκογραφικά σε μια από τις συνηθισμένες “προωθητικές” συλλογές που εκδίδουν οι εταιρίες. Η συλλογή λεγόταν Metal For Muthas (1979) και είχε μέσα τα Sactuary και Wrathchild. Το πρώτο υπήρχε μόνο στην Αμερικανική έκδοση του Iron Maiden, ενώ το 1998 που το κυκλοφόρησαν ξανά re-μαστεραρισμένο, υπήρχε κανονικά. By the way έχω και τα δυο σε cd, ενώ το έχω και σαν βινύλιο (το κλασσικό).
Παρά το ωμό του ήχου (και φυσικά τα άσχημα σχόλια από τους “κριτικούς”), ανέβηκε στην 4η θέση των Βρετανικών charts. Η κορυφή μπορούσε να περιμένει λίγο ακόμα…
Αυτά λίγο πολύ είναι γνωστά. Όχι ότι είναι κακό να αναφέρονται. Απλά για να έχει ουσία αυτό το κείμενο που είναι μεταξύ blog και αφιερώματος (κοινός, μπλέξαμε τα μπούτια μας), είναι ότι ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου αν θα ήθελα να είμαι ένας 15άρης την εποχή που ένας τέτοιος δίσκος “έσκαγε” στην αγορά και συγκλόνιζε το σύμπαν (όπως ολόκληρη η σκηνή του NWOBHM) ή να είμαι ευγνώμων που σαν ώριμος ενήλικας (μπλιαχ, απαίσιος συνδυασμός λέξεων), απολαμβάνω τώρα όλη τους πορεία, αναγνωρίζοντας με ψυχρό μάτι τα πάνω και τα κάτω τους.
Όταν ξεκίνησα να ακούω Metal (1995) ήταν η εποχή του X-Factor, μιας εποχής απαξίωσης της μπάντας. Ασχέτως αν πολλοί λένε ότι έχει κομματάρες, η φωνή του Bayley απλά δεν παλεύεται στα αυτιά μου. Οπότε, ήταν λογικό να μην είναι η πρώτη μου επιλογή στα ακούσματα τότε, αφού και όλος ο “μεταλλικός” μου περίγυρος τους σνόμπαρε.
Στην ουσία κόλλησα μαζί τους το 1999, στην πρώτη αν θυμάμαι καλά, επανεμφάνιση του Dickinson στο Ed Hunter tour (τι κωλοπαίχνιδο) στο Περιστέρι.
Δεν ξέρω αν ο Paul Di Anno δεν ήταν τόσο μαλάκας άνθρωπος, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα και έμενε στους Maiden, πόσο μπροστά ή στάσιμοι θα έμεναν, γιατί κακά τα ψέμματα, είναι άλλο η πολύ καλη και true rock n’ roll ερμηνεία του Paul και άλλο το μεγαλείο και ο επαγγελματισμός του Bruce. Φυσικά αν δεν ήταν αλήτης, δεν θα ήταν και τόσο true η ερμηνεία του ώστε να κάνουν το αρχικό μπαμ. Σωστά; Μπερδεύτηκα…
Ας μείνουμε στη πρώτη τους δουλειά όμως. Ενδιαφέρον έχει ίσως το σημαντικότερο point για εκείνη της φάση τους. O Harris ειδοποίησε τον Murray ότι η μπάντα θα χρειαζόταν και δεύτερο κιθαρίστα και του ζήτησε να φωνάξει τον παιδικό του Andrian Smith. Φυσικά αυτή η μεταγραφή “άργησε” μερικούς μήνες, μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ όπου τα κιθαρίστα καθήκοντα είχε αναλάβει ο Dennis Straton. Όπως και αυτή του εκλιπόντα Clive Burr (την ίδια μέρα που γινόταν drummer στους Maiden, γινόταν frontman των Samson o Dickinson).
O Dennis ανέλαβε και τη live ενίσχυση της μπάντας ως opening group στις περιοδείες των KISS και των Judas Priest στη Βρετανία. Βρες πως αλλάζουν τα πράγματα σε λίγο χρόνια…
Πιστεύω πως το πρώτο λαβράκι του Harris, πριν τον Dickinson ήταν ο Adrian Smith. Νομίζω ότι κάθε ακροατής που ξέρει ελάχιστα μουσική ή παρατηρεί τις διαφορές, καταλαβαίνει τη χαώδη (για μένα) κλάσης του με τον Murray.
Αν η μουσική είναι το παραμύθι και οι καλλιτέχνες της είναι οι ήρωες που πρωταγωνιστούν, οφείλει να έχει ένα επιμύθιο. Τι αφήνει στο τέλος της μέρας το Iron Maiden στα αυτιά, την καρδιά και το μυαλό μας;
Για μένα, είναι η επιτομή της προσπάθειας και της δουλειάς για κάποιον που δεν ήθελε να γίνει απλά ένα cult idol της γειτονίας του, αλλά ήθελε να είναι ηγέτης. Ο Steve Harris σε αντίθεση με πολλούς άλλους, έγινε διάσημος στα 24 του, όχι στα 17. Πολύ σημαντική η διαφορά ως προς την προσέγγιση του όλου project που γεννήθηκε τα Χριστούγενα του 1975. Καλές οι αρπαχτέ και τα γκομενάκια, αλλά κάποια πράγματα δημιουργούνται για να κατακτούν τον κόσμο. Τι και αν μεσουρανούσαν οι Scorpions, οι KISS, οι Purple και οι Priest. O Harris είδε τον χώρο που υπήρχε για το δικό του όνειρο, “τρούπωσε” και τους έκλασε στα μούτρα γιατί…
The only place where you can dream, living here is not what it seems..
Bye Bitches
Paul Di’Anno – Φωνητικά
Steve Harris – Μπάσο, Backing Vox
Dennis Stratton – Κιθάρα, Backing Vox
Dave Murray – Κιθάρα
Clive Burr – Τύμπανα
Τεχνικοί
Will Malone – Παραγωγός
Martin Levan – Μηχανικός Ήχου
Derek Riggs – Εξώφυλλο
