Διαβάσαμε: Ιστορίες του Γκραν Γκινιόλ του Maurice Level
Το Σάββατο 7 Ιουλίου ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο: Ιστορίες του Γκραν Γκινιόλ του Maurice Level, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρχέτυπο και την μετάφραση ανέλαβε η mastermind του Nyctophilia.gr, Ιλέην Ρήγα, έργο δύσκολο αφού είναι η πρώτη φορά που μεταφράζονται οι ιστορίες του στη γλώσσα μας.
Ξημερώματα Πέμπτης 12 Ιουλίου το είχα τελειώσει, και αυτό, για μένα που είμαι εξαιρετικά αργός αναγνώστης και αποσπώμαι πολύ εύκολα από ό,τι κάνω κάποιες φορές (είτε είναι διάβασμα, είτε γράψιμο), είναι ένα τεράστιο συν αυτού του βιβλίου.
Τις τελευταίες, περίπου, σαράντα μέρες, έχω πέσει με τα μούτρα πάνω από την συγγραφή 5 βιβλίων που θέλω να τελειώσω το πολύ μέχρι το Πάσχα του 2019. Για να μην αναφέρω τη δουλειά που ρίχνω στο School Of Rock. Δεν αντιμετώπισα ποτέ μέχρι τώρα το θρυλούμενο writer’s block (φτου-φτου μακριά) και η παραγωγικότητα δεν ήταν ποτέ θέμα, αλλά το πρόβλημά μου στο να γράφω ασταμάτητα χωρίς διάλειμμα για ανάγνωση, με φέρνει στο σημείο να επαναλαμβάνομαι ή να κάνω τη ζωή των χαρακτήρων μου εύκολη σε σημεία που δεν πρέπει, αφού δεν αναπνέουν νέα μοτίβα και χρώματα στο μυαλό μου.
Έτσι και παρά το γεγονός πως έχω αφήσει στη μέση και 2-3 βιβλία που μου άρεσαν αρκετά αλλά ο όγκος τους είναι υπερβολικός για την περίπτωση/περίστασή μου, το Ιστορίες του Γκραν Γκινιόλ μου έδωσε αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν. Και δεν θα το παίξω ξερόλας, δεν τον ήξερα τον Level, αλλά το εισαγωγικό κείμενο της Ιλέην Ρήγα με έβαλε αμέσως στο κλίμα.
Μικρές ιστορίες που μοιάζουν, όχι απλώς να συνυπάρχουν στο ίδιο σύμπαν ή την ίδια πόλη, αλλά ζωντανεύουν σαν να εξελίσσονται πολλές την ίδια στοιχειωμένη βραδιά· εκεί όμως δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα στοιχειωμένα μέρη ή οντότητες, αλλά βασανισμένες ψυχές ζωντανών ανθρώπων. Είτε είναι θύτες, είτε είναι θύματα της πραγματικότητάς τους· οι σκέψεις, το παρελθόν και το παρόν τους, σου κλέβει λίγο από το οξυγόνό σου παρακολουθώντας τον γολγοθά τους. Εκεί στα σοκάκια του Παρισιού που η πίκρα και η απελπισία τους πολλές φορές, θυμίζει Λαβκραφτικούς χαρακτήρες, χωρίς το υπερφυσικό επίπεδο. Μικρούς σε σχέση με τον αιώνιο Κθούλου, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η ίδια η ζωή και οι αναποδιές της (ή οι επιλογές που κάνουν) ή σε διαμερίσματα και επαύλεις, ξεδιπλώνοντας τα θανάσιμα μυστικά μιας απαγορευμένης κολάσιμης ζωής.
Ιστορίες 4-5 σελίδων η κάθε μία, σε στρωτή γλώσσα, κατευθείαν στο θέμα, που όλες μαζί μοιάζουν με ένα ανατριχιαστικό ανθρώπινο τσίρκο από πράξεις, συνειδήσεις, τύψεις και αίμα. Αυτά δηλαδή που (νομίζω) ότι πρέσβευέ και το θέατρο Grand Guignol. Τα ήθη, οι συνήθειες, η τεχνολογία και η ιατρική της εποχής είναι οι αφηγητές αυτής της συλλογής θα έλεγε κανείς. Φυσικά όλη αυτή η πολύ καλή ροή που έχει το βιβλίο, (πρέπει) να είμαι μια μίξη των ταλέντων του ίδιου του συγγραφέα, της επιμελήτριας (Δήμητρα Νικολαϊδου) αλλά και της μεταφράστριας, αφού το διάβασα στην γλώσσα μου.
Φυσικά, σε τόσο μικρές ιστορίες, μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί, πώς είναι δυνατόν να δούμε ανάπτυξη χαρακτήρων, πέρα από τις περιστασιακές τους περιπέτειες. Ναι, σε μερικές ιστορίες συμβαίνει αυτό. Υπάρχουν κάποιες που δεν σε αγγίζουν και δεν νιώθεις την αγωνία του πρωταγωνιστή. Είναι ελάχιστες όμως αυτές σε σχέση με τις περισσότερες που με μια φράση, μια πράξη απελπισίας, μπορούν να δώσουν στον χαρακτήρα περισσότερα, από σελίδες και σελίδες κατεβατών.
Η προδοσία των χλωροφόρμιου και η γαλανομάτα, είναι ό,τι πιο πικρό έχω διαβάσει εδώ και καιρό και τα απόλαυσα.
