Dear Basketball | Το animation film του Kobe Bryant που μας έκανε να κλάψουμε σαν παιδάκια

Δεν το είχα δει μέχρι τώρα, καθώς όλες οι versions που είχα βρει ήταν κακής ποιότητας. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα τους πάρει για να το κατεβάσουν κι αυτό, αλλά δεν μπορούσα να μην το μοιραστώ. Το παρακάτω video είναι το Dear Basketball, το animation film του Kobe Bryant που κέρδισε oscar.

Για εμάς τους mid-30s, ο Kobe ήταν ο Τζόρνταν της γενιάς μας. Μην με παρεξηγείτε, δεν τους βάζω σε σύγκριση και μου τη σπάει που πολλοί το κάνουν. Δεν ήταν παικτικό το θέμα μόνο, ήταν ο μπασκετικός σταρ που ζήσαμε τα περισσότερα χρόνια μαζί του. Από το high school, μέχρι τον τελευταίο του αγώνα στους Lakers.

Και οι δυο τους είναι καταπληκτικοί και όπως είπε και ο Kobe, ο Jordan ήταν σαν μεγάλος του αδερφός όσο συνυπήρξαν στο NBA. Όταν τον ρωτάνε αν αντέγραψε πολλά πράγματα από το στιλ του, δεν ντρέπεται να δηλώσει: Φυσικά!

Είναι όμως εύκολο να αντιγράψεις τον Jordan και αυτά που αντιγράφεις να τα κάνεις το ίδιο καλά, αν κι εσύ ο ίδιος δεν είσαι του ίδιου επιπέδου;

Προφανώς και μικρός όταν με ρωτούσαν τι ομάδα είμαι στο NBA (παλιά υπήρχε περίοδος που έπρεπε να είσαι μια ομάδα ακόμα και στο τάβλι) έλεγα Chicago Bulls. Για την παρουσία του Air Mike, για την κόκκινη φανέλα και τους γαμάτους ταύρους, αλλά και για την φανταστική τριάδα με Πίπεν και Ρόντμαν (στην περίοδο του δεύτερου three peat). Και το λέω μέχρι και σήμερα, δεν άλλαξα. Όσο μπορώ να ασχοληθώ δηλαδή πια…

Απλώς, δεν μπορούσα να μην δεθώ και να μην θαυμάσω τον Kobe αλλά και τον Shaquille στο απίστευτο δίδυμο που είχαν φτιάξει στο Λος Άντζελες. Και επειδή ήταν μικρότεροι σε ηλικία, ειδικά ο Kobe, ένιωθες οικειότητα μαζί τους. Το τατουάζ του Superman του Σακίλ, το εφηβικό παρουσιαστικό του Kobe τους κατέβαζαν στη γη εκτός γηπέδων· διάολε ο Jordan ήταν τρομακτικός τόσο εντός, όσο εκτός για έναν πιτσιρικά, αφού έμοιαζε (και ήταν) ένας σκληρός επιχειρηματίας/αθλητής.

Αυτό που έκανε όμως ο Kobe μπασκετικά και τον ξεχωρίζει από τον Mike, αλλά και τον Penny Hardaway (τι θυμάμαι τώρα, ε;) είναι πως μόνος του, μετά την φυγή του Big Shaq, πήρε δυο πρωταθλήματα και μάλιστα το ένα κόντρα στους πανίσχυρους Celtics με Pierce, Allen, Garnet και Rondo στα ντουζένια τους.

Τώρα, αυτό που κάνει αυτό το animation θεσπέσιο και του έδωσε το Oscar (δυστυχώς δεν έχω δει τις άλλες υποψηφιότητες), είναι η καρδιά του. Το γράμμα που είχε γράψει ο Bryant πριν δυο χρόνια στο The Players Tribune όταν είπε το αντίο, ήταν το πρώτο χτύπημα για εμάς τους κλαψιάρηδες. Δεν χάναμε έναν (ακόμα) μπασκετικό ήρωα. Χάναμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Συνειδητοποιήσαμε πως μεγαλώνουμε. Όλα αυτά τα απογεύματα με το Αλμανάκο ή τα Σαίνια στα χέρια μας να μας γράφουν τι βιντεοπαιχνίδια παίζει, τι ταινίες βλέπει, τι μουσική ακούει και αργότερα από το Τρίποντο, με πιο μπασκετικές αναλύσεις, ήταν πια για πάντα μακριά. Και μετά αυτό το video που δείχνει τον Kobe να παίζει μπάσκετ με τις κάλτσες του. Διάολε το έκανα κι εγώ. Είχα μια μικρή στεφάνη με ταμπλό πάνω από το καλάθι με τα άπλυτα στο δωμάτιο μου και εκεί έπαιζα με τις κάλτσες μου.

Συν τη φοβερή δουλειά στην εικόνα αλλά και την μουσική, με τους Glen Keane και John Williams, δεν θα μπορούσαμε να μην αντιδράσουμε με τον πλέον ανώριμο τρόπο.

Η πιο συγκλονιστική από τις δηλώσεις του Kobe για το εγχείρημα ήταν πως: «Μια ζωή το μπάσκετ ήταν το όνειρο μου. Ακόμα και όταν έγινα επαγγελματίας και έβγαλα λεφτά, ονειρευόμουν να κάνω ακόμα καλύτερα πράγματα στο παρκέ. Αλλά έρχεται η στιγμή που το σώμα σου λέει πως αυτό το όνειρο ολοκληρώθηκε. Και χρειάζεσαι ένα καινούργιο για να συνεχίζεις να πορεύεσαι».

Άραγε αυτή η στιγμή ήρθε από ατυχία στις 12 Απριλίου του 2013 απέναντι στους άγουρους -τότε- Golden State Warriors όπου έκοψε τον Αχίλλειο Τένοντά του και πρακτικά, επανήλθε μόνο το σώμα του μετά από αυτό, αλλά όχι η τρομερή ικανότητά του; Ή όπως και να έχει, το παιχνίδι είχε ήδη τελειώσει;