Σαρκοβόρος | Μια ελληνική home invasion βίαιη ταινία

Είναι πρώτη φορά που γράφω κριτική για ελληνικό horror γιατί είναι η αλήθεια ότι η Ελληνική παραγωγή σε αυτόν τον τομέα, δεν είναι και πολύ πλούσια. Ο Σαρκοβόρος όμως άξιζε το χρόνο.

Η περίληψη έχει ως εξής: Ένα αγόρι βλέπει τη δολοφονία των γονιών του και το βιασμό της νεκρής μητέρας του. Χρόνια αργότερα, αφού βρίσκει το δολοφόνο, παίρνει την εκδίκησή του.

Πρόκειται λοιπόν για μια ταινία σχετικά μικρού μήκους (30 λεπτά περίπου), η οποία έχει συμμετάσχει στο  Horrorquest Film Festival της Atlanta (USA), στο Fright Nights Film Festival της Βιέννης, στο Hardcore Horror Film Festival Chicago (USA), στο Three Cities Festival and Conference (Δομινικανή Δημοκρατία), στο Post Mortem Film Festival (Μεξικό) και στις «Νύχτες Πρεμιέρας» και απέσπασε βραβεία για μακιγιάζ, Β’ ανδρικού ρόλου, κοινού και καλύτερης Ελληνικής ταινίας μικρού μήκους τρόμου.

Είναι ακατάλληλο για ανηλίκους και για όσους δεν αντέχουν τέτοιου είδους ταινίες.

Αρκετά σοκαριστική, αρκετά ενοχλητική, ΟΜΩΣ, ο Δημήτρης Βαβάτσης πέτυχε να μας δείξει την αλήθεια που κανένας μας δε θέλει να σκεφτεί και κανείς μας δε θέλει ποτέ να ζήσει: Ότι η πρώτη σκηνή της ταινίας, αγγίζει σε μεγάλο βαθμό την ωμή πραγματικότητα. Υπήρξαν κάποιοι, μάλλον αρκετοί, που είπαν ότι απλά έχασαν μισή ώρα από τη ζωή τους ή πως ο σκηνοθέτης είναι ψυχάκιας (καθώς ότι αντικρούει την αισθητική και την ψυχοσύνθεση μας είναι «απέναντι») και άλλα ωραιότατα επίθετα.

Spoilers

Τι είδα εγώ από την άλλη; Αλήθειες.

Όταν βιώνεις μπροστά στα μάτια σου σκληρή βία, να βιάζουν τη μητέρα σου μέσα σε λίμνες αίματος, να βλέπεις το θάνατο που μπήκε σπίτι σου με το έτσι θέλω και είσαι μικρό παιδί, όλο αυτό είναι υπέρ αρκετό για να στιγματιστείς για πάντα. Υπέρ αρκετό για μόνιμα ψυχικά τραύματα. Μεγαλώνοντας, εκτός από την εκδίκηση που ήθελε να πάρει (μεταξύ μας, ποιος δε θα ήθελε εκδίκηση για κάτι τέτοιο;) υπήρχε και το ενδεχόμενο να είχε αναπτύξει ψυχική αρρώστια η οποία όλα αυτά τα χρόνια μεγάλωνε μαζί με το μίσος του.

Γιατί δεν πήρε απλή εκδίκηση μόνο σκοτώνοντας. Αυτό θα ήταν το μόνο «εύκολο», αλλά όχι, προτίμησε το δρόμο των άκρων. Ήταν τα βασανιστήρια που επέβαλε στα θύματα μέχρι να φτάσει στο σημείο να σκοτώσει.

Επίσης κάποιοι σχολίασαν αρνητικά το παίξιμο του ηθοποιού στη συγκεκριμένη σκηνή. Κακώς, επειδή πέτυχε να έχει την ηρεμία και όλη τη συμπεριφορά που έχει κάθε σχιζοφρενής προς τα θύματά του. Και με την τελευταία σκηνή, πετυχαίνει αυτό που έψαχνε τόσα χρόνια. Ανακούφιση που πλέον δεν υπάρχει τίποτα από το δολοφόνο που του στέρησε τους γονείς του.

Προσωπικά, μου άρεσε πολύ. Την έβαλα όμως στην κατηγορία: «Πολύ καλή όμως δε θέλω να την ξαναδώ». Όπως στην ίδια κατηγορία έχω βάλει κι άλλες. Ναι με ενόχλησε, με στενοχώρησε, υπήρξε στιγμή που τη σταμάτησα και πέρασε αρκετή ώρα για να αποφασίσω να τη συνεχίσω και έτσι οφείλω να αναγνωρίσω ότι ήταν εξαιρετική δουλειά.

Σκηνοθεσία / Σενάριο: Δημήτρης Βαβάτσης / Άρης Δεληγιαννίδης
Ηθοποιοί: Τάσος Μπαρνιαδάκης, Χρήστος Εζίρογλου, Δήμητρα Σιάχου, Ιωάννα Λαμνή, Περικλής Σταύρου, Κώστας Βουρλιώτης
Φιλική συμμετοχή: Ιάκωβος Μυλωνάς
Είδος: Horror/ Exploitation / Torture porn / Splatter-gore / Home invasion