Annabelle Comes Home review | Τρίτη προσπάθεια και… φαρμακερή

Μετά από ένα prequel και ένα prequel του prequel ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε: την δαιμονική κούκλα Annabelle να κάνει ρημαδιό το σπίτι της οικογένειας Warren (του Conjuring).

Βρήκα τον τίτλο της ταινίας παραπλανητικό, αφού είδα πολύ λιγότερη Annabelle από ό,τι περίμενα και θα προτιμούσα η ταινία να λεγόταν Warren’s House of Horrors.

Ο αρθρογράφος και συγγραφέας Μιχάλης Γεωργοστάθης, γράφει και στο προσωπικό του site: White Echoes. Μην διστάσετε να επισκεφθείτε το White Echoes για περισσότερα κείμενα άποψης γύρω από την comic-geek-fantasy κουλτούρα που λατρεύουμε.

Η ταινία ξεκινάει λίγο μετά την αρχή του πρώτου Conjuring, με τους Warren (ναι, οι Patrick Wilson και Vera Farmiga συμμετέχουν στην ταινία ) να παίρνουν την κούκλα και να την πηγαίνουν στο σπίτι τους, μετά από μία… επεισοδιακή διαδρομή.

Αλλά δεν μένουν για πολύ στην ταινία, αφού πηδάμε ένα χρόνο μετά. Η κόρη τους, μετά από τα άρθρα για τους εξορκισμούς τους και τη φήμη τους, είναι ο παρίας του σχολείου. Ένα βράδυ λοιπόν φεύγουν και την αφήνουν στη baby sitter τους. Μία φίλη της όμως σκάει ακάλεστη (βοηθάει το ότι είμαστε στα 70’s και ο κόσμος κοιμόταν με τις πόρτες ανοιχτές) και σκαλίζει τη συλλογή με τα δαιμονικά αντικείμενα που φυλάνε στο υπόγειο.

Και ακολουθεί το αναμενόμενο πανδαιμόνιο, με την Annabelle και τουλάχιστον 5 διαφορετικούς μπαμπούλες να κυνηγάνε τα τρία κορίτσια. Και όλα αυτά σε διάρκεια λιγότερη των δύο ωρών.

Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τον Gary Dauberman, σεναριογράφο των δυο προηγούμενων Annabelle και της Καλόγριας, που εδώ κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο.

Έχω γράψει για το πώς η ομάδα των Conjuring έχει βρει τη συνταγή της και ξέρει να στήνει σωστά σκηνές και αυτό βγαίνει και εδώ: υπάρχουν αρκετές καλές σκηνές, ειδικά προς το τέλος, που χτίζουν ένταση και φέρνουν ανατριχίλες, χάρη στην εξαιρετική φωτογραφία, μοντάζ και ήχου.

Δυστυχώς αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι της ταινίας. Το στόρυ και η σκηνοθεσία μου φάνηκαν αδύναμα: μοιάζει σαν ο δημιουργός να παλεύει να παντρέψει τα εφηβικά σλάσερ των 70’s και 80’s με τα κλισέ των ταινιών Conjuring και αποτυγχάνει εντελώς, κάνοντάς τα να μοιάζουν παράταιρα. Υπάρχουν κάμποσα (και όχι πάντα ηθελημένα) αστεία εδώ κι εκεί, ενώ τα νέα “τέρατα” αν και εμπνευσμένα, δεν έχουν το χρόνο να κερδίσουν το θεατή, ενώ ποτέ δε νιώθεις πραγματική απειλή.

Δε βοηθάει ούτε το πόση ώρα παίρνει η δράση να ξεκινήσει. Το σώζει λίγο η προσπάθεια να χτίσει συμπαθητικούς χαρακτήρες σε αυτό το πιο αργό κομμάτι, αυτό όμως και δε δουλεύει τόσο καλά στο δεύτερο κομμάτι, αφού δεν κολλάει στα όσα γίνονται εκεί.

Το «Annabelle Comes Home» κυκλοφορεί στη χώρα μας 27 Ιουνίου.