Ο πρώτος μου metal(lica) δίσκος… δεν ήταν καν metal

Στις 4 Ιουνίου συμπληρώνονται 20 χρόνια (σημ. 22 εν ετει 2018) από την κυκλοφορία του Load. Ένας δίσκος απόδειξη ότι μπορείς να είσαι εμπορικός και ποιοτικός ταυτόχρονα, έστω και αν έχεις το βάρος της ιστορίας των Metallica.

Ήμουν 13 χρονών παιδάκι όταν «μου τα έσκασε» το videoclip του Until It Sleeps με τους διαβόλους και τους τριβόλους που δεν είχαν ξαναδεί τα παρθένα μου μάτια. Η καλή μου η μαμά φρόντιζε επιμελώς μέχρι τότε να μην παρακολουθούμε ούτε ταινίες τρόμου σπίτι, οπότε καταλαβαίνετε. (Πού να ΄ξερες μάνα ότι θα γίνω και συγγραφέας τρόμου, όχι απλώς οπαδός).

Εκείνο το καλοκαίρι της «ξέφυγα», καθώς είχε έρθει η μεγάλη ξαδέρφη για να περάσουμε το καλοκαίρι. Η… επαναστατικιά. Ναι, ναι. Σαν κάτι σίριαλ της δεκάρας που βλέπεις στην ελληνική TV. Αυτές οι καρικατούρες που βλέπεις και γελάς σήμερα, ήταν κανονικοί άνθρωποι στα mid 90s.

Μαζί με τον επαναστατικό της αέρα η ξαδέρφη, είχε φέρει Nirvana και Metallica, το Black Album. Εγώ αρχικά είχα αντιστάσεις στα τραγούδια, αλλά όχι στα videoclips. Και έτσι έπεσε στην αντίληψη μου το Until It Sleeps που είπαμε και ήταν από τον νέο δίσκο, τότε, το Load. Ένα viral της εποχής, έπαιζε παντού. Δεν έδωσα τόσο βάση στη μουσική όπως έκανα και για αυτά που άκουγε κάθε μέρα η ξαδέρφη από το Black Album. Για τον λόγο πως… δεν άκουγα μουσική τότε.

Ναι, δεν ξέρω πως αλλιώς να σας το μεταφέρω. Απλά, το hobby: βάζω μουσική και αράζω, απλά δεν υπήρχε στο ρεπερτόριο μου. Ξεκίνησε όμως τότε. 

Μετά από 1000 θεάσεις του clip, αλλά και 1000 ακροάσεις του κομματιού από τον Geronimo Groovie και τον Τάκη Φωτίου τα μεσημέρια, κατάφερα να εξοικονομήσω χαρτζιλίκι και να κάνω δικό μου το δίσκο με τις φωτιές. Μόλις είχε σκάσει και το single του Hero Of The Day. Πολύ πιο μετά έμαθα (καμιά 15αριά χρόνια) πως το εξώφυλλο δεν είναι φωτιές αλλά… σπέρμα και αίμα (true story).

Όταν τρύπωσα στο υπόγειο του Metropolis στον Πειραιά, ανάμεσα στα τέρατα των Iron Maiden, τους δαίμονες των Deicide αλλά και κάτι κώλους από τους Scorpions, ομολογώ πως το παρθένο μυαλό (και όχι μόνο) μου, ένιωσε λίγο βρώμικο.

Ήμουν σίγουρος πως ο θεούλης θα με τιμωρούσε που έδινα λεφτά για να αγοράσω μια μπάντα που (και αυτή με τη σειρά της) έκρυβε ανάποδα μηνύματα στα τραγούδια της, όπως είχα δει σε μια εκπομπή στο New Channel.

Η κολασμένη μου μάχη όμως, με βρήκε νικητή και το τρόπαιο ήταν το δισκάκι που έλιωσε τα επόμενα χρόνια τόσο cd-player του καινούργιου -τότε- στερεοφωνικού μας, όσο και του καινούργιου multimedia personal computer pentium 566 mhz.

Και ξέρεται κάτι; Ακόμα λιώνει.

Σίγουρα, δεν ακούω το cd πια. Κανένα από την τεράστια συλλογή μου. Την τρώει η σκόνη αλλά δεν μπορώ να τα πουλήσω ρε γαμώτο. Είναι η ψυχή μου.

Ακόμα όμως στις e-playlists μου υπάρχει το  2X4, το Until It Sleeps, το Bleeding Me, το Mama Said και σίγουρα 2-3 άλλα. Δεν υπάρχει αυτούσιο όπως το Ride The Lighting, το Master Of Puppets ή το …And Justice For All, αλλά η παρουσία του είναι δυνατή.

Ποτέ δεν έγινα true μεταλλάς για να πιστεύω σε μαλακίες αφοσίωσης και εμφάνισης για να μπλέξω στις παράνοιες της εποχής πως οι Metallica φλώρεψαν επειδή έκοψαν τα μαλλιά. Και ο Dickinson την ίδια εποχή το έκοψε. Το πρόβλημα με τους Metallica ήταν ότι χωρίς να το καταλάβουμε, πέρασαν 20 χρόνια και δεν κατάφεραν να περάσουν ξανά σε ποιότητα το «μέτριο» Load.

Πέρασαν 20 χρόνια και ίσως μετατράπηκαν σε αυτό που ονειρευόντουσαν. Πουλάνε οι ίδιοι, το όνομα Metallica σαν Brand Name και όχι η καλλιτεχνική τους δημιουργία. Ασχοληθήκαν με ένα εκατομμύριο πράγματα όλα αυτά τα χρόνια (μην ανοίξουμε συζήτηση για το napster) αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να μας εκπλήξουν ξανά με ένα, ΕΝΑ τραγούδι.

Και με το χέρι στην καρδιά τώρα. Ο νέος δίσκος που μας τιζάρουν 3 χρόνια τώρα, δεν θα θέλατε να είναι το λιγότερο σαν το Load; (Σημ. το άρθρο γράφτηκε πριν το Hardwired to Self Destruct που λατρέψαμε).

Όπως έχω αναφέρει σε παλιότερο άρθρο, όταν και μόλις είχα ξαναδεί το ντοκιμαντέρ του Some Kind Of Monster και την ταλαιπωρία για να βγάλουν το St. Anger… Γιατί δεν μπορούν να πάψουν να είναι για λίγο οι Metallica και να γίνουν λίγο Megadeth;

Μην βαράτε. Εννοώ πως ο τελευταίος δίσκος της μπάντας του Dave Mustaine είναι αξιοπρεπέστατος και ας μην στέκεται δίπλα στα μεγάλα θηρία παλαιότερων χρόνων.

Κάντε πάλι ένα Load. Κάτι πάλι ένα Black Album. Αν δεν μπορείτε να βγάλετε καλό thrash ή heavy, απλά βγάλτε καλά τραγούδια.

Εγώ μέχρι τότε, θα ρίχνω και πάλι μια ακρόαση σε αυτό το μωρό:

Update: Το είδα μόλις τελείωσα το κείμενο. Σας το ορκίζομαι δεν σας έκανα κάποιο ξόρκι για να μαγειρέψετε τον σκύλο σας το βράδυ.