Το επικό τέλος του The Strain αφήνει συγκεκριμένο κενό στις καρδιές μας

Παραμονή της παραμονής της πρωτοχρονιάς, ελάτε παιδιά μου γύρω από το τζάκι να σας πω μια ιστορία. Μια ζεστή ιστορία, γεμάτη βαμπίρ που μοιάζανε με ζόμπι, over the top χαρακτήρες, plot holes αλλά κάπως… πολύ πώρωση με το τελικό αποτέλεσμα. Το τέλος του The Strain, ήταν το τέλος μιας πολύ διασκεδαστικής σειράς.

Είχε τις σωστές αναλογίες για μια B-Series (όπως λέμε B-Movie) που σου αφήνει θετικά συναισθήματα. Είχε όπως προαναφέραμε πολλές παθογένειες, όχι όμως αυτές που θα ήταν απαγορευτικές για να ολοκληρώσει την ιστορία της, έστω και με λιγότερο επεισόδια στην 4η σεζόν. Μιλάμε για τη σειρά που εκτός από μερικά επεισόδια στην δεύτερη σεζόν, δεν είχε σταθερή ή και καθόλου αρχή τίτλων. Είχε φέτος βέβαια…

SPOILERS

Ο Αφέντης λοιπόν νικήθηκε, όχι από τον Invictus, τον πιο cool βρικόλακα μετά τον Blade, αλλά από τη δύναμη της πατρικής αγάπης, μεταξύ του Zack και του Ephraim Goodweather.

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή…

Η 4η σεζόν μας έμπασε ομαλά στον πυρηνικό χειμώνα που είχε ως αποτέλεσμα η μαλακία που έκανε ο Zack στο τέλος της τρίτης σεζόν. Λίγο καιρό μετά, η Νέα Υόρκη είχε παραδοθεί ολοκληρωτικά στη νέα εποχή των κυρίαρχων (σαν ναζί) strigoi και των ανθρώπων που πρόδιδαν και τη μάνα τους για να επιβιώσουν. Εντάξει, γενικά όλο το theme του The Strain ήταν πολύ επηρεασμένο από Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και κυνήγι Εβραίων και λοιπών μειονοτήτων από τον Άξονα, ωστόσο στον τέταρτο κύκλο, υπάρχει ακόμα και η χρήση της φράσης: «Τελική Λύση», που ήταν η κωδική ονομασία των ναζί για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης δία δηλητηριωδών αερίων (και κάψιμο του πτώματος μετά στα κρεματόρια). Στο The Strain επειδή είχαμε να κάνουμε με βρικόλακες, η «τελική λύση» ήταν οι φάρμες, που οι άνθρωποι θα ήταν οι… αγελάδες τους.

Με σκηνές που θα ζήλευαν και οι vegan που προσπαθούν να σε μεταπείσουν στο Μοναστηράκι για να πάψεις να τρως κρέας, η σειρά μας έδειξε ότι κάλλιστα, αν ένα ον μπορούσε να πάρει την κορυφαία θέση της τροφικής αλυσίδας, που τώρα κατέχουμε εμείς, τα παιδιά μας θα ήταν τα «φρέσκα μοσχαράκια», οι γυναίκες οι γελάδες και οι υπόλοιποι, απλή, δεύτερης ποιότητας junk food.

Για να επανέλθουμε στην πλοκή όμως… Η ιστορία του Fet που παρέα με τον Invictus προσπαθούν να βρουν μια πυρηνική βόμβα, είναι η πιο solid υποιστορία μέχρι να βρεθούν και πάλι οι χαρακτήρες μας (πολύ γρήγορα, εύκολα και βολικά) όλοι μαζί. Ο Ρώσος κυνηγός ποντικών μαζί με το half blood vampire και μερικούς μισθοφόρους, έχουν ένα σχέδιο και κάνουν ό,τι νομίζουν πως είναι σωστό να κάνουν για να σώσουν την πόλη και τον κόσμο (σε αυτό θα επανέλθουμε μετά).

Οι ιστορίες, του γιατρού Goodweather αρχικά, που έχει βρεθεί στην Φιλαδέλφεια για να πνίξει τον πόνο του χωρίς μάχες πια, αλλά και της Ντατς με τον Setrakian, είναι λίγο αδύναμες. Εντάξει, οι δεύτεροι χρησιμεύουν για να σου δείξουν από μέσα πώς λειτουργεί το σύστημα. Ο πρώτος απλώς παλεύει με τις τύψεις για τον Zack και σου δίνει και μια μικρή ματιά για την αντίσταση.

Επίσης, λιγάκι αδύναμη ιστορία ήταν και η εξέλιξη του Γκας που είχαμε αναφέρει ξανά, ότι γενικώς η παρουσία του είναι περιττή. Είναι απλά ακόμα ένας, ο οποιοσδήποτε, που θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά.

Θα μου πεις… γιατί οι άλλοι δεν ήταν οι οποιοιδήποτε; Γιατί ο Master είχε κολλήσει με αυτή την παρέα του δαχτυλιδιού και πώς ολόκληρη Νέα Υόρκη δεν είχε ικανούς άλλους ανθρώπους να δώσουν μάχη. Σύμφωνοι, μέχρι τον 3ο κύκλο είχε και ξεπαστρεύτηκαν, όμως η μανία σε έναν τέτοιο χαμό να δείξει η σειρά ότι οι απλοί άνθρωποι κάνουν τη διαφορά, έκανε το story, over the top, ασχέτως ότι είχε τέρατα μέσα. Ωστόσο, όπως είπαμε, όλο αυτό ήταν διασκεδαστικό γιατί σε έκανε να νοιαστείς γι΄ αυτούς. Κάθε θάνατος, όλα αυτά τα χρόνια μετρούσε.

Επικό τέλος και φαρμακερός Setrakian

Ως συνήθως ξεκινάω πάντα με τα αρνητικά κάθε σειράς κι αυτό πολλοί που δεν θέλουν να φτάσουν ως το τέλος του κειμένου, μπορεί να το θεωρούν πως έκατσα κι έγραψα ένα κατεβατό για κάτι που δεν μου αρέσει. Όχι, δεν είναι έτσι. Απλώς έχω κριτική ματιά μετά από τόσα χρόνια επένδυσης (σπατάλης) σε σειρές, ταινίες και βιβλία που τα τελευταία χρόνια έγιναν και (ελαφρώς επιτυχημένη) απόπειρα για να γράψω εγώ ο ίδιος τις ιστορίες μου.

Από την πρώτη στιγμή που έβαλα στο χαρτί ιστορίες και χαρακτήρες που έβγαιναν από μέσα μου, δεν μπόρεσα παρά να μην αγνοώ κάθε λεπτομέρειες σε κάθε τι που ακολουθούσα. Για να συγκρίνω το storytelling, το τι αρέσει στον κόσμο αλλά και τι μου αρέσει σε εμένα να γράφω· σε τι είμαι καλός και πού πάσχω.

Έτσι, κατάλαβα πως η δύναμη του The Strain ήταν πως είχε ζουμί και γεύση. Είχε σενάριο που ήταν σε κίνηση, χαρακτήρες που πάντα είχαν κάτι να κάνουν κάπου, ασχέτως αν οι αποφάσεις τους ήταν βλακώδεις μερικές φορές (αυτό το υποβίβαζε σε B).

Επίσης, το υπόβαθρο με τις αρχαίες ιστορίες βαμπίρ, που το τίναξε στα ουράνια ο Invivctus, αλλά και φυσικά οι ναζί που ακόμα πουλάνε ως ο απόλυτος villain, ήταν ακόμα ένας παράγοντας.

Ακόμα ένα στοιχείο ήταν ο χειροπιαστός villain με περιεχόμενο. Και δεν εννοώ τον Master που δεν τον χώνεψα και ποτέ, καθώς ήταν κλισέ, αλλά τον love to hate Thomas Eichorst. Είχε backstory, είχε αδυναμίες αλλά θέληση για την καταστροφή. Είχε ζήλια και στεναχώρια όταν δεν έγινε αυτός ο Master. Γι’ αυτό και ο θάνατος του, με την επική αυτοθυσία του Setrakian, ήταν πιο δυνατή στιγμή ακόμα και από το συγκινητικό τέλος του The Strain.

Bottom Line… rats.

Είναι μια σειρά που θα λείψει σε όσους την έβλεπαν. Δεν είχε την φανφάρα και την αρτιστίκ πινελιά του Penny Dreadful, δεν είχε τον κωμικό κυνισμό του True Blood, δεν ήταν χαζόteen όπως το Shadowhunters. Και δεν έγινε ποτέ βαρετό, στα επίπεδα που έγινε βαρετό ένα σίριαλ με πολύ περισσότερους τηλεθεατές, όπως το The Walking Dead.

Το The Strain, με τα καλά και τα στραβά του, είχε μοναδική πορεία που δεν την εκτίμησαν πολλοί. Στο IMdb είχε 7.5/10 και είναι η πιο τίμια βαθμολογία για μια τίμια σειρά.

Υ.Γ. Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία που βασίστηκε η ιστορία, μα θα αρχίσω σύντομα καθώς, αυτοί που το έκαναν και είδαν τη σειρά μετά, δεν έμειναν καθόλου ευχαριστημένοι σε αντίθεση με εμάς που είχαμε σκοτάδι. Οπότε, κάτι μου λέει ότι θα τα απολαύσω πολύ.

Υ.Γ. 2 Ζακ αγόρι μου… Έκανες too much shit (αποκορύφωμα της 4ης σεζόν, η σκηνή με την υπηρέτρια) για να στεναχωρηθούμε προσωπικά για σένα. Ήσουν πάντα το κωλόπαιδο που θα μισούμε.

Υ.Γ. 3 Δεν ξέρω αν ήταν μελανό σημείο της σειράς γενικά ή εγώ είμαι βλάκας (ίσως είναι και το κενό που μιλούν οι βιβλιόφιλοι), αλλά ποτέ δεν κατάλαβα σε τι κατάσταση είναι ο υπόλοιπος κόσμος ή ακόμα και η Αμερική η ίδια. Έλεγε για μάχες παντού, αλλά δεν ήταν ξεκάθαρο.

Υ.Γ. 4 Το ότι ο Master προσπάθησε να αφανίσει τους Αρχαίους και να κατακτήσει τον κόσμο στην τεχνολογική εποχή και όχι στην πιο… αρχαία, έχει μια εξήγηση (όπλα μαζικής καταστροφής – μεγάλη αφοσίωση του μέσου ανθρώπου στην τεχνολογία), αλλά επίσης αυτό ήταν και που τον έφαγε. Τα νομίσματα έχουν δυο όψεις,

Υ.Γ. 5 ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Το The Strain κόντεψε να δείξει την πιο επική στιγμή την ιστορία της τηλεόρασης πριν δυο χρόνια. Guts… (το video πιο κάτω).