Τα υπέρ και τα κατά του Athens Dark, των βαμπίρ της Ελλάδας

Κυκλοφόρησε, συζητήθηκε, προκάλεσε το ενδιαφέρον. Σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως μια βδομάδα και βάλε, μέχρι τώρα. Δεν πρόκειται να σας κουράσουμε με μια ακόμα εκ βαθέων ανάλυση της πρώτης σειράς (έστω web – πιο πολύ σαν mini ταινία που κόπηκε σε κομμάτια) με βρικόλακες στην Ελλάδα, με τίτλο, Athens Dark. Μόνο κάποιες παρατηρήσεις έχουμε.

Για όποιον δεν έχει πάρει χαμπάρι ακόμα, βρίσκεται στην πλατφόρμα Netwix του Ant1 (όχι το Neflix) και εξιστορεί την ιστορία του Ορφέα. Ενός μοναχικού τύπου, δημοσιογράφου στο επάγγελμα, που έχει έρθει από την επαρχεία στην Αθήνα και ένα τραγικό γεγονός τον φέρνει σε επαφή με έναν σκοτεινό, παράλληλο κόσμο που δεν ήξερε πως υπάρχει. Τους βρικόλακες.

Καταρχάς θα μπορούσαμε να πούμε πως στα υπέρ είναι, πως η σειρά προσπάθησε να πάρει την δύσκολο οδό. Δεν υιοθέτησε μια σαχλή ιστορία τύπου Twilight, αλλά το πήγε full war, με τα πλάσματα της νύχτας να έρχονται σε αντιπαράθεση με μια εξίσου αρχαία φυλή κυνηγών. Εκεί έρχεται και το πρώτο αρνητικό. Επειδή προσπαθούν να δείξουν μάχες και σωματικές επαφές, δεν τα καταφέρνουν καθόλου καλά και σε ακριβώς εκείνα τα σημεία, η ποιότητα πέφτει κατακόρυφα. Πιο χαμηλά και επίπεδο ταινιών ξένων youtubers, ή και ντόπιων, αφού πέρσι οι Unboxholics είχαν βγάλει μια πολύ καλή (διαφορετικού τύπου όμως).

Στα θετικά, είναι πάντα ωραίο (για μένα) να βλέπεις τη νυχτερινή Αθήνα περικυκλωμένη από μια πλοκή, όχι σαν ντοκιμαντέρ. Στα αρνητικά αυτού, τα σημεία που εμφανίζονται οι βρικόλακες, είναι αυτά που περίμενες. Εκεί που τους έχεις δει και εσύ (τους gothαδες). Ψυρρή, Γκάζι κλπ. Θα μου πεις… Και πού αλλού; Εντάξει, μπορεί η Αθήνα να μην είναι η Νέα Υόρκη, αλλά έχει κι άλλες γειτονιές.

Στα θετικά, έχει καλό visual exposition με την εκπαίδευση και την στρατολόγηση πιτσιρικάδων στο ρόλο κυνηγών, αλλά και πολύ προφορικό για την ιστορία των βρικολάκων και από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή βρικόλακα, αλλά και από τον Δημήτρη Πιατά που χάρηκα που τον είδα -δεν ξέρω γιατί- σε ρόλο, μυστικιστή ιστορικού που γνωρίζει την αλήθεια. Στα αρνητικά… Έχει ένα πλάνο, που εγώ προσωπικά κατάλαβα ότι υποτίθεται πως είναι 20 χρόνια πριν, σε ένα κατά τα άλλα υποβλητικό παραθαλάσσιο μέρος. Το πλάνο όμως έπιανε και τα συνθήματα στους τοίχους Acab, αναρχία κλπ. Και φαίνονταν ότι είναι φρέσκα.

Και τώρα να πάμε στο παίξιμο. Αχ, αυτό το παίξιμο. Αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο του Athens Dark, το είχα αναφέρει και για το Έτερος Εγώ. Δεν είμαι καθηγητής υποκριτικής, κρίνω με αυτό που δέχομαι σαν αποτέλεσμα. Ίσως είμαι καταναλωτικό πιόνι του αμερικανικού show -αν και βλέπω και ευρωπαϊκά που επίσης τρώμε τη σκόνη τους-, ίσως οι γνήσιοι και οι Τεξανοί όταν έβλεπαν την απόδοση των ηθοποιών του True Blood, να έβαζαν τα γέλια, δεν ξέρω. Αλλά ο μέσος Έλληνας ηθοποιός άγνοεί παντελώς πώς να παίξει casual. Όταν είναι μπροστά στις κάμερες δηλαδή, δεν ξέρει πως να μιλήσει όπως θα μιλούσε στους φίλους του, γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί να μιλάει έτσι όπως φαίνεται σε τόσες παραγωγές. Με τόση φανφάρα.

Εντάξει ο… βρικόλακας. Άντε, εκεί υπάρχει ένα concept που όμως κι εκεί, αν έχεις ζήσει τόσα χρόνια, ακριβώς, τα έχεις ΖΗΣΕΙ και τα έχεις αφομοιώσει, δεν είσαι ταξιδιώτης του χρόνου. Πρέπει να μιλάς όπως μιλούν οι άλλοι, ειδικά αν δες θες μπλεξίματα. Και οι ατάκες «Λατρεύω το σκόρδο» και «Σας περιμένω κουτάβια» είναι 100% uncool.

Τώρα το τέλος, που αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο για τον μεγάλο πόλεμο, μένει να δούμε να θα πάρει το πράσινο φως για να συνεχιστεί.

Κάποιος μπορεί να θέλει να μάθει για τα εφέ. Για το επίπεδο που χρειάστηκαν, δεν ήταν άσχημα. Όπως αναφέραμε πιο πάνω, οι υπερβολικές χορογραφίες στις μάχες ήταν το πρόβλημα και έμοιαζαν περισσότερο να χορεύουν, παρά να παλεύουν.

Φυσικά και υποστηρίζουμε, κι ας είμαστε αυστηροί. Είναι η πρώτη προσπάθεια εν έτει 2018 και ΠΡΕΠΕΙ να ακολουθήσουν πολλές ακόμα για να ξεκολλήσουμε την μεταπολεμική μιζέρια που ζέχνει ακόμα η θεματολογία μας. Είναι μια πρώτη προσπάθεια, με όλα τα προβλήματα που μπορούν να την ακολουθούν. Όμως το μεράκι κι ελπίδα, φαίνονται. Κι ο λόγος που (πρέπει) στηρίζουμε βρίσκεται στο κείμενο μου για τη σημαντικότητα του ΤΡΟΜΟΥ  για το μονόπλευρο storytelling της ελληνικής τηλεόρασης και κινηματογράφου. Και μάλιστα δεν καταλαβαίνω, γιατί ο ANT1 το έκοψε σε κομματάκια και το ανέβασε στην πιο ηλίθια και αργή πλατφόρμα που έχει δει ο κόσμος, αντί να το παίξει στο κανάλι του. Έστω κι αργά. Όλο μαλακίες βάζει έτσι κι αλλιώς και τα ηλίθια ντοκιμαντέρ του VICE. Δώστε λίγο χώρο και στους δημιουργός που έχουν να πουν κάτι διαφορετικό ρε μπαγλαμάδες.