Ο ξεχωριστός κύριος Logan | Λίγα λόγια εν θερμώ

Όχι δεν είναι κριτική τέχνης, κινηματογράφου και storytelling. Είναι τα ωμά συναισθήματα ενός οπαδού του Logan | Wolverine μετά την πρεμιέρα της ταινίας του James Mangold. Πέμπτη 2 Μαρτίου, Άγιος Ιωάννης Ρέντη. Ώρα 11 και κάτι. Μόνος ένας λόγος θα υπήρχε για να είμαι εκεί απόψε. Μου στοίχισε 14 ευρώ. Τα 6,5 πήγαν σε ποπ κoρν και κοακόλα. Τα υπόλοιπα στον Logan.

Γράφει ο Βαγγέλης Παπαδημητρίου

Ποιος είναι ο κύριος ακούω να αναρωτιέστε κάποιοι μπροστά στο κινητό σας. Μην είναι κάποιος φίλος μου; Θα μπορούσε αλλά υπάρχει και ένα χάσμα (πολλών) γενεών. Μην είναι κάποιος από τα (πολλά) αδέλφια μου; Αν ήταν ηλίθιε θα τον έλεγαν Γιάννη ή Γιώργο. Ή εμένα με λένε Jonathan και είμαστε εντάξει.

Για όσους δεν κατάλαβαν, αποχωρήστε τώρα, Το τσιμπήσαμε το κλικ, το χρέος υπερκαλύφθηκε. Για όσους κατάλαβαν, χθες ήταν και η πρεμιέρα και συνάμα η τελευταία παράσταση του αγαπημένου μας X-Man. Ενός ήρωα που μας κάνει κινηματογραφική παρέα από το 2000(!). Εν ολίγοις, ο Wolverine έβγαλε για μία ακόμα φορά τα νύχια του.

Είναι δύσκολο να μην λατρεύεις αυτόν τον χαρακτήρα και αυτόν τον ηθοποιό, ο οποίος τον ενσαρκώνει. Ο Hugh αυτή την φορά δεν δείχνει σαν κάγκουρας των δυτικών προαστίων με το ανεκδιήγητο μαλλί και το πούρο του μονίμως τσαμπουκαλεμένου. Αντιθέτως, η όψη ενός μεσήλικα και εμφανώς ταλαιπωρημένου άνδρα παίρνει θέση στον κινηματογραφικό καμβά και μας θυμίζει πως όλα κάποτε τελειώνουν. Πως όλα παρακμάζουν μπροστά στον αδυσώπητο και πάντα αχόρταγο χρόνο.

Μην περιμένετε καμία ανάλυση της ταινίας. Και ανάλογη διάθεση να υπήρχε, δεν υπάρχει η ικανότητα. Λίγο πολύ ξέρετε τι θα δείτε από μία τέτοια παραγωγή. Τα στούντιο μας προετοίμασαν, οι ίδιοι οι ηθοποιοί, ακόμα και τα τρέιλερ. Η ραψωδία του Wolverine φτάνει στο τέλος της. Δεν υπάρχει επόμενη ταινία, δεν υπάρχει σκηνή μετά το τέλος (ούπς!), δεν υπάρχει τίποτα. Και αυτός είναι κυνικά ο νούμερο ένα λόγος, για τον οποίο θα συγκαταλέγω το Logan, σε κάθε άτυπο σουπερηρωικό Τοπ-5, που θα κάνω με την παρέα μου στο εξής.

Είναι ένα είδος ταινίας, που είναι μοναδικό στο Marvel/DC σύμπαν. Υπάρχουν και θα υπάρξουν πάμπολλες ‘’πρώτες’’ ταινίες, αλλά πόσες τελευταίες έχουν υπάρξει; Μέχρι χθες, καμία.

Θα μου πείτε πως ίσως έχω αποκαλύψει την εξέλιξη του πρωταγωνιστή μας στην ταινία, όμως σοβαρά, εμένα περιμένατε; Αν πάρουμε απόλυτα ψύχραιμα την ταινία, ίσως να μην είναι τόσο καλή όσο θέλω να σας την πλασάρω εγώ (και το αστείο κάποιες φορές IMDb). Μέσα από μερικούς μονολόγους και διαλόγους οι χαρακτήρες προσπαθούν να μας εξηγήσουν τι σκατά έχει γίνει στο πρόσφατο παρελθόν και για ποιο λόγο εν έτη 2029, οι μεταλλαγμένοι έχουν εκλείψει. Οι ισορροπίες διαταράζονται όταν εμφανίζεται ένα κοριτσάκι με δυνάμεις ίδιες με αυτές του Wolfie και κάπως έτσι το κυνηγητό ξεκινά.

Ένα κυνηγητό, που αν εξαιρέσει κανείς μία σκηνή (δεν γίνεται να αποκαλύψω ποια), το λες και λιγάκι… βαρετό. Όπως είχαν αναφέρει και οι κριτικές για τη δεύτερη πράξη της ταινίας γενικά.

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, ειδικό βάρος στην πλευρά του τυχοδιώκτη δεν υπάρχει, αν και τον ρόλο αυτόν αναλαμβάνει ο ταλαντούχος και συμπαθής Boyd Holbrook. Αγαπητέ Boyd, σόρρυ, αλλά για κανέναν Escobar στο Netflix, καλός είσαι. Όμως εδώ το επίπεδο ανεβαίνει και εσύ με ένα μεταλλικό χέρι και την αμφίεση γύπα γκομενιάρη, δεν θα νικήσεις. Τα ξαναλέμε (;) στον τρίτο κύκλο του Narcos.

Αν η ταινία αποτελούσε μέρος μίας συνέχειας ταινιών, θα σας έλεγα ευθαρσώς πως παραείναι μέτρια. Είναι ιδιαίτερα λυπητερό να βλέπεις «ινδάλματα»’ όπως ο Wolverine και ο καθηγητής Charles Xavier να φέρονται και να μοιάζουν με τον πατέρα σου και τον παππού σου αντίστοιχα. (Και κάπου εδώ μία μεγαλούτσικη παρένθεση. Ρε ρεμάλια του Χόλιγουντ, είναι δυνατόν να θέλετε να ρίξετε στα μάτια μας τον Logan και αυτός να συνεχίσει να είναι τόσο γυμνασμένος; Ναι είναι το εκ γενετής φυζίκ του, αλλά θέλαμε λίγο βρώμα και σε αυτό. 197 χρονών είναι. Είπαμε, ο Logan πλέον θα έπρεπε να μοιάζει στον πατέρα μου. Έχετε δει τον πατέρα μου; Έχετε δει οποιονδήποτε μεσήλικα πατέρα; Πού μεγαλώσατε τέλος πάντων; Δεν θα περάσει αυτό, να τα θυμάστε. Πάμε παρακάτω).

Όμως τονίζω και πάλι την μαγεία του τέλους. Μεγαλώσαμε με αυτούς τους ανθρώπους και τώρα ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Αυτοί δεν ξέρω πού θα πάνε, εμείς σίγουρα στην κόλαση κάποια στιγμή. Ως τότε θα ψάχνουμε τον επόμενο (σούπερ) ήρωά μας, που γεννήθηκε, μεγάλωσε και διάπρεψε και εν τέλει θα «χαθεί» μπροστά στα μάτια μας.

Αν αναλογιστείς ότι ένας τέτοιος κύκλος τελειώνει, τότε -όσο οξύμωρο και αν ακούγεται- το φιλμ θα γίνει απολαυστικό. Μόνο αυτό μπορώ να πω εγώ.

Υ.Γ. 1: Βλέποντας κανείς τα τελευταία λεπτά και σκεπτόμενος το τι έχει προηγηθεί, θα έλεγε πως υπάρχει ένα ψήγμα ελπίδας για το «μετά». Πως θα έχουμε ένα κύκλο. Δηλαδή η αρχή θα γίνει τέλος και το τέλος αρχή. Τα μεγαλύτερο παράπονο μου πως ο κύκλος ήταν τελικά ευθεία.

Υ.Γ. 2: Αν έχει καταλάβει γενικά κάποιος τι έχει παιχτεί με τον χωροχρόνο στις ταινίες των X-Men (παλιές και νέες) ας μου ρίξει μία ακτίνα γνώσης. Είχα τον The Flash με τις μαλακίες του, δεν θα έχω και εσάς…