Thunder, thunder, THUNDERCATS, BURN!

Ναι ήρθε η ώρα που όλοι περιμένατε. Βασικά όχι. Ήρθε η ώρα που περίμενα εγώ. Να εκθέσω μέσα από τα ταπεινά πλήκτρα του πιο ταπεινού μου MAC, το βαθύτατο θαυμασμό μου, το μέχρι κάρβουνο καψιλίκι μου και τη μέχρι τα μπούνια πώρωση μου για αυτό το θαύμα της μικρής οθόνης.

Ένα θαύμα που ξεκινούσε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Από τη μουσική, σήμα κατατεθέν.

Αντί (περεταίρω) προλόγου:

Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Σίγουρα πέρα από το τρέμουλο που νιώθω για να αραδιάσω τη καρβουνίλα μου, πρέπει να παραθέσω και μερικά στοιχεία με τη σειρά, ε;

Λοιπόν, τι γίνεται όταν δυο κολοσσοί της βιομηχανίας που παράγει εικόνα, ενώνουν τις δυνάμεις τους; Όταν η Αμερική συμμαχεί με την Ιαπωνία (εκτός από το τέλος του WWII); Μα γενούν τα ανθρωπόμορφα αιλουροειδή της Θαντέρα.

Εγκέφαλος της σειράς θεωρείται ο Ted Wolf (1922-1999), η παραγωγή ανήκει στην Αμερικάνικη Rankin/Bass Productions, ενώ το Ιαπωνικό στούντιο που έδωσε πνοή στους χαρακτήρες ήταν το Pacific Animation Corporation. Η σειρά είδε για πρώτη φορά “έξοδο” προς την TV το 1985 και κράτησε έως το 1989 με 130 επεισόδια συνολικά. Η Warner Bros όταν μυρίστηκε to λαυράκι το 1988, αγόρασε τα δικαιώματα.

Προσέξατε κάτι πιο πάνω; Τον δημιουργό; Ο εν λόγω κύριος γεννημένος στην Πενσυλβανία, ήταν σεναριογράφος και κυρίως, 60 χρονών όταν δημιούργησε το σενάριο κύριοι! Και μιλάμε πριν 30 χρόνια! Χωρίς internet που σε βοηθάει (αναλόγως τη χρήση του) σε μια διάδραση με όλον το κόσμο, ενισχύοντας τη φαντασία σου.

Πάρτε το χρόνο σας και συλλογιστείτε όλους τους 60ρηδες που σας περιβάλουν. Αυτούς που ξέρετε προσωπικά και όσους τους γνωρίζεται μέσα από την ντόπια showbiz (εδώ γελάμε). Και τώρα κλάψτε γοερά.

Στο θέμα μας…

Διαβάστε ακόμα: Thundercats Roar, η απαράδεκτη επιστροφή.

ΠΛΟΚΗ (για όσους δεν ξέρουν, σας λυπάμαι αλλά διαβάστε)

Μετά την έκρηξη της Θαντέρα, του πλανήτη των Θάντερκατς, τα αγαπητά μας αιλουροειδή φεύγουν στο διάστημα προς αναζήτηση άλλου τόπου εγκατάστασης της φυλής τους. Στη διαδρομή για την Ιθάκη (Τρίτη γη), ο στόλος δέχεται επίθεση από τους εχθρικούς μεταλλαγμένους (Σλάιθθθθθ) του πλανήτη Πλάνταρ και καταστρέφεται ολοσχερώς, εκτός από τη ναυαρχίδα.

Εκεί μέσα είναι το σπαθί των οιωνών (μα το μάτι…) που είναι η πηγή της δύναμης τους αλλά και οι Τζάγκα, Πάνθρο, Τσιτάρα (<3), Τάιγκρα, ο Γουάιλικατ, η Γουάιλικιτ, ο Σναρφ και ο έφηβος άρχοντας των Θάντερκατς, ο Λάιονο.

Ο Τζάγκα που είναι ο μεγαλύτερος ηλικιακά όλων, αναλαμβάνει να οδηγήσει το σκάφος στην Τρίτη Γη, ενώ οι υπόλοιποι μπαίνουν σε χρονοκάψουλες για να αποφύγουν τη φθορά του χρόνου. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο Τζάγκα δεν τα καταφέρνει και αφήνει την τελευταία του πνοή λίγο πριν το διαστημόπλοιο προσκρούσει σε έναν άγνωστο, αλλά φαινομενικό φιλόξενο πλανήτη.

Οι Θάντερκατς έχουν φτάσει τελικά στην Τρίτη Γη, αλλά ο χρόνος δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστο και τον Λάιονο, ο οποίος παραμένει έφηβος, αλλά σε σώμα ενήλικου, πράγμα που τον οδηγεί σε απίστευτες γκάφες σε κάποια επεισόδια. Αφού το σώμα τον τραβάει να τολμήσει, αλλά το μυαλό είναι άγουρο να ιστοσταθμίσει καταστάσεις.

Ταυτόχρονα φτάνουν στην Τρίτη Γη και τα Μεταλλάγματα. Η έλευση των δύο αυτών φυλών στον πλανήτη δεν περνάει απαρατήρητη από τους υπόλοιπους κατοίκους και ιδιαίτερα από τον δαιμονικό Μάμρα (Μαμ-Ρα)· μια μούμια-μάγο, ο οποίος με τη βοήθεια των Μεταλλαγμένων (σαύρες, πιθηκοειδή, τσακάλια) και άλλων μοχθηρών δυνάμεων (πνεύματα του κακού) θα προσπαθήσει να καταστρέψει τους Θάντερκατς, ώστε να σταματήσει την κυριαρχία τους στην Τρίτη Γη.

«Δυνάμεις του κακού μετατρέψτε αυτό το σάπιο σώμα».

Συνήθως τα παιδάκια ή ταυτίζονται με τον κακό λόγω αντίδρασης προς το «καθωσπρέπει» (τι κοινωνιολόγος που είμαι ρε συ) ή απλά γουστάρουν τους καλούς επειδή είναι μπρατσωμένοι, όμορφοι, έξυπνοι, ήρωες και γενικά γαμώ τα παιδιά.

Έτσι και με τους Θάντερκατς γούσταρες τον Λάινο γιατί μην ξεχνάμε είχε και το ξίφος των οιωνών αλλά και εκεί το γάντι-ασπίδα-όλα σε ένα. Ήταν ηγέτης και ήταν… Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΜ-ΡΑ, ΤΟΝ ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ!

Δεν ξέρω αν η πλειοψηφία των, τότε, ανήλικων 30ηδων (του τώρα) ένιωθαν έτσι ή εγώ είμαι κλανιάρης, αλλά στις αρχές του ’90 που παιζόταν στην αρχή στην ΕΡΤ και μετά στο Mega (ή ανάποδα;), εγώ ήθελα πάμπερς όταν έβλεπα τον Μαμ-Ρα στην οθόνη.

Ήταν μούμια, ζούσε σε μια πυραμίδα στη μέση του πουθενά και όταν «ξυπνούσε» από τη μαστούρα, έριχνε κεραυνούς με μια μουσική υπόκρουση, ΤΑ ΤΑΑΑΑΑΑ!

Μην με κρίνεις γαμώ τα κωλοκρουστά και τον φρύγιό τους…

Είτε σαν κόκκινο σκατό όταν έβγαινε από την κρύπτη του, με φωνή από τραγουδιστή σκυλάδικου και γέλιο όλο γλίτσα, χωμένος μέσα στην μπέρτα του και με κορμοστασιά Κάρολου Παπούλια ή ακόμα χειρότερα, όταν γέμιζε μούσκουλα μετά από κράξιμο στα «πνεύματα του κακού», που φώλιαζαν μέσα σε κάτι αγάλματα με απειλητικές σκιές, ήταν επικός.

Βέβαια περισσότερο ασφαλής ένιωθες με το Πάνθρο γιατί ήταν πιο νταβραντισμένος, πολυμήχανος σαν τον Οδυσσέα και με κάτι γκλοπάκια που έμοιαζαν με μπαταρία του μπάνιου. Ήταν κόκκινο-μπλε και όταν πέταγε «ακτίνες» από το κόκκινο ήταν καυτές ή φωτιά, ενώ από το μπλε ήταν κάτι παγωμένο.

Από την άλλη είχες και τον Tigra με το φοβερό μαστίγιό του. Ο ίδιος εξαφανιζόταν όποτε ήθελε, αλλά το πιο ενδιαφέρον με την πάρτη του, ήταν η προσωπικότητά του. Είναι από τους τύπους που νομίζεις ότι είναι gay, αλλά στην πραγματικότητα είναι fit 40αρηδες εργένηδες από συνείδηση, που στον ελεύθερο χρόνο διαβάζουν Προυστ σε aerial στάση, ενώ βλέπουν ντοκιμαντέρ για vegan (χωρίς να είναι – Αφού είναι τίγρης).

Η Τσιτάρα δεν θέλει συστάσεις. Ήταν η καυτή θεία σου, που τρέχει σαν τον άνεμο, μακριά και προς τους μπελάδες, ενώ υπήρχε και ο κολλητός/κατοικίδιο του Lion-o, ο Σνιάρφ. Ένα γέρικο γατόσκυλο, που ήταν το comic relief της φάσης.

Για να επανέλθουμε όμως στον Μαμ-ρα τον παντοτινό… Εκτός από την τρομακτική του εμφάνιση, είχε και μια γούρνα στο μέσω της πυραμίδας του (που τώρα που θυμάμαι δεν είχε είσοδο, ωστόσο οι μεταλλαγμένοι έβρισκαν την άκρη όταν είχαν όρεξη να συζητήσουν με τον… άρχοντα) που έβλεπε το παρελθόν σε επεισόδια (κάτι σαν netflix), το μέλλον, ενώ ήταν και μαγική πύλη για να ανακατέψει τη μαύρη του ψυχή.

Αυτή η γούρνα λοιπόν ήταν γεμάτη υγρά (μη γελάς) και εκτός από πολυκοριό της ΕΥΠ, ό,τι επιθυμούσε η σάπια του αορτή, το έβρισκε. Ακόμα και την Κυρά της Λίμνης. ΝΑΙ!

Υπάρχει επεισόδιο που ο Μαμ-ρα μεταμορφώνεται σε Αρθούρο και «ξεγελά» την κυρά της Λίμνης, δίνοντας του το Εξκάλιμπερ. Το ισχυρότεροι ξίφος, ακόμα και από αυτό τον οιωνών. Η σκηνή που πετά το γάντι στον Λάιονο, είναι cult…

Σε κάθε επεισόδιο, η δομή ήταν κυρίως μια γκάφα του Λαίον-ο ή ένα σχέδιο των κακών που στο βάθος, έκρυβε ένα μήνυμα προς τα παιδιά. Μέσα από τις μαγικές αυτές sci fi ιστορίες (και με πολλά classic fantasy στοιχεία), δεχόσουν ένα μάθημα, χωρίς αυτό να είναι πάντα κακό.

Είχε μηνύματα όπως: να μην μιλάς με τους αγνώστους, να σέβεσαι τη φύση, να προχωράς μπροστά και να αντιμετωπίζεις της απώλεια, κατά των ναρκωτικών (ο Tigra είχε πάρει ουσίες από τον Μάμρα και την είχε καταβρεί), υπέρ της φιλίας και της ανεκτικότητας του διαφορετικού, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε αρχικά.

Για αυτό και σε πείσμα πολλών, επιμένω πως παραμένει διαχρονική, ενώ το animation είναι ανεκτό ακόμα και σήμερα, τεσταρισμένο μιλώντας με τα 10χρονα ανίψια μου. Και γι’ αυτό πιστεύω πως μια πιστή κινηματογραφική μεταφορά, είναι αδύνατο να γίνει, όσο και αν τη θέλουμε.

Δεν κάθεται καλά στα καλούπια του Star Wars που ίσως να πιστεούν πως ταιριάζει, ενώ φαντάσουν να είναι μεταφορά σαν των Tranformers (ξέχασες τη φήμη με τον Michael Bay;)

Τα Thundercats δεν είναι απλώς μια νοσταλγική θύμηση. Ήταν the real thing.