Οι White Stripes είναι μόνοι τους Seven Nation Army

The White Stripes… τουμ-του- του- του- του- του- τουμμμ! Όχι κυρίες και κύριοι, αυτό το συγκρότημα μπορεί όντως να απέκτησε δημοτικότητα από έναν πολύ πετυχημένο ρυθμό τραγουδιού (by the way αν δεν το καταλάβατε αυτό είναι το Seven Nation Army), αλλά έχει τόσα άλλα πετυχημένα τραγούδια και ηχητικές ορμές από έναν από τους καλύτερους frontmen στην ιστορία της σύγχρονης ροκ μουσικής, Jack White, που πλέον μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι κατάφερε να στιγματίσει το χώρο της rock με έναν ξεχωριστό τρόπο, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Γράφει η Μαρία Ουρεϊλιδου

Kάπου γύρω στο 1997, ο Jack παρέα με τη Μeg (η οποία μάλιστα ήταν το ταίρι του και εκτός γκρουπ μέχρι και τη διάλυση τους το 2011) αποτελούν ένα δυναμικό ντουέτο αντλώντας επιρροές και έμπνευση από την post punk, garage, παραδοσιακή country μουσική, blues, alternative rock.

Πολλά είναι τα στοιχεία που θα τους κάνουν να ξεχωρίσουν, καταρχάς οι υποδειγματικές φωνητικές ικανότητες του White θα μας κάνουν να αναφωνήσουμε πολλές φορές ότι ο τύπος είναι τρελάρας 😍 😍 όπως και τα drums και η κιθάρα της Meg μόνο αδιάφορους δεν θα μπορούσαν να μας αφήσουν. Και όλα αυτά μένει να τους βγάλουν ασπροπρόσωπους με την έλευση ενός από τους καλύτερους δίσκους των ’00s Εlephant (2003).

Αλλά ας πάμε να ακούσουμε τα καλύτερα τους τραγούδια εξερευνώντας τα μουσικά μονοπάτια της αγαπημένης αυτής μπάντας 🎶 🎶 🎶

Τhe White Stripes (1999): Jimmy the Explorer, Wasting my Time, Screwdriver, One more cup of coffee, Slicker Drips, St James infirmary Blues είναι τα τραγούδια που ξεχωρίζουμε… Με λίγα λόγια ένα δισκογραφικό πρώτο studio album που θα μας κάνει να πάθουμε μια μουσική εμμονή μαζί τους, τα τραγούδια κολλάνε στο μυαλό με το πρώτο άκουσμα  😮

De Stijl (2000): Hello Operator, Apple Blossom, I’m bound to pack it up, Death Letter, Why you can’t be nicer to me είναι μερικά πολύ δυναμικά κομμάτια. Με λίγα λόγια, μία αρκετά ενδιαφέρουσα συνέχεια μόλις ένα χρόνο αργότερα με δυνατά κιθαριστικά ακούσματα, αλλά και πιο slow ρυθμούς.

White blood cells (2001): Hotel Yorba, Fell in love with a girl, Little room, The same boy you ‘ve always known, We’re going to be friends, Offend in every way, I can’t wait είναι τα τραγούδια που μας δείχνουν πλέον το ιδιαίτερο στυλ τους και μας προετοιμάζουν για μια ηχητική έκρηξη δύο χρόνια αργότερα…

Εlephant (2003): Eδώ επισφραγίζεται και η επιτυχία τους  ευρέως και δικαιωματικά… O ύμνος Seven Nation Army που θα αγαπηθεί από όλους, Black math, I just don’t know what to do with myself, Ball and biscuit, The hardest button to button, Little acorns, Hypnotize. Τι να πρωτοθυμήθουμε; Το ένα τραγούδι καλύτερο από το άλλο σε ένα άλμπουμ έκπληξη για τη δεκαετία του 2000.

Get behind me Satan (2005): Nα πω την αλήθεια αυτό το άλμπουμ το θεωρώ το πιο αδύναμο τους, όχι ότι είναι κακό, αλλά ένας οπαδός του μπορεί να το παραλείψει και να μη χάσει σχεδόν τίποτα, με εξαίρεση αυτά τα κομμάτια: Blue orchid, Instinct blues, Red rain.

Icky Thump (2007): To τελευταίο τους άλμπουμ και μετά ο White συνέχισε solo καριέρα…Τα τραγούδια που αξίζουν την προσοχή μας είναι αρκετά: Icky Thump, Conquest, (rock και ισπανική φινέτσα μα τι άλλο θέλετε??? 😊 😊) Prickly thorn but sweetly worn (και γκάιντα, η μαγκιά τους είναι ότι καταπιάνονται με διαφορετικά είδη και εμπλουτίζουν τους δίσκους με τόσα διαφορετικά όργανα μουσικής και με τόσο πετυχημένο τρόπο), A martyr for my love for you, μοιάζει σαν ένα τελευταίο δώρο του Jack White προς τους fans της γκρουπάρας αυτής.

Αυτοί ήταν οι The White Stripes…ένα συγκρότημα που έλαμψε και μας χάρισε τόσες μεγάλες και πολλές underrated επιτυχίες… συνδέοντας τόσο πετυχημένα πολλά είδη της rock, βάζοντας το πάθος τους για τη μουσική σε κάθε άλμπουμ στιγμάτισαν με το ρετρό και νοσταλγικό ηχητικό τους στιλ μια αρκετά δημιουργική για αυτούς περίοδο.