The Room | Η καλύτερη κακή ταινία όλων των εποχών
Και με αυτόν τον τόσο παράδοξο τίτλο, μπορώ να πω πως εδώ και καιρό σκόπευα να γράψω για την καλύτερη κακή ταινία που έχω δει στην ζωή μου. Και ενώ υπήρχαν πολλές υποψηφιότητες, που σκεφτόμουν και είχα στο μυαλό μου, προκειμένου να ψηφίσω, το The Room ήταν η μόνη λογική επιλογή.
Η ταινία του 2003, με τον Tommy Wiseau και διάφορους άλλους άσημους ηθοποιούς που έμελλε να αλλάξει την ζωή πολλών για πάρα πολύ καιρό. Αλλά πριν προχωρήσω στο πώς άλλαξε τη ζωή αρκετών, ας αναλύσουμε λίγο την ταινία ως προς την προετοιμασία της και τα σφάλματα της.
Αρχικά το The Room, έπρεπε να ήταν ένα θεατρικό έργο, το οποίο είχε ολοκληρώσει ο Wiseau το 2001. Σκοπός του ίδιου, ήταν να δείξει τα πόσα θετικά και αρνητικά πράγματα σε μία ζωή μπορούν να λάβουν χώρα σε ένα μόνο δωμάτιο. Επίσης, όπως μαθαίνουμε, από τον ηθοποιό που έπαιζε τον Mark στο The Room, Greg Sestero, o Wiseau αρχικά σκόπευε, ολόκληρη η ταινία να γυριστεί σε ένα μόνο δωμάτιο. Αλλά, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Το 2002, αφού ο Wiseau δεν μπόρεσε να δημοσιεύσει το έργο του, αποφάσισε να το σκηνοθετήσει, να το παραγάγει μόνος του, προκειμένου να έχει τον πλήρη έλεγχο σε αυτό. Το budget της ταινίας έφτασε τα 6 εκατομμύρια δολάρια, τα οποία ο Wiseau τα έδινε δεξιά και αριστερά, προκειμένου να φιλμάρει μια συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας σε διαφορετικές τοποθεσίες, σε αχρείαστο εξοπλισμό, καθώς και στην απόλυση ηθοποιών, που είχαν αρχικά συμφωνήσει για τους ρόλους.
Πολλοί ηθοποιοί που συμμετείχαν στο The Room δεν είχαν εμπειρία υποκριτικής. O Greg Sestero, ο οποίος είχε υποδυθεί τον Mark, είχε συμφωνήσει με τον Wiseau να είναι από τα μέλη της παραγωγής και όταν έφυγε ο ηθοποιός που θα υποδυόταν κανονικά τον χαρακτήρα, εκείνος αποφάσισε να βοηθήσει και να υποδυθεί εκείνος τον Mark. Η κοπέλα που υποδύθηκε την Lisa, σε συνέντευξη της, είχε αποκαλύψει ότι πριν από αυτή, υπήρξαν άλλες 3 κοπέλες, οι οποίες δεν ταίριαζαν με τον ρόλο ή απλά δεν είχαν κάποιο ταλέντο ή κάποια γνώση από υποκριτική, ενώ η ταινία αποτέλεσε το ντεμπούτο της ηθοποιού Carolyn Minnott, που υποδυόταν την Κλοντέτ, την μητέρα της Lisa.
Το σενάριο του The Room, περιείχε διάφορα sub-plots τα οποία δεν είχαν καμία βάση το ένα με το άλλο και μάλιστα τα περισσότερα ήταν απλά αναφορές, οι οποίες στην συνέχεια, διαγραφόταν πλήρως από το υποσυνείδητο των χαρακτήρων και από την ταινία. Για παράδειγμα: η Claudette στην ταινία αναφέρει ότι έχει καρκίνο και στην συνέχεια τα πάντα είναι μέλι-γάλα, λες και η ίδια δεν το έχει αναφέρει ποτέ αυτό. Σε μια άλλη σκηνή, η οποία δεν μπήκε στην ολότητά της στο final cut της ταινίας, ο Mark απειλεί ότι θα πετάξει τον Peter από την ταράτσα του σπιτιού του Johnny, όταν ο Peter εκφράζει την δυσαρέσκεια του, για την σχέση του Mark με την Lisa.
Τελικά τον ρίχνει, αλλά την στιγμή που πάει να φύγει εντελώς και να πεθάνει, ο Mark τον ξαναπιάνει, τον ανεβάζει πάλι επάνω και μιλάνε γεμάτοι χαμόγελο, σαν να μην έχει συμβεί εντελώς τίποτα. Ο Sestero, στο best-seller βιβλίο του, The Disaster Artist, αναφέρει ότι ο Wiseau είχε μια ιδέα, όπου ο Johnny θα αποκαλύπτονταν ότι είναι μισός άνθρωπος, μισός βρυκόλακας και ότι θα ζούσε και μετά την αυτοκτονία, σκοτώνοντας την Lisa, τον Mark και τον Denny που κάθονται από πάνω του στην τελευταία σκηνή της ταινίας, αλλά τελευταία στιγμή αποφάσισε να βγάλει την σκηνή, αφού δεν έβρισκε τρόπο για να την παρουσιάσει στο κοινό.
Η μακράν πιο άσχετη σκηνή ήταν αυτή που πάνε και παίζουν rugby φορώντας κοστούμια σε ένα σοκάκι. Ο Wiseau είχε πει ότι ήθελε να προωθήσει την ομαδικότητα και την πλάκα που έχει το αμερικάνικο ποδόσφαιρο, δίχως να υπάρχουν τα προστατευτικά καλύμματα και τα γήπεδα. Ο Sestero, είπε ότι ο Wiseau επέλεξε να φιλμάρει αυτήν την σκηνή, δίχως να δώσει βάση σε άλλες πιο σημαντικές σκηνές, όπως μια όπου ο Peter, θα μίλαγε στην Lisa και θα έλεγε να πει στον Johnny για την σχέση της με τον Mark. Ο ηθοποιός που έπαιζε τον Peter, λόγω της αγανάκτησής του, με τον Wiseau αποχώρησε και ένας κομπάρσος χρησιμοποιήθηκε την τελευταία στιγμή να κάνει τις σκηνές που άφησε ανολοκλήρωτες ο άνδρας που υποδυόταν τον Peter, δίχως να μας εξηγεί ποιος είναι.
Γενικότερα, η εντύπωση που άφησε η ταινία ήταν κακή και οι περισσότεροι κριτικοί την έθαψαν, λόγω του σεναρίου, της ηθοποιίας και της σκηνοθεσίας της. Αλλά το The Room στις καρδιές των fans έμεινε ως μια cult ταινία και σας εξηγούμε. Για πολλά χρόνια, οι κακές ταινίες έμεναν θαμμένες λόγω ακριβώς της ποιότητας τους. Όμως οι πιο νέοι, που έχουμε την τάση να ξεθάβουμε διαμάντια του κινηματογράφου και του “ποιοτικού” σινεμά ξεθάψαμε ταινίες, όπως το Samurai Cop, το Miami Connection και το The Room. Μέχρι και το Samurai Cop, λόγω του cult following που είχε έκανε sequel το 2015. Σόρρυ, αλλά ποιοι νομίζατε ότι κάνανε φίρμα την ταινία Kung Fury; Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα έχουμε και sequel.
To The Room είναι ο Πολίτης Κέιν των κακών ταινιών. Μέχρι και το 2003, κανέναν δεν τον ένοιαζε το μαύρο παρελθόν των ταινιών, μέχρι που ήρθε η ταινία του Wiseau. Το γεγονός ότι το story είναι τόσο χαζό, οι χαρακτήρες είναι όλη την ώρα με ένα βλέμμα σε φάση “τι κάνω εγώ σε αυτήν την ταινία;”, οι διάλογοι είναι χαζοί και ο μόνος πωρωμένος με τον δικό του αλλόκοτο και τρελό τρόπο είναι ο Wiseau, κάνει το The Room μια διασκεδαστική εμπειρία.
Σίγουρα δεν πρόκειται για μια ταινία που θα σε κάνει να συγκινηθείς, που θα σε κάνει να κλάψεις, που θα σε κάνει να ταυτιστείς με το δράμα που περνάει, κατά το σενάριο, ο Johnny, που είναι και ο πρωταγωνιστικός ρόλος, αλλά αντιθέτως, μια μέρα, που θα είσαι down και θα θες να δεις μια ταινία που θα σε κάνει να γελάσεις και να διασκεδάσεις και να νιώσεις για μια στιγμή χαζούλης/χαζούλα με αυτά που θα δεις, το The Room είναι ακριβώς η ταινία σου.
Και αυτό ο Wiseau το πέτυχε. Το κοινό γέλασε με το The Room και κουνήθηκε στον ρυθμό των πολλών “Hi/Bye”, της ατάκας “Chicken”, των άσχετων σκηνών δεξιά και αριστερά και το ευχαριστήθηκε με την ψυχή του. Ο Sestero το 2011, έγραψε βιβλίο σχετικά με την εμπειρία του, στην ταινία, που ονομάστηκε The Disaster Artist, το οποίο έγινε best seller και ήταν τόσο καλό, που έγινε και με μια πολυβραβευμένη ταινία, με πρωταγωνιστές τους James & Dave Franco και σε σκηνοθεσία του πρώτου.
Βιντεοπαιχνίδια, τραγούδια, θέατρα, ντοκιμαντέρ.
Όλα αυτά έχουν γίνει για μια απλή και χαζή θα μπορούσε να πει κανείς ταινία, που ωστόσο κατάφερε και έκανε τον θεατή να γελάσει και να ξεχάσει για μια στιγμή τα προβλήματά του. Ο Tommy Wiseau έχει πάντα έναν δικό του τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας (το απέδειξε και πιο πρόσφατα, με την audition του ως Joker) και των ταινιών και αυτό ακριβώς, δηλαδή η τρέλα και η παραξενιά του σκηνοθέτη, έκανε το The Room να πετύχει το σκοπό του και να γίνει μια από τις καλύτερες, ως προς την κατηγορία των κακών ταινιών, ταινίες όλων των εποχών.
Υ.Γ. Όλα αυτά τα χρόνια, με τις προβολές σε όλο τον κόσμο και επειδή ο Wiseau έχει τα ολοκληρωτικά δικαιώματα για την ταινία (δεν την πρόλαβε η Disney, γμτ) έχει καταφέρει και έχει βγάλει πίσω τα 6 εκατομμύρια που ξόδεψε. Υπολογίζεται πως βγάζει κάθε χρόνο κοντά στο μισό εκατομμύριο δολάρια από το The Room. Θα βγάλει και κέρδος δηλαδή.
