Η δεύτερη σεζόν του The Preacher ήταν ένα οπτικό βασανιστήριο

Ένα μήνα πριν την επιστροφή της 3ης σεζόν του The Preacher από το AMC, εμείς δηλώνουμε περήφανα στο School Of Rock, ότι μόλις πριν λίγες μέρες καταφέραμε να δούμε την δεύτερη σεζόν. Και ναι, οι σωστοί «σειράκηδες» ξέρουν πως σε μια σειρά που έχεις διαθέσιμα όλα τα επεισόδια, το να την βλέπεις με ρυθμό, 1,5 επεισόδιο / μήνα, δεν είναι και πολύ καλό σημάδι.

Για την ακρίβεια είχα φτάσει μέχρι μέχρι το 5ο από τα 13 επεισόδια, κοντά στον Δεκέμβριο όπου και το σταμάτησα, μέχρι να πάρω θάρρος και να το ξεκινήσω και πάλι ένα τρίμηνο μετά. Κι αυτό γιατί είχα αγαπήσει την 1η σεζόν, ενώ συνέχισαν να μου προκαλούν ενδιαφέρον οι χαρακτήρες.

Το πρόβλημα είναι, ότι μάλλον δεν ξέρουν τι να τους κάνουν οι showrunners (Sam Catlin, Evan Goldberg, Seth Rogen). Θυμηθείτε λίγο το promotion πριν δυο χρόνια, όταν το περιμέναμε. Όχι για αυτούς που ήξεραν το κόμικ το οποίο βασίστηκε (θα μιλήσω και γι’ αυτό), αλλά για τους υπόλοιπους. Ακούγαμε για έναν Παπά που βρίσκει ένα βαμπίρ για να τον βοηθήσει να βρει τον Θεό και μαζί τους είναι και μια μυστηριώδης γυναίκα. Θα έχει βία, πολύ βία, πάρα πολύ ΒΙΑ! Είχαμε ψαρώσει σαν τρελοί.

Έρχεται λοιπόν η πρώτη σεζόν και γίνονται πραγματάκια. Όχι πολλά για κάποιον που ξέρει το comic και μάλιστα, όχι εφάμιλλα της καφρίλας του αλλά, ναι, έχει βία αρκετή σε σχέση με το μέσο show. Και μπορεί οι κομιξάκηδες να φρίκαραν και να το έκραζαν όπου έβρισκαν για το γεγονός πως o Rogen και η παρέα του, πήραν την ιστορία και την πέταξαν στα σκουπίδια κρατώντας μόνο μερικά hints, τους υπόλοιπους μας τράβηξε η αρχή και το τέλος της σεζόν, με μια μικρή κοιλίτσα στην μέση.

Και έρχεται η δεύτερη σεζόν…

Η λαϊκή ρήση τραβάτε με κι ας κλαίω, δεν νομίζω ότι μπορεί να έχει καλύτερη απεικόνιση από αυτό το show. Μια πλοκή που το πολύ να κρατούσε υπό κανονικές συνθήκες 6 επεισόδια, την τραβάνε από τα μαλλιά για 13.

Τι μπορείς να κρατήσεις από αυτή τη σεζόν; Τον δολοφόνο των Αγγέλων, που από badass motherfucker στην αρχή γίνεται κουτάβι στο τέλος; Τα συνεχή up και downs της σχέσης του Jesse και της Tulip; Τον cool Cassidy που έχει ένα ενδιαφέρον arc σε αυτή την σεζόν, αλλά κι αυτό με τη σειρά του ξέρεις πού οδηγεί και το παρατραβάνε όσο δεν πάει. Άντε να βάλω και το περαιτέρω ξεδίπλωμα του κόσμου στον οποίο στέκεται ο Preacher που είναι λίγο weird, αλλά όχι με την καλή / σκοτεινή έννοια του weird.

Η ιστορία είναι πως ο Θεός ακόμα είναι on the loose, ο γιος του (ο απόγονος του Χριστού δηλαδή) είναι καθυστερημένος και ανίκανος για να κυβερνήσει τον κόσμο και η μυστική οργάνωση που κρατάει το μυστικό αυτό, θέλει το χάρισμα (=μπάσταρδο αγγελάκι/δαιμονάκι) που έχει φωλιάσει μέσα στον Jesse Caster, την Genesis, να αναλάβει τα ηνία.

Όλα αυτά με βαρετά 45λεπτα επεισόδια.

Μέσα σε όλη αυτή την βιβλική αλά tumblr κοσμογονία, έχουμε και το boring as hell (έτσιιιι) segment με την κόλαση και τον Arseface. Τον πιτσιρικά, γιο του σερίφη που κατηγορείται άδικα για ακολασίες με την μοναδική φίλη που είχε. Αυτόν που ο Jesse κατά λάθος τον έστειλε στα μπουντρούμια του εξαποδώ…

Για να καταλάβω δηλαδή. Έχεις την κόλαση, έχεις τα balls να παρουσιάζεις και τον Hitler (και μάλιστα, καλό σαν κουτάβι που προκάλεσε πολλαπλές αντιδράσεις) και δεν μπορείς να έχεις μια καλή ιστορία γύρω από αυτό; Τολμώ να αναφέρω εδώ, ότι έχω γράψει διήγημα (με τίτλο: Τα Κελιά) βραβευμένο μάλιστα, που έχω σκηνικό με κάτι σαν κόλαση, τον Χίτλερ και τα βασανιστήρια βασισμένα στα εγκλήματα του κάθε κρατούμενου, αλλά το έκανα πολύ καλύτερα (και δεν είχα/έχω διαβάσει Preacher).

Τέλος με cliffhanger

Φυσικά θα είχε τέλος με cliffhanger μια σειρά που σέρνεται. Πώς θα σε έχει εκεί καλωδιωμένο για τις 24 Ιουνίου όταν και επιστρέφει; Η Tulip είναι βαριά τραυματισμένη, θα έλεγε κανείς ετοιμοθάνατη στα χέρια των Jesse και Cassidy και η μόνη λύση που σκέφτεται ο δεύτερος είναι να την μετατρέψει σε βαμπίρ πριν πεθάνει.

Ο Padre όμως έχει άλλη γνώμη και απλώς διατάζει… Let Her Die! Προφανώς και έχει άλλα σχέδια. Να γίνει… άγγελος; Για να έχει πρόσβαση… εκεί πάνω.

Y.Γ. Σε ένα από τα πολλά χαλαρά moments της σεζόν, τα δυο κολλητάρια αράζουν στην βεράντα του χαμόσπιτου στην Νέα Ορλεάνη και παπαρολογούν. Εκεί, ακούγεται η θεωρία που μου αρέσει για το Fight Club. Αυτή που λέει πως ο Tyler Durden υπήρχε στην πραγματικότητα και όχι μόνο στην φαντασία του πρωταγωνιστή, καθώς μόνο ένας τυπάς με το attitude και την εμφάνιση του Brad Pitt θα μπορούσε να πετύχει τόσα κι όχι ένας στεγνός σαν τον Ed Norton.

Υ.Γ. 2 Είσαι υποτίθεται στην Νέα Ορλεάνη και δεν βλέπουμε τίποτα σχεδόν από την μυστηριώδη αυτή πόλη. Πιο πολλά είδα στο remake του Benji στο netflix με τον ανιψιό μου, που λαμβάνει χώρα εκεί, παρά στο The Preacher.