Το School Of Rock ανακρίνει: Μάριος Δημητριάδης

Το School Of Rock ανακρίνει: Μάριος Δημητριάδης

Μπορεί η συγγραφή να γίνει ροκ ή η ροκιά να μεταφερθεί μέσα από στοιχειωμένες λέξεις πάνω σε χαρτί; Για τον συγγραφέα-μουσικό Μάριο Δημητριάδη, οι δυο αυτές τέχνες, είναι έννοιες ταυτόσημες.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, διδάσκει κλασική και ηλεκτρική κιθάρα και είναι λάτρης της Heavy metal, των ταξιδιών και της φωτογραφίας. Αποτελεί έναν από τους ιδρυτές του φεστιβάλ φαντασίας Fantasmagoria και αρθρογραφεί στις σελίδες nyctophilia και metalsurgery.

Όσο για το συγγραφικό του έργο; Μόλις ξεκίνησαν οι αναφορές…

Αυτός είναι ο Μάριος Δημητριάδης

Μάριε, το 2017 σε βρήκε άκρως παραγωγικό αφού κυκλοφόρησες ένα διήγημα σου, στη συλλογή Τρόμος από τις Εκδόσεις Ανάτυπο τον Απρίλιο, μετά την δική σου συλλογή διηγημάτων τον Ιούνιο με τίτλο Αγκαλιάζοντας το έρεβος, συνοδευόμενο από το δικό του soundtrack και τέλος το μυθιστόρημα Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών, σε συνεργασία με τον Γιώργο Δάμτσιο από τις εκδόσεις Λυκόφως. Διόρθωσέ με αν ξεχνάω κάτι και εξήγησέ μας πού βρίσκεις αυτή την ενέργεια και την έμπνευση.

Καλησπέρα Γιώργο και σ’ ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία. Ναι, πολύ σωστά τα είπες, απλά συμπληρώνω και τις συλλογές «Ζόμπι στην Ελλάδα» και «Αντίθετο Ημισφαίριο 4» των εκδόσεων iWrite και Gamecraft αντίστοιχα, όπου υπάρχουν δύο διηγήματά μου. Ήταν πράγματι μια πολύ παραγωγική χρονιά και είμαι γενικά πολύ ευχαριστημένος. Όσο για το πού βρίσκω την ενέργεια και την έμπνευση, θεωρώ ότι προέρχεται από την αγάπη που έχω να γράφω αλλόκοτες ιστορίες.

Είναι μια παράξενη συνήθεια που έχω να αναρωτιέμαι διαρκώς «τι θα γινόταν αν…» σε διάφορες εικόνες και σκηνές που βλέπω στη καθημερινή μου ζωή. Ένα σημειωματάριο στο κινητό μου είναι διαρκώς γεμάτο από υποθετικά σενάρια που σκέφτομαι κάθε μέρα, τα οποία ανυπομονώ να χτίσω σε διηγήματα, κυρίως. Κι εδώ σημειώνω ότι τα διηγήματα τα προτιμώ λίγο περισσότερο σε σχέση με τα μυθιστορήματα, καθώς μου δίνουν τη δυνατότητα να φτιάξω μικρές καθημερινές ιστορίες και να αξιοποιώ όλες αυτές τις ιδέες που έχω.

ΜάριοςΔημητριάδηΠόσα χρόνια γράφεις; Πότε ήταν η στιγμή που έπιασες τον εαυτό σου να θέλει να πει μια ιστορία, αρχικά σε φίλους, αργότερα λίγο πιο έξω;

Έγραψα μια νουβέλα μυστηρίου όταν ήμουν 12 χρονών περίπου και γενικά έγραφα μικρές διάσπαρτες ιστορίες μερικών σειρών στα σχολικά μου βιβλία.  Έπειτα, ένα μεγάλο διάστημα πέρασε όπου δεν έγραψα τίποτα και κάποια στιγμή, στις αρχές του 2012, μέσα σε μια ξαφνική αναλαμπή, ξεκίνησα να γράφω τις Σκοτεινές Μέρες, το πρώτο μου μυθιστόρημα. Από τότε δεν στο κρύβω ότι γράφω διαρκώς. Γενικά δεν θέλησα μέχρι τότε να διηγηθώ κάποια ιστορία στους φίλους μου.  Ήταν κάτι που μου ήρθε εντελώς ξαφνικά και ήθελα να το περάσω στο χαρτί. Ακόμη κι εκείνα που έγραψα μικρός, τα διάβασαν ελάχιστοι άνθρωποι.

Στην παρουσίαση της Αθήνας, τον περασμένο Μάιο για τον τόμο του Τρόμου, συζητούσαμε με τον Αντώνη Τουμανίδη που επίσης πρόσφερε μια ιστορία στη συλλογή, πως ο τρόμος, κυρίως στην Ελλάδα, που μπορούμε να κρίνουμε πιο άμεσα, είναι σχεδόν ταμπού για τη ντόπια λογοτεχνία, αλλά όπως βλέπουμε και από τις ανύπαρκτες σχεδόν παραγωγές σε κινηματογράφο και τηλεόραση. Ο μέσος αναγνώστης είναι ξένος με αυτή την κουλτούρα, ίσως περισσότερο από το εξωτερικό, έτσι, νιώθει πως με το που θα ανοίξει ένα βιβλίο αυτού του είδους θα πλημμυρίσει με αίμα. Ενώ, στα περισσότερα από αυτά, στα καλογραμμένα τουλάχιστον, πίσω από το καρύκευμα του τρόμου κρύβεται μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια, ιστορία αγάπης ή ίσως και κοινωνική σάτιρα.
Εσύ, πώς το βιώνεις αυτό καθημερινά με τις προσπάθειές σου;

Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια στη χώρα μας. Το ότι ο τρόμος είναι ταμπού είναι δεδομένο, αφήνοντας τις προσπάθειες αρκετών συναδέρφων του είδους στην αφάνεια. Κι αυτό είναι άδικο καθώς εκεί έξω υπάρχουν πολλά καταπληκτικά βιβλία. Γράφοντας κι εγώ ο ίδιος, ξέρω ότι αυτό που θα βγει θα διαβαστεί από ένα συγκεκριμένο κοινό λόγω της προκατάληψης αυτής που υπάρχει, το οποίο όμως δε με πτοεί. Ωστόσο βλέπω ότι κάτι αρχίζει να γίνεται το τελευταίο διάστημα. Μια τάση του κόσμου να διαβάζει κι άλλα πράγματα από τα γνωστά είδη που κινούνται περισσότερο. Θέλει βέβαια πολύ δρόμο ακόμη για να πάψει το είδος μας να θεωρείται περιθωριακό και ίσως και να μη γίνει και ποτέ. Το μέλλον θα δείξει.

Θα σε ενδιέφερε να κυκλοφορήσεις κάτι διαφορετικό;

Οτιδήποτε διαφορετικό και να κάνω θα είναι πάντα γύρω από τον τρόμο και το μυστήριο. Αν η ερώτηση τώρα αφορά τα συγκεκριμένα είδη που γράφω, τότε όχι. Πάντα θα περιστρέφομαι γύρω από το παράξενο και το αλλόκοτο. Δεν με γεμίζει τίποτα άλλο.

Αν μπορούσε να μετρηθεί σε ξερά νούμερα, τι ποσοστό των ιστοριών σου είναι καθαρά προϊόν φαντασίας και τι έρευνα ή γεγονότα από την καθημερινότητα σου που σε επηρέασαν;

Εδώ κολλάει εκείνο που σου είπα και πιο πάνω. Οι ιστορίες μου κυρίως (αν θέλεις νούμερα, ένα 80%) είναι παραποιημένα περιστατικά από την καθημερινότητά μου, με αρκετή δόση μεταφυσικού τρόμου. Το υπόλοιπο 20% είναι καθαρά προϊόν φαντασίας.

Έχεις κάποια τελετουργία όσον αφορά το γράψιμο;

Αυτό που θέλω τις περισσότερες φορές είναι απόλυτη ησυχία και μια κούπα καφέ –αν και στο τέλος καταλήγω αναγκαστικά να γράφω με φασαρία. Κάποιες φορές θέλω να ακούω και μουσική αλλά συνήθως όχι. Η ησυχία μού είναι αρκετή. Το ιδανικό βέβαια θα ήταν να γράφω σε κάποιο ορεινό μέρος, βλέποντας δάση και βουνά αλλά δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να το κάνω ακόμη. 

Μάριο Δημητριάδη
Μπορεί να είναι μόλις 35, αλλά το έργο που ήδη έχει πίσω του, θα μπορούσε να είναι έργο συγγραφέα μεγαλύτερης ηλικίας.
Παίζεις και παραδίδεις μαθήματα κιθάρας. Πόσο καιρό ασχολείσαι με την εξάχορδη θεά; Θα παρατούσες το γράψιμο για χάρη της;

Κιθάρα ξεκίνησα να παίζω στα είκοσί μου αλλά διδάσκω τα τελευταία τέσσερα χρόνια –αν ρωτάς, είμαι 36. Μμμ… η άλλη είναι δύσκολη ερώτηση. Τα αγαπάω και τα δύο εξίσου και δε ξέρω τι θα μπορούσα να αφήσω στην άκρη.

Πες μου τα πιο heavy metal βιβλία που έχεις διαβάσει· που η θεματολογία τους θα μπορούσε να είναι στίχοι και μουσική μιας μπάντας. Εξαιρούνται οι Blind Guardian και το Lord Of The Rings.

Ωραία ερώτηση! Λοιπόν θα σου έλεγα τον Στρόγγυλο Πύργο του H. P. Lovecraft που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τραγούδι των Morbid Angel, λόγω του όλου κλίματος και της εφιαλτικής ατμόσφαιρας. Επίσης ο Σάκος με κόκαλα του Stephen King για κάποιο λόγο μου θυμίζει το Blackwater Park των Opeth, οπότε θα μπορούσε να μελοποιηθεί κάπως αντίστοιχα. Τέλος τα Hellraiser του Barker, μερικά αλλόκοτα διηγήματα του Ligotti καθώς και τα «Άρχοντας του ψεύδους» και «Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται» του Masterton είναι για μένα οι πιο metal ιστορίες.

Και πάμε αντίστροφα τώρα: Πες μου δίσκους ή τραγούδια που θα διάβαζες άνετα εάν επιδέχονταν ένα novelisation.

Εδώ θα σου έλεγα αγαπημένους concept δίσκους οι οποίοι κρύβουν τρομερές ιστορίες. Nevermore – Dreaming Neon Black, Pain of Salvation- remedy lane, Opeth – still life, Dream Theater – Metropolis part II και φυσικά ένα σωρό ακόμη.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας τρόμου/φαντασίας αλλά και ποιος από το ευρύτερο πεδίο της λογοτεχνίας. Ποια είναι τα αγαπημένα σου βιβλία;

Δεν μπορώ να πω ότι με συγκινούν άλλα είδη λογοτεχνίας συνεπώς θα αναφερθώ μόνο στη λογοτεχνία τρόμου. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να ξεχωρίσω έναν αγαπημένο οπότε θα σου πω τον Stephen King, τον Graham Masterton, τον Clive Barker, τον Jack Ketchum και κάτι μου λέει ότι σε αυτή τη λίστα θα μπει πολύ σύντομα και ο Thomas Ligotti γιατί τώρα τελευταία άρχισα να τον διαβάζω.  Όσο για τα αγαπημένα μου βιβλία, είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο από τους ανωτέρω που σου είπα.

Επανέρχομαι στο θέμα της συνεργασίας με τον Γιώργο Δάμτσιο για το  Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών. Πώς σας ήρθε η ιδέα για αυτήν την… τρέλα;

Πράγματι, τρέλα! Ήταν μια πρόκληση όλο αυτό. Με τον Γιώργο συζητάμε άπειρες ώρες για ένα σωρό θέματα. Κάποια στιγμή κουβεντιάζαμε για τα συνεργατικά μυθιστορήματα και με ποιο τρόπο μπορεί να γραφτεί κάτι τέτοιο. Κάπου εκεί αποφασίσαμε να κάνουμε την προσπάθεια και το τελικό αποτέλεσμα μας αντάμειψε, καθώς είμαστε πολύ ευχαριστημένοι και οι δύο.

Πες μας για τα μελλοντικά σου σχέδια, σε λογοτεχνία και μουσική.

Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί πάλι κάτι συνεργατικό που κάναμε με τον Γιώργο, το οποίο δουλεύουμε από το καλοκαίρι. Αυτή τη φορά όμως θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ούτε στην Ελλάδα, ούτε στο εξωτερικό. Είναι πολύ ιδιαίτερο και είμαστε ενθουσιασμένοι από το τελικό αποτέλεσμα. Είναι κι αυτό κάτι πολύ… metal!

Κατά τα άλλα έχω ολοκληρώσει άλλες δύο συλλογές διηγημάτων και πριν λίγους μήνες ξεκίνησα ένα μυθιστόρημα το οποίο όμως προχωράω πολύ αργά, λόγω των υποχρεώσεων που έχω με το φεστιβάλ Fantasmagoria αλλά και με όλα τα υπόλοιπα. Επίσης δύο διηγήματά μου αναμένονται να συμπεριληφθούν σε συλλογές διηγημάτων που θα κυκλοφορήσουν σύντομα και  προς το τέλος της χρονιάς ενδέχεται να εκδοθεί άλλο ένα μυθιστόρημα που έχω έτοιμο.

Καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις Μάριε!

Η σελίδα του στο Goodreads

Η σελίδα του στο Facebook

Related post

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *