Τι μας άρεσε και τι δεν μας άρεσε στη δεύτερη σεζόν του Stranger Things
Άργησα να μπω στον κόσμο του Stranger Things και μα τον Thor, έκανα καλή δουλειά. Και αυτό γιατί, την 1η σεζόν της δημοφιλούς σειράς την είδα μόλις τον Σεπτέμβριο του 2017, πριν δυο μήνες, με ένα επεισόδιο ανά τέσσερις μέρες περίπου, καθώς είχα και δουλειές και έτσι, εκτός ότι το απόλαυσα περισσότερο, είχα και στο πιάτο αμέσως τη δεύτερη σεζόν.
Ας αναλύσω όμως τι δεν μου άρεσε πρώτα, συνολικά από την πρώτη επαφή μου με το Stranger Things. Δεν είναι και πολλά αν αναρωτιέστε.
Όλο αυτό το hype γύρω από τα παιδάκια του Hawkins της Indiana, ως συνήθως με έβαλε σε σκέψεις για μια over blown φούσκα. Και κυριολεκτικά, στο πρώτο επεισόδιο που μας συστήθηκαν οι χαρακτήρες και η βασική πλοκή, βαρέθηκα τη ζωή μου και εκνευρίστηκα. Γιατί;
Λογικό είναι μια καινούργια σειρά να παίρνει το χρόνο της να μπει στο ψητό, αλλά το Stranger Things το παράκανε λίγο. Και πάλι όμως, αυτό είναι θέμα γούστου και ο εκνευρισμός μου προήλθε από διαφορετικό πεδίο.
Από την 80s νοσταλγία που μου την έτριψε στη μούρη από το πρώτο δευτερόλεπτο. Με έκανε να πιστέψω αρχικά πως όλο αυτό το hype τελικά ήταν γι’ αυτό τον λόγο και μόνο. Και μάλιστα, αυτό που με ξένισε και στη δεύτερη σεζόν, είναι πως η απεικόνιση της δεκαετίας είναι αρκετά επιδερμική. Την έζησα, την θυμάμαι.
Δεκαετία του ’80, δεν είναι μόνο τα ουφάδικα, τα κόμικς, τα τραγικά κουρέματα και η αφελής επιστημονική φαντασία. Δεκαετία του ’80 είναι πως τα παιδιά δεν έβριζαν ούτε για πλάκα, οι αποφάσεις παίρνονταν σε πολύ πιο αργούς ρυθμούς απ’ ότι σήμερα -ακόμη και για κρίσιμα θέματα- και πως οι άνθρωποι ήταν δεκτικοί -σε αντίθεση με το σήμερα- προς τις «συγχρονες μεθόδους» ιατρικής και παραϊατρικής (αυτό μπορεί να το θεωρείται γενικό για τη συγκεκριμένη κουβέντα, αλλά είναι σχετικό με τον ψυχισμό των χαρακτήρων εν γέννει).
Και κάπου εκεί τελειώνουν τα πράγματα που δεν μου άρεσαν πραγματικά. Τι μου άρεσε τώρα, κυρίως στη δεύτερη σεζόν που έχει σημασία πια.
Μου άρεσε που το Stranger Things πέτυχε, εκεί που απέτυχε το It. Να σε τρομάξει, να σε κάνει να νιώσεις πραγματική αγωνία. Όπως είχα γράψει και στο άρθρο για την ταινία με τον Pennywise, μου άρεσε. Μου άρεσε πολύ. Απλώς δεν ήταν η απόλυτη ταινία τρόμου που την προμόταρε το Hollywood, αλλά το Goonies Gonne Wild ή κάπως έτσι. Κι αυτό γιατί ήξερες πως κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν θα πάθει τίποτα, ενώ οι δεύτεροι χαρακτήρες ήταν λιγάκι κενοί.
Αντίθετα, το Stranger Things, δεν ήσουν κι 100% σίγουρος πως κανείς δεν θα πάθει τίποτα, ενώ πήρε δυο χαρακτήρες που σε οποιαδήποτε άλλη σειρά θα ήταν βαρετοί και generic, τον σερίφη Hoper και τον Super Hero Bob και τους έδωσε ψυχή (ο Hoper είχε λίγο από την 1η σεζόν, αλλά απογειώθηκε στη δεύτερη). Μάλιστα, εισήγαγε θριαμβευτικά τον ίδιο τον Pennywise στην ιστορία, έστω και σαν easter egg.
Αυτή η ιστορία με τον Mister Baldo που λέει ο Bob, είναι ο Pennywise. Καράφλα, λευκά παχιά γάντια, μπαλόνια, όνειρα και φυσικά ότι ο ίδιος είναι από το Μέιν.
Bob’s parents are from Maine, and he was haunted by an evil clown when he was a kid which would’ve been in the late 50’s
#StrangerThings pic.twitter.com/G1SfJiCHRd
— Stranger Facts (@UpsideDownFacts) 29 Οκτωβρίου 2017
Αυτή η σειρά έχει easter eggs με το κιλό, αλλά αυτό φυσικά και θα ήταν το αγαπημένο μου.
Ναι, είπα ήδη τι δεν μου άρεσε και αυτά που θα παραθέσω επιγραμματικά, δεν είναι ότι δεν μου άρεσαν, αλλά ήταν πιο plot devices ρε παιδί μου για να προχωρήσει το στόρι και σε κάποια σημεία ήταν λίγο βαρετά, αλλά όχι πάντα.
Η αναζήτηση της Eleven για τη μάνα της και μετά την αδερφή της. Η όλη φάση με τους Gifted που θύμισε X-Men (αν δεν κάνω λάθος, X-Men την είχε αποκαλέσει την El, ο Dustin στον πρώτο κύκλο) και γενικά αυτό έμοιαζε σαν να θέλουν να στήσουν μια spin-off σειρά πάνω σε αυτό. Το στόρι της Νάνσι με τον Τζόναθαν ήταν επίσης λίγο meh αλλά το φάγαμε.
rare photo of steve harrington babysitting pic.twitter.com/xqYe4sKGdh
— festive bon (@MILLIEW0LFHARD) 29 Οκτωβρίου 2017
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί ο Steve θεωρείται «βασιλιάς». Εντάξει, στη δεύτερη σεζόν τις τρώει από τον Κόκκινο Power Ranger, πάω πάσο. Στον πρώτο κύκλο τις έφαγε και από τον μισοκοιμισμένο Τζόναθαν. Μήπως επειδή το μαλλί του είναι σαν κόρωνα; Επίσης σε αυτές τις δεκαετίες, αν όντως ήσουν δημοφιλής στο σχολειο. ούτε για πλάκα δεν σε πλησιάζαν τα μικρά να σου κάνουν πλάκα (Εκτός φυσικά αν 350 μέρες πριν, είχατε κυνηγήσει σχεδόν μαζί ένα ντεμογκόργκον). Πόσο μάλλον για να τους κάνεις babysitting. Άσχετα αν ήταν πετυχημένο plot line αυτό.
Κι εκεί ήταν και το πρόβλημα, για πολλούς, της δεύτερης σεζόν. Στον παντοδύναμο main villain που τελικά έμεινε στις σκιές και έστειλε τον στρατό του να κάνει τη δουλειά, ενώ από τους ανθρώπους, επίσης δεν υπήρχε κάποια σοβαρή απειλή όπως στην 1η σεζόν.
Δεν με πείραξε και τόσο προσωπικά. Ήταν αρκετός villain για ένα χωριό στην ουσία και μια γλυκιά ιστορία φαντασίας. Η σκηνή με το εργαστήριο να καταλαμβάνεται από τα δαιμονόσκυλα του Upside Down με τις ομηρικές σφαγές, θύμισε το Cabin In The Woods και παρότι και οι δυο (ταινία και σειρά) έχουν κωμικά στοιχεία στη βάση τους, η σκηνή ήταν αιματηρή, αγχώδης και φρικιαστική. Θα το ζήλεψαν πολλές ταινίες που παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά (χμμμ Covenant λαμβάνει;). Όπως και επίσης η σκηνή «εξορκισμού» του Will με… σόμπες. Ήταν δυνατή. Δεν λερώσαμε τα βρακιά μας, αλλά μας έκανε να αισθανθούμε.
Γιατί στο τέλος-τέλος, το Stranger Things δεν είναι μια τέλεια σειρά. Απέχει λίγο από το να είναι κατά τη γνώμη μου. Είναι όμως για σειρά με ψυχή και καρδιά που την ζεις και νοιάζεσαι ακόμα και για την γάτα του Dustin.
Υ.Γ. Ο καθηγητής φυσικής είναι πολύ underused γενικά.
Υ. Γ. 2 Θα κάνω καιρό να φάω χταποδάκι λαδοξυδο.
Υ. Γ. 3 Τα δυο ετεροθαλή αδέρφια μου άρεσαν. Ξέρουμε πως η σειρά θα έχει ακόμα 2 σεζόν σίγουρα οπότε θα έχουν περισσότερη ανάπτυξη · είμαι εντάξει με την μικρή έκταση που έπιασαν εδώ.
Υ.Γ. 4 Αυτό το σκέφτηκα κι εγώ.
