Stand up comedy | Η rock προσέγγιση της κωμωδίας

Μία παράσταση stand up comedy όπου και όποτε και αν λαμβάνει χώρα, είναι μια μυσταγωγική διαδικασία βασισμένη στους αρχέγονους παράγοντες που διαμόρφωσαν την κουλτούρα του σύγχρονου ανθρώπου. Την μάζωξη, την αναπαραγωγή και μετάδοση ιδεών, μέσω της καλλιτεχνικής έκφρασης.

Είναι η πιο αυθεντική και άμεση σύνδεση μεταξύ πομπού και δέκτη σε όλο το φάσμα των τεχνών. Ένα μικρόφωνο, μια μεγάλη παρέα και μια βουτιά στον ξεχωριστό, ιδιαίτερο και συναρπαστικό σκεπτικό κόσμο του εκάστοτε κωμικού, που γίνεται ο ξεναγός μας, σε μια πνευματική περιπλάνηση. Η οποία ενίοτε αμβλύνει τους ορίζοντες της σκέψης μας, ντύνοντας με σαρκασμό τα πιο ζοφερά δεδομένα της ανθρώπινης ύπαρξης. Από αρχαιοτάτων χρόνων ο σκεπτόμενος κωμικός αναλάμβανε τον ρόλο της ανάδειξης των κακώς κειμένων της κοινωνίας μας· μέσω της διοπτρικής ματιάς του, αντανακλούσε στον αποδέκτη τις αντιλήψεις και τα στοιχεία εκείνα που τον κρατούσαν δεσμώτη στο σπήλαιο των λανθασμένων ιδεών και ταμπού.

Από την φύση τους τα αστεία είναι έτσι σχεδιασμένα ώστε να τρυπώνουν διακριτικά στο υποσυνείδητο σου μεταφέροντας τις ιδέες και τα μηνύματα που κρύβουν. Οι σπουδαιότεροι των κωμικών, είναι εκεί για να μιλήσουν για θέματα που σε φυσιολογικές συνθήκες ξυπνούν το αμυντικό μας μηχανισμό και απειλούν την αίσθηση της άνεσης μας. Λυγίζουν τους κανόνες της ηθικής και με την εμβρίθεια που διέπει τους μονολόγους τους, έχουν κερδίσει διαχρονικά μια άτυπη ασυλία για να λένε ο,τι επιθυμούν.

Η ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

Το stand up comedy είναι η πιο επικίνδυνη, ζόρικη, βασανιστική και δύσκολη τέχνη perfrormance. Γιατί; Διότι έχεις έναν άνθρωπο, μόνο του, σε μία ολόκληρη σκηνή, στεκούμενο σε ένα τεντωμένο σχοινί, που είναι έτοιμο να σπάσει ανά πάσα στιγμή από τον εφιάλτη κάθε κωμικού, την σιωπή. Όλα είναι στραμμένα επάνω στον κωμικό επί σκηνής. Από τον ίδιο του τον εαυτό, που ετοίμασε την παράσταση στο γραφείο του, μέχρι τα εκατοντάδες βλέμματα συν τον προβολέα· όλοι κρέμονται από εκείνον με την προσμονή να τους διασκεδάσει και να περάσουν ένα όμορφο βράδυ γεμάτο αβίαστα γέλια.

Ο σπουδαίος Αμερικάνος κωμικός, Jerry Seinfeld, με ένα χαρακτηριστικό αστείο θα μας το εξηγήσει γλαφυρά:

«Σύμφωνα με τις περισσότερες έρευνες ο νούμερο ένα φόβος των ανθρώπων είναι το να μιλάνε δημόσια. Δεύτερος είναι ο θάνατος. Σας ακούγεται σωστό; Αυτό σημαίνει πως οι περισσότεροι φυσιολογικοί άνθρωποι θα προτιμούσαν σε μια κηδεία να είναι μέσα στο φέρετρο, παρά να βγάλουν τον επικήδειο λόγο!»

Χρειάζεται να είναι κάποιος ένας ξεχωριστού τύπου μαζοχιστής για να πατήσει το πόδι του πάνω στη σκηνή, με μοναδικό όπλο ένα μικρόφωνο και το χιούμορ του. Απαιτείται υψηλή ανεκτικότητα στην αμηχανία, την ανασφάλεια και τη ντροπή. Πρωταρχικό και θεμελιώδες κριτήριο για την επιτυχία ενός κωμικού είναι η σύνδεση με το κοινό του. Η λεγόμενη και ως ”ενσυναίσθηση”. Είναι ο συνδετικός κρίκος, που ενώνει τελετουργικά όλους τους θεατές με εκείνον που στέκεται μόνος του προς αντίθετη κατεύθυνση. Η κατανόηση και η ταύτιση των θεατών με την συναισθηματική κατάσταση, την συμπεριφορά και τον τρόπο σκέψης του κωμικού. Δεν μπορούμε να γελάσουμε με κάποιον που δεν συμπαθούμε και αυτή η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά με οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης. Ο παράγοντας της αμεσότητας με την προσωπικότητα του κωμικού· ο οποίος μπορεί να λειτουργεί με κάποιου είδους ”περσόνα” επάνω στη σκηνή, σαν αμυντικό μηχανισμό, ακόμα και έτσι όμως είναι τέτοια η φύση του stand up comedy που είναι αδύνατον το μεγαλύτερο μέρος του έργου του να μην είναι ο εαυτός του και οι εκδοχές αυτού.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν κριτικοί ζωντανής κωμωδίας, αν ναι, τότε είναι σίγουρα πιο αχρείαστοι και από την ταμπέλα ”απολαύστε υπεύθυνα” σε μπουκάλι τεκίλα. Καθώς είναι η μοναδική τέχνη performance – ίσως και το μοναδικό έργο ενός ανθρώπου γενικότερα – όπου ο καλλιτέχνης εκλαμβάνει την κριτική για το έργο του με τον πιο άμεσο τρόπο, κάθε λεπτό, κάθε 30 δευτερόλεπτα ή όποτε έχει στοχεύσει να πάρει γέλια. Μετά από κάθε εκτέλεση των αστείων που με τόσο κόπο έχει ετοιμάσει. Η απάντηση που περιμένει έρχεται στιγμιαία, όχι μετά την παράσταση ούτε θα περιμένει να διαβάσει σχόλια και κριτικές. Μόλις αφήσει το μικρόφωνο μετά το τελευταίο punchline, ξέρει πρώτος και καλύτερα από όλους, αν τα κατάφερε ή όχι. Η ξακουστή φράση ”θα φανεί στο χειροκρότημα” δεν έχει βρει ποτέ πιο κατάλληλη χρήση…

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ

Οι κωμικοί βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά από τους περισσότερους ανθρώπους. Όχι δεν διαθέτουν κάποια υπερφυσική διόραση. Ζούν στον ίδιο κόσμο και αντιμετωπίζουν τα ίδια πράγματα. Αυτά που διαθέτουν όμως, είναι υψηλότατοι δείκτες παρατηρητικότητας, αφομοίωσης και ερμηνείας της καθημερινότητας μας. Έναν καλό κωμικό τον χαρακτηρίζει η ικανότητα να βρίσκει και να καταγράφει το αστείο εκεί που οι υπόλοιποι, ναι μεν το βλέπουμε, αλλά παθητικά, δεν το φιλτράρουμε, δεν το αναπαράγουμε.

Ο αστυνομικός έχει το όπλο και το σήμα του πάντα μαζί, ο δικηγόρος την επαγγελματική του κάρτα και μία ατζέντα, ο ηλεκτρολόγος το βαλιτσάκι με τα εργαλεία του, ο κωμικός τι έχει; Μα, φυσικά ένα μπλοκάκι και ένα στυλό. Τίποτε άλλο σε υλικό δεν χρειάζεται, μόνον αυτά που του δίνουν τη δυνατότητα να καταγράψει τον κόσμο γύρω του, τα αστεία που βρίσκονται σε κάθε έκφανση της ζωής μας.

Πολλές φορές ο κωμικός είναι εκεί για να μοιραστεί μαζί σου καταστάσεις και πράγματα που τα έχεις ζήσει και τα ξέρεις, σου φαίνονται οικεία και πιάνεις τον εαυτό σου να ταυτίζεται με τις εμπειρίες του. Αυτή η πραγματικότητα είναι μια από τις ακρογωνιαίες λίθους του stand up comedy. Το λεγόμενο στην πιάτσα τους και ως ”obesrvational comedy”· η τέχνη της παρατήρησης. Είναι η δημοφιλέστερη μορφή κωμωδίας στο είδος, καθώς ο κωμικός βουτάει στον βυθό της κοινής συνείδησης των ανθρώπων με παρόμοια κουλτούρα και κοινωνικό περιβάλλον και ανασύρει στην επιφάνεια ιστορίες βγαλμένες από τη καθημερινότητα. Έχει τον μεγαλύτερο δείκτη αποδοχής και ανταπόκρισης από κάθε άλλη μορφή κωμωδίας.

Σε παραλληλισμό με τον θρυλικό Mr Bean, που είναι ίσως η πιο πετυχημένη σειρά όλων των εποχών (μη βιάζεσαι θα εξηγήσω γιατί). Αυτό διότι έχει προβληθεί σχεδόν σε κάθε κράτος στο πλανήτη με την ίδια επιτυχία. Η επιτυχία προήλθε από τον χαρακτήρα διεθνισμού που χαρακτήριζε τα κωμικά σκετς και μπορούσαν να διασκεδάσουν στον ίδιο βαθμό ανθρώπους με εντελώς διαφορετικό κοινωνικό, φυλετικό και πολιτιστικό υπόβαθρο.

Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΤΟΥ STAND UP

O σπουδαιότερος εκπρόσωπος της σχολής των κυνικών φιλοσόφων, ο Διογένης θεωρούσε το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο την παρρησία (ελευθερία λόγου). Επάνω στην σκηνή ο κωμικός έχει την ελευθερία να λειτουργεί κατά το δοκούν. Αυτό που πουλάει σαν επαγγελματίας κωμικός, είναι οι σκέψεις του και οι εμπειρίες του. Μπορεί σήμερα οι μεγαλύτεροι του είδους να απολαμβάνουν αυτή την άτυπη ασυλία, όμως δεν ήταν ανέκαθεν έτσι. Οι τρεις πυλώνες του σύγχρονου stand up comedy έχουν όνομα. Αν ποτέ δημιουργηθεί ένα μνημείο αντίστοιχο του φημισμένου στο Όρος Rushmore με τα τέσσερα πρόσωπα των Αμερικάνων προέδρων, από τον χώρο της κωμωδίας οι τρεις θέσεις είναι κλεισμένες. Αυτοί οι τρεις, ο καθένας με το ξεχωριστό του ύφος μετέτρεψαν τον γελωτοποιό σε τέχνη, τον κωμικό σε σύγχρονο φιλόσοφο/ιδεαλιστή, και σφράγισαν τα εχέγγυα για να αποκτήσει η κωμωδία αυτό που της έλειπε, κύρος. Αυτό που στην εποχή μας έχει κάνει τους κωμικούς από παρουσιαστές, μέχρι πολιτικούς.

Lenny Bruce – George Carlin – Richard Pryor

Ο Lenny Bruce (1925-1966) είναι μια μορφή στον χώρο των κωμικών τρόπον τινά, αντίστοιχη εκείνης του Marlon Brando για τους κινηματογραφικούς ηθοποιούς. Το Big Bang και ο άνθρωπος εκείνος που σημάδεψε το χώρο και άλλαξε τα δεδομένα. Υπήρξε ο πρώτος κωμικός που εισήγαγε στο έργο του και έφερε στο προσκήνιο θέματα όπως το σεξ, ο ρατσισμός, η θρησκεία και φυσικά την χυδαιότητα και τις βωμολοχίες. Όσο διήρκεσε η καριέρα του μέχρι και τις αρχές των ’60s ο Βruce δεν βρήκε γαλήνη.

O Lenny υπέφερε σαν καλλιτέχνης όσο λίγοι. Ήταν ο πρώτος που έφερε στην επιφάνεια το θέμα της ελευθερίας του λόγου και μαρτύρησε για αυτό με αμέτρητες συλλήψεις καθ’όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Θέτοντας όμως τις βάσεις για αφύπνιση της κοινής γνώμης και των αρχών. Η οποία ήρθε λίγα χρόνια αργότερα με τον κωμικό που δεν υπέφερε, αλλά κατάφερε να φτάσει την ελευθερία του λόγου μέχρι τα ανώτατα δικαστήρια και να ανοίξει μια για πάντα τον δρόμο, όχι μόνο για τους κωμικούς, άλλα για τους πάντες στην Αμερική.

Ο ΚΩΜΙΚΟΣ ΤΟΥ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο George Carlin (1937-2008) ήταν και θα είναι ο απόλυτος stand up comedian, που έχει επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του αμέτρητες φορές και διέλυσε όλα τα δεσμά και τον τρόπο που εκφράζονται οι κωμικοί. Όπως και ο Lenny, έτσι και εκείνος, συνελήφθη το 1978 για προσβολή και αισχρότητα μετά από εκείνο το διάσημο πλέον bit με τις ”7 βρώμικες λέξεις που δε μπορείς να πεις στην τηλεόραση”. Η υπόθεση αυτή έφτασε μέχρι τα ανώτατα δικαστήρια και μετετράπη σε εθνικό ζήτημα περί της ελευθερίας του λόγου και της λογοκρισίας στην τέχνη. Είναι μέγιστο σημείο αναφοράς στην ιστορία των media της Αμερικής καθώς ο Carlin πέτυχε αυτό που ήθελε την γροθιά στον συντηρητισμό και την απελευθέρωση της έκφρασης.

Το ρεπερτόριο του δε θα ξεπεραστεί μάλλον ποτέ, σε μια καριέρα που διήρκεσε 50 έτη κατέχει 14 (!) παραστάσεις για το HBO, 4 βιβλία και 5 βραβεία Grammy μεταξύ πολλών ακόμα. Έχει περάσει από 4 στάδια σαν κωμικός στη σκηνή. Ξεκίνησε με γραβάτα σαν clean αστειάτορας χωρίς ιδιαίτερη καυστικότητα, συνέχισε στα ’70s σαν μέλος της αντι-κουλτούρας και των χίπηδων όπου εκτοξεύτηκε η δημοφιλία του. Σε εκείνη την περίοδο βρήκε τον εαυτό του στηλιτεύοντας ταμπού θέματα. Αργότερα στα ’80s άρχισε να φαίνεται η μετάλλαξη του που οδήγησε στη πιο λαμπρή και σπουδαία περίοδος της καριέρας του.

Η οποία ξεκίνησε όταν φόρεσε το μαύρο t-shirt, που δεν αποχωρίστηκε μέχρι τέλους. Σε αυτήν την περίοδο ο Carlin έχτισε μια κωμική περσόνα που τον καθιέρωσε στην κορυφή στο πάνθεων της κωμωδίας. Λειτούργησε εξαίσια σαν κοινωνικός κριτής, στοχαστής, και παρατηρητής της αμερικάνικης κοινωνίας και του κόσμου. Έπιασε σχεδόν ο,τι κωμικό στιλ υπάρχει από καθαρό observational μέχρι σουρεαλισμό, μαύρο χιούμορ, πολιτική και θρησκευτική σάτιρα, αυτοσαρκασμό και φυσικά word play με κωμωδία πάνω στην αγγλική γλώσσα, που γνώριζε και λάτρευε τόσο πολύ.

Τα αριστουργηματικά δομημένα παραληρήματα του, είναι το μακρινότερο σημείο που έφτασε ποτέ το stand up comedy, κάτι παραπάνω από απλός κωμικός, έβλεπε την τέχνη σαν επιστήμη. Η μουσικότητα και το timing που χαρακτήριζαν την ροή των μονολόγων του, έκρυβαν από πίσω ώρες προετοιμασίας. Η αρχιτεκτονική δομή και σχολαστικότητα στην σύνθεση των μονολόγων και η χρηστική τοποθέτηση κάθε λέξης, δεν νοείται να λείπουν από το γνωστικό πεδίο κάθε επίδοξου κωμικού.

Από το 1990 μέχρι και την τελευταία παράσταση του σε ηλικία 69 (!) ετών το 2008 , ο Carlin παρουσίασε 7 ξεχωριστά HBO ωριαία stand up που το ΚΑΘΕ ένα από αυτά για οποιονδήποτε άλλον κωμικό θα ήταν η ναυαρχίδα καριέρας και το τελειότερο δημιούργημα του.

Ο ΚΩΜΙΚΟΣ ΤΩΝ ΚΩΜΙΚΩΝ

Εάν ο Carlin είναι ο εγκέφαλος του stand up comedy, ο Richard Pryor (1940-2005) είναι η ψυχή και η καρδία του. Eξίσου σπουδαίος και επιδραστικός κωμικός, που μάλιστα προπορεύεται του Carlin στη λίστα του Comedy Central, καθώς είναι ο πρώτος στους 100 σπουδαιότερους. Από τα ιερά δισκοπότηρα της αφρό-αμερικάνικης κουλτούρας, o Pryor εισήγαγε την θεατρικότητα και τις μιμήσεις, τον αυτοσαρκασμό και την σάτιρα του κοινωνικού του περίγυρου. Το πηγαίο του ταλέντο στην κωμωδία, ήταν μεγαλύτερο του πιο πνευματώδης Carlin. Αβυσσαλέος, αυθόρμητος και παθιασμένος επάνω στη σκηνή, ο Pryor διακατεχόταν από πολλαπλά χαρίσματα. Ανοίχτηκε στην σκηνή πρώτος και όσο λίγοι, έβαλε τον κόσμο στη ζωή του και το μυαλό του όσο λίγοι έκτοτε, χωρίς προσπάθεια για δημιουργία περσόνας· η κωμωδία του Pryor ήταν «αυτός είμαι, ελάτε».

Αστειευόμενος και ειλικρινής για τα προσωπικά του δράματα και ατυχήματα, έκανε τη γραμμή μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας, σχεδόν αόρατη. Από μιμήσεις ζώων και χαρακτήρων, μέχρι μονολόγους για το ρατσισμό, τις φυλετικές διαφορές και την αφρό-αμερικάνικη κουλτούρα, οι λίγες αλλά ολοκληρωμένες παραστάσεις, υπήρξαν πίνακες σαν εκείνους του Πικάσο. Πολύπλευροι, σουρεαλιστικοί, πολύχρωμοι, με μία όμως υποβόσκουσα πολύ βαθιά αισθαντική και ανθρώπινη πλευρά.

Ατρόμητος στο να γίνει ευάλωτος και ανθρώπινος, ο Pryor, άλλαξε μια για πάντα το stand up και επηρέασε σχεδόν κάθε κωμικό που ακολούθησε ή συνυπήρξε στην εποχή του συμπεριλαμβανομένου και του George Carlin. Απ’όλα τα ναρκωτικά που είχε εθιστεί αυτό, που τον όρισε ήταν εκείνο του να χαρίζει γέλιο. Το ιδιοφυές κωμικό του άστρο, φώτισε τον δρόμο για κάθε -μα κάθε- μαύρο κωμικό των επόμενων γενεών και η αντανάκλαση αυτού είναι εμφανής επάνω τους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα stand up του Eddie Murphy. Ο Pryor υπήρξε σταρ του Χόλιγουντ φυσικά, αλλά και ο πρώτος μαύρος ηθοποιός που ενσάρκωσε πολλαπλούς ρόλους στην ίδια ταινία (Which way is up?).

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ STAND UP

Λίγο πολύ, γνωστό πλέον το γεγονός πως υπάρχει ελληνική σκηνή στο χώρο του stand up comedy και πλέον μάλιστα πολύ ζωηρή και αξιόλογη. Παλαιότερα δεν ήταν τόσο δημοφιλής, όμως αν και έχει κλείσει πάνω από είκοσι χρόνια ζωής, στα περισσότερα από αυτά ζούσε σαν ”underground φάση”. Στην σκιά των εύπεπτων ντυμένων με τον μανδύα του δήθεν ”κωμικού εξτρεμισμού” επιθεωρήσεων και των σειρών της ελληνικής τηλεόρασης, έκανε τα πρώτα του βήματα το ελληνικό stand up και σιγά σιγά έχει φτάσει σε σημείο πλέον που έχει ορθοποδήσει και βρίσκεται στην πρώτη χρυσή εποχή του.

Σημαντικός αρωγός της εποχής υπήρξε το Comedy Lab, που με την ίδρυση του ήξερε πολύ καλά σε τι ανθρώπους θα βασιστεί και τι θα προωθήσει. Την κωμωδία, τους παλιούς αλλά και τους εκκολαπτόμενους stand up. Πλέον το είδος έχει βρει θεωρώ τον δρόμο του και θα συνεχίσει ακόμα καλύτερα, η απήχηση είναι μεγάλη και ο κόσμος ξέρει πως θα περάσει καλά και δοκιμάζει αυτό το ”ξενόφερτο” πράγμα. Στη πραγματικότητα είναι πάρα πολύ ελληνικό. Το σταντ-απ είναι στις ζωές μας και δεν το ξέρουμε. Είναι στα οικογενειακά τραπέζια, είναι στα σουαρέ σε σπίτια είναι παντού, είναι στην καρδιά του Έλληνα και θα φανεί στο μέλλον.

Θα αναφερθώ σε μερικά ονόματα από την ελληνική σκηνή, που θεωρώ πως είναι οι πιο αξιόλογοι αντιπρόσωποι (στα δικά μου αυστηρά μάτια και οι μόνοι) του ελληνικού σταντ-απ και δικαιούνται να φέρουν αυτόν τον βαρύ τίτλου του επαγγελματία κωμικού.

Ο Σίλας Σεραφείμ είναι ο μοναδικός που ξεφεύγει από το καθιερωμένο ”observational comedy” που κατά βάση, λίγο πολύ κινούνται οι εν Ελλάδι ομόλογοι του. Στα δικά μου μάτια και αντίληψη, το χιούμορ του και το θάρρος, που έχει να στηλιτεύει και να σατιρίζει θέματα ταμπού, που λίγοι αγγίζουν δημόσια, τον κατατάσσει ως τον πιο ”Αμερικάνο” κωμικό μας. Και αυτό είναι -για μένα τεράστιο- κομπλιμέντο καθώς έχει στοιχεία και ψήγματα απ’όλα αυτά που έγραψα πιο πάνω.

** Από τον Σίλα θα φύγεις σκεπτόμενος με μια αποσκευή από ιδέες.

Ο Γιώργος Χατζηπαύλου είναι ο πιο ατόφιος κωμικός αυτή τη στιγμή και ο μοναδικός που έχει αφουγκραστεί καλύτερα από όλους, το τι θέλει ο Έλληνας θεατής να δει και να ακούσει. Μαζί με τον Σίλα, αμφότεροι προερχόμενοι από τα γνωστά ”Σφηνάκια”, είναι οι βασικοί εκπρόσωποι του είδους με την μεγαλύτερη απήχηση. Ο Χατζηπαύλου ξεχωρίζει για την αίσθηση καταιγισμού που δημιουργεί με απανωτές ατάκες και αστεία βγαλμένα από τον κόσμο των σχέσεων και της καθημερινότητας.

** Σε δική του παράσταση έχω ζήσει τα περισσότερα γέλια.

Ο Λάμπρος Φισφής με ευρωπαϊκή πορεία στο ενεργητικό του, είναι και αυτός ένας κωμικός που έχει την στόφα του καλού stand up που συμπληρώνει την δική μας τριάδα. Εξαιρετικά ταλαντούχος, διαθέτει ένα πηγαίο ταλέντο στον αυτοσχεδιασμό και τα έξυπνα punchlines, που τα ντύνει υπέροχα με λίγα αλλά γλαφυρά ψήγματα από physical comedy.

** Στον Φισφή έχω δει τον περισσότερο κόσμο.

Η Κατερίνα Βρανά δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, αναγνωρισμένη και πετυχημένη κωμικός στην Αγγλία παρακαλώ, στη δεύτερη Μέκκα του είδους μετά την Αμερική. Η ”Feta Queen” είναι στολίδι για την ελληνική κωμωδία και όπου παίζει επιβάλλεται να πας.

Η Χρύσα Κατσαρινή είναι ένα υπέροχο success story. Μετά την Βρανά, είναι η πιο δυναμική θηλυκή παρουσία στον χώρο. Με θάρρος της γνώμης της και άποψη, στηρίζει την ισότητα των δύο φύλων και κατακρίνει κάθε είδους σεξισμού. Επί σκηνής την διακατέχει ο αυτοσαρκασμός, οι σχέσεις των δύο φύλων και δεν διστάζει να βγάλει ιστορίες από την ζωή της. Ο Louis C.K έχει το θηλυκό του alter ego στην Ελλάδα. ΣΤΟ ΚΩΜΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ μόνο!

Ο Δημήτρης Δημόπουλος προερχόμενος από εκείνες τις ”underground φάση” ημέρες που λέγαμε πριν, είναι ένας βετεράνος του stand up και φυσικά από τους κορυφαίους. Εξαιρετικός στις μιμήσεις κάθε τύπου, με μία σπάνια για τον χώρο έφεση στις γλώσσες και τα λογοπαίγνια. Χαρακτηρίζεται από ένα αντισυμβατικό στυλ στην κωμωδία, που εμπεριέχει ψήγματα σχεδόν από κάθε είδος stand up.

Ο Αλέξανδρος Τσουβέλας είναι με διαφορά ο καλύτερος impersonator που διαθέτουμε σαν έθνος, είναι ένας είδος Π.Ο.Π και αυτός. Αν θεωρείς τον Μητσικώστα καλό, ο ραδιοφωνικός παραγωγός και κωμικός Τσουβέλας είναι καλύτερος. Αρκετά εύστοχος και ακριβής με μια οξυδερκής έφεση στην δημιουργία αυτοσχέδιων διαλόγων, πέρα από διάσημες προσωπικότητες εμπλουτίζει την κωμωδία του με ατόφιο observational, αλλά και μιμήσεις γνωστών-άγνωστων χαρακτήρων όπως π.χ ο πορτιέρης στο κλαμπ και ο δυτικών προαστίων νταής.

Ο Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος είναι ακόμα ένας ‘βετεράνος του ελληνικού stand up. Κατέχει μεγάλο κεφάλαιο και μερίδιο στην ελληνική σκηνή με πάνω από είκοσι χρόνια στο χώρο. Πέρα από την κωμική παρουσία που είναι διαπιστευμένη και χαρακτηρίζεται ως αυθεντική, η επιτυχία του επί σκηνής του έχει χαρίσει και αρκετές συμμετοχές ως ηθοποιός σε τηλεοπτικές σειρές αλλά και ταινίες. Η συμβολή του έχει καταλυτική σημασία για την άνθηση του ελληνικού stand up. Καθώς παρέχει βήμα και χώρο σε εκκολαπτόμενους κωμικούς με διοργανώσεις βραδιών ”open mic” ανοίγοντας το δρόμο σε δεκάδες παιδιά που θέλουν να βρουν ένα άνοιγμα για το πρώτο τους βήμα.

Πηγαίνετε να παρακολουθήσετε ελληνικό Stand Up, δε θα το μετανιώσετε. Αντί να πιεις ένα άβολο ποτό που θα σιχτιρίζεις και θα μετράς την ώρα να φύγεις, δώσε τα ίδια λεφτά να περάσεις μια-μιάμιση ώρα με γέλιο, ξεγνοιασιά και ίσως φύγεις από εκεί λίγο καλύτερος άνθρωπος.

Υ.Γ. Θες να δεις παραστάσεις με ελληνικούς υπότιτλους; Πάτησε ΕΔΩ.