Sonata Antartika… Πολύ περισσότερο από troll metal

Σάββατο απογευματάκι, σαπίλα και μπακουρίαση. Λίγο πριν δω την Εθνική μπάσκετ, έβλεπα ταινιούλα. Το Blue Chips, για να ψηθώ λίγο μπασκετικά…

Και τσουπ… Σκάει το μηνυματάκι από τον Ω, τον έναν από τους δυο κιθαρίστες των Sonata Antartika όπου και με έβαλε σε μουσικά μονοπάτια και πάλι. Να γράψω κάτι για την μπάντα με τις θρυλικές διασκευές (σε έντεχνο power metal), που μόλις έβγαλε τον πρώτο της full length δίσκο.

Ok. λέω. Why not… Είπαμε, δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε, αλλά έχουμε γράψει 3-4 φορές για μπάντες και καλλιτέχνες που γουστάρουμε. Όχι επειδή (ΔΕΝ) είμαστε φίλοι, αλλά επειδή γουστάρουμε την προσπάθεια που ρίχνουν και το αποτέλεσμα που βγάζουν.

Ορεκτικό…

Και αν τους Sonata Antartika τους γούσταρα μια φορά πριν, τώρα τους πάω με τα χίλια. Είναι το χιούμορ όπως θα έπρεπε να είναι σε πακέτο γαμάτου metal. Και ναι, αυτό το άλμπουμ πέρα από τον χαβαλέ, είναι ένας αξιοπρεπής metal δίσκος. Ένας δίσκος που αν πέσει σε χέρια ξένου ακροατηρίου, θα πουν Wow (όχι το warcraft). Και ας μην καταλαβαίνουν. Θα «πέσουν μέσα» στη μουσική και όχι μόνο… Από το εξώφυλλο σε πιάνει μια θετική προδιάθεση (με μια πρώτη ματιά νομίζω ότι είναι οι μούρες τους).

Είναι ένα άψογο σκιτσάκι που πιάνει με μιας το κλίμα του δίσκου και κάλλιστα θα μπορούσε να είναι αφίσα. Σίγουρα για το σαλόνι μου.

Μουσικά τώρα, οι τύποι δεν προσδιορίζονται εκτός από το ότι είναι «παίκτες». Στο δίσκο ακούς power, metal-core, thrash (ρε νιαμου) και δεν ξέρω γω τι άλλο sub genre. Όλα εκτελεσμένα άψογα σε φοβερές συνθέσεις και το κυριότερο, πολύ καλή παραγωγή. Τι να τις κάνεις τις ψαγμένες μπασογραμμές, αν εγώ που το ακούω από ηχεία στερεοφωνικού των 200 ευρώ (όχι τα ηχεία, ολόκληρο), δεν θα μπορούσα να τα διακρίνω.

Κυρίως…

Αν και δεν είμαι Star Wars Geek -Τα βλέπω, αλλά ξεσπάω αλλού τη nerd-ίλα μου-, το πρώτο κομμάτι (Αυτοκρατορικός Μάρτης), είναι αυτό που χρειάζεσαι (μετά το εξώφυλλο) για να πεις «Εδώ είμαστε». Στρώνοντας έτσι την υπερμεγέθη κωλάρα σου (καλά, κωλάρα μου) σε πιο βολική θέση για να μείνεις συγκεντρωμένος στη μουσική (μαζί με ένα caprice παρέα… κουτί).

Αν υπάρχει μια παρατήρηση που μου ήρθε λίγο μετά τη μέση του Omgnoobreportplsban (Γελάω Έξω Δυνατά)-3ο κομμάτι, είναι πως τα φωνητικά μου φαίνονται σιγά στην μίξη. Δεν μπορούσα να ακούσω όλους τους στίχους και νευρίαζα. Όχι τίποτα, αλλά όσους έπιανε το αυτί μου ήταν γαμάτοι και νευριάζα που έχανα τους υπόλοιπους. Είπαμε όμως… Μπορεί να φταίει ο κακός συνδυασμός που έχω κάνει για να απολαμβάνω τη μουσική μου (στέρεο/τοποθέτηση), γιατί και σε διάσημες παραγωγές μερικές φορές, νομίζω πως χάνω κάτι.

Εκτός από την επική εισαγωγή, εγώ προσωπικά ξεχώρισα το Χάππης Χίππος, Βλακ Μέταλ και Θρας ρε νιαμου, σε έναν ισορροπημένο δίσκο ωστόσο. Δεν υπάρχει το κομμάτι που κάνει κοιλιά. Παίζει φυσικά και το ρόλο του πως φτιάχνοντας έναν troll δίσκο, έχεις την ελευθερία να γράψει ότι θες, όπως το θες, που δεν έχεις κάνοντας έναν «κανονικό δίσκο», που υπάρχει μια περίπτωση να βάλεις filler κομμάτια μέσα.

Οι κιθάρες σε πρώτο πλάνο, οι ρυθμοί είναι από καταιγιστικοί μέχρι… χωροπηδηχτοί, και η φωνή είναι φωνάρα. Το κέφι είναι διάσπαρτο και μεταδίδεται εύκολα. Επίσης η χρήση των πλήκτρων είναι άψογη, τα αγάπησα. Ειδικά σε μερικά μέρη (Meh-tal-core) που ακούγονται σαν hip hop μπλιμπλίκια και λες, «ΝΑΙ ΡΕ, ΑΥΤΟ!». Αυτό…

Νερό…

Όταν μια μπάντα προσδιορίζεται ως troll metal και χώνει κόπο και χρήμα για να βγάλει έναν δίσκο τόσο ποιοτικό στα πάντα του, πιστεύω ότι αξίζει της επιβράβευσης. Δεν είμαι σίγουρος που ξεκινά και που τελειώνει το trolling, αυτό που κάνουν όμως οι Sonata Antartika δεν είναι απλά την πλάκα τους. Σε πιάνει δέος όταν ακούς σε κάποια σημεία να παίζουν σαν τους Avantasia (προσωπική προτίμηση) για την «πλάκα» τους. Και όλα αυτά στην Ελλάδα του Παντελίδη.

Επειδή από προσωπική πείρα ξέρω τον κόπο αλλά και την οικονομική αιμορραγία για να βγάλεις ένα κανονικό τραγούδι, πόσο μάλλον έναν δίσκο με τα όλα του, λέω ότι θα το αγοράσω. Θα δώσω 5 ευρώ και θα το πάρω. Δεν μου περισσεύουν, όπως σε κανέναν αλλά το «μπράβο» πια, δεν είναι αρκετό. Έχω επισημάνει αρκετές φορές, ότι τα λόγια κούρασαν. Τους πάντες… Ειδικά με τα social media που έγιναν πιο φτηνά ακόμα. Αγοράστε το και μετά δώστε συγχαρητήρια ή πείτε ότι δεν σας άρεσε. Και αν το artwork βγει σε αφισούλα, θα το πάρω και αυτό.

Ρέψιμο…

Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε μόλις έπαιξαν και οι τελευταίες νότες ήταν…

Αλλά την κρίνω ως λάθος τελικά. Από πότε το χιούμορ δεν έχει θέση στην τέχνη; Πήξαμε σε ιστορίες με δράκους και βαλχάλες, ας έχουμε και μερικούς δίσκους που καυτηριάζουν την καθημερινότητα με μοναδικό τρόπο, παίζοντας παπάδες. Εξάλλου, τι είναι πιο «αστείο» πια; Να κοροϊδεύεις το «αδδ με κουκλα είμαι βλοκ» και «βυζγιά» (ντυμένα με μουσικάρες), ή να τραγουδάς για ήρωες με τριχωτά βρακιά; Just saying…

Γλυκό…

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ FANPAGE ΤΟΥΣ: https://www.facebook.com/SonataAntartika/info

ΕΔΩ ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ (preorder μέχρι και σήμερα 31/08): https://sonataantartika.bandcamp.com/album/-

Υ.Γ.: Η θήκη δε σπάει σαν κάτι άλλα cd. Είναι καλή (ακόμα κλαίω)…

Υ.Γ. 2: Ένα επαγγελματικό review θα είχε πει προ πολλού τους συντελεστές, εδώ πάλι τα λέμε όπως έρθουν τα πράγματα.

Οι Sonata Antartika είναι:

Boutos – Vocals
Alex – Guitars, programming, orchestration, backing vocals
Ω – Guitars
Wartooth – Bass
Moas – Drums

Mixed by: Alexandros Argyris
Mastered by: John Mcris (Anorimoi)

Υ.Γ. 3: Μέσα στην παραζάλη των caprice, δεν βρήκα ποιος έχει κάνει το artwork. Θέλω αφίσα λέμε!

Υ.Γ. 4: Τον βρήκα. Είναι ο neopithecus και μπορείτε να κάνετε like στη σελίδα του εδώ -> https://www.facebook.com/neopithecus?fref=ts