To Shape of Water δεν βραβεύτηκε επειδή είναι αριστούργημα

Χαίρετε, χαίρετε για άλλη μια φορά εδώ στο School of Rock. Στο site όπου, ώρες ώρες έχουμε την τάση να πιάνουμε όλα τα θέματα που μας απασχολούν και μας ενδιαφέρουν, είτε είναι για μουσική, είτε για games, είτε για ταινίες. Εγώ σήμερα θα καθίσω να ασχοληθώ με ένα θέμα, το οποίο έχω κάποιο καιρό που με απασχολεί και το κρατάω μέσα μου και με αφορμή το γεγονός ότι έκατσα και είδα την ταινία Shape of Water και μπορώ να σας το επιβεβαιώσω τις φωνές μερικών· δεν είναι αριστούργημα.

Στα μάτια τα δικά μου τουλάχιστον, δεν είναι. Είναι κρίμα, καθώς πιστέψτε με, μπήκα στην αίθουσα με την καλύτερη δυνατή διάθεση για να επιβεβαιωθώ λάθος. Γενικά, είμαι άτομο που θα καθίσει να δει πολλών ειδών ταινίες. Όπως το The Disaster Artist, που ανέφερε σε άρθρο του πιο αναλυτικά ο συνάδελφος και συνονόματος Γιώργος, που επίσης δεν κατάλαβα, γιατί δεν έγινε τόσος ντόρος γι’ αυτήν.

Ο Del Toro είναι αγαπημένος σκηνοθέτης. Έχει δώσει πολύ ωραίες ταινίες και κάνει μια αξιόλογη δουλειά και στο Shape of Water. Σκηνοθετικά, από μοντάζ και από ιδέα, η ταινία είναι πάρα πολύ ωραία. Είναι καλογραμμένη και καλογυρισμένη. Ωστόσο, θα σας εξηγήσω παρακάτω, για ποιους λόγους δεν μου άρεσε στην ολότητά της και ξανατονίζω το ΜΟΥ (καθώς είναι προσωπική γνώμη) και μετέπειτα, γιατί πιστεύω ότι σάρωσε στα Academy Awards φέτος.

O αργός ρυθμός

Καταλαβαίνω ότι έχεις να κάνεις με ένα ευαίσθητο θέμα και με μηνύματα που αφορούν ένα εντελώς πρωτότυπο ρομάντζο, σαν παραμύθι, ωστόσο ώρες-ώρες, μένουμε στους ίδιους διαλόγους, χωρίς να προχωράει η εξέλιξη των πραγμάτων. Και για όσους βιαστούν να πουν ότι δεν έχω συνηθίσει αργούς ρυθμούς· έκατσα και είδα το Phantom Thread, με τον Daniel-Day Lewis, που ήταν σχετικά πιο αργό film, αλλά αυτό με ικανοποίησε. Επίσης, άλλο ένα μείον για εμένα, είναι το ότι η πρωταγωνίστρια είναι κωφάλαλη. No offense, εννοείται ότι η Sally Hawkins έκανε σπουδαία δουλειά στον ρόλο της και δεν έχω κάποιο θέμα με τους κωφάλαλους, απλώς δεν ένιωσα την δύναμη που της παρείχε ο έρωτας με το τέρας.

Το απόλυτο θετικό, ως προς τις ερμηνείες, για εμένα, είναι ο Michael Shannon, ο οποίος, για άλλη μια φορά καταφέρνει σε μια ταινία να γίνει αντιπαθής και ερειστικός και να παίξει αποτελεσματικά έναν ρατσιστή και αντιπαθητικό κακό. Η Octavia Spencer, επίσης, έκανε πάρα πολύ καλή δουλειά και δικαίως ήταν υποψήφια για supporting ρόλο στην γυναικεία κατηγορία για τα Academy Awards. Η Sally Hawkins κάνει πολύ καλή δουλειά στο να δώσει στον ρόλο της μια ευαισθησία και μια καλοσύνη, ωστόσο και πάλι όπως είπα, εγώ στις ταινίες μου, θέλω ο πρωταγωνιστής ή η πρωταγωνίστρια να μου μεταδώσουν το μήνυμα. Και δυστυχώς δεν τα κατάφερε.

Καθώς έβλεπα τις υπόλοιπες υποψηφιότητες, παρατήρησα ότι μόνο το Shape of Water, ήταν αυτό που έθιξε μέσα σε όλο αυτό το ρομάντζο, θέματα όπως, o ρατσισμός, η διαφορετικότητα, η θρησκεία, η ελευθερία του ατόμου να αποφασίζει, καθώς και το πώς είναι να ζεις την ζωή σου, χωρίς να μπορείς να μιλήσεις αλλά και να ακούς πολλούς να σε αμφισβητούν. Τα μηνύματα που σου περνάει η ταινία είναι χιλιάδες, σε σχέση με άλλες ταινίες που αφορούσαν πολέμους (Dunkirk), μια ιστορική φιγούρα (Darkest Hour, Phantom Thread) και την δυναμική μιας γυναίκας (Three Billboards Outside Ebbing Missouri). To Shape of Water είναι αυτή που περνάει τα περισσότερα μηνύματα και ήταν αυτή που ευαισθητοποίησε τους περισσότερους υπεύθυνους των βραβείων.

Ειδικά σε μια εποχή, όπου το Hollywood, βασανίστηκε από τα σκάνδαλα των σεξουαλικών εκμεταλλεύσεων εις βάρος των γυναικών καθώς και από θέματα διαφορετικότητας, το παραμύθι του Del Toro, όπου μας έβαλε έναν έρωτα ενός πλάσματος διαφορετικό από τους ανθρώπους και με μια γυναίκα, η οποία αντιμετωπίζει τον ρατσισμό επειδή δεν έχει την φωνή της καθώς και το στιλ της αφήγησης του, όπου ο γείτονας της πρωταγωνίστριας, στην ταινία, μας το παρουσιάζει ως έναν “παραμυθένιο έρωτα μεταξύ ενός πρίγκιπα, μιας πριγκίπισσας και ενός τέρατος”, ο άνθρωπος είναι το “τέρας” (Shannon) και ο πρίγκιπας είναι το τέρας της ταινίας μας.

Το τέρας και οι πρίγκιπες

Γενικά ο Del Toro πάντοτε το είχε αυτό. Το ίδιο είχε συμβεί τότε και με τον Λαβύρινθο του Πάνα, όπου είχε τοποθετήσει σύμβολα, που μπορούν να ανταποκριθούν και στην σύγχρονη πραγματικότητα. Έτσι έγινε και στο Shape of Water. Και ελάτε τώρα· έχει και το βασικό backround που πάντα συγκινεί την επιτροπή. Ένα ρομαντικό παραμύθι, που εξελίσσεται σε μια εποχή, όπου υπάρχουν θέματα, όπως ο Ψυχρός Πόλεμος. Σίγουρα είναι ταινία κομμένη και γραμμένη για τα Oscars.

Γιατί, παρ’ όλο που μπορεί πολλοί να συμφωνήσουν, ότι πολλές ταινίες ήταν αρκετά καλύτερες και σίγουρα στο τέλος βγήκαμε ευχαριστημένοι από τον κινηματογράφο, στα βραβεία, τα μηνύματα είναι αυτά που θα κάνουν την διαφορά. Το ίδιο έγινε και με το Moonlight πέρυσι, το ίδιο και φέτος. Ζούμε σε εποχές, όπου ο κόσμος χρειάζεται ταινίες, που θα τον κάνουν να πιστέψει ξανά στον ίδιο του τον εαυτό.

Το Shape of Water δεν είναι αριστούργημα, δεδομένου του ρυθμού του, της πλοκής σε κάποια σημεία καθώς και της πρωταγωνίστριας του, καταφέρνει όμως και γίνεται σύγχρονη φωνή μέσω της βασικής του ιδέας και τελικά με 1-2 προβολές καταφέρνει να περάσει αυτό που θέλει. Ο κινηματογράφος κάθε χρόνο γίνεται όλο και περισσότερο ένα “όπλο” απέναντι στην αδικία, την απέχθεια και το διαφορετικό. Έχει αποκτήσει και μια πολιτική πλευρά. Και θα ταχθώ και εγώ λοιπόν, με αυτούς που πιστεύουν, πως επειδή ακριβώς, ο Del Toro μας έδωσε μια ταινία, που αν την λαμβάναμε με παλιότερα κριτήρια, ίσως δεν θα την θεωρούσαμε κάτι το ιδιαίτερο, ότι το Shape Of Water βραβεύτηκε για τα μηνύματα που περνάει περισσότερο, και λιγότερο για το πόσο καλή ταινία ήταν.

Αυτά από εμένα. Ότι άποψη έχετε θα ήθελα να την γράψετε στα σχόλια. Για περισσότερες απόψεις, πάνω σε διαφορετικά θέματα, μείνετε συντονισμένοι στο School of Rock. Join Us!