School of Misery (aka: Ελληνικό σχολείο)

Με αφορμή την νέα επικοινωνιακή καμπάνια του υπουργείου παιδείας και θρησκευμάτων (πφ), θα ήθελα να εκφράσω την θρήνο και τον θυμό μου. Σε μερικούς μήνες θα γίνω 28, δηλαδή έχουν περάσει 10 χρόνια από την αποφοίτηση μου. Κάνοντας την ανασκόπηση και την αυτοκριτική μου για αυτά τα 10 χρόνια βλέπω ότι έχω ένα μέτριο πτυχίο Διοίκησης επιχειρήσεων, μέτρια προϋπηρεσία και δουλεύω ημιαπασχόληση.

Στο βίντεο βλέπουμε δύο κουλ παιδιά, μία φασιονίστα κοπέλα και ένα πειραχτήρι μηχανικό αγόρι. Εάν ξεπεράσουμε το σεξιστικό σχόλιο του μηνύματος (ευτυχώς που δεν έδειξε έναν οικοδόμο και μία μητέρα ως αρμόζον επαγγελματικό προσανατολισμό), το υπουργείο παιδείας ανακάλυψε τι σημαίνει ΤΑΛΕΝΤΟ, ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΚΟΤΗΤΑ το 2014. Έλεος.

Ο γραφειοκράτης κομματόσκυλο που σχεδιάζει την εκπαιδευτική πολιτική του Ελληνικού “Εθνους”, κατάλαβε ότι ένα κωλόχαρτο δεν θα σου χαρίσει την ευτυχία. Μπράβο υπουργείο παιδείας, αφού πέρασαν τόσες δεκαετίες, έχασες τόσες βιομηχανίες, έφαγες τόσα πακέτα στήριξης στην διαφθορά, δημιούργησες ένα στρατό από αργόσχολους στην δημόσιο τομέα, τώρα θες να γίνουμε παραγωγικοί και ανταγωνιστικοί όπως οι Δανοί.

Εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία στο εγχείρημα, αλλά θα απαριθμήσω τους 5 λόγους που είναι χαμένο από χέρι.

1. Το ανθρώπινο δυναμικό της εκπαίδευσης χρειάζεται εντατική μετεκπαίδευση και εξειδίκευση σε τομείς που αρνούνται πεισματικά να μάθουν επιπλέον του τομέα τους. (Υπολογιστές, management, ψυχολογία κτλ).

2. Υλική, τεχνολογική και κτιριακή επάρκεια.

3. Σταθερή εκπαιδευτική πολιτική.

4. Σύνδεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με την επιχειρηματική κοινότητα:

1. Οι επιχειρήσεις πρέπει να αλλάξουν το οργανόγραμμα τους και να εντάξουν την νέα φιλοσοφία στην παραγωγική διαδικασία, ώστε να μην εξαρτώνται από κρατικές επιχορηγήσεις.
2. Η εκπαιδευτική κοινότητα πρέπει να προσαρμόζεται στις νέες εξελίξεις, ώστε να προσφέρει την εξειδίκευση που έχει ζήτηση.

5. Η συμμετοχή στην εκπαίδευση και στην διαδικασία της επιμόρφωσης δεν πρέπει να έχει όρια. Για παράδειγμα, εάν ένας έφηβος αποφασίσει στα 14 του να γίνει νοσοκόμος, τελειώνει το τεχνικό λύκειο με την εξειδίκευση του. Αρχίζει να δουλεύει και παράλληλα τελειώνει και το ΙΕΚ νοσηλευτικής. Παράλληλα όμως υπάρχει το ΤΕΙ νοσηλευτικής και η πανεπιστημιακή σχολή νοσηλευτικής. Το ΙΕΚ το ΤΕΙ και το Πανεπιστήμιο δεν έχουν καμία γέφυρα μεταξύ τους και δεν υπάρχει εθνικός επιδημιολογικός χάρτης ώστε να γνωρίζει το κράτος πόσους νοσηλευτές χρειάζεται ή ο ιατρικός τουρισμός που διαθέτει η χώρα (η Ελλάδα πριν την κρίση ήταν μία από τις δημοφιλέστερες χώρες ιατρικού τουρισμού για τοκετό και τεχνίτης γονιμοποίησης μαζί με την Ισπανία). Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί να υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικής ταχύτητας και εξειδίκευσης σχολές νοσηλευτικής, που το πληρώνει το κράτος από τους φόρους, που παράγει νοσηλευτές που καταλήγουν τώρα στις Σκανδιναβικές χώρες, Γερμανία και Καναδά;

Επειδή τίποτα από όλα αυτά δεν θα γίνει, τι να πω. Καλή τύχη μικρέ στο School Of Misery…