Power Rangers review | Στρατιωτάκια Κόκκινα, Κίτρινα Μπλε…

Μόλις γύρισα από τον κινηματογράφο και αμέσως γράφω δύο λόγια. Τα χέρια ακόμα μυρίζουν νάτσος με σάλτσας ντομάτας και κάτι άλλο που δεν μπορώ να καταλάβω. Δεν ξέρω καν αν επιτέλους κέρδισαν οι Διάσημοι στο Survivor. Σήμερα όμως, η ημέρα είναι αφιερωμένη στους Power Rangers.

Γράφει ο Βαγγέλης Παπαδημητρίου

Οι παλιοί σίγουρα ξέρουν τι εστί βερίκοκο. Για τους νεότερους δεν με απασχολεί, ας μπουν στα Γιουτιούμπια να μάθουν τα μεγαλεία των 90s. Πριν προχωρήσω, να εκμυστηρευτώ πως δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, ονόματα και origins των πολύχρωμων μαχητών, οπότε πάμε κατευθείαν στην ταινία.

Πέντε έφηβοι, ο καθένας με τα δικά του προβλήματα (στο κεφάλι θα πω εγώ), με τα πολλά, βρίσκονται σε ένα ορυχείο και βρίσκουν πέντε χρωματιστές πέτρες. Μετά από ένα ατύχημα, ανακαλύπτουν πως πλέον είναι δυνατότεροι και γενικά σωματικά προικισμένοι. Και εδώ φίλε, σχεδόν αντιγράφουν Spider-Man. Το πρώτο, με την σκηνή που ο Peter Parker μεταβαίνει από τον τυπικό έφηβο στον σούπερ ήρωα. Μέχρι και τον άνθρωπο-αράχνη αναφέρουν σε κάποιο σημείο τα σκασμένα, λίγη τσίπα μωρέ.

Λίγο αργότερα συναντούν τον παλιό Power Ranger, τον Ζόρντον, που όπως ξέρουμε αναλαμβάνει χρέη καθοδηγητή και φυσικά δεν έχει υλική απόσταση, παρά μόνο την φωνή του. Αφού τους αποκαλύπτει πως μία πρώην Ranger και αιώνια εχθρός των ηρώων μας, η Ρίτα (εμείς θα την λέμε Ριτάκι), επιστρέφει για να κατακτήσει έναν κρύσταλλο, που ουσιαστικά θα δώσει τέλος στην Γη, οι πρωταγωνιστές μας αποφασίζουν να γίνουν πραγματικοί πολεμιστές. Κάνοντας πικ νικ και ψυχανάλυση. Ναι, χωρίς ίχνος ειρωνείας, αυτό γίνεται! Καλή η εσωτερική αναζήτηση, ΟΚ, αλλά τα προβλήματά τους ήταν και λίγο ασήμαντα. Και πιο αδιάφορος, το τρόπος υπερπήδησής τους.

Εν ολίγοις, αφού έχουμε μία ομολογουμένως ωραία σκηνή με τον Μπλε Ranger, που ανασταίνεται από τον Ζόρντον, τα παιδιά μας τρώνε τα μούτρα τους στην πρώτη συνάντηση με το Ριτάκι. Και έτσι έπρεπε να γίνει εδώ που τα λέμε, για να γίνει εμφανέστερη η διαφορά των δύο πλευρών.

Στο δεύτερο ημίχρονο όμως, τα παλικάρια και κορίτσια μας (και τι κορίτσια) μπουκάρουν στα Zords τους (κάτι οχήματα σε σχήμα δεινοσαύρων βρε αούγκανοι νεανίες) και οδεύουν προς την τελική μάχη. Και ναι ρε φίλε, εκεί ακριβώς την στιγμή, για μερικά μόνο δευτερόλεπτα, η ταινία σου ρίχνει ένα χαστούκι νοσταλγίας και σε γυρνά χρόνια πίσω, όταν έβλεπες τους ίδιους χαρακτήρες, γονατισμένος σαν να κάνεις τάμα μπροστά στην τιβί σου. Ναι διάολε, GO RANGERS GO!

Mετά από μετρημένα 5 δευτερόλεπτα, επιστρέφουμε στην μετριότητα της ταινίας μας. Η μάχη γίνεται, με αντιμέτωπους μία χρυσή κουτσουλιά του Ριτακίου και το Megazord (όλα τα Zords μαζί ρε αγόρι μου) και τα 16χρονα θριαμβεύουν. Όλα ωραία, όλα καλά!

Έλα που δεν είναι όλα όμως. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω κάπως το φιλμ, θα επέλεγα την λέξη «περίεργη». Υπήρχαν φάσεις που λες: «Ναι ρε φίλε, έχουν κάνει ωραία προσπάθεια» και άλλες που απλά απορούσες από το κιτσαριό που ξεπρόβαλλε από το πανί του σινεμά. Ειδικά κάποιες σκηνές με το Ριτάκι, αναπολούσες την παλιά σειρά του franchise. Και όσοι ξέρουν, η αισθητική της τότε παραγωγής, ήταν εφάμιλλη μικρών παιδιών. Δηλαδή δεν βλεπόταν.

Δεν ξέρω αν παραγωγοί και συντελεστές έκατσαν να δουν το τελικό αποτέλεσμα, αν το έκαναν και παρόλα αυτά έδωσαν το πράσινο φως, έχουν θέμα. Από τη άλλη, ήξεραν ότι θα μας έπιαναν στο φιλότιμο και θα τα δίναμε τα λεφτουδάκια μας.

Και στο φινάλε, έτσι είναι. Ασχέτως με την αισθητική, τα λάθη ή όσα θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν αλλά δεν, η ταινία είναι Power Rangers. Από τις ελάχιστες φορές που και μόνο ο τίτλος αποτελεί καλό λόγο για να δεις κάτι και να πεις: «Ναι, μου άρεσε και ας ήταν καταδικασμένη στη μετριότητά της». Μπαίνεις στην αίθουσα και νιώθεις πως εισέρχεσαι σε μία τεράστια χρονομηχανή, που θα σε γυρίσει πίσω στην ίδια τηλεόραση, να κάθεσαι στα γόνατα και να βλέπεις. Απλά να βλέπεις. Και να μην σε νοιάζει τίποτα. Όπως ακριβώς το λέω, χωρίς καμία υπερβολή. Ελπίζω κάποιοι να με νιώσετε.

Υ.Γ. 1: Μακάρι να βλέπουμε περισσότερα ρίσκα στο Hollywood, στο εξής. Υπάρχει ένα βίντεο στο Γιουτιούμπι, με το όνομα POWER/RANGERS UNAUTHORIZED, αν δεν κάνω λάθος, Δείτε και θα καταλάβετε ποιο θα ήταν το τέλειο reboot.

Υ.Γ.2: Κόκκινε, είσαι φλώρος. Η μόδα σου έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο σταρ εδώ είναι ο Μπλε. Πολύ μπροστά ο Μπλε. Και ας είναι μαύρος. Ο Μπλε. Ο Μαύρος είναι Κινέζος. Κρατήστε πως ρίχνουμε «μαύρο»’ στον Κόκκινο. Όχι τον Κινέζο όμως. Θα μπορούσα να το κάνω όλη μέρα αυτό!

Υ.Γ.3: Kίτρινη, σε παντρεύομαι αύριο κιόλας. Έδωσες στην ταινία χρώμα, Όχι κίτρινο, ροζ. Όχι ροζ όπως της Ροζ, λίγο πιο ανοιχτό, λιλά δηλαδή. Από σήμερα, έχεις ακόμα έναν ακόλουθο στο Ίνστα. Εκεί να δεις καρδιές.

Υ.Γ.4 ΤΕΡΑΣΤΙΕ ΜΠΡΑΪΑΝ ΚΡΑΝΣΤΟΝ. Ακόμα και κομπάρσος να είσαι, δίνεις τέτοια δυναμική στην ταινία, που πραγματικά ακόμα και με αυτόν τον ρόλο, μονοπωλείς!

Πάω να πλύνω τα χέρια μου, κιτρίνισε το πληκτρολόγιο.. Κίτρινο. Παντού κίτρινο. Όλα μου τη θυμίζουν… Όσοι αναρωτιέστε για το insta της Κίτρινης:

View this post on Instagram

A post shared by Becky G (@iambeckyg)