Πως να κερδίσετε ένα Oscar
Είναι αλήθεια πως η φετινή τελετή των Βραβείων της Ακαδημίας ήρθε για να επιβεβαιώσει πράγματα, καταστάσεις και συνθήκες που λίγο-πολύ γνωρίζαμε. Οι νικητές των αγαλματιδίων συγκέντρωναν, και φέτος, στο πλήθος τους προσδιορισμένα στοιχεία που συναντάμε τακτικά στην μεγάλη οθόνη τα τελευταία χρόνια. Φυσικά αναφερόμαστε μόνο στις κατηγορίες ανδρικών και γυναικείων ρόλων.
Η ιστορία αποδεικνύει ότι η Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών της Αμερικής, επικροτεί συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στις κατηγορίες της υποκριτικής. Ας ρίξουμε μία ματιά λοιπόν στην πρόσφατη ιστορία ξεκινώντας από την τελετή που μόλις εξέπνευσε.
1. Η κατηγορία DiCaprio
Στην ανατολή του 2015, είδαμε τις ευχές όλου του Hollywood, κι όχι μόνο, επιτέλους να πιάνουν τόπο. Η κατηγορία θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται «Παίξε τα πάντα και περίμενε να πάρεις Oscar». Αυτό έκανε ο Leo και τελικά κράτησε τον θείο, Oscar για μία ταινία που σύμφωνα με την κοινή γνώμη ήταν η πιο αδύναμη από τις 4 προηγούμενες που έκατσε στην καρέκλα του υποψηφίου για Ά Ανδρικού (έχει και μία υποψηφιότητα για καλύτερη ταινία όντας και στην παραγωγή του Λύκου). Τι συνέβη όμως πέρα από τ’ ατέλειωτα παρακάλια όλου του κινηματογραφικού πλανήτη για να βραβευτεί ο DiCaprio; O ίδιος είπε ότι ήταν τα δυσκολότερα γυρίσματα της ζωής του και μάλλον μας έπεισε. Ο Αμερικανός ηθοποιός μεταξύ άλλων, έμεινε αξύριστος για 18 μήνες, έμαθε δύο ινδιάνικες διαλέκτους, εκπαιδεύτηκε να ανάβει φωτιά και να πυροβολεί με τουφέκι. Το αποκορύφωμα ωστόσο ήρθε όταν του ζητήθηκε να φάει ωμό συκώτι βίσωνα, επειδή το ομοίωμα από ζελέ δεν ήταν αληθοφανές. Τελικά ο Leo το έκανε, αν και χορτοφάγος, αφού όμως πρώτα συμβουλεύτηκε τον γιατρό και τον δικηγόρο του.
Συμπέρασμα: Oscar κόποις κτώνται. Τώρα πια το ξέρει και ο Leo. Ένας καλός τρόπος για να σηκώσετε το χρυσό αγαλματίδιο στο Dolby Theatre είναι αυτός. Κολασμένα γυρίσματα, αντίξοες συνθήκες και δυστυχία επί της οθόνης.
2. Γίνε Βασιλιάς
Με βεβαιότητα ο πιο εύκολος δρόμος για την επιτυχία. Μόνο τα τελευταία 10 χρόνια, ούτε λίγο ούτε πολύ έχουν δοθεί 5 Oscar σε χαρακτήρες με την απόλυτη εξουσία στα χέρια τους. Το 2006 οι Forrest Whittaker και Helen Mirren απέσπασαν αγαλματίδια Α’ Ανδρικού & Γυναικείου για το The Last King of Scotland και το The Queen αντίστοιχα. Έπειτα ήρθε η σειρά του Colin Firth να τιμηθεί για τον ιδιαίτερο βασιλιά που υποδύθηκε στο King’s Speech το 2010, για να πάρει την σκυτάλη η Meryl Streep. Η σιδηρά κυρία του κινηματογράφου ενσάρκωσε την Σιδηρά Κυρία της πολιτικής το 2011, προσθέτοντας 3ο Oscar στο λαμπερό παλμαρέ της. Μπορεί να μην ήταν αυτοκράτειρα, ωστόσο η Βρετανίδα Πρωθυπουργός άφησε το στίγμα της σαν μία τέτοια. Κι αν η Margaret Thatcher επηρέασε όσο λίγοι το Ηνωμένο Βασίλειο και τον λαό του, ο Abraham Lincoln άφησε την σφραγίδα του σε ολόκληρη τη ανθρωπότητα. Ο Μίδας Spielberg, αναβίωσε την ιστορία του 16ου προέδρου των Η.Π.Α το 2012. Βρήκε ιδανικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του σπουδαίου Daniel Day-Lewis και αυτός με την σειρά του κατάφερε να γίνει οσκαρικός Lincoln.
Συμπέρασμα: Στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού αρέσκονται στο να κινηματογραφούν ισχυρές προσωπικότητες και πιο συγκεκριμένα ανθρώπους που έχουν γράψει ιστορία. Επομένως βασιλείς, αυτοκράτορες, πρόεδροι και πρωθυπουργοί στρέφουν αυτόματα τις πιθανότητες προς το μέρος σας την μεγάλη βραδιά στο Λος Άνχελες.
3. Δράμα και μεταμόρφωση
Φέτος ήταν η Brie Larson που άγγιξε τον κινηματογραφικό κόσμο βιώνοντας το δικό της δράμα στο Room. Δύο χρόνια νωρίτερα οι Matthew McConaughey και Jared Leto συνδύασαν άψογα δράμα και μεταμόρφωση στο Dallas Buyers Club του Jean-Marc Vallee. Αγνώριστοι εμφανισιακά, με ελάχιστα κιλά στο κορμί τους, οι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί μετέδωσαν πόνο και αγωνιστικό πνεύμα, εκπροσωπώντας όλους εκείνους τους οροθετικούς που αρνούνται να υποκύψουν στον θάνατο. Η Lupita Nyong’o από την άλλη μπορεί να μην έφερε κάποια τεράστια αλλαγή στην εμφάνιση της, παρόλα αυτά κατάφερε να εκμαιεύσει δάκρυα από τις άκρες των ματιών μας στην ταινία 12 Years a Slave. Την ίδια χρονιά με τους McConaughey κ΄ Leto, η πανέμορφη ηθοποιός τράβηξε τα πάνδεινα επί οθόνης και στο τέλος δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος. Τέλος στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι Anne Hathaway, Cate Blanchett και Julianne Moore. Με την ίδια χρονολογική σειρά οι επιφανείς πρωταγωνίστριες κέρδισαν όλες τις εντυπώσεις τα έτη 2012, 2013 και 2014 όταν και προβλήθηκαν οι ταινίες Les Miserables, Blue Jasmine και Still Alice. Απεριποίητες, εξουθενωμένες σωματικά και καταρρακωμένες ψυχικά κατάφεραν να σαγηνεύουν κοινό και κριτικούς.
Συμπέρασμα: Όλα τα ονόματα που συναντήσατε παραπάνω έκαναν τον κόσμο να αισθανθεί με τις ερμηνείες τους. Συγκίνησαν και ταύτισαν τους σινεφίλ ανά τον κόσμο με αποτελέσματα στο χρώμα του Oscar.
4. Τέχνη & Επιστήμη
Τα λόγια είναι περιττά στον συγκεκριμένο κλάδο. Ποιος δεν γοητεύεται από τις τέχνες ή τις επιστήμες. Σε μεγάλο μέρος των φιλμς συναντάμε κι εδώ βιογραφικές συνιστώσες. Πρόσφατο παράδειγμα ο Eddie Redmayne που απέσπασε το βραβείο μόλις πέρσι υποδυόμενος τον διάσημο φυσικό Stephen Hawking στην ταινία The Theory of Everything. Το ίδιο συνέβη και στις Reese Witherspoon και Marion Cotillard. Έγιναν δηλαδή οσκαρικές, το ΄05 η πρώτη και το ’07 η δεύτερη, από αληθινά βιώματα της June Carter (σύζηγος του Johnny Cash στην ταινία, Walk The line) και της Edith Piaf αντίστοιχα. Ο cool Jeff Bridges από την άλλη υποδύθηκε τον αινιγματικό μουσικό στο πρωτότυπο Crazy Heart (2009) και πήρε το αγαλματίδιο σπίτι του μερικούς μήνες αργότερα. Ο Γάλλος Jean Dujardin πρωταγωνίστησε στο ξεχωριστό The Artist φέροντας μάλιστα μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην επιτυχία του έργου. Πέντε αγαλματίδια συνολικά στον Αρτίστα ανάμεσα του κι αυτό του Γάλλου ζεν πρεμιέ. Τέλος, ιδιάζουσα περίπτωση καλλιτέχνιδας αποτέλεσε η Penelope Cruz στο Vicky Cristina Barcelona, το 2008. Αισθησιακή ατμόσφαιρα και σαγήνη γυναικών (τρίπτυχο Johansson-Cruz-Hall) υποτάχθηκαν στη ζωγραφική του Bardem. Η κάμερα του Woody Allen ακολουθεί πιστά τις φωτογραφίες, τις μπογιές και τα πάθη της Maria Elena(P. Cruz) παραδίδοντας τελικά 96 λεπτά ξέχειλης τέχνης κι έντονου ερωτισμού.
5. Η παράνοια δεν έχει αντίπαλο
Αναμφίβολα πρόκειται για μία εκ των κορυφαίων ερμηνειών που έχουμε δει στο σύγχρονο σινεμά. Ο αλήστου μνήμης Heath Ledger, ταρακούνησε όλο το κινηματογραφικό στερέωμα υποδυόμενος τον Joker και σκορπίζοντας τρέλα στον Σκοτεινό Ιππότη το 2008. Δυστυχώς η ταινία του Christopher Nolan αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του ταλαντούχου Ledger που “έφυγε” την ίδια χρονιά, τόσο άδικα, πριν καν προλάβει να κρατήσει στα χέρια του το Oscar που κατέκτησε. Το προηγούμενο έτος οι αδερφοί Coen παρέδωσαν στις σκοτεινές αίθουσες το αριστούργημα No Country for Old Men που απέσπασε συνολικά 4 βραβεία μεταξύ των οποίων και του Β΄ Αντρικού Ρόλου. Ο Javier Bardem ήταν αυτός που κατατρόμαξε τον κοσμάκη με την ψυχασθένεια των ματιών του αλλά και με το κούρεμα της κεφαλής του. Άνευ προηγουμένου ερμηνεία από τον Ισπανό που πρόσφερε απλόχερα ανεξάντλητη παράνοια.
Τι μπορεί να πει κανείς για τον αξεπέραστο Christoph Waltz στους Άδοξους Μπάσταρδους(09) του Tarantino… O Αυστριακός συγκαταλέγεται στους πιο χαρισματικούς ηθοποιούς της γενιάς του και δράττεται κάθε ευκαιρίας ώστε να το αποδείξει.
Για το τέλος της κατηγορίας αφήσαμε την γλυκιά παράνοια που έβγαλε ο Christian Bale στο Fighter το 2010. Εντάξει, δεν ήταν και σαν το American Psycho για δέσιμο, αλλά και σώας τας φρένας δεν είχε. Επί της ουσίας, εύκολα κατατάσσεται ανάμεσα στους πιο συμπαθητικούς και ταυτόχρονα πειστικούς (σχεδόν) παρανοϊκούς που έχουμε δει στην μεγάλη οθόνη.
Συμπέρασμα: Ο Jack Nicholson στη Φωλιά του Κούκου, πίσω στο μακρινό 1975, έδειξε τον δρόμο της παράνοιας. Είναι αλήθεια ότι οι συγκεκριμένοι ρόλοι είναι ίσως ότι πιο απαιτητικό μπορεί να ενσαρκώσει ένας ηθοποιός. Το να πείσει κανείς για ψυχοπαθής την ώρα που έχει τα λογικά του είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο. Οι άνθρωποι της λίστας ξεπέρασαν τον εαυτό τους (μερικοί δυστυχώς το πλήρωσαν κιόλας) και ανταμείφθηκαν με Oscar. Πλέον τα μάτια μας στρέφονται εκ νέου στον Jared Leto αναμένοντας να συνεχίσει την βαριά κληρονομιά των Nicholson και Ledger μιας και αποφάσισε να μπει στα παπούτσια του Joker. Ο πήχης είναι ψηλά από τους προκάτοχους, αλλά το ταλέντο του Αμερικανού ξεχειλίζει και μόνο υποσχέσεις αφήνει.
Υ.Γ. Οι βιογραφικές ταινίες κερδίζουν πάντα τον σεβασμό όλων. Ο Truman Capote του Philip Seymour Hoffman και ο Harvey Milk του Sean Penn μπορούν να ενταχθούν σε όλες τις κατηγορίες για την πληθωρική αξία και το αδιαμφισβήτητο μεγαλείο τους.
