Πώς να κάνετε αδιάφορο τον Σπάιντερ-Μαν | Non Spoiler Review

Όταν είσαι φαν υπερηρωικών ταινιών και δεν παίρνεις μυρωδιά ότι μία νέα βγαίνει στους κινηματογράφους, δυο ενδεχόμενα υπάρχουν: Ή είσαι απαράδεκτος ή μιλάει το υποσυνείδητο και αδιαφορείς. Μαντέψτε τι ισχύει στην περίπτωση του Σπάιντερ-Μαν.

Γράφει ο Βαγγέλης Παπαδημητρίου

Δεν ξέρω αν είμαι ο μηδενιστής, ο τύπος που πάντα θα βρίσκει να πει κάτι αρνητικό. Αυτό γίνεται πάντα, απλώς όταν έρθει η ώρα για μία καλή ταινία, το τσιπάκι αλλάζει. Για καλή ταινία μίλησα, δεν ξέρω που κολλάει σε αυτό το κείμενο. Λίγο η ζέστη, λίγο τα κλιματιστικά που στάζουν σε όλα σχεδόν τα πεζοδρόμια της Τρικούπη, η μέρα δεν πήγε καλά. Και ούτε και το βράδυ.

Στο ψητό. Ο Σπάιντερ-Μαν είναι και επίσημα μέλος του απύθμενου κινηματογραφικός σύμπαντος της Μάρβελ. Και δικαιωματικά έχει και την δική του ταινία, σχετική με το γενικότερο storyline. Ένας από τους λόγους που δεν ξετρελάθηκα με το Civil War (ναι, το ξαναλέω) είναι ο 15χρονος φαφλατάς. Η εισαγωγή του στο μονοπάτια της εταιρεία έγινε με λίγο βίαιο τρόπο και σίγουρα δεν είναι χαρακτήρας, που να του αναλογούν τέτοιες κινήσεις. Έχουμε φάει στην μάπα δευτεράτζα για δευτεράτζα, δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η διαχείριση σε έναν από τους εμπορικότερους και γαμάτους χαρακτήρες.

Όλη αυτή η εισαγωγή για να ξεκαθαρίσω πως η προσωπική αυτή προσέγγιση αγγίζει επικίνδυνα τα όρια του παράλογου. Δεν πήρα ποτέ με καλό μάτι την όλη φάση, δεν θα αλλάξει αυτό τώρα. Ειδικά με αυτή την μετριότητα που προβλήθηκε.

Το “Spider-Man: Homecoming” μας επαναφέρει αμέσως μετά τα γεγονότα της ταινίας “Captain America: Civil War” (Εμφύλιος Πόλεμος), όπου ο Peter Parker θα προσπαθήσει να ισορροπήσει ανάμεσα στην εύθραυστη, εφηβική του ζωή στο λύκειό του και στη νέα του, μυστική κι άκρως συναρπαστική του ζωή ως υπερήρωας, ενώ ταυτόχρονα αναδύεται και μια νέα απειλή που ακούει στο όνομα Vulture.

Σίγουρα, υπάρχουν οι βάσεις για κάτι καλό, όσο αφορά προσωπικά τον Άνθρωπο-Αράχνη, απλώς δεν τα είδαμε ποτέ στην ταινία του. Βαρετή σε πολλά σημεία με τα πολλά μπλα μπλα. Κάποιος ενδεχομένως να πει πως το πάντρεμα δράσης-χιούμορ θα κάνει και πάλι την δουλειά του. Ε, λοιπόν όχι αυτή την φορά.

Το πρώτο σχεδόν απουσίαζε και το δεύτερο παραυπήρχε. Και το αρνητικό δεν είναι ότι γελάσαμε πολύ, όχι. Για να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ, σκεφτείτε αυτόν τον τύπο που όλοι έχουμε στην παρέα, που προσπαθεί ματαίως να γίνεται αρεστός μέσω του χιούμορ. Εν τέλει και αστείος δεν είναι και δεν ανεβαίνει στην κλίμακα συμπάθειας! Αυτό ακριβώς και εδώ. Πολύ προσπάθεια και το αποτέλεσμα κάτω της βάσης.

Η πρόθεσή μου δεν είναι να χαρακτηρίσω ως σκουπίδι το φιλμ. Νομίζω πως χάνεται στην μετριότητά του. Λίγα τα θετικά στοιχεία και κυρίως αφορούν πρόσωπα και ερμηνείες. Ναι, το πρώτο παράδειγμα είναι ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Τι να λέμε; Ο άνθρωπος είναι σκέτη απόλαυση. Και το κορυφαίο στην ερμηνεία του ως Iron Man είναι πως το απόλυτο coolness τον χαρακτηρίζει, μοιάζει τόσο φυσικό! Στην δεύτερη περίπτωση θα βάλουμε τον villain της υπόθεσης, Μάικλ Κίτον. Χωρίς πολλές φαμφάρες, κατάφερε να γεμίσει το πανί, με τις λίγες ατάκες του και το βλέμμα του. Αυτό που έπρεπε να φτάσει 65 χρονών για να μας κερδίσει εμάς τους νεότερους, ακόμα να το καταλάβω.

Για την ιστορία δεν αναφέρω πολλά. Γίνεται εύκολα αντιληπτό πως αποτελεί μία εισαγωγική προσπάθεια και λίγο-πολύ, καταλαβαίνουμε το concept. Το σενάριο προφανώς και χωλαίνει, εξ ου και η κοιλίτσα που κάνει στα μισά. Εν ολίγοις, λίγα πράγματα.

Νομίζω πως για το Homecoming έγραψα ήδη αρκετά πράγματα. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις, η κατακλείδα έχει γραφεί νωρίτερα: Η ταινία χάνεται στην μετριότητά της.

Υ.Γ.1: Μία μικρή αναφορά στον Τομ Χόλαντ. Το παλικάρι είναι ταλαντούχο. Γενικά, έχει τρέλα και αντιμετωπίζει όπως πρέπει τα πράγματα. Μπορώ πού εύκολα όμως να τον διώξω και να φέρετε πίσω τον Άντριου Γκάρφιλντ; Κακές οι ταινίες, το ομολογώ, αλλά αυτή η χαζόφατσα σε συνδυασμό με το πηγαίο ταλέντο του, ναι ρε φίλε, συνέθεσαν έναν τέλειο Πίτερ Πάρκερ.

Υ.Γ.2: ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΉ η σκηνή στο αυτοκίνητο, εκεί όπου ουσιαστικά τα δύο στρατόπεδα αλληλογνωρίζονται. Τους το δίνω.

Υ.Γ.3: Ακόμα και εδώ δείχνεις πόσο φλώρος είσαι Captain! Team Stark μόνο ρε!

Διαβάστε ακόμα: Οι συγκινητικές στιγμές του Spider-Man