12 λεπτά. Μόλις 12 λεπτά έχουν περάσει από το τέλος της δεύτερης σειράς που την έζησα στο πετσί μου τόσο έντονα. Και μάλιστα σε κοντινό ορίζοντα χρόνου οι δυο τους. Η πρώτη ήταν το Penny Dreadful, αλλά πριν 12 λεπτά ολοκλήρωσα και το The Leftovers.

Γράφω τώρα υπό τους ήχους του καταπληκτικού soundtrack του Max Richter και ακόμα αναλογίζομαι τι είδα. Το The Leftovers ήταν μια απαιτητική σειρά, που ήθελε θεατές, αλλά απαιτούσε «πιστό κοινό». Έπρεπε να την πιστεύεις και να την ακολουθείς σαν μαθητής, όπως και ο πιο συγκλονιστικός χαρακτήρας για μένα, παρόλο που απεχθάνομαι τους παπάδες, Matt Jamison (Christopher Eccleston).

Η πλοκή με είχε πιάσει στα δίχτυα της από το 2014 όταν και είχα δει το trailer:

Τρία χρόνια μετά την εξαφάνιση του 2% του παγκόσμιου πληθυσμού, η ανθρωπότητα δεν είναι ίδια. Όσοι έχασαν έναν ή και παραπάνω δικούς τους ανθρώπους δεν μπορούν να το ξεπεράσουν αφού δεν το αντιμετωπίζουν ως θάνατο. Ένα τέλος δηλαδή, αλλά ένα αέναο βασανιστήριο απώλειας. Έτσι, άλλοι φτιάχνουν ή γίνονται μέλη διαφόρων αιρέσεων, άλλοι γίνονται σκιά του εαυτού τους και άλλοι χάνουν τα μυαλά τους.

Όσοι δεν έχασαν κάποιο κοντινό τους, απλά φοβούνται μήπως αυτό ξαναγίνει και είναι η σειρά τους αυτή τη φορά.

Τα ερωτήματα πολλά. Τι προκάλεσε αυτό το σκηνικό; Ο Θεός; Οι εξωγήινοι; Κάποιο μαγνητικό πεδίο; Όλα αυτά μέσα από τη ματιά μιας μικρής κωμόπολης έξω από τη Νέα Υόρκη, όπως αρχικά το είχε γράψει στο βιβλίο του ο Tom Perrota και το εξερεύνησε η πρώτη σεζόν.

Όπως ανέφερα πιο πάνω, η πλοκή με είχε «πιάσει» από το πρώτο trailer, ωστόσο έκανα υπομονή να τελειώσει και η δεύτερη σεζόν, εύκολο με τόσες σειρές που κυκλοφορούν (δεν ήξερα τι έχανα ωστόσο), αφού μάλιστα μετά το τέλος της πρώτης σεζόν οι δημιουργοί της σειράς θα το πήγαιναν εκεί όπου αυτοί ήθελαν.

Έτσι, μετά από ένα κενό το 2016, το 2017 ήρθε το προδιαγεγραμμένο τέλος της σειράς.

Spoilers

Να ξεκινήσω με τα «αρνητικά», αν μπορείς να πεις ότι είναι αρνητικά σε αυτή τη σειρά. Όπως κάθε mindfuck δημιούργημα, είτε αυτό είναι σειρά, είτε ταινία, είτε και βιβλίο μερικές φορές, έχει κενά στην ολοκλήρωση του. Χτίζει πολλά, μεγαλειώδη πράγματα, ιδιαίτερα την τρίτη σεζόν και η μετουσίωση είναι τελικώς απλοϊκή, ένα exposition σε μια κατά τα άλλα πολύ heart warming συζήτηση που φυσικά και αφήνει πολλά «γιαπιά» από τα… μισόχτισμένα.

Σου αφήνει, σε εσένα τον τηλεθεατή να καταλάβεις τι ρόλο έπαιζε ο Kevin Garvey (Justin Theroux) με τα συνεχή του ταξίδια σε έναν άλλο κόσμο. Μετά από εξ επαφής πυροβολισμούς στο στήθος και εκούσιο πνιγμό.

Τι ήταν όλο αυτό που ετοίμαζε ο πατέρας του, ο Kevin Garvey ο γηραιότερος και η γριά που συνάντησε που μόλις είχε σκοτώσει έναν άλλον Kevin αστυνομικό, για μια… προφητεία.

Τελικά ήταν μια σχιζοφρένεια η δική τους ιστορία; Ήταν μια ανώτερη οντότητα σε έναν κόσμο που σχίστηκε στα δυο στις 14/10/2014, αφήνοντας δυο πλανήτες γη να κινούνται παράλληλα και να επικοινωνούν με μια μηχανή… του χρόνου, όπου στον μεν πρώτο κόσμο είχε χαθεί μόλις το 2% (δηλαδή… 140 εκατομμύρια κόσμος αν μετράτε), αλλά στην παράλληλη εκδοχή της γης όπου ταξίδεψε η Nora Durst και ποτέ δεν το είδαμε, παρά μόνο στη διήγηση της, χάθηκε το 98% του παγκόσμιου πληθυσμού. Yeap, mindfuck!

Και ναι αυτό ήταν το μυστήριο. Ο κόσμος που είχε χαθεί, βίωνε τελικά όπως μάθαμε μια πιο σοκαριστική απώλεια, αφού γι’ αυτούς, δεν χάθηκαν οι ίδιοι, αλλά αυτοί που βλέπαμε τόσο καιρό. Δηλαδή οι ιστορίες από την αρχή της 1η σεζόν ήταν απλά η μία πλευρά ενός πολύ όμορφου τελικά νομίσματος.

Και υπό άλλες συνθήκες θα έλεγα: ΟΚ, το καταπίνω. Αυτή την ιστορία με τις δυο ζωές του Kevin Garvey, πως στην μία ζωή ήταν ο μπάτσος εκείνης της κωμόπολης και στην άλλη του ζωή που παλαντζάριζε, στον άλλο κόσμο, ήταν διπλός, δεν την καταπίνω εύκολα και ας μ’ άρεσε. Ο Kevin είχε μάλιστα διπλή εκδοχή σε εκείνο τον κόσμο αφού είχε δίδυμο αδερφό και ο ένας ήταν δολοφόνος, ενώ ο άλλος ο πρόεδρος των ΗΠΑ που ρίχνει πυρηνική βόμβα.

Και κάπως έτσι τούμπαραν οι πραγματικότητες δημιουργώντας αυτή την «ένωση» και ταυτόχρονα διαχωρισμό των δυο κόσμων; Μήπως υπήρχε εν τέλει και τρίτη πραγματικότητα;

Είπαμε δεν θα είχα πρόβλημα (μεγάλο) να το δεχτώ αυτό αν… ΑΝ!

Αν δεν υπήρχε Meta-Narration σε όλη την τρίτη σεζόν. Τι είναι αυτό; Είναι όταν ο δημιουργός μιας ιστορίας, απαντάει ευθέως στα ερωτήματα που θα υπάρξουν από τους θεατές, αναγνώστες κλπ μέσα από τους χαρακτήρες της δημιουργίας του και τους διαλόγους τους. Στη δεύτερη σεζόν όλα ήταν σχεδόν συμβολικά και δεν σε πείραζε όλο αυτό, εμένα τουλάχιστον, ωστόσο στην τρίτη σεζόν που προσπάθησε να σε πείσει ότι δεν είναι Matrix εδώ με τους συμβολισμούς, αλλά όντως κάτι συμβαίνει, το έκανε άγαρμπα όπως:

Όταν σε κάποιο σημείο, κοντά στα μέσα της τρίτης σεζόν, είχε ξεφύγει λίγο το πράγμα, πριν μαζευτεί και πάλι, ακούστηκε 2 ή 3 φορές η φράση:

«Δεν βγάζει νόημα όλο αυτό».

Και η απάντηση ήταν:

«Γιατί πρέπει τα πάντα να βγάζουν νόημα;»

Δηλαδή οι δημιουργοί ξέρανε πως ο κόσμος μπορεί και να έχει παράπονα και με αυτή τη δικαιολογία, προσπαθούσαν να καλύψουν τις τρύπες του σεναρίου.

Όπως λέει και ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Κέλλης (που το έχει ακούσει από το συγγραφέα Μιχάλη Μανωλιό, όπως ο ίδιος αποκαλύπτει) η λογοτεχνία (πες τηλεοπτική σειρά σε αυτή την περίπτωση) φαντασίας, πρέπει να είναι αληθοφανής μέσα στο «παραμύθι» της.

Και αυτό που «σώζει» αλλά και απογειώνει την το The Leftovers, είναι η αλήθεια των χαρακτήρων. Η πίστη τους, τα λάθη τους, τα πάθη τους, ο φόβος τους και η αγάπη τους με αυτό το γλυκόπικρο αντίο που μας χάρισαν.

Αν η σειρά αναλωνόταν με μυστικές υπηρεσίες και μεγαλόπνοα σχέδια όπου πράκτορες και το Βατικανό θα έψαχναν για απαντήσεις, ίσως, για να μην πω σίγουρα, η σειρά θα ήταν αποτυχία.

Ο παπάς της γειτονιάς που παρόλα τα χαστούκια του και τον φόβο του δεν έχασε την πίστη του, ο φοβισμένος μέχρι κόκαλο και απεγνωσμένος για λίγη ευτυχία μπάτσος, η πράκτορας που ξεπέρασε την απώλεια κάνοντας αλερετούρ το ταξίδι ανάμεσα στους δυο κόσμους, αυτοί και άλλοι τόσοι χαρακτήρες πήραν στην πλάτη τους το The Leftovers και ανάμεσα σε δυο κόσμους με αμφίβολους κανόνες, μας χάρισαν εν τέλη μια σειρά που θα θυμόμαστε για πάντα όσοι την αγαπήσαμε και θα αφήσει το σημάδι μέσα μας.