Διαβάσαμε: Νεκρή Γραμμή του Κωνσταντίνου Κέλλη

This is a blog, not a review. Αν και στο schoolofrock σχολιάζουμε ό,τι κινείται και αναπνέει, φυσικά δεν διεκδικούμε τον τίτλο των reviewers, αυτό θα ήταν προσβολή (προς κάθε κατεύθυνση). Πόσο μάλλον για ένα βιβλίο, ένα Ελληνικότατο ghost/thriller story που έχει μοσχοπουλήσει και έχουν μιλήσει τόσοι και τόσοι άνθρωποι γι αυτό. Η Νεκρή Γραμμή του Κωνσταντίνου Κέλλη, με κράτησε μέχρι την τελευταία της σελίδα και ιδού μερικές παρατηρήσεις…

Καταρχάς μισώ την κατηγοριοποίηση, είτε μιλάμε για λογοτεχνία, είτε για ταινίες, μουσική και κάθε μορφής έκφρασης και τέχνης. Παρόλα αυτά, αν και η γενική «ετικέτα» Βιβλίο Τρόμου, μοιάζει αρχικά να ταιριάζει στη Νεκρή Γραμμή, η ιστορία εξελίσσεται περισσότερο σαν noir, αστυνομική περιπέτεια. Μόνο που το μυστήριο είναι… σε μια άλλη διάσταση.

Ελπίζω να μην έκανα πολλά spoilers.

Ο Σταμάτης Κόκκινος, πρώην μπάτσος (μείον ένα μόνο για το επάγγελμα… lol), έχει πιάσει πάτο μετά από ένα δυστύχημα που πιστεύει πως ευθύνεται. Οι τύψεις τον βαραίνουν και είναι διατεθειμένος να τις σέρνει μαζί του στην αιωνιότητα. Μέχρι που ο δρόμος του διασταυρώνεται με τον Ιεροκλή Χατζή. Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ που οι πελάτες του, εχμ, έχουν μια πολύ συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα. Πόνο, μίσος και δουλείες που άφησαν στη μέση πριν… πεθάνουν. Και όλα αυτά μέσα από ένα πράσινο τηλέφωνο και τη… Νεκρή Γραμμή της.

Αυτό που παρατηρείς αμέσως από τις πρώτες σελίδες, πέρα από την στρωτή πλοκή, είναι η αμεσότητα της αφήγησης και η εμπιστοσύνη που έχει ο Κ. Κέλλης στην πένα του. Εκεί που πρέπει να είναι ευθύς και να σου περιγράψει τη σκηνή με μια λέξη ή μια λιτή πρόταση, θα το δεις έτσι. Εκεί που πρέπει να χειριστεί το γεγονός ως λογοτέχνης και όχι απλός γραφιάς, επίσης θα το κάνει με μαεστρία.  

Αυτό συμβαίνει στο 90% του βιβλίου και αν έχω μια αρνητική παρατήρηση, αν μπορείς να την ονομάσεις έτσι, είναι ότι κάπου στη μέση της ιστορίας, φαίνεται να χαλάει αυτή η ισορροπία για λίγο. Όχι κάτι που σε κάνει να τα παρατάς, απλά για έναν slow reader όπως εγώ, από την 1η να κατεβάζω νεκρά, είναι λίγο βάσανο. Για λίγο και μόνο, φαίνεται η ατμόσφαιρα να κλέβει τον αέρα της πλοκής, λίγο παραπάνω απ όσο χρειαζόταν στο δικό μου το μυαλό, κάνοντας μερικές σελίδες να φαίνονται ανηφορικοί λοφίσκοι.

Όμως μετά από κάθε ανηφόρα, έρχεται η κατηφόρα. Και μάλιστα… σε ποδήλατο χωρίς φρένα. Κάπως έτσι αισθάνεσαι διαβάζοντας τις τελευταίες 100+ σελίδες και μαζί τους, το πιο καλοστημένο και καλογραμμένο τέλος που έχω διαβάσει εδώ και καιρό.

Ένα δεύτερο πράγμα που παρατηρείς στην ιστορία, είναι η σχεδόν παντελής έλλειψη… κομπάρσων χαρακτήρων. Προσώπων που είναι εκεί βαλμένοι, πολλές φορές άτσαλα, απλά και μόνο για να σκοτωθούν ή να κάνουν κάτι που θα φέρουν σε δύσκολη θέση τους πρωταγωνιστές. Και ο συγγραφέας το κάνει από άποψη όπως τονίζει σε μια συνέντευξή του (νομίζω με το readtodeath.blogspot.com). Η αλήθεια είναι πως εγώ προσωπικά πιστεύω στους κομπάρσους, όχι απαραίτητα που τα κάνουν μαντάρα, αλλά πιστεύω γιατί υπάρχουν στην πραγματική ζωή εκεί έξω.

Όλοι είχαμε/έχουμε/θα έχουμε το φίλο που είναι μόνο για σινεμά ή συναυλίες ή… για άλλες μοιρασιές. Ή φυσικά έχουμε υπάρξει εμείς τέτοια πρόσωπα. Και ρε παιδί μου, αν ο main character μπλέκει με υπερφυσικές καταστάσεις, ε… όλο και κάποιον θα πάρει η μπάλα.

Ωστόσο η ιστορία της Νεκρής Γραμμής είναι solid, δεν χρειάζεται τρίτους για να βάλουν χεράκι βοήθειας.

Κίνητρο και Γιατί Τώρα;

Δυο παράμετροι που (πρέπει) να τριβελίζουν κάθε δημιουργό. Προσοχή, το επίπεδο της συγγραφικής μου ικανότητας είναι πολύ μακριά από το να σταθώ και να δώσω συμβουλές στον οποιονδήποτε. Απλά είναι η εμπειρία που απέκτησα, γράφοντας το δεύτερο μου βιβλίο.

Γιατί όσο και horror ή fantasy να είναι η ιστορία σου, όσο και αν έχεις πλάσματα που πετάνε σε μια σύγχρονη πόλη, ή δράκους σε μια ξεχασμένη εποχή, τα πάντα είναι σε τροχιά γύρω από τη βαρύτητα του κινήτρου.

Και αυτό το κίνητρο είναι ξεκάθαρο στην ιστορία και ξεδιαλύνεται πολύ πριν το τέλος. Όπως επίσης και το Γιατί Τώρα; Γιατί μια ωραία πρωία ο Α θέλει να σκοτώσει τον Β; Γιατί όχι την προηγούμενη ή την επόμενη; Στις 454 σελίδες της Νεκρής Γραμμής, υπάρχουν όλες οι απαντήσεις.

Το βιβλίο το απέκτησα μετά τη γνωριμία μου με το συγγραφέα στο Φantasticon 2016, ενώ στις 25 Νοεμβρίου κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο: Η Σκιά στο Σπίτι από τις εκδόσεις Κέδρος. (Δες το trailer ΕΔΩ)

Υ.Γ. Όλοι γράφουν γι αυτό το νέο βιβλίο, εγώ γράφω για αυτό του 2014. Το σχέδιο που είχα εκπονήσει είχε ως εξής: Να το διάβαζα και να έγραφα για αυτό μέχρι αρχές Νοεμβρίου και αυτές τις μέρες να είχα αποκτήσει και να τελείωνα τη Σκιά στο Σπίτι.

Πφ! Ναι, καλά… Είπαμε, slow reader και αν προσθέσεις το πόσες ώρες αφιερώνω γράφοντας διάφορα (για εργασία αλλά προσωπικό υλικό), πάλι καλά που δεν μας πήραν τα Χριστούγεννα.

Υ.Γ.2 Η σκηνή με τη παιδική φίλη του Ιεροκλή, εκεί στην πομπή της ίδιας της, της κηδείας, είναι ό,τι πιο ατμοσφαιρικό και μακάβριο έχω διαβάσει, εδώ και πολλά χρόνια. Τη διάβαζα ενώ γύριζα μεσάνυχτα από Μαρούσι με τον Ηλεκτρικό. Τελευταίος συρμός πριν αποσυρθεί, σχεδόν μόνος στο βαγόνι. Κάθε σκιά, κάθε σούρσιμο στην επιστροφή προς το σπίτι εκείνο το βράδυ, είχε άλλο χρώμα και ανατριχίλα.

Υ.Γ. 3 Rolling Stones ή Beatles; Η απάντηση είναι Led Zeppelin. Είναι αστείο, πως πριν διαβάσω τη συγκεκριμένη ατάκα/σκηνή, έχω γράψει εγώ κάτι παρόμοιο στο δικό μου βιβλίο in progress. Ωστόσο, η απάντηση του δικού μου ήρωα είναι πιο πεζή. Roses…

Υ.Γ. 4 Φαντάζομαι όταν ο Μαρκ Μαζάουερ έγραφε το Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων, δεν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του (bad joke).

Υ.Γ. 5 SPOILERS Πάτα με δική σου ευθύνη [toggler title=”ΕΔΩ” ]Η σκηνή με τον Φίλιππο που βγαίνει από την τηλεόραση, αντί να μου θυμίσει λιγάκι Poltergeist… λόγω τηλεόρασης, μου θύμισε… Σκαθαροζούμη λόγω φιδοκαταστάσεων. ‘Νταξει, δεν με λες και το πιο λαμπρό μυαλό.[/toggler]