Mindhunter season 2 | Όταν η θεωρία δεν γίνεται πράξη

Αυτό το συστατικό που λατρέψαμε στην 1η σεζόν του Mindhunter ήταν οι τρομερές και σε βάθος αναλύσεις-συνεντεύξεις των δυο πρακτόρων του FBI: Holden Ford και Bill Tench, όπου έστησαν και ανέπτυξαν την θεωρία πως κάποιοι άνθρωποι, στην ουσία γεννήθηκαν για να σκοτώσουν κάποτε, αν τους δοθούν οι κατάλληλες συνθήκες.

Είτε αυτό ήταν το οικογενειακό υπόβαθρο είτε κάποια ψυχογενετική δυσλειτουργία. Στην ουσία δηλαδή, βάσει αρκετών πρότυπων χαρακτηριστικών, να μπορεί η αστυνομία να προβλέπει το έγκλημα, πριν αυτό γίνει ή να φτάνει πιο εύκολα και γρήγορα στη διαλευκανσή του.

Και για να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: Αυτό έλειψε από την 2η σεζόν, ειδικά από τα μισά της και μετά, όταν και οι πράκτορες καταπιάστηκαν με πραγματική υπόθεση που θα έθεταν τις θεωρίες σε πράξη, ώστε να αποδείξουν ότι δεν είναι τσαρλατάνοι αλλά πραγματικοί επιστήμονες που έφεραν το καινούργιο. Αυτό είχε γίνει και στην 1η σεζόν, με μια σαφώς πιο μικρή υπόθεση.

Αυτό σημαίνει ότι η σειρά δεν ήταν το ίδιο καλή; Φυσικά και όχι. Τα απόκοσμα παγωμένα πλάνα, τα διλήμματα και τα προσωπικά θέλω των χαρακτήρων, η ωμή πραγματικότητα ενός σκληρού κόσμου, ήταν και πάλι εκεί. Ειδικά στα επεισόδια που σκηνοθετεί ο David Fincher. Ωστόσο, αυτή τη φορά, έμοιαζε σαν οποιαδήποτε (καλή) αστυνομική σειρά και όχι μια κατηγορία μόνη της.

Μάλιστα, θύμισε σε πολλά την ταινία Zodiac (του Fincher) όπου μια υπόθεση που παραμένει ενεργή ως σήμερα, δεν έχει δώσει (στο περίπου) τα επιθυμητά αποτελέσματα στους συγγενείς των θυμάτων. Επειδή μάλιστα είδα ξανά το Zodiac μόλις πριν ένα μήνα, το Mindhunter στη δεύτερη σεζόν του, σαν ατμόσφαιρα έμοιαζε παράλληλη ιστορία.

Στα θετικά της σειράς, όπως και την 1η σεζόν, είναι η βία και ο τρόμος της κοινωνίας που μας περιβάλει, που απεικονίζονται μέσα από κοφτερούς διαλόγους, χωρίς μια σταγόνα αίμα στην οθόνη. Μάλιστα, κάποιοι γνωστοί μου με ευκολία χαρακτηρίζουν κάτι τέτοια ως: Αμερικανιές. Ξεχνάνε τι έγινε στη Λέρο και σε κάθε Λέρο.

Στα αρνητικά: Ο ξεκάθαρος περιορισμός της σκιαγράφησης του χαρακτήρα του Holden Ford, που από πρωταγωνιστής και μεγάλος οραματιστής αυτής της επιστήμης, έγινε απλώς ένας στενόμυαλος πράκτορας που σχεδόν οδήγησε την έρευνα στις ανωμαλίες του τελικού αποτελέσματος.

Η ανάλυση των γεγονότων της ζωής του εταίρου πράκτορα, του Bill Tench, που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον, φυσικά και ήταν συγκλονιστικά, αλλά δεν μας έδειξαν κάτι διαφορετικό από όσα ξέραμε. Προσπαθούσε να ισορροπήσει και να θάψει τα οικογενειακά προβλήματα με συνεχή απουσία από το σπίτι για την υπηρεσία. Όχι γιατί ήταν κακός, αλλά γιατί δεν ήξερε κάτι άλλο πέρα από το να δουλεύει σκληρά.

Μετά, είδαμε λίγα για τη ζωή της Wendy Carr: πώς είναι να είσαι ομοφυλόφιλη γυναίκα στις ΗΠΑ των 70s και 80s, που ο περίγυρός σου θα κρίνει τη δουλειά σου, βάσει των σεξουαλικών προτιμήσεων.

Γενικά, το σενάριο, με ένα επεισόδιο λιγότερο σε σχέση με το 2017, επέλεξε ξεκάθαρα που θα στραφεί και όχι να κρατήσει μια ισχνή ψευδοϊσορροπία. Μάλιστα, η φράση που αφορούσε τον Charles Manson: «γιατί να ασχοληθούμε με celebrities εγκληματίες;» έμοιαζε με meta narattive, σαν να προσπαθούσε να αιτιολογήσει την απόφαση της σειράς, να είναι λιγάκι διαφορετική.

Οι φόνοι της Ατλάντα 1979-1981

Μια από τις πιο τρομακτικές περιόδους της Αμερικάνικης ιστορίας, αφού σε αυτά τα δυο χρόνια, παιδιά, έφηβοι αλλά και ενήλικοι, συνολικά πάνω από 28 άτομα, εξαφανίστηκαν και κάποιοι βρέθηκαν νεκροί λίγο μετά. Η ιστορία που μονοπώλησε από ένα σημείο και μετά τη δεύτερη σεζόν του Mindhunter και σε σχέση με την πραγματική υπόθεση εφαρμογής των θεωριών τους, στην 1η σεζόν, αυτή ήταν τεράστια.

Ο 61χρονος σήμερα, Wayne Williams, που φυλακίστηκε για τους φόνους μόνο των ενηλίκων, ακόμα δηλώνει αθώος, ενώ σύμφωνα με τη σειρά, πιθανότητα να υπήρχε κάποια σπείρα μαύρων και λευκών παιδόφιλων με άκρες στην αστυνομία και για αυτό δεν κινδύνευσαν ποτέ στην ουσία.

Το αν ευθυνόταν σε τόσο βαθμό η μονολιθική οπτική του πράκτορα Holden που παραδέχεται στο τέλος ότι παρασύρθηκε από τις θεωρίες του πως ήταν απλώς ένα άτομο πίσω από όλα αυτά, κανείς δεν το ξέρει.