Το Mindhunter είναι ένας εθισμός. Καταραμένε David Fincher

Δεν είναι η πρώτη φορά δα που το Netflix δίνει στο κοινό του τόσο καλό αυθεντικό περιεχόμενο. Είναι η πρώτη φορά που εγώ όμως, έπαθα εξάρτηση.

Είχα λατρέψει το Daredevil και το Stranger Things, όχι όμως στο βαθμό του Mindhunter. Και το θέμα είναι πως η συγκεκριμένη σειρά του μεγάλου David Fincher δεν έχει τα κασκαντερικά και τα cool stuff του Man Without Fear, ούτε την γλυκιά νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων. Δεν είχα μπει στον κόπο καν να παρακολουθήσω με προσοχή ένα trailer που μου είχε πέσει το newfeed.

Οπτικά είναι κρύα. Οι χαρακτήρες, πέραν του πρωταγωνιστή είναι λίγο under development. Η πλοκή είναι αργή.

Πώς; ΠΩΣ στο διάολο όμως ο Fincher μας χάκαρε το μυαλό και πάλι;

Διαβάστε ακόμα: Οι real life κανίβαλοι που θα σε κάνουν να χάσεις τον ύπνο σου.

Υπόθεση:

Στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 1970, δυο πράκτορες του FBI, οι Holden Ford και Bill Tench παίρνουν την «επιστήμη» της εγκληματολογίας από το χεράκι και την κάνουν ένα μικρό βήμα μπροστά, ξεκινώντας να αναλύουν μέσα από συνεντεύξεις, το σκεπτικό των εγκληματιών, γύρω από τα ανοσιουργήματά τους.

Μετά τα πρώτα θετικά δείγματα, μια ψυχολόγος προστίθεται στο team, η Debbie Mitford και φτιάχνουν έτσι έναν πυρήνα συλλογής και ανάλυσης αυτών των συνεντεύξεων με σκοπό την εφαρμογή των συμπερασμάτων από την απλή αστυνομία.

Ο νεαρός και φιλόδοξος όμως Holden, παρά το clean cut παρουσιαστικό του και την παγωμένη του έκφραση, θαρρείς πως τίποτα δεν τον αγγίζει, ξεχνά τον βασικά κανόνα όταν αντιμετωπίζεις τέρατα. Τα πολλά πάρε-δώσε με αυτά, θα σε μολύνει. Θα σε μολύνει σε βαθμό που θα το θεωρήσεις ακόμα και φυσιολογική εξέλιξη, μέχρι με τρόμο να δεις και πάλι τα μούτρα σου στον καθρέφτη.

Το story arc του συγκεκριμένου χαρακτήρα είναι το πλέον πιο απολαυστικό. Χωρίς να μαθαίνουμε πραγματικά πολλά για το παρελθόν του, τον βλέπουμε ένα κλικ διαφορετικό από επεισόδιο σε επεισόδιο. Επαγγελματικά, ηθικά και σε προσωπική βάση, η εξέλιξη είναι αριστουργηματική.

Οι συνεντεύξεις με τους εγκληματίες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως ντοκιμαντέρ του profiling όπως πια με θράσος το κάνουν οι αστυνομίες του κόσμου.

Έχει πλάκα πως από αυτή τη διαδικασία προέκυψε και ο όρος που ξέρουμε πια ως Serial Killer, που μέχρι τότε ήταν Sequence Killer. Μάλιστα όταν έφτασε στα αυτιά του αρχηγού της συγκεκριμένης μονάδας FBI, το χλεύασε.

Το Mindhunter είναι μια σειρά με μηδενική βία, ενώ πραγματεύεται τρομερά εγκλήματα, μηδενικές σκηνές δράσεις και πολύ διάλογο. ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ. Είναι το πιο καλό δείγμα οπτικού-βιβλίου που θα μπορούσα να προτείνω. Κάθε λέξη, κάθε πρόταση ή ακόμα και κάθε… γκριμάτσα, είναι τόσο δουλεμένη που δεν βλέπεις ηθοποιούς να παίζουν, αλλά real life πράκτορες. Το δίδυμο είναι άπαιχτο.

Ενώ σε αντιδιαστολή για το αργό tempo, υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο μέσα στη σειρά που βλέπεις τους πράκτορες σε δράση (όχι πολύ… δράση όμως) με τα νέα δεδομένα που μαθαίνουν και πώς αυτά τους βοηθούν σε πιο γρήγορες συλλήψεις.

Ωστόσο όπως είπαμε, πέρα από τον κυρίως πρωταγωνιστή, όλοι οι άλλοι θέλουν δουλειά ακόμα. Ας πούμε η ιστορία του πράκτορα Bill Tench με το αυτιστικό (;) παιδί, έμεινε εκεί στον αέρα, ενώ είχε μπει βαθεία στην επεξήγηση για ένα επεισόδιο.

Επίσης, είχε και έναν χαρακτήρα σχεδόν σε κάθε επεισόδιο, έναν μεροκαματιάρη οικογενειάρχη που σου έδειχνε ότι το μυαλό του ήταν κατεστραμμένο και ήταν στο όριο να σπάσει και να διαπράξει κάποιο ερωτικό έγκλημα. Τουλάχιστον έτσι το κατάλαβα εγώ. Το θέμα με αυτόν ήταν πως, έδειχνε η έκφραση του πως είχε πρόβλημα. Δεν ήταν απλώς ο ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας που θα στην φέρει εκεί που δεν θα το περιμένεις. Το βλέμμα του έσταζε απαγορευμένη λαγνεία. Δηλαδή σου έδειχνε την οπτική της αστυνομία αλλά και του… θύματος (της ψυχολογίας του) πριν γίνει θύτης.

Αν ήσουν fan του 24 και πραγματικά λάτρευες τον Jack Bauer, μάλλον θα βρεις το Mindhunter βαρετό. Αν θες να πέσεις με τα μούτρα σε ένα κόσμο… clean, που υποβόσκει η πιο σκοτεινή νύχτα, ο David Fincher θα σε πάρει από το χεράκι και θα χώσει στα σκατά.

Λατρεία!