Τα καλύτερα ασιατικά θρίλερ και ταινίες τρόμου

Και ναι, επιτέλους αποφάσισα να κάνω αφιέρωμα στο δεύτερο αγαπημένο μου είδος μετά τα Ισπανικά Θρίλερ και ταινίες Τρόμου. Ήρθα η ώρα για Ασιατικό τρόμο!

Τα καλύτερα ασιατικά θρίλερ και ταινίες τρόμου λοιπόν από Ιαπωνία, Χονγκ Κονγκ και Νότια Κορέα βρίσκονται στη κορυφή του ενδιαφέροντος, αλλά και Ταϊλάνδη, Φιλιππίνες ακόμα και Βιετνάμ, έχουν δώσει σπουδαίες ταινίες του είδους.

Οι ταινίες αυτές είναι ευφυής και κάνουν τον θεατή να σκεφτεί. Δεν βασίζονται μόνο στο αίμα και τη βία, ούτε έχουν ηλίθιους έφηβους που προκαλούν τη νοημοσύνη μας.

Είναι πολύ πιο πνευματικές, προσφέρουν νέους τρόπους αφήγησης, έχουν πρωτότυπες ιδέες (ακόμα και στην υπερβολή τους, τα σενάρια τους είναι κάτι που δεν θα σκέφτονταν ποτέ οι Δυτικοί) και φυσικά, σε τρομάζουν όσο εκεί που… δεν αντέχεις.

Από μένα λοιπόν για εσάς, οι καλύτερες!

A Tale of Two Sisters (S.Korea) 2003

Η ταινία επικεντρώνεται στην επιστροφή δυο αδελφών στο πατρικό τους σπίτι, μετά από την παραμονή τους για κάποιο διάστημα σε μια ψυχιατρική κλινική. Εκεί θα ζήσουν με τον πατέρα τους και την κακιά μητριά και θα προσπαθήσουν να επανέλθουν σε μια όσο περισσότερο φυσιολογική ζωή γίνεται. Τα πράγματα θα δυσκολέψουν τελικά ακόμα πιο πολύ όταν περίεργα φαινόμενα θα αρχίσουν να συμβαίνουν μέσα στο σπίτι και ένα απειλητικό φάντασμα θα αρχίσει να στοιχειώνει τις ζωές τους.

Αντλώντας από τον τρόμο, το δράμα και το μυστήριο, ο σκηνοθέτης Kim Ji-woon παρουσιάζει μια περίπλοκη ιστορία που προκαλεί το θεατή να ερμηνεύσει την ταινία, αφού δει τις ουκ ολίγες ανατροπές (είναι απαραίτητο να δει κάποιος τη ταινία πάνω από μία φορά).

Μια καθαρή πρόκληση του σκηνοθέτη προς τον θεατή καθώς κάθε φαινομενικά ασήμαντο αντικείμενο μπορεί να αποδειχθεί κλειδί και να σου δώσει μια ιδέα που θα βοηθήσει να βγάλεις νόημα σε μια επόμενη σκηνή. Και αν αυτά συμβαίνουν κανα δυο φορές σε άλλες ταινίες, στο A Tale of Two Sisters συμβαίνουν συνέχεια, υποχρεώνοντας το θεατή να βρίσκεται σε μια διαρκή εγρήγορση μην τυχόν και χάσει κάτι σημαντικό.

Εξαιρετική μορφή κινηματογράφου, με πολύ καλές ερμηνείες και ένα εντυπωσιακό soundtrack κλασικής μουσικής.

The Second Coming (Hong Kong /Singapore) 2014

Σε μια οικογένεια που ζει ήρεμα τη ζωή τους, ξαφνικά η κόρη τους η Lucy αρχίζει να αλλάζει συμπεριφορά από παράξενη σε βίαιη και τους αναγκάζει να έρθουν αντιμέτωποι με σκοτεινά μυστικά που ήταν κρυμμένα για χρόνια.

Η μεγάλη φτώχεια, ο βιασμός της μητέρας και η δολοφονία που έπραξε ο πατέρας, τους στοιχειώνει…μέχρι που η αλήθεια αποκαλύπτεται. Αυτό όμως θα είναι η δεύτερη ευκαιρία για να κάνει μια νέα αρχή αυτή η οικογένεια ή είναι πλέον πολύ αργά;

H αλήθεια είναι ότι η ταινία αυτή ίσως ενοχλήσει αρκετούς ιδιαίτερα εσάς τα θηλυκά. Είναι σίγουρα μια ταινία που θα σας αρέσει, θα σας στενοχωρήσει σε μερικά σημεία, σε κάποια άλλα θα πείτε WTF,θα σας μείνει στο μυαλό όμως δεν θα θελήσετε να την ξαναδείτε.

Οι Ασιάτες γνωρίζουν πολύ καλά πως να σε κάνουν να ανατριχιάσεις. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από την τηλεόραση αφού κάθε αντικείμενο σε παρασύρει στο μεγαλείο μιας πολύ ψαγμένης σκηνοθεσίας.

Battle Royale (Japan) 2000

Στην αυγή της νέας χιλιετίας, η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η ανεργία έχει φτάσει σε απειλητικά ποσοστά, ενώ η σχολική βία έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Η κυβέρνηση σε απόγνωση, εκδικείται με το μεταρρυθμιστικό εκπαιδευτικό σχέδιο `Battle Royale`.

Κάθε χρόνο, μια τάξη που επιλέγεται τυχαία, μεταφέρεται σε ένα απομονωμένο νησί για έναν ανελέητο αγώνα επιβίωσης.42 μαθητές του Λυκείου, νομίζοντας ότι πηγαίνουν εκδρομή, αστειεύονται, φλερτάρουν, πειράζονται, τελείως ανυποψίαστοι γι’ αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Όταν ξυπνούν από τον ύπνο, υπό την επήρεια ηρεμιστικών, ανακαλύπτουν ότι αυτοί είναι οι εκλεκτοί…του `Battle Royale εκείνης της χρονιάς!

Εφοδιασμένοι με χάρτες, τρόφιμα και όπλα, είναι υποχρεωμένοι να πολεμήσουν μεταξύ τους για τρεις μέρες, ώσπου να μην μείνει παρά μόνο ένας ζωντανός!

Το αριστούργημα που σόκαρε, μια ταινία με μαθητές – δολοφόνους σε μια ιαπωνική κοινωνία που διαθέτει ένα από τα σκληρότερα σχολικά συστήματα. Σαφής συσχετισμός του σκηνοθέτη Kinji Fukasaku, μεταξύ του κινηματογραφικού μακελειού και του σκληρού ανταγωνιστικού σχολικού συστήματος που λειτουργεί υποκινούμενο από την κυβέρνηση, οδηγώντας συχνά τους μαθητές μέχρι και την αυτοκτονία.

The Eye (Hong Kong/Singapore) 2002

Μια τυφλή κοπέλα μετά από μια πετυχημένη μεταμόσχευση ματιού, βρίσκει την όραση της! Η ευτυχία της θα μετριαστεί από το γεγονός ότι αρχίζει να βλέπει πολλά περισσότερα από όσα θα ήθελε. Νεκρούς, φαντάσματα,, απειλητικές ψυχές ,όντα μιας άλλης διάστασης.

Ως μόνη διέξοδο από αυτό το βάσανο επιλέγει την αναζήτηση του δωρητή του ματιού της που της χάρισε την όραση και της έκλεψε την γαλήνη. Ο ιδιοκτήτης όμως είναι νεκρός…

Η πρώτη προσπάθεια των αδελφών Pang στο τρόμο και η δεύτερη σκηνοθετική τους δουλειά είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία τους μέχρι τώρα. Η ιδέα φαίνεται να συναρπάζει τους πάντες, αφού μέσα σε 8 χρόνια πρόλαβε και απέκτησε 3 sequels, ενώ έγινε remake από το Hollywood (με την Jessica Alba) και από το Bollywood (το Ινδικό Naina).

Αριστοτεχνικό φιλμ που έδωσε την αναγνώριση στους αδελφούς Pang, ακριβώς λόγω των τεχνικών τρικ που δοκίμασαν (και πέτυχαν),μερικών από τις πιο παράδοξες γωνίες της κάμερας (δείτε τη σκηνή στο νοσοκομείο, με τη κάμερα να γράφει από το ταβάνι αλλά όχι κάθετα) και φυσικά, μερικών από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές στην ιστορία του Ασιατικού τρόμου (η 5λεπτη σκηνή στο ασανσέρ, με φινάλε το παιδί που πέφτει από το παράθυρο). Καταλάβατε βέβαια ότι πρέπει να το δείτε οπωσδήποτε!

The Doll Master (S.Korea) 2004

Κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής της Νότιας Κορέας, ένας κατασκευαστής κούκλων ερωτεύεται μια γυναίκα με ένα κόκκινο κιμονό και φτιάχνει μια τεράστια κούκλα σε φυσικό μέγεθος, ως ένδειξη της αγάπης του για ‘κείνη. Η γυναίκα τον ερωτεύεται επίσης παράφορα. Όταν όμως θα βρεθεί δολοφονημένη, ο κουκλοποιός θα κατηγορηθεί και θα θανατωθεί. Η κούκλα κάθεται δίπλα στον τάφο του, θρηνεί την απώλεια του σε όλη την αιωνιότητα.

Στο σήμερα, πέντε νέοι θα κληθούν σε ένα απομονωμένο αρχοντικό για να ποζάρουν για λογαριασμό του παραπληγικού γλύπτη Im. Ένας-ένας θα εξολοθρευτούν από κούκλες που ελέγχονται από τον Im, για λόγους που έχουν σχέση με την πρώτη ιστορία.

Οι κούκλες είναι εντυπωσιακές! Τα κάνεις πάνω σου όταν βλέπεις να μετακινούν τα μάτια τους. Αντίθετα με τους χαρακτήρες, μεγάλη σημασία δόθηκε στην ιστορία, η οποία μπορεί κάπως να μπερδέψει, αλλά καταλήγει σε πολλές διαφορετικές πτυχές που, αν το σκεφτείς καλύτερα δένουν απόλυτα και σε ένα συγκλονιστικό φινάλε.

Η καλύτερη απόδειξη πως στη Νότια Κορέα ζουν οι εφευρετικότατοι κινηματογραφιστές τρόμου,π ου μπορούν να φτιάξουν καλή ταινία ακόμα και με ένα χιλιοειπωμένο story.

Invitation Only (Taiwan) 2009

Ο Wade Chen εργάζεται ως οδηγός ενός πλούσιου Διευθύνοντα Συμβούλου μιας εταιρείας, του κ. Yang, ο οποίος μια μέρα, ανταμείβει την εργατικότητα του Wade στέλνοντας τον σε ένα prive πάρτι με χρήματα της εταιρείας. Ο Wade θα πάει στο party και η ζωή του θα αλλάξει αμέσως, σε διάστημα λίγων ωρών και μέχρι όλοι οι καλεσμένοι – με διάφορους τρόπους που έχουν στρατηγικά σχεδιαστεί – να σκοτωθούν από έναν μασκοφόρο δολοφόνο.

Ωστόσο, πολλά περισσότερα συμβαίνουν, και θα πρέπει να τα δείτε μόνοι σας.

Παρά τα όσα φαίνονται από το story,το Invitation Only του Kevin Ko είναι πρωτότυπο και ενοχλητικό και καταλήγει σε μια τεράστια ανατροπή σχετικά με τους συμβατικούς χαρακτήρες ενός horror movie.

Και αν αυτοί δεν είναι αρκετά καλοί λόγοι, μάθετε ότι αυτή ήταν η πρώτη ταινία της Γιαπωνέζας πορνοστάρ Maria Ozawa,η οποία δείχνει πολύ περισσότερα από τα κλασικά boobs των αμερικανίδων slasher victims.

I Saw The Devil (S.Korea) 2011

Ένας ψυχοπαθής κατά συρροή δολοφόνος και βιαστής ανυπεράσπιστων νεαρών γυναικών, είναι ελεύθερος εκεί έξω διαπράττοντας μερικά από τα πιο ανατριχιαστικά εγκλήματα όλων των εποχών. Κανείς δεν είναι ασφαλής όσο αυτός παραμένει ασύλληπτος με την αστυνομία να μετράει ένα ένα τα άψυχα σώματα στο πέρασμά του.

Όμως το τελευταίο θύμα του η νεαρή έγκυος αρραβωνιαστικιά του επίλεκτου αστυνομικού πράκτορα Kim Sou θα σηματοδοτήσει την έναρξη της δικής του βασανιστικής περιπέτειας. Ο αστυνομικός δε θέλει απλά να τον πιάσει, θέλει να εκδικηθεί με τον πιο σαδιστικό τρόπο που θα βρει για το θάνατο της γυναίκας του. Και η εκδίκηση τώρα αρχίζει. Και θα είναι αργή, ωμή, άγρια και όσο πιο βίαιη μπορεί να γίνει.

Ένα έπος δυόμισι ωρών, επίσημα ακατάλληλο για ανήλικους! Μια ταινία με συνεχείς ανατροπές που σε καθηλώνει και που κάνει το Seven ή παρόμοια αστυνομικά θρίλερ, να μοιάζουν με ρομαντικές κομεντί. Με καμιά δεκαριά βραβεία και άλλες τόσες υποψηφιότητες σε φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο.

Από τον Jee-woon Kim, τον σκηνοθέτη του εντυπωσιακού “A Bittersweet Life”, του διασκεδαστικού “The Good, the Bad, the Weird” και του χολιγουντιανού “The last stand”.

Με πρωταγωνιστή τον Byung-hun Lee,που έκανε τον γαμάτο τύπο στο “A Bittersweet Life” και έχει πλέον μεταπηδήσει στο Χόλιγουντ όπου κάνει τον Storm Shadow στη σειρά ταινιών GI JOE, έπαιξε στο Red 2, ενώ τον είδαμε και στο Terminator του 2015.

Τον serial killer τον κάνει ο μοναδικός Min-sik Choi του θρυλικού Oldboy και του “Sympathy for Lady Vengeance” που ακολούθησε, ενώ τον είδαμε και στο “Lucy” του Λικ Μπεσόν.

Alone (Thailand) 2007

H Pim στοιχειώνεται από το φάντασμα της δίδυμης αδελφής της, της Ploy. Οι δύο αδελφές ήταν σιαμαίες όταν ήταν μικρές και δυστυχώς όταν τις διαχώρισαν με εγχείρηση, η Ploy έχασε τη ζωή της. Ποιος είναι ο λόγος που το φάντασμα θέλει την εκδίκησή του; Μάλλον ο αγαπημένος της Pim, o Wee, που 10 χρόνια μετά είναι παντρεμένος με την Pim ενώ τότε, στο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκαν οι δύο αδελφές προκειμένου να διαχωριστούνε, είχε το πρώτο φλερτ με την Pim.

Αυτό είχε προκαλέσει την έντονη ζήλεια της Ploy (η οποία ήταν τότε συνδεδεμένη με την Pim). Ο Wee και η Pim, επιστρέφουν στη Ταϋλάνδη όπου έγινε ο διαχωρισμός προκειμένου να τιθασεύσουν το φάντασμα, όμως εκεί υπάρχει μια φριχτή αλήθεια σχετικά με το περιστατικό, που τους περιμένει να την ανακαλύψουν.

Θυμάστε την ομάδα Ταϊλανδών που πρόσφερε το καταπληκτικό διαμαντάκι τρόμου ονόματι Shutter; Η ταινία εκείνη είχε κάνει τρομερή επιτυχία λόγω του ανατριχιαστικού κλίματός της, του έξοχου σεναρίου, αλλά και της ανατροπής που παρουσίαζε προς το τέλος. Η ομάδα αυτή επανήλθε λοιπόν με το Alone. Μια ταινία που συνδυάζει τα παραπάνω στοιχεία, αλλά με εντελώς διαφορετικό σενάριο.

Άλλωστε το Alone έχει να κάνει με ενηλίκους πρωταγωνιστές. Τα βασικά στοιχεία που οδήγησαν στην επιτυχία του Shutter υπάρχουν και εδώ και μάλιστα προσφέρονται με ένα ισάξιο ή και καλύτερο τρόπο.

Γι’ ακόμη μια φορά, η ταινία δεν επαναπαύεται στην ανατροπή του τέλους (σε αντίθεση με άλλες σύγχρονες ταινίες του είδους) και προσφέρει μέχρι τότε πολλές τρομαχτικές σκηνές, ωραία ατμόσφαιρα, καλές ερμηνείες και creepy αισθητική. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

The Wig (S.Korea) 2005

Η Chi-Hyon και η Su-Hyon είναι δύο αγαπημένες αδελφές, που όμως είναι στιγματισμένες από τη μοίρα, καθώς η πρώτη έχει πρόβλημα στις φωνητικές χορδές και δεν μπορεί να μιλήσει, ενώ η δεύτερη είναι καρκινοπαθής, έκανε εγχείρηση να της αφαιρέσουν τον όγκο και η εγχείρηση απέτυχε.

Η ταινία λοιπόν ξεκινάει αμέσως μετά την αποτυχημένη εγχείρηση της Su-Hyon, που λόγω της χημειοθεραπείας της εμφανίζεται ως αποκαμωμένη και καραφλή. Η Chi-Hyon (όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις) της λέει ότι η εγχείρηση πέτυχε, έτσι ώστε να της δώσει δύναμη, ενώ παράλληλα της κάνει δώρο μια περούκα. Όμως τα μάτια της Chi-Hyon προδίδουν το κακό αποτέλεσμα και η Su-Hyon,δεν φαίνεται να πείθεται.

Μοιάζει να θέλει να περάσει τις τελευταίες της μέρες όσο γίνεται πιο ευχάριστα και έντονα, όσο βέβαια της το επιτρέπει ο ασθενικός της οργανισμός.

Η περούκα όμως είναι στοιχειωμένη! Κάθε φορά που η Su-Hyon τη φοράει, αποκτά μια αλλόκοτη γοητεία, γίνεται άλλος άνθρωπος, συμπεριφέρεται ως υγιής και «κάνει… κακά πράγματα».

Τι στο καλό συμβαίνει με αυτή την περούκα; Η Chi-Hyon χαίρεται που η αδελφή της αποχτά μια απίστευτη ενέργεια και ψυχική δύναμη όταν την φοράει, από την άλλη όμως ανατριχιάζει στην ιδέα ότι η αδελφή της γίνεται ένας άλλος άνθρωπος, μια ξένη, όταν την έχει πάνω στο κεφάλι της.

Δυο γυναίκες ηθοποιοί που αναδεικνύουν τη δύναμη που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές του. Συγκινητικό, τρομακτικό και σε κάποιες σκηνές ,εξόχως ανατριχιαστικό, το the wig προσφέρεται για γερά νεύρα, αλλά και για τρυφερές στιγμές συνάμα.

Suicide Club (Japan ) 2002

50 νεαρές μαθήτριες επισκέπτονται μια καλή πρωία το μετρό του Τόκυο και πιασμένες χέρι-χέρι, έχοντας παράλληλα ανέμελη διάθεση, ορμούν στις γραμμές του τρένου την ώρα που αυτό διέρχεται προκαλώντας ένα από τα πιο εντυπωσιακά λουτρά αίματος στην ιστορία του σινεμά.

Τι ώθησε άραγε αυτά τα κορίτσια στην αυτοκτονία; Η αστυνομία καλείται να λύσει το μυστήριο όσο δυνατόν γρηγορότερα, γιατί το περιστατικό αυτό σηματοδοτεί την εκκίνηση ενός κύκλου από ανεξήγητες αυτοκτονίες σε ολόκληρη την Ιαπωνία. Ο κόσμος αυτοκτονεί, υπάρχει μια παράξενη ιστοσελίδα στο διαδίκτυο η οποία αποκαλύπτει κάθε φορά τον αριθμό των ανθρώπων που σκοπεύουν να αυτοκτονήσουν όπως και αυτόν των ανθρώπων που αυτοκτονούν κάθε φορά. Yπάρχει ακόμη και μια αινιγματική βαλίτσα που έχει φτάσει στις αρχές και που περιέχει ένα μακάβριο αιματοβαμμένο κουβάρι από ανθρώπινο δέρμα και που φαίνεται να έχει σχέση με το όλο μπάχαλο. Πίσω απ’ όλα αυτά φαίνεται να κρύβεται μια μυστική λέσχη ονόματι suicide club.

Πρωτοποριακή ταινία, που πέρα από το gore περιλαμβάνει και κοινωνιολογικές αναλύσεις σχετικά με το γιατί οι αυτοκτονίες στην Ιαπωνία είναι τόσο «της μόδας» σε σχέση με άλλες χώρες. Τι είναι αυτό που ωθεί τους ανθρώπους στην αυτοκτονία;

Σύμφωνα με έρευνες, οι περισσότερες αυτοκτονίες στην Ιαπωνία σημειώνονται την περίοδο των εορτών. Η τηλεόραση παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό, γιατί εκείνες τις μέρες είναι γεμάτη με προγράμματα που παρουσιάζουν «ευτυχία και χαρά».

Έτσι λοιπόν οι καταπιεσμένοι από το σύστημα γιαπωνέζοι συνειδητοποιούν περισσότερο το πόσο δυστυχισμένοι και πόσο μοναχικοί είναι. Με λίγα λόγια τα χαρούμενα τηλεοπτικά προγράμματα «ρίχνουν λάδι στη φωτιά». Το κυρίαρχο θρησκευτικό δόγμα στην Ιαπωνία ΔΕΝ αποτρέπει την αυτοκτονία, εφόσον σύμφωνα με αυτό, αν πεθάνει κάποιος με οποιονδήποτε τρόπο «παραμένει συνδεδεμένος με τον εαυτό του και με τους γύρω του».

Έχοντας υπόψη αυτά τα δυο, θα καταλάβετε πιστεύω το τέλος, το οποίο σύμφωνα με μερικούς είναι τελείως άκυρο. Η ταινία πάντως θεωρείται ως μια από τις πιο κλασσικές του ασιατικού τρόμου.