Jack White | Ροκαμπιλάς από άλλη εποχή

Jack White, ο παλαιάς κοπής αυθεντικός και επινοητικός ροκάς που κατάφερε πολλά, όταν ξεφορτώθηκε τη Meg White τυλίγοντας την μέσα σε μια σακούλα και πετώντας την στον κάδο ανακύκλωσης 😏

Μα τι εννοείτε ότι το άρθρο έχει ιστορικές ανακρίβειες; 🤔 🤔 😂 Aς πάρουμε τα πράγματα από κει που τα αφήσαμε από το αφιέρωμα στους White Stripes.

Γράφει η Μαρία Ουρεϊλιδου

Το 2011 λοιπόν διαλύονται, αλλά αυτό το γεγονός στέκεται ως αφορμή για τη μεγαλύτερη ανάδειξη του Jack White, εφόσον η προσοχή πλέον στρέφεται προς τα πάνω του (βασικά εδώ που τα λέμε πάντα πάνω του ήταν). Άνέκαθεν ήταν ικανός να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις και άρχισε και εκμεταλλεύεται τη δυναμική των projects του, για να φέρει κοντά του άξιους καλλιτέχνες που θα προσδώσουν στη δισκογραφία του ένα πετυχημένο «πάντρεμα» διαφόρων μουσικών ειδών, συνεχίζοντας δηλαδή το εγχείρημα που είχε ξεκινήσει με το πρώην γκρουπ του.

Ήταν έξυπνη η κίνηση του και αυτό θα το διαπιστώσουμε αμέσως τώρα εξετάζοντας τη δισκογραφία του ως μονάδα. Και πριν αρχίσουμε τις αναφορές να κάνουμε μια ειδική μνεία στη δισκογραφική του, που ιδρύθηκε το 2001 Τhe third man records (trivia φόρος τιμής στη γνωστή ταινία με τον Orson Welles -ναι γιατί εκτός από καλλιτεχνικό πολυμίξερ τραγουδιστή, παραγωγού, στιχουργού κλπ είναι και σινεφίλ).

Στην ανεξάρτητη αυτή δισκογραφική λοιπόν, θα ανακαλύψουμε μουσικούς θησαυρούς με τη χείρα βοηθείας του θεούλη Jack White · αξίζει να αναζητήσετε τους The Dead Weather, αλλά και τους συμπαθητικούς The Raconteurs με το μουσικό κόλλημα ‘’Steady As She Goes” (αυτό το γνωρίζετε I know), Broken Boy Doldier, Level κ.α. με την υπογραφή του Τζακ μόνο αδιάφορα δεν περνάνε αυτά τα projects…

Eρχόμαστε στο 2012, με το πρώτο solo άλμπουμ Blunderbuss, θα μου πείτε αμέσως Sixteen Saltines και δεν έχετε και άδικο, καθώς είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα hits του, όμως πάμε να δούμε λίγο πιο αναλυτικά: Freedom at 21, Love interruption, Weep themselves to sleep ,I’m shakin, On and on and on. Τι να πρωτοαναφέρουμε… Ένα μινιμαλιστικό στυλ πολύ χαρακτηριστικό και στροφή στο παρελθόν, στη μουσική που επιθυμεί να κάνει ο White με χρήση πολλών μουσικών οργάνων που μάλιστα τα παίζει και ο ίδιος τα περισσότερα… είναι απειροελάχιστα πράγματα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε για ένα τόσο εκπληκτικό δίσκο.

Πάμε στο δεύτερο solo του, Lazaretto (2014): Το ομώνυμο Lazaretto είναι το κομμάτι που ξεχωρίζει εύκολα, Would you fight for my love, High ball stepper, Alone in my home, Just one drink είναι λίγα από τα τραγούδια που θα ακούσουμε δυναμώνοντας το volume νιώθοντας ευτυχία για την ύπαρξη αυτoύ του νοσταλγικού ροκά…

Μελετήσαμε λίγο πιο σφαιρικά τη δισκογραφία του, γιατί είναι μια μοναδική μουσική περσόνα και το έχει αποδείξει, πάντα ήταν ο μοναχικός καβαλάρης της ροκ που το πάλευε, εκφράζοντας την αγάπη του για μουσικά είδη που δεν σχετίζονταν πάντα με τη ροκ, αλλά αυτός τα ταίριαζε με ευρηματικούς τρόπους και μέσα, γιατί είναι ο White και έχει δηλώσει εξάλλου ότι δεν έχουν μείνει πολλά πράγματα που δεν έχουν γίνει ειδικά με τη μουσική, οπότε εκείνος βρήκε τον τρόπο να μας ταρακουνήσει με τις ενδιαφέρουσες ιδέες του.