Κυριακή πρωί, έβαλα το Hardwired… To Self Destruct και έγινα πάλι 15

Όπως πολλοί φαντάζομαι σήμερα το πρωί (Κυριακή 13/11), θα έτρεχαν στον Μαραθ… Διόρθωση: Θα σάπιζαν στο κρεβάτι τους μέχρι αργά. Με μάτια νυσταγμένα και βαριά, θα τσεκάρισαν για κάποιο μήνυμα στο FB κατά τις 12, κι αυτό επειδή είχαν πεινάσει και τους ψιλοξύπνησε το γουργουρητό… Και τι να δουν; Ένα PM του στιλ: «ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑΑ, ΆΚΟΥ ΟΛΟ ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ».

Το πως, γιατί και που διέρρευσε, ας μην το αναλύσουμε καλύτερα. Και ο λόγος φυσικά, για το νέο δίσκο των Metallica, Hardwired… To Self Destruct. 

8 χρόνια μετά τη μετριότητα του Death Magnetic και 5 μετά τον απαράδεκτο πειραματισμό Lulu μαζί με τον Lou Reed, οι Metallica επέστρεψαν στις καρδιές μας. Έριξαν κλοτσιά στα στομάχια μας με τις αρβύλες τους και μπούκαραν στα κεφάλια μας.

Το Hardwired…To Self-Destruct είναι ένας δίσκος που καπελώνει με χαρακτηριστική άνεση ότι έχουν κάνει τα τελευταία 20 χρόνια και για πολλούς που δεν αποδέχτηκαν οτιδήποτε βγήκε μετά το …and Justice For All, να τους κάνει να ξανακούσουν Metallica.

Η προσωπική μου ένσταση είναι πως το Load, ακόμα και αν το απορρίπτει ο ίδιος ο Hetfield, είναι δισκάρα. Άλλου τύπου μουσική, σύμφωνοι. Αλλά δισκάρα. Ωστόσο το To Self-Destruct πατάει στις παλιές ρίζες και όχι τις Heavy Rock καταστάσεις.

Έχει κομμάτια, riffs, solo που σου μένουν. Κομμάτια που θα μπορούν να μπουν ισάξια σε μια live classic playlist. Το κυριότερο είναι πως έχει τέλειο ήχο με μια ένσταση μονάχα. Το μπάσο (άντε πάλι) αν και ακούγεται καθαρά στη μίξη, δεν είναι κάτι άλλο πέρα από το βοηθητικό rythm όργανο στις συνθέσεις. Και αναρωτιέμαι, ο Robert Trujillo είναι 13 χρόνια στη μπάντα. Πότε θα πάρει πιο ενεργό ρόλο πέραν του μακράς διαρκείας session μουσικού; 

Επίσης… Αν και μου άρεσαν ΟΛΑ τα τραγούδια, όχι φυσικά στον ίδιο βαθμό, κάποια στιγμή τσέκαρα να δω πόσο έμενε ακόμα στο σύνολο γιατί πεινούσα κιόλας, όπως προείπα. Και είχε ακόμα 25 λεπτά. Ευτυχώς ακολουθούσε μια τριάδα κομματιών που σε κολλούσε στον τοίχο.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος άτυπος διαγωνισμός μεταξύ Metallica και Iron Maiden για το ποιος θα βγάζει κάθε φορά τον μεγαλύτερο δίσκο, αλλά guys χαλαρώστε λίγο. Αυτός ο δίσκος είναι σαν την uncut εκδοχή του Watchmen. Χορταίνεις, ευχαριστιέσαι αλλά κάπου λες φτάνει.

Στο κείμενο ΕΔΩ που έγραφα το τι μπορούμε να περιμένουμε, είχα γράψει πως οι Metallica χρειάζονταν ακόμα καλύτερα κομμάτια από αυτά που είχαμε ήδη ακούσει για να πούμε, ότι όχι απλά πέτυχαν με την κυκλοφορία του To Self Destruct αλλά κυριολεκτικά, έσκισαν κώλους.

Η αλήθεια είναι ότι καλύτερο από το Moth Into Flame, για μένα δεν υπάρχει. Ωστόσο υπάρχουν πολλά ισάξια όπως: Τα Am I Savage?, Halo On Fire, Spit Out The Bone που κλείνουν ιδανικά το δίσκο και είναι πολύ παραπάνω από το χαρακτηρισμό: καλά κομμάτια. Γαμάνε…

Συνοψίζοντας…

Αν κι έχουμε, όπως καταλάβατε, ήδη το δίσκο στην κατοχή μας ψηφιακά, θα το αγοράσουμε κι υλικά. Κι όχι, δεν είναι νοσταλγία. Σίγουρα υπάρχουν εκεί έξω μπάντες που χρειάζονται αυτά τα λεφτά περισσότερο από τους Metallica κι ίσως… αξίζουν περισσότερο (why not?). Αλλά η ζωή δεν είναι δίκαιη. Ειδικά όταν η πολυδιαφημισμένη μπάντα δεν αυτο-εξευτελίζεται μετά από καιρό, είναι αναμενόμενο να μαζέψει όλο το κασέρι.

Υ.Γ. Δεν μπορείς να μην ακούσεις τις δισολίες αλλά και brigde leads που είναι επηρεασμένα κάργα, από NWOBHM με μελωδικές γραμμές όμως, τέρμα ταιριαστές στα ημί-thrash γυρίσματα τους.

Υ.Γ. 2 Ο τίτλος είναι άκυρος. Δεν ήμουν 15 όταν έβγαλαν το And Justice For All (Personal Best), αλλά… 5. Ακόμα και όταν κυκλοφόρησαν το Load ήμουν 13. Αλλά καταλαβαίνεται. Κάπως έπρεπε να πω ότι με ταξίδεψαν πίσω τα ρεμάλια.

Υ.Γ. 3 Ο πιο ολοκληρωμένος φωνητικά James Hetfield. Βρε μπράβο στα γεράματα.