Hail στον βασιλιά ή όχι τελικά;
[dropcap size=dropcap]Ό[/dropcap]χι δεν θα γίνει πολιτικό-κοινωνική συζήτηση για το θεσμό του βασιλιά, ούτε για τον ΛεΜπρον Τζέιμς, ούτε ακόμα για τον Ουόλτερ Ουάιτ και το τέλος του Breaking Bad (που ακόμα δεν έχω δει παρεμπίπτοντος).
Πολύ μπλα-μπλα έχει ξεσπάσει για τη τελευταία κυκλοφορία των Avenged Sevenfold προ διμήνου και το Hail to The King.
Οι φίλοι το αποθεώνουν και οι “εχθροί” σπέρνουν κατάρες ότι το άλμπουμ είναι μια “συλλογή διασκευών”. Τάδε έφη Robb Flynn των Machine Head δηλαδή για να είμαστε και ξεκάθαροι.
Ο γράφων ως λάτρης της μουσικής (γενικά), του σκληρού ήχου (ειδικά), μισητής των haters αλλά και ερασιτέχνης μουσικός και συνθέτης έχει παγιωμένες κάποιες αρχές στο κεφάλι του και σκοπεύει να τους μοιραστεί μαζί σας. Θα μου πείτε γιατί ξαφνικά μιλάω για τον εαυτό μου στο τρίτο πρόσωπο… Έλα ντε, έτσι μου βγήκε, τι να κάνουμε τώρα;
Έχουμε και λέμε…
Ένα άλμπουμ για να γίνει ο κακός (ή ο καλός) χαμός γύρω από την πάρτι του, υπάρχει λόγος. Και αφού μιλάμε για ένα συγκρότημα Heavy Metal με μαλλιάδες, ιδρωμένους, μαντράχαλους και όχι τίποτα ποπ-“ζουμπουρλούδες” (ποιον κοροϊδεύω, ανορεξικές είναι) να χορεύουν αισθησιακά στα video clip και στις συναυλίες τους, ο δίσκος αξίζει την ακρόαση και πιθανώς, το βαλάντιο μας.
Επειδή ξέρω τον αντίλογο, το St.Anger ήταν των Metallica, ότι και αν σημαίνει αυτό. Πάμε παρακάτω…
Φυσικά υπάρχει και το γυναικείο κοινό της σκληρής μουσικής που ξέρω όμως ότι σε μεγάλο βαθμό, δεν “ζαλίζεται” απλά από μια καλή εξωτερική εμφάνιση. Ο Sebastian Bach π.χ. είχε όλο το πακέτο εμφάνισης και “μουσικότητας”. Πολύ πίσω το πήγα; Αυτός μου ήρθε…
Για μια κοινότητα που για κάποιο λόγο όλοι θέλουν να τη βγάλουν από τη μέση, θα έπρεπε μόνο από αυτό να χαιρόμαστε όταν βγαίνει ένας δίσκος που ακούγεται. Και ναι, το Hail to The King, το λιγότερο που μπορείς να πεις είναι ότι απλά… ακούγεται. Και δεν βγάζω φαντάσματα από το κεφάλι μου για το κυνηγητό της Metal και της Rock, από τους “νοικοκυραίους” της κοινωνίας μας. Ούτε συγκρίνεται με την αντιπάθεια που απλά έχουμε εμείς του “σκληρού” ήχου προς την Ελληναρίστικη (και όχι ελληνική) μουσική.
Εμείς απλά μας πιάνει μια αναφυλαξία όταν θα ακούσουμε μερικές νότες από τον Παντελίδη και θα ταπώσουμε τα αυτιά μας ενώ εκείνοι (οι όποιο εκείνοι σε κάθε χώρα), κάνουν πόλεμο κανονικό σε μπάντες μόνο από το όνομα τους (ρωτήστε τον Σάκη των Rotting Christ). Οπότε κύριε Flynn σταμάτα να είσαι hater, όπως και πολύ άλλοι. Together We Stand…
Από αυτό το κοινό τρως και εσύ, μήπως φοβάσαι την επιτυχία των άλλων; Κάνε και εσύ ένα “άλμπουμ με διασκευές” τότε, γιατί μάντεψε, δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη (λες και δεν το ξέρεις εσύ και η μπάντα σου, ε;). Σίγουρα κάποιοι εμπνέονται από εξωγενείς παράγοντες, κάποιοι άλλοι όμως από την ίδια μουσική.
Και ναι! Και μένα μου θύμισε αρκετά πράγματα το Hail To The King στην πρώτη ακρόαση. Και; ΚΑΙ;
Δείτε και ακούστε το παρακάτω βίντεο και θα καταλάβετε…
[embedvideo id=”zE4xouswKPQ” website=”youtube”]
Ίσως για αυτό και το “σπορ” της δημιουργίας της μουσικής, σωστότερα ονομάζεται σύνθεση. Συνθέτεις τις δικές σου ιδέες με κάτι άλλο. Κάτι που ίσως υπάρχει, για να δώσεις μια οικειότητα στη δικιά σου δημιουργία.
Στο βαθμό που θα το κάνεις εξαρτάται από σένα και από τον… νόμο της πνευματικής ιδιοκτησίας. Αλλά ρε γαμώτο, όταν είσαι στο σαλόνι του σπιτιού σου ή στο στούντιο και πραγματικά σε διακατέχει ένας έντονος οργασμός δημιουργικότητας δεν σκέφτεσαι να “κλέψεις” (παρά ελάχιστων περιπτώσεων).
Τις περισσότερες φορές και μιλάω καθαρά από προσωπικό βίωμα, όταν στη φάση που μια μελωδία ή ένα ρυθμικό riff έρχεται στο μυαλό σου και πραγματικά δίνει μια αίσθηση ολοκλήρωσης στο δικό σου κομμάτι, αδυνατείς να σκεφτείς ότι μπορεί αυτή ιδέα να είναι κλεμμένη. Όταν το συνειδητοποιείς αργότερα ή ως συνήθως κάποιος τρίτος σου κάνει την παρατήρηση, ξενερώνεις αλλά και τι θα κάνεις; Θα σβήσεις το κομμάτι; Θα το παραλλάξεις ελαφρά (η χειρότερη επιλογή);
Ακόμα και όταν μουσικοί και μπάντες που προσπαθούν να εντάξουν ξεχασμένα από τον χρόνο μουσικά όργανα ή ακόμα και κλίμακες στη μουσική τους για να διαφοροποιηθούν, κατά κύριο λόγο τα χρησιμοποιούν σαν αλατοπίπερο και όχι σαν… βάση. Ή αν το κάνουν, πουλάνε 3 δίσκους και διαλύονται καθώς μιλάμε για επαγγελματική μουσική. Υπάρχει συναλλαγή.
Φυσικά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι είχαν στο μυαλό τους οι Α7Χ όταν έγραφαν το άλμπουμ τους. Βάσει των δηλώσεων τους πάντως παραδέχονται ότι το κομμάτι This Means War μοιάζει με το Sad But True και παραδέχονται ότι έχουν επηρεαστεί γενικά από τους Metallica (Kαι Megadeth, G’nR, AC/DC όπως προσθέτει ο Flynn και συμφωνώ).
Μην ξεχνάτε το “σφάξιμο” των Maiden και του Dio πίσω στα 80’s για την πατρότητα του riff στο 2 Minutes To Midnight/Stand Up And Shout.
Ωραία έδεσε αυτό το τελευταίο… Οπότε Stand Up And Shout με το Hail Το The King, γιατί χρειαζόμαστε καλούς Heavy Metal δίσκους. Αν κάποιος δεν του αρέσει για άλλους λόγους πέρα των επιχειρημάτων του Rob Flynn (που μάλλον επιθυμεί να γίνει DeMaio στη θέση του DeMaio και δεν μιλάω για το μάλλινο βρακί), καλώς. Αναζητήστε την καλή μουσική και απλά αδιαφορήστε για την, κατά τη γνώμη σας κακή. Μη γίνεστε haters, η χειρότερη μορφή του ανθρώπου.
Αν κάποιος έχει παράπονο ότι του καταπατούνται δικαιώματα, μπορεί να πάει στα δικαστήρια. Δεν αφορά εμάς, τους ακροατές και φίλους της μουσικής. Και για το Chinese Democracy είχα ακούσει για έναν γερμανό συνθέτη ότι είχε κάνει μήνυση στον Axl, δεν έμαθα ποτέ τη συνέχεια.
Hail To The King – Avenged Sevenfold
[embedvideo id=”RGpMxY_7-Tk” website=”youtube”]
