Το Disaster Artist ήταν μια ταινία για τους ονειροπόλους
Τον τελευταίο καιρό γράφω πολύ για ταινίες και σειρές. Πολύ περισσότερο από ό,τι έγραφα στο παρελθόν. Όχι από κάποιο ψωνισμένο πρίσμα κριτικού, γιατί δεν είμαι, αλλά για να εκφράσω το πόσο με άγγιξαν ή όχι οι ιστορίες. Γιατί όλοι μας είμαστε ιστορίες.
4 χρόνια και κάτι μήνες που υπάρχει το School Of Rock, το κοινό είναι αυτό που μας δίνει τη δύναμη να συνεχίσουμε. Και να γινόμαστε καλύτεροι. Δεν λέω, είναι εύκολο, γρήγορο και γιατί όχι, πωρωτικό, να αρπάζεις χιλιάδες κλικς με το ποστάρισμα ενός δημοφιλούς trailer, ή μιας είδησης Marvel/DC που την «τσίμπησες» από τους πρώτους.
Λίγες σειρές, μια φωτογραφία και έφτιαξες τα στατιστικά σου για την μέρα. Το κάνουμε και θα το κάνουμε. Όμως παράλληλα μου αρέσει να επικοινωνώ με το κοινό. Να ανοίγομαι. Δεν είμαστε μια απρόσωπη επιχείρηση. Δεν είμαστε καν επιχείρηση. Είμαστε πωρωμένοι -κυρίως- με το γράψιμο και την ανάλυση το καταλαβαίνω αυτό όσο περνάει ο καιρός, ακόμα περισσότερο. Και το καταλαβαίνεις κι εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο, γιατί είδες στον τίτλο πως θα μιλήσω για το Disaster Artist και ακόμα δεν το έχω κάνει.
Κι όμως όλα συνδέονται. Ο λόγος που Τετάρτη βράδυ, περίπου μεσάνυχτα, κάθομαι στον υπολογιστή μου και γράφω αντί να λιώνω στο Netflix, είναι αυτή η ταινία και το μυστήριο, για μένα τουλάχιστον, που δεν συζητήθηκε αρκετά στην Ελλάδα. Πολύς κόσμος ξέρει τον Tommy Wiseau πια και φυσικά ακόμα περισσότεροι τον James Franco. Γιατί κανείς δεν μιλάει για το Disaster Artist με την ίδια συχνότητα που μιλάνε για το The Room και τα τρελά στοιχεία που απαρτίζουν το Legacy του;
Ήταν μια πολύ συγκινητική ταινία, όχι κωμωδία
Ίσως γι’ αυτό. Και θα προσθέσω, πως ήταν μια ταινία για τους ονειροπόλους. Αυτούς που προσπάθησαν και προσπαθούν και τρώνε σκόνη, επειδή πέφτουν με τα μούτρα στα project που καταπιάνονται παθιασμένα και έτσι πέφτουν με τα μούτρα και στο έδαφος. Σηκώνονται όμως και συνεχίζουν. Αυτό ήταν και το μήνυμα της ταινίας, ενώ όλοι περιμέναμε μια buddy comedy στιλ: ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος (και πόσο θα ταίριαζε αυτός ο τίτλος, ε;).
Σύμφωνα με τον James Franco, ο λόγος που του κίνησε το ενδιαφέρον για να κάνει ταινία, δεν ήταν το The Room καθαυτό, αλλά η ιστορία πίσω από τα επεισοδιακά γυρίσματα της, αλλά και την φιλία των Greg Sestero και Tommy Wiseau, που ο πρώτος δημοσίευσε σε βιβλίο με τον ίδιο τίτλο πριν λίγα χρόνια.
«Αν προσπαθούσες να κάνεις μια ταινία μόνο για το The Room, θα ήταν απλώς σάτιρα. Και αυτό είναι αδύνατο, αφού το The Room κινείται στα όρια, αν δεν τα ξεπερνάει, του σουρεαλισμού», είχε δηλώσει πέρσι ο Franco. «Σίγουρα αναπαραστήσαμε αρκετές σκηνές του, αλλά η καρδιά και η ψυχή της ταινίας είναι η σχέση των δυο πρωταγωνιστών. Η πορεία τους και τα όνειρά τους».
Η ταινία κάνει ένα slow start, σχεδόν είκοσι λεπτών για να στήσει τη γνωριμία των Sestero-Wiseau. Μετά αρχίζει το πιο ενδιαφέρον κομμάτι, το ταξίδι στο Los Angeles, που στην ταινία μας δείχνει πως μετακομίζουν μαζί και μένουν μαζί, ενώ το βιβλίο ανέφερε πως μόνο ο Sestero πήγε στο διαμέρισμα που του παραχώρησε ο Tommy και μόλις άρχιζε να δικτυώνεται, πήγε εκεί ο μαλλιάς φίλος του και απαίτησε λεφτά για νοίκι, καθώς και να χωθεί και ο ίδιος στα κόλπα.
Μικρής σημασίας είναι οι αλλαγές, αφού όλες οι ταινίες «βασισμένες σε πραγματική ιστορία», έχουν άπειρες σελίδες σεναρίου καθαρού fiction, για να ταιριάζει με τους κινηματογραφικούς κανόνες. Καθώς η πραγματική ζωή, είναι λίγο βαρετή.
Το μήνυμα της ταινίας, είναι το όνειρο του διδύμου της συμφοράς, που ήταν το Los Angeles να μάθει το όνομά τους· και πραγματοποιήθηκε. Ίσως όχι με τον τρόπο που θα ήθελαν, ίσως όχι με τον τρόπο που ονειρεύτηκαν, αλλά το όνομά τους έγινε γνωστό μέχρι τα πέρατα της Ελλάδας και ακόμα πιο μακριά για 14 σερί χρόνια και συνεχίζουμε.
Όπως έλεγα πιο πάνω, ήταν μια ανάσα για όλους εμάς που προσπαθούμε. Ναι, δεν έχουμε τα λεφτά του Wiseau, που ακόμα δεν ξέρουμε από πού προήλθαν, δεν μένουμε στην καρδιά της βιομηχανίας, αν θες να γίνεις big time γραφιάς, αλλά από την άλλη, πόσοι από εμάς θα ξόδευαν ένα σκασμό λεφτά (έστω, όχι 6 εκ. δολάρια που by the way, ΕΔΩ λέει πως τα έβγαλε πίσω όλα αυτά τα χρόνια) για κάτι που φάνηκε να πηγαίνει τόσο στραβά και να συνεχίζουμε να επιμένουμε σε αυτό, μέχρι που να γυρίσει ο τροχός; Μήπως 1000 που αναρωτιέται και ο Tommy;
Είναι μια ταινία, που ναι, έχει μπόλικες κωμικές στιγμές όπως αυτή:
Αλλά σου σφίγγεται η καρδιά όταν ο Franco, ως Tommy, είναι στα όρια της κατάρρευσης λέγοντας: «Κανένας δεν σέβεται το όραμά μου». Ναι, Tommy. Σε έχω νιώσει, εδώ στην μικρή Ελλάδα. Καταλαβαίνω τι λες, έστω κι αν δεν χρειάστηκε να κυκλοφορήσω με το καυλί έξω, όπως εσύ. Ακόμα και όταν τον αντιπαθείς που στα τελειώματα των γυρισμάτων γίνεται στρυφνός και τσιγκούνης με την παραγωγή, μόνο και μόνο γιατί έχει νεύρα, νιώθεις τον χαρακτήρα του και την εντελώς εξωγήινη προσωπικότητά του.
Όλοι του έλεγαν να γίνει ένας villain, να κάνει το τέρας αν ήθελε να πετύχει στο σινεμά. Εκείνος έγινε ο ήρωας. Όχι αυτός που ονειρευόταν, αλλά αυτός που χρειαζόταν αυτός ο κόσμος. Ένα παλαβό αουτσάιντερ με μεγάλες τσέπες και άδεια μυαλά.
Υπάρχει μια στιγμή που ο Tommy λέει στον Greg για ένα ατύχημα που είχε και πως αυτό τον έκανε να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια την παλιά του ζωή και να προσπαθήσει να ζήσει όπως γούσταρε. Yeah, I’ve been there too, χωρίς το ατύχημα. Ποια ζωή είχε θα αναρωτηθείτε; Έχετε δει το παρακάτω video; Ποτέ ξανά;
Πιστεύω ότι το Disaster Artist ήταν μακράν καλύτερο από το νερωμένο τίποτα του Lady Bird. Άξιζε να βρίσκεται υποψήφιο στα oscars. Μιλάμε πάντα για την ταινία. Το ότι οι ατασθαλίες (ή μη) του Franco του το στέρησαν αυτό, είναι άλλη υπόθεση. Όπως ο ίδιος στέρησε από τον Wiseau να πει δυο λογάκια στην βράβευση των χρυσών σφαιρών. Life is a bitch James.
Αν έχεις ονειρευτεί ποτέ να ζήσεις το όνειρο, ή αν ακόμα, έχεις τολμήσει να το πραγματοποιήσεις, με τεράστιο ψυχολογικό κόστος, στο Disaster Artist θα βρεις τον δικό σου κατεστραμμένο εαυτό, να σε περιμένει να τα βρείτε πάλι.
