Δεν έλειπε κάτι από το The Conjuring 2;

Μετά από σχεδόν έξι αναβολές, κατάφερα να βρεθώ σε κινηματογράφο την Πέμπτη (23/06) το βράδυ και να απολαύσω με τα ίδια μου τα μάτια (και τα αυτιά), τη νέα ταινία του James Wan. Το The Conjuring 2.

Και μπαίνω κατευθείαν στο ψητό, χωρίς περιστροφές. Παρά τις 2+ ώρες που διήρκεσε η ταινία, στο τέλος δεν ένιωσα γεμάτος.

Το The Conjuring 2 δεν είχε αρκετό τρόμο για ταινία τρόμου. Ήταν μια καλοστημένη ταινία, με τρομερή εικόνα, πλάνα, τεχνική, με καλοδουλεμένο ήχο και μουσική.

Δεν είχε καθαρή πλοκή όμως και το κατάλαβα από τα σχόλια που άκουσα και από τον κόσμο, πέρα από τον καθιερωμένο εσωτερικό μου διάλογο (ουπς).

Τελικά η υπόθεση ήταν το σπίτι με τα φαντάσματα στην Αγγλία ή ο δαίμονας Valak των Warren; Και γιατί κάνει την εμφάνιση του στην υπόθεση του Amityville στην αρχή της ταινίας; Και γιατί το ένα; Και γιατί το άλλο;

(‘Και γιατί;’+2) Χ 100

Αν θυμάστε στο The Conjuring του 2013, η ιστορία κυλούσε πιο γραμμικά. Η υπόθεση ήταν ο εξορκισμός της μάγισσας που είχε στοιχειώσει εκείνο το σπίτι με επικές σκηνές στο τέλος για να αφήσει εκείνη τη γυναίκα. Είχε γίνει και τότε νύξη για τους εσωτερικούς δαίμονες που ταλαιπωρούν τη Loraine Warren αλλά εδώ μας μπέρδεψαν.

Και επιμένω σε αυτό, καθώς από τη στιγμή που ο δημιουργός καλείται συνεχώς να επεξηγεί ένα βασικό μέρος της ιστορίας του, ξανά και ξανά (τσέκαρα σχεδόν ΟΛΕΣ τις συνεντεύξεις Τύπου), μόνο καλό σημάδι δεν είναι. Πάντα υπήρχε ερώτηση για τη The Nun και την εμφάνιση της παντού. ΠΑΝΤΟΥ.

Ίσως φανεί με αυτά που γράφω μέχρι τώρα, πως δεν πέρασα καλά και δεν την ευχαριστήθηκα την ταινία. Κάθε άλλο, απλά έχουμε φτάσει στο σημείο του ψειρίσματος. Μια ταινία που δεν σου γαμάει τον αμφιβληστροειδή, είναι win για μένα. Οι gore και spatter δεν ήταν ποτέ του γούστου μου (Εντάξει εκτός τις ζομποταινίες, τα hellraiser και καμία 20αριά ακόμα).

Επίσης τα jumpscares ήταν καλά, αν και γέλασα σε μερικά. Και αυτό ήταν ένα ακόμα μικρό προβληματάκι.

Όχι ότι γέλασα στο πρώτο jumpscare με το γέρο πίσω από την τηλεόραση, αλλά ότι γενικά γέλασα πάρα πολύ για ταινία… τρόμου. Και δεν έγινε γιατί είμαι cool τυπάς, γιατί πραγματικά δεν είμαι καθόλου. Έγινε, γιατί το έφτιαξαν έτσι. Το The Conjuring 2 είχε στιγμές και ατάκες που σε έκαναν να γελάς, αλλά και πολύ ρομάντζο. Πάρα πολύ. Εντάξει έλεος, τόσο γαμάτοι ήταν σαν άνθρωποι οι Warren; Ο ένας να τραγουδάει σαν τον Johnny Cash (αυτό το τσουλούφι) και άλλη να τον καμαρώνει λες και ήταν 15 χρονών.

Και πάμε στα κοινά παράπονα που διάβαζα τόσο καιρό στο internet και δεν συμφωνώ καθόλου.

Νια, νια, νια, ο σταυρός τα νικάει όλα.

Ναι ρε σατανά. Θα πάτε στην κόλαση όλοι όσοι φάγατε σουβλάκι τη Μ.Βδομάδα το είπε και ο Αμβρόσιος, τι δεν καταλαβαίνεις;

Πέρα από την πλάκα. Εγώ και η θρησκεία (βλ. χριστιανισμός) έχουμε μαλώσει αρκετά χρόνια τώρα. Δεν μιλιόμαστε σου λέω. Και όμως δεν με πείραξε καθόλου αυτό. Είναι ένα μοτίβο. Είναι η…. μυθολογία της ταινίας.

Όταν ο Thor και ο Loki μαλλιοτραβιούνται στη Νέα Υόρκη για την Άσκααρντ είναι καλά; Lol….

Νια, νια, νια, εγώ δεν τρόμαξα.

Ναι το είπαμε πιο πάνω ότι για ταινία τρόμου, δεν είχε αρκετό τρόμο, συν το γεγονός ότι είχε υπερβολικό ρομάντζο και χιούμορ. Αλλά, άλλο είναι αυτό και άλλο να ισχυρίζεται κάποιος που είναι μεγαλύτερος από 15 ετών και υγιής με την ψυχή του, πως δεν τρόμαξε με μια ταινία.

Βλέπω ταινίες τρόμου και διαβάζω λογοτεχνία τρόμου από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Αν βάλεις και την καθημερινή μας πάλη για την επιβίωση, έχουμε γίνει πιο σκληρόπετσοι όλοι μας. Πόσο περιθώριο να σου αφήσουν όλα αυτά να τρομάξεις με έναν ψηφιακό μπαμπούλα (όταν κάθε μέρα αντιμετωπίζεις τόσους εκεί έξω; ΔΕΗ, εφορία κλπ); Πότε ήταν η τελευταία φορά που τρόμαξες με ταινία (όχι σιχάθηκες ή ένιωσες άβολα).

Εμένα πρέπει να ήταν με το Saving Private Rayan στην opening scene, όπου ο Spierlberg σου προσφέρει απλόχερα μια τρομερή πιατέλα με τα σκουρδούλια των στρατιωτών της D-Day στο τραπέζι σου. Ναι, τρόμαξα και σοκαρίστηκα από μια πολεμική ταινία.

Ή από αυτό…

Και το λέω έχοντας μπει πρόσφατα στο στίβο της συγγραφής και μάλιστα με ζομπόβιβλίο (το βιβλίο που θα δείτε στο τέλος του άρθρου, γιατί κάνω επαίσχυντη διαφήμιση).

Δεν γίνεται να είσαι ενήλικας και να περιμένεις να τρομάξεις με μια ταινία με φαντάσματα (ή ζόμπι, βρικόλακες, δαίμονες, δολοφόνους). ΕΛΕΟΣ! Τόσο σου έγδαρε την ψυχούλα το γεγονός ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης; (spoiler alert)

Πιστεύω ακράδαντα ότι το storytelling, η τεχνική που δίνεις μια ιστορία στο κοινό (σε βιβλίο ή ταινία), είναι σημαντικότερη από την ίδια την ιστορία όταν μιλάμε για τρόμο. Τα μοτίβα είναι χιλιοειπωμένα και όταν κάτι ξεφεύγει πολύ αυτά, συνήθως το κάνει άγαρμπα και άτεχνα (Ε, μη μου βρείς τώρα τη ΜΙΑ εξαίρεση). Βαμπίρ για παράδειγμα είχε και το Twilight (χαχαχαχα και καλά) και φωνάζαμε όλοι ότι τα ξεφτίλισαν, αλλά βαμπίρ ήταν και στο Άσε το Κακό Να Μπει (Σουηδικό ή Αμερικάνικο, πάρε όποιο σου κάνει) και το καταφχαριστηθήκαμε.

Νια, νια, νια, μου θύμισε το Insidious

Μάντεψε γιατί. Ήταν πρωταγωνιστής ο Patrick Wilson (ή αλλιώς ο Kevin Costner των φτωχών) και σκηνοθέτης ο James Wan.

ΟΚ, σου δίνω το γεγονός πως αυτά τα Dream/Nightmare sequences της Vera Farmiga σε real time, έμοιαζαν αρκετά. Αλλά μέχρι εκεί. Η απεικόνιση έμοιαζε, όχι το νόημα. Μην μπλέκεσαι.

Συνοψίζοντας 

Προσωπική άποψη (τι άλλο), η ταινία είναι 7αρακι (όχι 10 για τους υπερβολικούς αλλά όχι και… 2 για τους κύριους Έλληνες κριτικούς) που θα μπορούσε πολύ περισσότερο με πιο απλοϊκό σενάριο. Να μην αφήνει το αίσθημα της μη ολοκλήρωσης μετά από 130 λεπτά. Ο εξορκισμός στο 1, ήταν πιο δυνατός από το «Φύγε κακέ Βάλακ αφού ξέρουμε το όνομα σου».

Υ.Γ. Να και το βιβλίο:

Συνεργαζόμενα βιβλιοπωλεία:

• Έναστρον: (Σόλωνος 101, Αθήνα – 210 3828161)

• Πάπυρος: (Λ. Φανερωμένης 21, Σαλαμίνα – 2104655740)

• Πολιτεία: (Ασκληπιού 1-3, Αθήνα – 201 3616373)

• Πρωτοπορία: (Γραβιάς 3-5 Αθήνα, Λ. Νίκης 3, Θεσσαλονίκη, Γεροκωστοπούλου 31-33, Πάτρα)

• Comicon Shop: (Σόλωνος 128, Αθήνα – 210 3008255)

• Comicstrip: (Σόλωνος 125, Αθήνα – 215 5402852)

• Solaris: (Μπόταση 6, Αθήνα -210 3841065)

Μπορείτε να διαβάσετε κριτικές στο Goodreads ΕΔΩ

Δείτε και το trailer: