Πίσω μου σ’ έχω… Όταν ο διάβολος ξεπηδάει από το πανί (part1)

Πίσω μου σ’ έχω… Όταν ο διάβολος ξεπηδάει από το πανί (part1)

Σατανά, Lucifer, Εωσφόρος, Αντίχριστος, Βεελζεβούλ, Donald Trump… Όπως και να τον πείτε οι εμφανίσεις του διαβόλου στο σινεμά υπήρξε άπειρες φορές, άλλες πετυχημένες κ άλλες που ευχηθήκαμε να πετάξουμε την τηλεόραση από το παράθυρο. Σε άλλες εμφανίζεται ως δαιμονικό πνεύμα, σε άλλες βασανισμένος και σε άλλες… γητευτής των αισθήσεων.

Σε μια ποικιλία κλασσικών αλλά και πιο μοντέρνων επιλογών, η σειρά αφιερωμάτων: Πίσω μου σ’ έχω… ξεκινάει την κάθοδο της προς την κινηματογραφική κόλαση. Join us on the Highway to Hell.

Let us Prey (2014)

Η Rachel ετοιμάζεται για την πρώτη της βάρδια σαν αστυνομικός σε μια απόμακρη πόλη. Όσο εξελίσσεται η νύχτα τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται όλο και πιο περίεργα. Όταν στο τμήμα φτάνει ένας μυστηριώδης άντρας σαν θύμα τροχαίου, τότε θανάσιμα μυστικά βγαίνουν στην φόρα και κανείς από αυτούς που βρίσκονται στο τμήμα δεν θα είναι ξανά ο ίδιος..

Σε αυτή την σκοτσέζικη παραγωγή πρωταγωνιστούν o πάντα ποιοτικός και badass Liam Cunningham (Davos Seaworth στο Game of Thrones) και η Pollyanna McIntosh. Ντροπή μου και φτου μου για το spoiler, αλλά πραγματικά είναι η δεύτερη καλύτερη εμφάνιση διαβόλου. Ειδικά στο τέλος, θα τον λατρέψετε! Οπότε, must watch!

Rosemary’s Baby (1968)

Ένα νεαρό ζευγάρι μετακομίζει σε νέα πολυκατοικία και εκεί συναντά κάποιους ασυνήθιστα φιλικούς γείτονες. Όταν η γυναίκα μένει έγκυος μια υπερπροστατευτική παράνοια για το αγέννητο βρέφος θα αρχίσει να ελέγχει την ζωή της.

Κάποιες ταινίες δεν χρειάζονται πολλά λόγια ή αναλύσεις. Η πασίγνωστη σε όλους μας «Rosemary’s Baby»,η πρώτη αμερικάνικη ταινία του Polanski και βασιζόμενη στο μυθιστόρημα του Ira Levin,η οποία συγκαταλέγεται δικαίως στις κλασικότερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας επικρατεί φόβος, ανατριχίλα και μία ασφυκτική ατμόσφαιρα κι όλα αυτά χωρίς να παρακολουθείς κάποιον σκοτωμό, αιματοχυσία, τέρατα ή φαντάσματα. Η Μia Farrow ως απονήρευτη και καλοσυνάτη Rosemary είναι εξαιρετική. Η σκηνή ειδικά του τελετουργικού είναι πλέον κλασική. Cult Cult Cult!

The Omen (1976)

Στο «The Omen» παρακολουθούμε την δραματική περιπέτεια ενός διπλωμάτη και της συζύγου του οι οποίοι μαθαίνουν ότι ο υιοθετημένος γιος τους είναι στην πραγματικότητα ο Αντίχριστος.

Λίγες ταινίες τρόμου μπορούν να σηκώσουν επάξια τον βαρύ τίτλο της «κλασικής». Σ’ αυτές ανήκει σίγουρα το θρυλικό «The Omen» του Richard Donner. Με σπουδαία ονόματα σε πρωταγωνιστικό ρόλο όπως ο Gregory Peck και η Lee Remick και έναν ιδανικό πιτσιρικά για την ενσάρκωση του Αντίχριστου, το «The Omen» αποτελεί μια μοναδική εμπειρία τρόμου που κάθε οπαδός του είδους που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να βιώσει.

Η ταινία καταφέρνει να δημιουργήσει ρίγη τρόμου με την απόκοσμη ατμόσφαιρά της,τη διαβολική μουσική της (ειδικά το κομμάτι Ave Satani), τις ειλικρινείς ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, το κλίμα απελπισίας μπροστά στη μεγάλη αναδυόμενη απειλή και αρκετές μακάβριες σκηνές που καρφώνονται στη μνήμη του θεατή δια παντός.

Δε νομίζω ότι χρειάζονται να ειπωθούν περισσότερα για την αναμφισβήτητη ποιότητα της εν λόγω ταινίας. Η ανατριχιαστική ιδέα ότι πίσω από το αθώο βλέμμα ενός μικρού παιδιού κρύβεται το μεγαλύτερο κακό σύμφωνα με μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας, συνιστά εξαιρετικό υλικό για τη δημιουργία μιας πραγματικά διαβολικής ταινίας.

Εμβληματικό θρίλερ της δεκαετίας του ‘70 που μαζί με το The Exorcist βρίσκονται ακόμα και σήμερα στις λίστες με τα καλύτερα όλων των εποχών.

Εκτός από την διθυραμβική αντίδραση των κριτικών της εποχής το «The Omen» σημείωσε μεγάλη επιτυχία και στο αμερικανικό box office συγκεντρώνοντας 60.922.980 δολάρια, όντας το 5ο πιο επιτυχημένο εμπορικά φιλμ στις ΗΠΑ για το 1976. Επίσης κέρδισε και 1 Oscar για το καλύτερο soundtrack.

Σημείωση: Το παιδί  γεννήθηκε την 6η ώρα,την 6η μέρα,του 6ου μήνα…oohhh yeaah!

The Exorcist (1973)

Νεαρός παπάς αναλαμβάνει τον εξορκισμό κοπελίτσας που ο σατανάς επέλεξε για προσωρινή διαμονή, αλλά στην πορεία επικαλείται τη βοήθεια γνωστού από τα παλιά και πιο έμπειρου εξορκιστή, αφού η επιχείρηση απαιτεί σιδηρά θέληση, ανθεκτικό χαρακτήρα και γενικότερα αγωνιστική διάθεση.

Προσωπική λατρεμένη μου ταινία (ναι μπορώ να τη βάλω να παίζει και κάθε μέρα, θα μπορούσα να γράψω 50 άρθρα γ αυτήν) και εξαιρετικό θρίλερ του 1973 που κέρδισε δύο Όσκαρ και έκανε θραύση στην πρώτη προβολή. Οι υπεύθυνοι της Warner Bros αποφασίζουν να γυρίσουν σε ταινία το βιβλίο του William Peter Blatty “Τhe Exorcist”. Ύστερα από την άρνηση των Stanley Kubrick και John Boorman, την σκηνοθεσία αναλαμβάνει τελικά ένας νεαρός που είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός ύστερα από την επιτυχία (καλλιτεχνική και εμπορική) του Τhe French Connection.

O William Friedkin λοιπόν, έχοντας την πλήρη υποστήριξη του ίδιου του συγγραφέα (ο οποίος ανέλαβε την σεναριακή προσαρμογή) και ένα πολυτάλαντο cast στην διάθεση του (Ellen Burstyn, Max von Sydow, Jason Miller, Linda Blair), κατόρθωσε να δημιουργήσει αυτό που ακόμα και σήμερα αποκαλείται “Το τρομακτικότερο film όλων των εποχών”.

Η θρυλική σκηνή του αυνανισμού με το σταυρό, πέρα από τον προφανή σκοπό της (να σοκάρει δηλαδή), αποτελεί ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτών που κατά βάθος θέλουν να μας πουν σκηνοθέτης και συγγραφέας: η μικρή Regan έχει “δαιμονιστεί” από τα στερεότυπα, τις απαγορεύσεις και τα “πρέπει” που τις επιβάλλει η ρωμαιοκαθολική εκκλησία, σύμφωνα με τις αυστηρές αρχές της οποίας έχει ανατραφεί. Οπότε θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος αν όλα αυτά που της συμβαίνουν δεν είναι παρά μια ψυχοσωματική αντίδραση σε αυτήν την καταπίεση. Οριστική απάντηση δεν μπορεί να δοθεί, καθώς δεν διευκρινίζεται τουλάχιστον φανερά κάτι τέτοιο, αλλά όπως και να το δει κανείς (υπερφυσικά ή συμβολικά) η ταινία παραμένει εξίσου τρομακτική.

Πίσω από τις κάμερες: Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων καταμετρήθηκαν συνολικά εννέα θάνατοι ατόμων που σχετίζονταν με την παραγωγή ή συγγενών τους προσώπων. Μερικοί από αυτούς ήταν εντελώς ανεξήγητοι. Οι τραυματισμοί (ακόμη και των ηθοποιών) ήταν σε καθημερινή σχεδόν βάση. Ύστερα από μια μυστηριώδη φωτιά που έκαιγε για ένα ολόκληρο Σαβ/κο και κατέστρεψε εντελώς το set,o William Friedkin αποφασίζει να καλέσει τον ιερέα Thomas Bermingham για εξορκισμό, πραγματικό αυτήν τη φορά.

Ο τελευταίος αρνήθηκε, παρόλα αυτά δέχτηκε απλώς να μιλήσει και να καθησυχάσει το έντρομο cast. Φυσικά κατά την επίσκεψη του τραυματίστηκε και αυτός! Στην αγωνιά που επικρατούσε στο πλατό συνέτεινε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ο οποίος συνήθιζε να πυροβολεί στον αέρα πριν την έναρξη των γυρισμάτων, με σκοπό την δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας. Έφτασε σε σημείο μάλιστα να πείσει όλο το υπόλοιπο cast να κακοποιήσει λεκτικά τις Linda Blair και Ellen Burstyn, με βάση πάντα το ίδιο σκεπτικό.

Αν συνυπολογίσουμε τις αντιδράσεις των πρώτων ανυποψίαστων θεατών που πήγαν να δουν την ταινία (κυμαίνονταν από εμετούς, λιποθυμιές μέχρι πανικόβλητες αποχωρήσεις από την αίθουσα), καταλαβαίνει κάποιος γιατί το φιλμ αυτό προκάλεσε τόσο τρόμο και πανικό, όταν πρωτοπροβληθηκε πριν 30 ακριβώς χρόνια

(Tip: Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 19 Ιουνίου του 1973. Οι κινηματογράφοι που έπαιζαν την ταινία ήταν εφοδιασμένοι με ειδικές σακούλες «Εξορκιστή» για τους θεατές που το στομάχι τους δεν άντεχε τη θέα του δαιμονισμένου κοριτσιού. Σε μια από τις πρώτες προβολές της ταινίας, ένας θεατής λιποθύμησε και έσπασε το σαγόνι του χτυπώντας στο μπροστινό κάθισμα. Έξω από πολλές αίθουσες, περίμεναν νοσοκόμοι, έτοιμοι να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες στους θεατές.)

σατανάΠαρά τη νεαρή της ηλικία (13 χρονών τότε), η Blair υπέμενε τις δυσκολίες των γυρισμάτων χωρίς παράπονα. Ο σκηνοθέτης χαμήλωσε τη θερμοκρασία του δωματίου της, έτσι ώστε να φαίνεται η ανάσα των ηθοποιών στην κάμερα και η Blair δεν είπε τίποτα, αν και είχε αρχίσει να σχηματίζεται πάγος πάνω στο νυχτικό της. Δεν γκρίνιαξε ούτε καν όταν τραυμάτισε την πλάτη της, καθώς ανυψωνόταν απ’ το κρεβάτι δεμένη με σχοινιά. Η κινηματογραφική μητέρα της, Ellen Burstyn, τραυματίστηκε πολύ σοβαρά, όταν γύριζαν τη σκηνή που πετάγεται στον αέρα και χτυπάει στον τοίχο. Στην ταινία ακούγεται η πραγματική της κραυγή, όταν προσγειώθηκε με όλο της το βάρος στον κόκκυγα.

Η Blair ήταν εξαιρετική στο ρόλο και απόδειξη δεν ήταν μόνο η υποψηφιότητες για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα, αλλά οι έξι σωματοφύλακες που την περιέβαλαν 24 ώρες το 24ωρο. Η έφηβη κοπέλα δεχόταν απειλητικά τηλεφωνήματα, επειδή ο κόσμος πίστευε ότι είχε καταληφθεί από τον Διάβολο.

Η «δαιμονισμένη» φωνή του κοριτσιού στην ταινία δεν ανήκε στην Blair, αλλά στην ηθοποιό  Mercedes McCambridge. Για να βραχνιάσει τη φωνή της, κάπνιζε δεκάδες τσιγάρα καθημερινά και κατάπινε ωμά αυγά. Δέχθηκε να τη δέσουν σε μια καρέκλα με δεσμά γύρω από το λαιμό της για να ακούγονται πιο ρεαλιστικές οι κραυγές της ενώ πνιγόταν. Η McCambridge είχε υπάρξει αλκοολική στο παρελθόν και ήξερε ότι το αλκοόλ προκαλούσε έντονη βραχνάδα στη φωνή της. Συμφώνησε να πιει ουίσκι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά μόνο αν βρισκόταν στο χώρο ο πνευματικός της για να της προσφέρει ψυχολογική υποστήριξη.

Αρκετά χρόνια αργότερα, όταν η McCambridge ρωτήθηκε πώς κατάφερε να υποδυθεί τον Διάβολο τόσο πειστικά, απάντησε: «Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς σκοτεινή πλευρά.Γι’ αυτό ήταν τόσο εύκολο να παίξω των Διάβολο. Ήμουν αρκετά ειλικρινής ώστε να παραδεχτώ ότι υπάρχει ένας διάβολος μέσα μου, τόσο αηδιαστικός όσο και ο ίδιος ο Σατανάς»

Αν είστε καρδιακοί/φοβάστε εύκολα/αηδιάζετε εύκολα/ξερνάτε πιο εύκολα, αφήστε το καλύτερα!

The Passion Of  The Christ (2005)

Οι τελευταίες ώρες του Θεανθρώπου, από τα βασανιστήρια μέχρι τον Γολγοθά και από κει στην σταύρωση, μέσα από την βίαιη μάτια του σκηνοθέτη Mel Gibson. που χρησιμοποιεί για πρώτη φορά την αυθεντική αραμαϊκή διάλεκτο.

Ο Gibson στην προσπάθεια του όχι μόνο να αποδώσει αλλά κυρίως να υπερτονίσει το πόσο υπέφερε ο Χριστός, χτίζει την ταινία του πάνω σε αυτό ακριβώς τον πυρήνα, στα Πάθη.

Η κάμερα παρακολουθεί, εισβάλλει στον Κήπο της Γεσθημανή και παρακολουθεί πίσω από τα δέντρα πλησιάζοντας τη φιγούρα ενός άνδρα, να κλαίει…  Ο Χριστός φανερώνεται, γνωρίζει τη μοίρα του και το δισυπόστατο του αμφιταλαντεύεται/ Δίπλα του, σε αυτή την μυστήρια νύχτα, που ντύνεται με ατμόσφαιρα αγωνίας και αναμονής,

δίπλα στον Χριστό είναι ο διάβολος που τον κοιτάζει χλωμός, αλλά με μια προκλητική σιγουριά στο βλέμμα, σαν να προκαλεί τον Χριστό να τα παρατήσει λέγοντας αργά «το βάρος είναι πολύ μεγάλο, κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να το αντέξει…»

Ο σατανά (Rosalinda Celentano) φανερώνεται πολλές φορές, να παρακολουθεί, να τον περιμένει να λυγίσει και είναι αλήθεια ένα υπέροχο εκφραστικό μέσο του Gibson.

Αν και στο είδος των ιστορικών-θρησκευτικών ταινιών, η εμφάνιση της Rosalinda Celentano ως διάβολος είναι άκρως πετυχημένη. Ντυμένη στα μαύρα,μ ε διάφανη όψη δέρματος, φωνή που σε μπερδεύει στην αρχή για το αν είναι άντρας ή γυναίκα και με το χαρακτηριστικό σύμβολο του διαβόλου, το φίδι, πετυχαίνει να αποτυπώσει στο μυαλό κάθε θεατή τη γυναικεία όψη του διαβόλου.

 

σατανά

Related post

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *