Arctic Monkeys | Η μουσική κι εμπορική ενηλικίωση του Alex Turner

Η δημοφιλής μπάντα του Alex Turner ιδρύθηκε το 2002 στο Σέφιλντ της Αγγλίας και ξεκίνησε την προώθηση των τραγουδιών της μέσω του Internet το 2003 αλλά και μέσω του άτυπου demo της που μοίραζε σε συναυλίες της εκείνο τον καιρό (γνωστό πια ανεπίσημα ως Beneath the Boardwalk). Έτσι, σιγά σιγά κίνησε την προσοχή παραγωγών και όσο και να μην ήθελαν αρχικά να μπουν στη μουσική μεγαλοβιομηχανία γιατί θα άλλαζαν προφανώς στιλ, τελικά μπήκαν για τα καλά κιόλας.

Γράφει η Μαρία Ουρεϊλιδου

Είναι μια μπάντα που κατά καιρούς κάνει τους rockers απανταχού παρόν, να αναρωτιούνται πως στο καλό ξεφύτρωσαν σαν τον μαϊντανό και έκαναν ένα τόσο δυναμικό μπαμ με το AM, που έμελλε να τύχει απροσδόκητα μεγάλη αναγνώριση από το κοινό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Με κοινό γνώμονα την αγάπη τους για παλαιότερες δεκαετίες (φόρος τιμής στα 60’s) ξεκίνησαν ως πιτσιρικάδες που αγάπησαν την post punk μουσική σκηνή και έκαναν τους πειραματισμούς τους στον Βρετανικό ανεξάρτητο και εναλλακτικό ήχο.

Κατά την πορεία τους θα επηρεαστούν από πολλούς παλαιότερους όπως: Joy Division, The Beatles (ξεκάθαρα), Oasis (λογικό επακόλουθο), The Strokes, τους οποίους μάλιστα τους διασκεύασαν με άκρως επιτυχημένο τρόπο (Take it or Leave it), Queens of the Stone Age, ακόμα και Black Sabbath (!). Mπορεί ειδικά μετά το AM να μπήκαν για τα καλά στο χορό της mainstream κοινότητας (δεν το λέω αρνητικά) αλλά το ξεκίνημα τους ήταν τελείως διαφορετικό από την πιο πρόσφατη τους δουλειά.

Πάμε λοιπόν να ρίξουμε μια ματιά στη δισκογραφία των Βρετανών και να εξετάσουμε κάποια αγαπημένα κομμάτια. Κάπου εδώ να πω ότι οι στίχοι τους, ο ήχος τους βγαλμένος από άλλη εποχή και η εθιστική φωνή του Turner είναι αρκετά για να μας ωθήσουν σε ένα μουσικό κόλλημα μαζί τους.

Whatever People say I am, That’s what I’m not (2006):

I bet you look good on the dancefloor, The view from the afternoon, Fake tales of San Francisco, Dancing shoes, Still take you home, Riot van, When the sun goes down, Mardy bum και A Certain Romance είναι τα κομμάτια που μας δείχνουν την θέληση των μαϊμούδων να μας ξεσηκώσουν με post punk διάθεση.

Favourite Worst Nightmare (2007):

Brianstorm, Teddy Picker, D is for dangerous, Fluorescent Adolescent, Only one who knows, Do me a favour, Old yellow bricks, 505. Το τελευταίο ειδικά τους έκανε αγαπητούς και ευρέως. Είναι το album που μέσω αυτού θα καταλάβουμε ότι έχουν πολλά να πουν ήδη από την αρχή.

Ηumbug (2009):

My propeller, Crying lightning, Potion approaching, Fire and the thud, Cornernstone, Secret door, Dance little liar είναι τα τραγούδια, που παίζουν ξανά και ξανά εδώ με λιγότερο punk ”ξεσπάσματα” καθώς έχουμε και πιο χαμηλών τόνων ακούσματα.

Suck it and see (2011):

She’s thunderstorms (εδώ σηκώνεται η τρίχα, ακούστε το δυνατά αξίζει), Black treacle, Brick by brick, All my own stunts, Piredriver waltz, Suck it and see, The hellcat spangled shalala. Εδώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπερπροωθήθηκε ένα μετριότατο κομμάτι τους το Don’t sit down ‘cause I moved your chair… άξιο απορίας πραγματικά. Καλό album για κάποιο λόγο όμως έχει κραχτεί λιγάκι από το μουσικό κοινό.

Και φτάνουμε στο AM (2013):

Eντάξει είναι το καλύτερο αν και το πιο εμπορικό album τους, Do I wanna know, R U mine, (One for the road, Knee socks υπό τη συμμετοχή του υπερταλαντούχου Hommes των Queens of the stone age) Arabella, I want it all, Fireside, Why’d you only call me when you’re high, Snap out of it, I wanna be yours…

Όλα είναι ένα και ένα, μιλάμε για μια κατακόρυφη επιτυχία που τους καθιερώνει πλέον και ως ένα από τα περιζήτητα ονόματα στο χώρο. Κατακρίνονται βέβαια μερικώς γιατί στην ουσία αυτό που δεν ήθελαν έγινε… Χάνουν αρκετά το αρχικό στιλ τους, κερδίζουν περισσότερο κοινό βέβαια, αλλά…. αυτό που ήθελαν από την αρχή να απαρνηθούν γίνεται πραγματικότητα, εμπορευματοποιούνται.

Αυτοί είναι οι Arctic Monkeys που αγαπάμε να ακούμε ξανά και ξανά, που μας έχουν μυήσει σε αγαπημένα είδη μουσικής με το νοσταλγικό τους ύφος, μιλάνε μέσα μας με τους γεμάτα συναίσθημα στίχους τους και που μας κάνουν να συμφωνούμε με παλαιότερη δήλωση του Turner ότι ‘’δεν γίνεται να ανησυχείς για αυτό που σκέφτονται οι άνθρωποι’’ για κάποιους μπορεί να είναι εμπορικοί και για εμάς τους υπόλοιπους να συνοδεύουν μια ολόκληρη μουσική γενιά που συνδέεται μαζί τους. Και περιμένουμε νέο υλικό τους μέσα στο 2018.