Μόνος ένας αληθινός βασιλιάς υπάρχει στο rock n’ roll | Sorry Elvis

Στην εποχή που ο ρατσισμός ενάντια στους Αφροαμερικανούς ήταν ακόμα εμφανώς διάχυτος και σε υψηλά επίπεδα, ιδίως στον νότο των ΗΠΑ, οι Αφροαμερικανοί πολίτες ήταν παραγκωνισμένοι και κάνεις σχεδόν (λευκός) δεν ασχολούνταν μαζί τους· οι μαύροι καλλιτέχνες φυσικά δεν διέφεραν από αυτό.

Όπως και ο Κύριος Chuch Berry που έμεινε στην σκιά του Έλβις για όλα εκείνα τα χρόνια της μουσικής ακμής του παρότι, σε αντίθεση με τον Πρίσλεϊ που ήταν ένας τρανός φυσικά περφόρμερ και ηθοποιός, ο Μπέρι ήταν συνθέτης, στιχουργός, κιθαρίστας αλλά και τραγουδιστής. Ήταν ο πρώτος που έβαλε τα κιθαριστικά σόλο στην μίξη με την rhythm and blues μουσική του και πολύ άπλα γέννησε την ροκ εντ ρολ. Έδωσε στην ροκ μουσική όλες τις βάσεις που μετέπειτα την έκαναν να εξελιχθεί στο επικρατέστερο και δημοφιλέστερο μουσικό είδος στον πλανήτη, και είναι άδικο να πιστεύουν ακόμα κάποιοι ότι ο Έλβις εφηύρε το είδος.

«I grew up thinking art was pictures, until I got into music and found I was an artist and didn’t paint», Chuck Berry

Ήταν η έμφαση στα κιθαριστικά riffs ως το κυριότερο στοιχείο στην μελωδία, οι στίχοι σε στιλ εξιστόρησης και η γενικότερη καινοτόμα προσέγγιση για την εποχή μιλώντας για γυναίκες, αυτοκίνητα κτλ. Γενικώς δηλαδή το όλο ”attitude”, στιλ και η ενέργεια που συνοδεύει πλέον την έννοια ”ροκ” οφείλονται σε εκείνον, όμως η συνεισφορά του δεν ήταν μόνο μουσική. Άλλαξε τα δεδομένα στο πως συμπεριφέρονται πάνω στην στην οι performers, όσο κι αν αυτό είναι κάτι που όλοι θα το δίνανε στον Έλβις με τις χορευτικές του φιγούρες, ο Τσακ Μπέρι ήταν ο πρώτος που λύθηκε πάνω στην σκηνή παρέα με την κιθάρα του και ζούσε κάθε κομμάτι σαν σε πάρτι αποφοίτησης.

Το φημισμένο duck-walk είναι μια ρουτίνα που δεν νομίζω ότι υπάρχει κιθαρίστας ή γενικά ρόκας που δεν έχει προσπαθήσει να μιμηθεί όταν ακούει ένα κάλο riff. Το έχει υιοθετήσει μέχρι σήμερα και το έκανε περισσότερο διάσημο, o Angus Young των AC/DC. Δανείστηκε πολλά στοιχεία από τους μπλουζ κιθαρίστες που ήταν τα είδωλα του όπως ο T-Bone Walker και με διάφορα τρικ και εφέ για να μιμηθεί τον ήχο τους έφτιαξε έναν άκρως χαρακτηριστικό και φρέσκο ήχο που έπιασε την νεολαία της εποχής από τον γιακά ξεσηκώνοντας ακόμα και τον πιο φρόνιμο ακροατή, ήταν το πρώτο κιθαριστικο σόλο με ροκ ν ρολ ήχο που είδε ο πλανήτης. Βέβαια τότε όχι ακριβώς πλανήτης, αφροαμερικανικες μειονότητες κυρίως είχαν την τύχη.

«Chuck is the granddaddy of us all. Even if you’re a rock guitarist who wouldn’t name him as your main influence, your main influence is probably still influenced by Chuck Berry. He is rock & roll in its pure essence», Keith Richards

Η μουσική του εύκολα μπορούμε να πούμε ότι ένωσε κουλτούρες καθώς ήταν αδύνατο τέτοια επιτεύγματα να μείνουν μέσα στην μαύρη κουλτούρα μονάχα. Διέδωσε την μαύρη μουσική και έξω από τα δικά του λημέρια, από άκρη σε άκρη της Αμερικής· έστρεψε το ενδιαφέρον των λευκών προς την ροκ εντ ρολ κι άρχισαν να πηγαίνουν να τον βλέπουν, κυρίως η ανώτερη τάξη βέβαια, που μέχρι τότε η ροκ ήταν… ένα σκουπίδι γι’ αυτούς.

Διότι αγαπητοί μου αυτό ήταν η rock n’ roll· η παραγκωνισμένη μουσική του δρόμου και των μαυρών γειτονιών, η μουσική που βγήκε από τα μπλουζ τα οποία ήταν ο μελοποιημένος πόνος των Αφροαμερικανών για όλα αυτά που βίωναν εκείνοι και κυρίως είχαν περάσει οι πρόγονοι τους. Πήραν στοιχειά από μουσικές απ τα βαθύ της αφρικανικής ηπείρου και με την βοήθεια του ηλεκτρισμού και της οποίας τεχνογνωσίας μπορούσε ένας Αφροαμερικάνος να αποκτήσει, γεννήθηκε η τζαζ και το μπλουζ, με κόπο, ιδρώτα και πολύ, πάρα πολύ πόνο.

«The Beatles did a lot of Chuck Berry, the Rolling Stones did some of my stuff. That’s what it took to wake up the people in my own country. There was a time when a kid couldn’t bring that music into a father and mother’s house. ‘Don’t bring that nigger music in here», Μυddy Waters

Αρκετά σπουδαίος ο Ελβις αναμφισβήτητα. Έβαλε την ροκ στον χάρτη, αλλά ήταν άπλως ο πρώτος λευκός που είχε όλα εκείνα τα στοιχεία να γίνει σταρ: ομορφιά, χαρισματική κίνηση και το όλο κονσεπτ. Είχε σίγουρα σπουδαιότερη φωνή από τον Μπέρι, αλλά δεν τίθεται θέμα σύγκρισης σε ό,τι άλλο μουσικό· ο ένας είχε γράψει 2-3 κομμάτια και όχι επιτυχίες και βάσισε την καριέρα του σε διασκευές (μαύρων μουσικών…) και κομμάτια γραμμένα από αφανείς ήρωες δημιουργούς, ενώο Μπέρι τα έκανε όλα μόνος του και όπως είπε ο Ντίλαν: «Ήταν ο Shakespeare» της ροκ.

Εν τέλει ο Έλβις δεν έχει ανάγκη από κανέναν τίτλο και καμία ταμπέλα που να γράφει «Βασιλιάς», έχει διαχρονικά την κοινή αποδοχή και αγάπη όλης της ροκ κουλτούρας, οι πωλήσεις του από δίσκους και κασέτες μέχρι και cd έχουν σπάσει ρεκόρ, κάθε frontman οποιουδήποτε συγκροτήματος έχει δανειστεί κάτι από εκείνον και οι γυναίκες παθαίνουν φρενίτιδα στο άκουσμα του και στη θέαση του κλασικού χορευτικού του με τα γόνατα· τα είχε και συνεχίζει να τα έχει όλα. Ας αφήσουμε κάτι στον Chuck Berry, αυτόν τον άτυπο τίτλο του Βασιλιά της μουσικής που αγαπάμε, σαν μία ύστατη δικαίωση μια ιστορική αποδοχή και αναγνώριση της αλήθειας για αυτό που κατάφερε σε εκείνες τις εποχές που τα αστέρια για κάθε ονειροπόλο Αφροαμερικάνο ήταν απροσέγγιστα, ο Κύριος Μπέρι έστησε την σκάλα προς την δόξα και την ενθρόνιση της ροκ στη εξώσφαιρα της δημοφιλούς μουσικής…

«When I first heard Chuck Berry, I didn’t consider that he was black. I thought he was a hillbilly. Little did I know, he was a great poet, too. And there must have been some elitist power that had to get rid of all these guys, to strike down rock ‘n’ roll for what it was and what it represented – not least of all being a black-and-white thing», Bob Dylan