Ακούσαμε το Book Of Souls των Iron Maiden -όπως η μισή Ελλάδα- και γράφουμε 685 λέξεις.

[dropcap size=dropcap]Ή[/dropcap]ταν 28 Αυγούστου του 1993, όταν ο Bruce Dickinson άφησε τους Iron Maiden για τη solo του καριέρα, βάζοντας την ιστορική μπάντα σε μπελάδες. Στις 28 Αυγούστου του 2015, 22 χρόνια μετά, η ωρίμανση και των έξι μελών μέσα από εκείνη την περιπέτεια είναι πιο έντονη από ποτέ, φέρνοντας στο τραπέζι -αν όχι την καλύτερη δουλειά τους- την πιο ισορροπημένη μετά την επανένωση. Bonus: Ακούμε από τα χεράκια του Bruce, ένα από τα καλύτερα τραγούδια της μπάντας, το Empire Of the Clouds.

Το The Book Of Souls διέρρευσε στο διαδίκτυο και η μισή Ελλάδα έγραψε reviews. Το παρακάτω κείμενο είναι απλά η γνώμη μου. Μην περιμένετε να κάνω το αναχρονιστικό track by track analysis. Το άλμπουμ είναι εκεί έξω, ακούστε το. Απλά με αυτό το κείμενο θέλω να μοιραστώ τα συναισθήματα μου.

Δεν ήθελα να βιαστώ να γράψω για υφαρπάξω μερικά κλικς παραπάνω. Η Παρασκευή είχε πολύ τρέξιμο και το ξαφνικό δώρο -να βρεθείς με το νέο άλμπουμ των Maiden στα χέρια σου, ένα άλμπουμ 92 λεπτών παρακαλώ, δεν είναι μια διαδικασία που πρέπει να την πάρεις έτσι ελαφρά. Για μένα οι Iron Maiden είναι το παν. Οπότε το κείμενο γράφεται παράλληλα με την 4η ακρόαση του δίσκου.

Ναι! 4 X 92= 366 = 6 ώρες και κάτι ψιλά. Καμία, μα ΚΑΜΙΑ μπάντα στον κόσμο δεν θα με έβαζε στη διαδικασία να ακούσω έναν δίσκο τόσης μεγάλης διάρκειας, τόσες φορές σε τόσο λίγες ώρες. Όπως έγραψα και στο status μου στο fb μετά την πρώτη ακρόαση:

Για ακόμα μια φορά μπορούμε να πούμε πως οι Iron Maiden σέβονται την ιστορία, τη μουσική και τον δίσκο που βάζουν την υπογραφή τους και απαιτούν λεφτά. Για ακόμα μια φορά, άσχετα με το αν κάποιος θεωρεί το Book Of Souls μέτριο ή καλό, κανείς δεν μπορεί να το αποκαλέσει μαλακία και πως οι δημιουργοί του είναι νεόπλουτοι αρχίδες. Ναι, οι Iron Maiden είναι το καλύτερο συγκρότημα ever!

Πιο πάνω μίλησα για την πιο ισορροπημένη δουλειά της νέας εποχής. Θα με ρωτήσει κάποιος; «Ακόμα και από το Brave New World;». Η απάντηση είναι, ναι. Στα αυτιά μου ο δίσκος δεν έχει, κομμάτια όπως τα The Mercenery, The Nomad ή Gates of Tomorrow, New Frontier κλπ. Δηλαδή κουραστικά και αδιάφορα. Σίγουρα κάνεις τις κοιλιές του, αλλά το χέρι δεν πάει στο skip.

Για μένα το The Books Of Souls πάει δίπλα (για τους συναισθηματικούς ένα σκαλί πιο κάτω) από το Seventh Son… Οι Iron Maiden πήραν τρελά ρίσκα, ο Steve Harris έβαλε στην άκρη εγωισμούς και έδωσε στον Bruce την μυσταγωγική εκκίνηση και τη συγκινητική ορχηστρική αυλαία του δίσκου. Από την άλλη ο Bruce τον «ανάγκασε» γιατί είναι κομματάρες. Η παραγωγή/ήχος είναι ίσως ο καλύτερος που έχουμε ακούσει ποτέ σε δίσκο Maiden. Η απόδοση φωνητικά και κιθαριστικά είναι απίστευτη. Πάντα καταλάβαινες πότε παίζει ο Adrian Smith και πότε οι άλλοι solo, όχι από το στιλ τους (που και εδώ ξεχωρίζει) αλλά και από την upscale ικανότητα του Adrian. Στο The Book of Souls υπάρχει τρομερή κιθαριστίκή δουλειά ακόμα και στο παραμικρό lead ή rythm σημείο.

Θα έλεγε κανείς πως αυτόν τον δίσκο, τον έχτιζαν χρόνια. Όχι την 5ετια από το The Final Frontier αλλά από τότε που γύρισε ο Bruce. Πολλοί λένε όλα αυτά τα χρόνια για τα ελάχιστα ρίσκα των Maiden. Τι έχουν να πουν τώρα; Δίσκος 92 λεπτών με κομμάτι 18λεπτο που σε κάνει να τσουτσουριάζεις. Δεν είναι ρίσκο, από τη μία να βγάζεις δίσκο με τύμπανα τις κατσαρόλες τις γιαγιάς σου ή και από την άλλη το Lulu. Αν πάρεις φόρα και πηδήξεις από το μπαλκόνι σου φωνάζοντας: «Είμαι ο Batman», θα σκάσεις σαν τομάτα στο έδαφος. Δεν είναι ρίσκο, απλά είναι μαλακία. Το ρίσκο θέλει και τις πιθανότητες επιτυχίας του που πρέπει να δουλέψεις για αυτό.

Ναι, έφερα τους Metallica στην κουβέντα. Είναι αστείο εν έτει 2015 κάποιος στο δίπολο Metallica ή Maiden, να βάζει τους πρώτους, όχι σαν γούστο του (και καπέλο του), αλλά σαν «καλύτερη» μπάντα, με ό,τι και αν σημαίνει αυτός ο τίτλος «τιμής».

Κλείνοντας, τα αγαπημένα μου κομμάτια ήταν τα: If Eternity Should Fail, Speed of Light, Τhe Red and the Black, The Book of Souls, Death or Glory, Tears of a Clown, The Man of Sorrows, Empire of the Clouds. 8/11. Up The Irons!

Υ.Γ. Για να μην παρεξηγηθούν οι fan των Metallica επειδή έκανα την αναφορά… Οι τρεις πρώτοι μου δίσκοι στο Metal ήταν με τη σειρά: Load, Black Album, …And Justice For All. Ο πρώτος γενικά ήταν New Kids On The Block (LOL).