«Όταν μεγαλώσεις θα σταματήσεις το metal» και άλλα ανέκδοτα
Δεν ξέρω για ποιό λόγο γίνεται, αλλά παραδοσιακά στις διακοπές/εορταστική περίοδος του Πάσχα, συναντάω περισσότερους συγγενείς απ΄ότι στην αντίστοιχη περιόδο των Χριστουγέννων. Οπότε συλλέγω και περισσότερες γνώμες, απόψεις και αποψάρες. Και φυσικά όταν τελειώνον οι συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων, το σκόπευτρο της συντηρητικής πλευράς των συγγενών (σαν την βουλή ένα πράγμα), πέφτει πάνω σου φίλε μεταλλά.
“Ακόμα δεν σοβαρεύτηκες; Πότε θα σταματήσεις να ακούς αυτούς τους διαβόλους;” Και άλλες τέτοιες χωρίς τακτ ερωτήσεις πέφτουν βροχή. Με πάτημα πάντα στη μουσική…
Ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που προσπάθησα να πείσω τους άλλους για την ορθότητα των αποφάσεων μου, πόσο μάλλον της μουσικής που ακούω. Βλέπω πολλά ποστ συχνά από metalheads ή “metalheads” που προσπαθούν να πείσουν ότι αυτό το είδος της μουσικής είναι το κυρίαρχο γιατί ο Ρουβάς στα νιάτα του άκουγε Kiss ή η Πάολα έχει στο πρόγραμμα της το βασικό riff του Wherever I May Roam. Άλλοι πάλι, προσπαθούν με τις πωλήσεις να δείξουν ότι αυτό το είδος έχει τους πιο φανατικούς.
Γιατί μπαίνετε στον κόπο την απόδειξης και παραβλέπετε την απόλαυση; Το metal στην Ελλάδα δεν ευδοκιμεί σαν φρούτο, ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ! Μην μου πείτε για το τάδε live που τα έσπασε ή την τάδε μπάντα που γαμάει. Μιλάμε για τον μέσο όρο. Αν ευδοκιμούσε, μπάντες σαν τους Ganzi Gun ή Lavalanche που έκανα πρόσφατα κάτι σαν blog/review θα είχαν ήδη συμβόλαιο με μεγάλη εταιρία. Κοιτάξτε την συμμετοχή στα FB Groups με θέμα Rock/Metal και κοιτάξτε τα άλλα.
Οπότε, όταν και οι γεροσυγγενείς σου έχουν μάθει μια ζωή στο πορτοκάλι, δεν μπορείς να τους πείσεις ότι ο ανανάς είναι καλύτερος (όχι πάνω στη πίτσα). Ακόμα και αν τον δοκιμάσουν και τους αρέσει η γεύση. Ξέρεις πια είναι η μοναδική απάντηση που πιάνει.
Είμαι 32-42-52 (και πάει λέγοντας) χρονών και ακόμα ακούω metal μπάρμπα. Μπορεί να μην ακούω ΜΟΝΟ metal πια. Αλλά η ομορφιά και το πάθος αυτής της μουσικής με οδήγησε σε μονοπάτια αντίστοιχης ομορφιάς. Και όχι στις ασχήμιες των λαϊκών ξεφτιλοτράγουδων μαζικής παραγωγής της εθνικής οδού που ακούς εσύ.
Είμαι 32-42-52 χρονών και γίνομαι παιδί όταν πάω να πάρω το καινούργιο cd της αγαπημένους μου μπάντας. Νιώθω ότι πάω την καλύτερη εκδρομή του κόσμου, ακόμα και σε live στο An Club (με τις μπαφόκλανιες) αρκεί οι τύποι που παίζουν, να το νιώθουν.
Αυτή είναι η μόνη απάντηση που καταλαβαίνουν και μάλιστα πολύ καλά και ας προσποιούνται το αντίθετο. Η γενιά των γονιών και των παππούδων μας (εμείς των 30+) ήταν σίγουροι για τις πεποιθήσεις και τις αποφάσεις τους. Μέχρι που ήρθε η κρίση και κατάλαβαν πως απλά τα έκαναν σκατά στη ζωή τους. Ένα «χαστούκι» περισσότερο είναι όταν βλέπουν ότι τους «ξέφυγες» και εσύ. Μην με παρεξηγείτε, δεν έχω κάτι με την τρίτη ηλικία αλλά μου αρέσει η κόντρα μαζί τους.
Και για να απαντήσω και σε αυτούς που λένε: «Εγώ που είμαι 18, τι κάνω;».
Είτε 18, είτε 48 το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ακούς τη μουσική σου και να γουστάρεις. Στην πραγματικότητα, η απάντηση έρχεται από μόνη της. Δεν χρειάζεται να κοπιάσεις.
«Όταν μεγαλώσεις θα σταματήσεις το metal», μου έλεγε η γιαγιά μου πριν 15 χρόνια. Η αλήθεια είναι πως βαρέθηκα λίγο το Epic/Power, αλλά το έριξα στο Black/Death οπότε καλύπτω το κενό, δεν νομίζετε;
