Το The Ritual ήταν μια καλή προσπάθεια που «σκόνταψε» στο φινάλε

Το The Ritual ήταν μια καλή προσπάθεια που «σκόνταψε» στο φινάλε

Είδαμε την τελευταία προσθήκη τρόμου στο Netflix, με τίτλο The Ritual, και σε αντίθεση με ταινίες όπως το Cloverfield Paradox που έμοιαζε με κινηματογραφικό flop και The Open House που ήταν σαν χάρη σε ατάλαντο σεναριογράφο να βγάλει χαρτζιλίκι, ήταν μια στιβαρή ταινία τρόμου, που δυστυχώς στο νήμα για το φινάλε, έχασε το δρόμο του.

Μια παρέα 4 Βρετανών ανδρών αποφασίζουν να πάνε για πεζοπορία και ελεύθερο κάμπινγκ σε άγρια σκανδιναβικά δάση, τιμώντας έτσι την επιθυμία του 5ου φίλου της παρέας, που ένα εξάμηνο πριν, έπεσε θύμα σφαγής σε μια ληστεία σε σούπερ μάρκετ που από ατυχία έτυχε να βρίσκεται εκεί. Μάλιστα, στο περιστατικό ήταν αυτόπτης μάρτυρας κι ένας από τους φίλους του, ο Luke, που τον βάραιναν και τύψεις πως δεν είχε κάνει κάτι να σταματήσει την τραγωδία.

The RitualΤο μεγάλο όπλο της ταινίας είναι η πολύ καλή κινηματογράφηση και ροή από τον σκηνοθέτη David Bruckner, του επίσης περίεργου αλλά πολύ καλoύ Southbound του 2015 και μιας από τις ιστορίες του V/H/S, ενώ φυσικά κι οι ερμηνείες το απογείωσαν. Οι 4 άνδρες σε πείθουν τόσο ότι είναι παρέα, όσο και για τις εσωτερικές συγκρούσεις που τους ταλαιπωρούν, όπως ότι οι υπόλοιποι 3, κατηγορούν ευθέως ή με υπονοούμενα τον Luke (Rafe Spall), επίσης, για τον χαμό του φίλου τους.

Θα έλεγε κανείς πως το ταξίδι μέσα στο δάσος που κάνουν, για πιο σύντομα, από την προδιαγεγραμμένη διαδρομή στο ασφαλές μονοπάτι, και η απειλή που έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο, είναι και μια αλληγορία για τις ενοχές του Luke. Αποφυγή-εύκολη λύση-τρόμος-δυστυχία-αντιμετώπιση.

Spoilers

Ωστόσο, το πρόβλημα της ταινίας είναι πως ενώ μπαίνει στα άδυτα μιας δυνατής ταινίας τρόμου, με δάσος, κυνήγι στα τυφλά, ένα «στοιχειωμένο» τρομακτικό σπίτι και υπόνοιες μαγείας, που θυμίζαν βήμα προς βήμα το Blair Witch Project αλλά σε πιο φρέσκια και καλογυρισμένη μορφή, τελειώνει με μια απρόσμενη εξήγηση, πολύ βαρύ exposition, για να καταλάβουμε το τι ζητάει το τέρας, που αποδεικνύει πως οι «ψαγμένες» λύσεις δεν πάντα οι ενδεδειγμένες.

Το τέρας του δάσους, που όπως φαίνεται είχε και psychic δυνατότητες εκτός από το φετίχ του, να καρφώνει τα θύματά του ψηλά στα δέντρα, ήταν ένας μπάσταρδος απόγονος του Loki (όχι της Marvel), που λατρεύεται ως θεός που είναι, από μια χούφτα ανθρώπους που μένουν στο δάσος, μακριά από την σύγχρονη ζωή.

Η ταινία ξεκίνησε σαν δράμα, μπήκε ομαλά στα άδυτα του horror, αλλά τελείωσε με αισθητική Hansel & Gretel: Witch Hunters, χωρίς το element της κωμωδίας. Σε συνολική εικόνα, θα λέγαμε πως ήταν κοντά στο The Descent, με τη διαφορά πως αυτό είχε μείνει μέχρι το τέλος στην horror απόγνωση.

Σίγουρα μια δυνατή ταινία Netflix, που γενικά δεν είναι πολύ δυνατό αυτόν τον τομέα, σε σχέση με τις σειρές της πλατφόρμας που είναι κορυφές. Σίγουρα θα έχει το κοινό που τα το βρει καλύτερο απ’ όσο το βρήκα εγώ, δεν αμφιβάλλω, αλλά για τους λάτρεις του witchcraft horror που έμοιαζε να εξελίσσεται και είχε όλα τα φόντα, είναι απογοήτευση (μοναχά) το τέλος.

3

Related post

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *