Το School Of Rock ανακρίνει: Γιώργος Γιώτσας
[dropcap size=dropcap-big]Τ[/dropcap]ον έχουν αποκαλέσει ως Next Big Thing της Ελληνικής Λογοτεχνίας Τρόμου. Το συγγραφικό βιογραφικό του ζαλίζει και πάνω σε όλα αυτά, έχει γνωρίσει και από κοντά τον Stephen King. Επίσης λατρεύει τον Batman. Το όνομα του; Γιώργος Γιώτσας και είναι ο συγγραφέας του Εκ Νεκρών (Εκδόσεις Λυκόφως 2015), που αποσπά διθυραμβικές κριτικές, ενώ είναι υποψήφιο ως καλύτερο «Ελληνικό Μυθιστόρημα» στα βραβεία του Public.
Ψήφισε το ΕΔΩ
Ε, το School Of Rock δεν θα μπορούσε να μην πιάσει μια κουβεντούλα μαζί του. Έτσι, σαν συγγραφέας προς… γραφιά που είναι η αφεντιά μου.
Hint: Υπάρχει και αποκλειστική είδηση μέσα σε όλα… αμέ!
Θέλουμε να μας πεις τι ακούς τελευταία αλλά και ποια είναι τα διαχρονικά γκρουπ και άλμπουμ που λιώνεις ανεξαρτήτως διάθεσης.
“Ι was wrong” ακούω τους Social Distortion τώρα, αλλά -αν και ισχύει σίγουρα αλλού- στην λίστα με τα αγαπημένα μου γκρουπ είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι λάθος – Πάμε:
Νirvana – Wipers – Social Distortion – Sonic Youth – Deep Purple – Whitesnake – Def Lepard – Bruce Springsteen – Alice Cooper – Butthole Surfers – Guns and Roses – Patti Smith – Black Sabbath – AC/DC – Rolling Stones – Led Zeppelin -αυτά με μια πρώτη σκέψη (και ματιά στην playlist, σίγουρα ξεχνάω κάποιους! Για κάθε ώρα και στιγμή (γιατί η μουσική είναι κομμάτι κάθε ημέρας) θα υπάρχει κάτι που θα μου κολλήσει και θα σπάω τζάμια με την μελωδική φωνή μου.
Τώρα για το διαχρονικό γκρουπ που λες, αυτό δεν είναι άλλο από τους R.E.M.
Mεγάλωσα με την μουσική τους και τα τραγούδια τους συνδέθηκαν με πολλές και (πολύ) προσωπικές στιγμές της ζωής μου. Είμαι περήφανος που τους είδα live στο Καλλιμάρμαρο στάδιο το 2008 (φαντάρος τότε, πάλεψα και πήρα άδεια για να πάω στη συναυλία, αν δεν μου τη δώσετε είπα θα βγω μόνος μου) ήταν μια τέλεια βραδιά (με έδειξε 2-3 φορές και το M-TV γιατί ήμουν ο μόνος που κρατούσα πλακάτ!) και όταν κατέβηκε ο Stipe για το “Τhe One I love”, δεν κατάλαβα πως βρέθηκα από την έβδομη σειρά στην πρώτη (θυμάμαι αμυδρά να τραβάω κόσμο και να προχωράω γρήγορα) την ώρα που έδινε το χέρι του, του έδωσα το δικό μου και το έσφιξα(και μαζί με μερικά ακόμα χέρια) τραγουδήσαμε μαζί σε απόσταση αναπνοής! Κάτι που θα έχω πάντα στην καρδιά! \,,/(*_*)\,,/
Κάποιος περιέγραψε το Εκ Νεκρών σαν: Τρόμου στα αρχικά κεφάλαια, Αστυνομικό στη μέση, Φαντασίας στο φινάλε. Συμφωνείς;
Πραγματικά απόλαυσα τις κριτικές και τις περιγραφές των αναγνωστών, καθώς πάντα είναι ενδιαφέρουσα η ματιά κάποιου που κοιτάει το έργο σου. Είναι αλήθεια ότι το “Εκ Νεκρών” έχει σκηνές τρόμου, αστυνομικού και φαντασίας αν και δε τα θα έβαζα αυστηρά στη σειρά, ότι χωρίζεται σε τρία μέρη, αλλά ότι τα στοιχεία αυτά αλληλεπιδρούν καθ’ όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Ίσως μόνο το φινάλε μπορούμε να πούμε ότι είναι διαφορετικού ύφους, καθότι εκεί το στοιχείο του τρόμου και της φαντασίας είναι πλέον καθαρό και έντονο. Μια αγαπημένη φίλη και έμπειρη αναγνώστρια από πολύ γνωστό εκδοτικό, είπε πάνω σε αυτό: «Nομίζεις ότι (το τελευταίο κομμάτι) το έχει γράψει διαφορετικός συγγραφέας!». Ήταν πολύ ιδιαίτερο και όμορφο κοπλιμέντο.
Είναι τελικά τόσο σημαντικό, οι Έλληνες συγγραφείς, κυρίως τρόμου, να καταπιάνονται με ιστορίες που εξελίσσονται στην Ελλάδα;
Είναι πιο άμεσο για τον αναγνώστη, ενώ ο απαραίτητος ρεαλισμός για μια ιστορία τρόμου ενός Έλληνα συγγραφέα, υπάρχει πιο άφθονος σε ιστορίες που εξελίσσονται στην Ελλάδα. Βρίσκουμε βέβαια και εξαιρετικά βιβλία φανταστικού όπως για παράδειγμα το “Εφιάλτες” (τριλογία, εκδ. I-Write, 2013, 2015, 2016) της Άρτεμις Βελούδου, και το “Kαι μετά όλα άλλαξαν” (εκδ. Αnima, 2015) της Λένας Κικίδου, όπου οι ιστορίες διαδραματίζονται στο εξωτερικό.
Έχει όμως ουσία να εξελίσσονται στην Ελλάδα… εξαμερικανισμένες; Ή πρέπει να εισχωρούν στοιχεία της καθημερινότητας, του πολιτισμού μας αλλά και των… σκοτεινών παραδόσεων μας;
Πολύ ωραία και εύστοχη ερώτηση. Το να διαβάσουμε μια ιστορία που εξελίσσεται στην Ελλάδα για έναν Έλληνα ο οποίος μιλάει σαν Αμερικάνος και οι συνήθειες του θυμίζουν χολιγουντιανή νουάρ ταινία, είναι άσχημο. Η Ελλάδα έχει τόσο πλούσιο λεξιλόγιο, τοπία, ιστορία και παραδόσεις (και σκοτεινές παραδόσεις), ώστε ένας δεξιοτέχνης συγγραφέας του φανταστικού αν θέλει, μπορεί να στήσει ένα βιβλίο με γερά ελληνικά θεμέλια και χαρακτήρες πραγματικούς.
Όπως είχε πει και ο συγγραφέας Ρίτσαρντ Φλάναγκαν: «Τα μυθιστορήματα δεν είναι καθρέπτες της ζωής, τα μυθιστορήματα δεν μας εξηγούν τη ζωή, ούτε συνιστούν οδηγίες για τη ζωή. Τα μυθιστορήματα είτε είναι η ίδια η ζωή, είτε δεν είναι τίποτα».
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί αναγνώστες στάθηκαν στο σκοτεινό αστικό τοπίο της Αθήνας στο «Εκ Νεκρών» (εκδ. Λυκόφως, 2015) ενώ από το «Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά» (συλλογή διηγημάτων – εκδ. Momentum, 2012), η αγαπημένη ιστορία των αναγνωστών ήταν «Το Σκιάχτρο», το οποίο μιλάει για μια ελληνική οικογένεια και τα όσα -όμορφα και φρικτά- διαδραματίζονται στην καρδιά ενός ελληνικού χωριού αλλά και του δάσους γύρω από αυτό. Θυμάμαι επίσης μια εξαιρετική ιστορία του συναδέλφου Σταμάτη Λαδικού (το «Ωχρα Σπειροχαίτη» από τη συλλογή «Camera Obscura», εκδ. Momentum, 2012) όπου είχε γράψει για τον Κώστα Καρυωτάκη έχοντας σαν σκηνικό την Πρέβεζα -νόμιζες ότι ήσουν λίγο πιο εκεί και έβλεπες όσα διηγείτο ο συγγραφέας. Ένα ακόμα πρόσφατο παράδειγμα είναι «Η εκδίκηση του Ιάσονα Λεμονιάτη» (εκδ. Rising Star, 2015), όπου εσύ, εκτός από την ιστορία φαντασίας και τρόμου, παρουσιάζεις έναν οικείο Πειραιά μέσα σε έναν ανοίκειο πόλεμο, αναφέροντας γεγονότα, τοποθεσίες, και συνήθειες που κερδίζουν αμέσως τον αναγνώστη.
Περιγράφεις το στιλ γραφής σου, σαν punk rock και το αποδέχτηκαν και πολλοί αναγνώστες. Έχεις σκοπό κάποια στιγμή να πειραματιστείς με… μια παιχνιδιάρικη rock opera (κάποιο παραδοσιακό fantasy) ή ένα βαρύ doom death metal (δυστοπικά περιβάλλοντα με ατελείωτο τρόμο);
Ναι, ήταν μια περιγραφή που μου βγήκε αυθόρμητα στην εισαγωγή του «Εκ Νεκρών» (η οποία πέρασε και από τον επιμελητή, χαχα!) και αναφερόταν στο συγκεκριμένο βιβλίο. Έτσι είναι. Πάντως το προηγούμενο βιβλίο (και το επόμενο) έχουν διαφορετικό στιλ γραφής αλλά πάντα διαποτισμένα από φαντασία και τρόμο.
Ύστερα από δύο προσωπικά βιβλία και εν αναμονή του τρίτου προσωπικού μπορώ να πω ότι έχω δημιουργήσει και αναπτύσσω το στιλ γραφής μου, αλλά δεν λέω όχι και στους πειραματισμούς.
Τι είναι τελικά μια ιστορία τρόμου; Υπερφυσικά όντα (δαίμονες, βρικόλακες, ζόμπι), παρανοϊκοί δολοφόνοι; Ή η αναμονή ενός χαρακτήρα σε κάποιο νοσοκομείο, περιμένοντας να εξεταστεί για κάτι σοβαρό;
Το πρώτο. Το δεύτερο. Ο συνδυασμός και των δύο.
Λατρεύεις να δημιουργείς χαρακτήρες που αγαπάς για την τιμιότητα ή τον ηρωισμό τους, ή κάποιον/ιους που θα μισήσεις και θα σου δημιουργήσουν απέχθεια ή ακόμα και εφιάλτες;
Όταν γράφω ένα βιβλίο (ή ένα διήγημα) πιάνομαι από μια ιδέα και ακολουθώ την ιστορία και τους χαρακτήρες τους οποίους ανακαλύπτω και εγώ σιγά σιγά -επ’ ουδενι δεν τους δημιουργώ εξ αρχής σαν κάποιου είδους Θεός που θα ορίσω την τύχη ενός κόσμου που έσκασε στο μυαλό μου σαν «Μπιγκ Μπάνγκ».
Οπότε οι χαρακτήρες δημιουργούνται μαζί με την ιστορία και εγώ ανακαλύπτω τις καλές και άσχημες σκέψεις τους καθώς ζω μαζί τους. Κάποιοι με κερδίζουν με την αγάπη και την τιμιότητα τους (όπως ο Χρήστος στο «Εκ Νεκρών») κάποιοι άλλοι (όπως ο «Σκοτεινός» από το ίδιο βιβλίο) μου δημιουργούν εφιάλτες.
Είναι ιδιαίτερο αλλά είναι πέρα για πέρα αλήθεια, γράφω για αυτούς, αλλά είναι σαν να μου ψιθυρίζουν εκείνοι τι θα γράψω για αυτούς -εκείνοι κινούν τα δάχτυλα μου και δεν μπορώ, παρά να τους ακούσω.
Έχεις κάποιον «Σκοτεινό» να σου τις «υπαγορεύει» δηλαδή;
Με έκανες να σκεφτώ τον Λόβκραφτ τώρα!
Πιστεύεις στην μούσα; Εγώ ναι. Την ονομάζω και «Φυγή». Άλλοι τη σκέφτονται σαν «Λίμνη». Και ναι, κάποιοι μπορεί να την ονομάσουν και «Σκοτεινό»…
Μερικές φορές οι αληθινοί γενναίοι ψαράδες, οι Όστιν, οι Ντοστογιέφσκι, οι Φόκνερ, φτάνουν ακόμα και μέχρι εκεί όπου κολυμπούν τα μεγάλα ψάρια, αλλά είναι επικίνδυνη αυτή η λίμνη. Είναι μεγαλύτερη από όσο δείχνει, είναι βαθύτερη από όσο μπορεί οποιοσδήποτε να φανταστεί… και αλλάζει όψη, ιδιαίτερα αφού σκοτεινιάσει.
Ένας χαρακτήρας ή και ένα ολόκληρο κεφάλαιο, σε πόσο βαθμό είναι προϊόν φαντασίας και πόσο έρευνας; Πηγαίνεις σε μέρη που ίσως να μη σύχναζες ποτέ σαν Γιώργος, γιατί εκεί μπορεί να βρεις αυτό το… κάτι; Ή ακόμα περισσότερο, να γυρίζεις σαν την… άδικη κατάρα με τα ΜΜΜ για να συλλάβεις μια συζήτηση ή ατάκα που θα σου δώσει την πρώτη ύλη για να την φτιάξεις κάτι ανάλογο για την ιστορία σου;
Κυρίως φαντασία και το κομμάτι της έρευνας μπαίνει σαν αλατοπίπερο. Η έμπνευση μπορεί να σε βρει σε οποιοδήποτε μέρος με οποιοδήποτε ερέθισμα και φυσικά όπως σημειώνεις (για τα ΜΜΜ), η έμπνευση μπορεί να έρθει όχι μόνο από τους ανθρώπους που παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή σου, αλλά και από έναν άγνωστο, από μια κουβέντα, από μια στιγμή.
Έχεις θέματα ταμπού που στη φάση που είσαι τώρα πιστεύεις ότι δεν θες να τα αγγίξεις;
Το τι είναι ταμπού για τον καθέναν μας μπορεί να διαφέρει -αν και κάποια θέματα σίγουρα είναι κοινά. Νομίζω ότι ένας συγγραφέας (φανταστικού και μη) οφείλει τόσο στον εαυτό του όσο και σε εκείνον, εκείνη που θα αφιερώσει αναγνωστικό χρόνο για το βιβλίο του, να γράψει για θέματα ταμπού -και να το κάνει με όση μεγαλύτερη ειλικρίνεια μπορεί.
Πες μας για την επαφή που κρατάς με τον άρχοντα του Τρόμου, Stephen King.
Το 2011 ταξίδεψα για 3 ημέρες (πρώτη φορά στη ζωή μου) στην Αμερική, μόνο και μόνο για να συναντήσω το ζωντανό αυτό θρύλο. Είναι κάτι που θα ζεσταίνει για πάντα την καρδιά μου. Όποιος ενδιαφέρεται για το ταξίδι αυτό μπορεί να διαβάσει και να δει φωτογραφίες στα links του περιοδικού Esquire:
ή στο re-post:
https://news.batsioulas.gr/?p=2249
καθώς και στο αφιέρωμα των εκδόσεων Bell mε αφορμή το “Mr.Mercedes” :
https://bell-bestseller.blogspot.gr/2014/11/stephen-king.html
https://bell-bestseller.blogspot.gr/2014/11/stephen-king_26.html
https://bell-bestseller.blogspot.gr/2014/12/stephen-king.html
Eκείνο το βράδυ, εκτός από τον Stephen King, γνώρισα και κάποιους ανθρώπους του επιτελείου του και συγκεκριμένα κράτησα επαφή, και ακόμα επικοινωνούμε τακτικά, με έναν εκ των στενών συνεργατών του (δεν αναφέρομαι στην Marsha De Phillipo). Το αποτέλεσμα αυτής της γνωριμίας, ήταν τα πρώτα δύο προσωπικά βιβλία να βρεθούν στο γραφείο του King από τα χέρια του συνεργάτη αυτού. Είχα δοκιμάσει να στείλω και παλαιότερα αλλά με διαβεβαίωσε ότι (δυστυχώς), όταν οι υπεύθυνοι αλληλογραφίας του «Βασιλιά» λαμβάνουν κάτι εκτός Αμερικής, σχεδόν ποτέ δεν φτάνει στα χέρια του… Το ότι τα δικά μου βιβλία (με την μετάφραση φυσικά, σε Α4) έφτασαν στο γραφείο του άρχοντα του Τρόμου με γεμίζει χαρά και ενθουσιασμό. Τα διάβασε; Θα τα διαβάσει; Μπορεί ναι, μπορεί όχι, είναι όμως κάτι το συναρπαστικό!
Όπως αστειευόμαστε με τη γυναίκα μου, πρέπει να προσέχω μην μου κλέψει ιδέες!
Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που σε συγκλόνισε τόσο, ώστε να αγαπήσεις, σε πρώτη φάση, το διάβασμα και μετά να γράψεις;
Πολύ ωραία ερώτηση.
Το πρώτο βιβλίο που με συγκλόνισε και με έκανε να αγαπήσω το διάβασμα ήταν «Ο Φάρος στην άκρη του κόσμου» του Ιουλίου Βερν, δώρο του πατέρα μου και της μητέρας μου όταν ήμουν παιδί. Για το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, συγκεκριμένο βιβλίο που να μ’ έκανε να αποφασίσω να γράψω, δεν έχω στο μυαλό μου. Ήταν ο συνδυασμός όλων αυτών των βιβλίων.
Ποιο είναι το πιο όμορφο, λιτό σχόλιο που σου έχουν κάνει για το έργο σου;
Ο συγγραφέας Μανώλης Σιμιτσάκης είχε γράψει ότι (τον Γιώτσα), «Όταν τον διαβάζω, γνωρίζω πως δεν θα πάει χαμένος ο χρόνος μου!». Τον ευχαριστώ από καρδιάς.
Πιστεύεις ότι ένα «μέτριο» τέλος μπορεί να καταστρέψει μια καλογραμμένη ιστορία; Γιατί όλοι σου οι αναγνώστες στάθηκαν στο καταπληκτικό του τέλος.
Έτσι είναι. Με τιμάει ειλικρινά που οι αναγνώστες στάθηκαν και στο τέλος του «Εκ Νεκρών», καθώς είναι μια ιδιαίτερη σκηνή, η οποία, όπως η ζυγαριά που ταλαντεύεται, άφησε σε κάποιους μια γαλήνη και σε κάποιους άλλους μια ανησυχία, δημιούργησε σε όλους όμως συναισθήματα και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Κάτι μυριστήκαμε πως είσαι fan της DC. Πως σου φάνηκε το Dawn Of Justice; Ήταν υπερβολικά τα hate reviews;
Είμαι fan των κόμικς και της DC λόγω Batman. Μεγάλωσα με τον «Σκοτεινό Ιππότη» – θυμάμαι να περιμένω το σχολικό και να κοιτάζω την πρώτη Παρασκευή κάθε μήνα, αν έχει το περίπτερο απέναντι το «Batman Adventures» που κυκλοφορούσε τότε! Μια αγάπη που ωρίμασε, έμεινε όσα χρόνια και αν πέρασαν και θα με ακολουθεί και στα επόμενα. Μόνο τα παιδιά στο Solaris ξέρουν τι τόμους και τεύχη έχω τσακίσει! Κινηματογραφικά λατρεύω τις ταινίες του Burton και μου αρέσουν πολύ εκείνες του Nolan.
Όσον αφορά το «Batman V Superman: Dawn Of Justice», είχα πολύ μεγάλες προσδοκίες από την πρώτη πρώτη ανακοίνωση. Διάβαζα αφιερώματα, έπαιρνα Total Film και Empire, αγόρασα μέχρι και Lego φιγούρες. Η αλήθεια είναι ότι με απογοήτευσε αρκετά -και δεν έχει να κάνει με τα hate reviews και τις κριτικές που δεν λαμβάνω έτσι και αλλιώς υπόψιν. Ίσως ήταν ότι είχα προσδοκίες για «τον καλύτερο Batman που έγινε ποτέ», ίσως πάλι ο Σνάιντερ έκανε το λάθος να φορτώσει υπερβολικά μια ταινία με πολλούς χαρακτήρες στους οποίους έδωσε λιγότερο χρόνο από ότι χρειαζόταν. Επίσης τους άλλαξε τα φώτα.
Ο Batman δεν κουβαλάει όπλο και δεν σκοτώνει ΠΟΤΕ. Το ξέρει και ένα μωρό! Επίσης ο Λεξ δε, θυμίζει υβρίδιο του Τζόκερ! Είχε βέβαια και σκηνές που μου άρεσαν όπως εκείνη με την έκρηξη στη δικαστική αίθουσα που με τίναξε πίσω, δεν το περίμενα! Ή την απάντηση στο «αιώνιο» ερώτημα κάθε fan που σέβεται τον εαυτό του, τι θα γινόταν σε μια μάχη μεταξύ των δύο μεγαλύτερων ηρώων της DC! (Αυτό το απόλαυσα και… μου άρεσε και η απάντηση)
Συμπέρασμα είναι ότι όπως είπε και ένας συνάδελφος, συνονόματος και γνώστης, το «universe» της DC θέλει δουλειά, αλλά σίγουρα το «Batman V Superman: Dawn Of Justice» δεν ήταν καταστροφή σαν τις ταινίες του Σουμάχερ και αναμφίβολα ο Σνάιντερ μπορεί να δει και να μάθει από τα λάθη του. Εμείς εδώ είμαστε! Άλλωστε τον Αύγουστο βγαίνει η ταινία που νομίζω θα είναι η πραγματική έκπληξη, το «Suicide Squad» με Joker και αγαπημένη Harley Quinn (και guest τον Batman)
Εκτός από DC, διαβάζω και Disney και Marvel και IDW αλλά και ελληνικά κόμικς.
Είμαι σίγουρος ότι κάτι γράφεις όπως κάθε συγγραφέας, αλλά… Σε πόσο καιρό νομίζεις πως θα είσαι έτοιμος για το επόμενο σου βήμα; Είσαι σε θέση να το περιγράψεις από τώρα;
Αυτό τον καιρό ετοιμάζομαι για τη δεύτερη επίσημη παρουσίαση του «Εκ Νεκρών» στο Polis Art Cafe (Κυριακή 8 Μαΐου, 19.30 το βράδυ). Παράλληλα βρίσκομαι στη διαδικασία της τελευταίας γραφής του τρίτου προσωπικού βιβλίου, μετά και την επιμέλεια του (από συγγραφέα-έκπληξη). Είναι μια συλλογή διηγημάτων φαντασίας και τρόμου: Kάποια είναι ήδη βραβευμένα σε πανελλήνιους και διεθνής διαγωνισμούς, ενώ κάποια άλλα είναι καινούρια και γυαλισμένα – με σκοτεινή λάμψη.
Ήδη έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον και αν όλα πάνε καλά, θα έχουμε έκδοση στο τέλος της χρονιάς ή στην αρχή της επόμενης. Θα είναι ένα βιβλίο με πολλές εκπλήξεις καθώς θα συνδέεται τόσο με το «Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά» (εκδ. Momentum, 2012) όσο και με το «Εκ Νεκρών» (εκδ. Λυκόφως, 2015) ενώ θα έχει και κάποια διηγήματα που πραγματικά αγάπησα και απόλαυσα.
(ง‘̀-‘́)ง Ένα μεγάλο ευχαριστώ από την ροκάμπιλι καρδιά μου, στον Γιώργο Μεσολογγίτη και το School of Rock για τη φιλοξενία! (ง‘̀-‘́)ง
Βιβλιογραφία/συγγραφικό έργο
- 2010 – “Χρυσαφένιο Χωράφι” (διάκριση στον πανελλήνιο διαγωνισμό και έκδοση στην ανθολογία “19 Καινούρια βήματα” εκδόσεις Ελευθερουδάκης / diavasame.gr)
- 2011 – “Όταν Κλαίει και ο Θεός” (νικητής στον 80ο ετήσιο διαγωνισμό του αμερικάνικου Writers Digest)
- 2012 – “De Mortuis”, “Στην Μπανιέρα” & “The Real World”
- (νικητής διαδοχικά στον πρώτο, δεύτερο & τρίτο διαγωνισμό micro-fiction του περιοδικού Esquire, δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Esquire, τεύχη Σεπτεμβρίου, Οκτωβρίου & Νοεμβρίου)
- 2012 – H συλλογή διηγημάτων φαντασίας/τρόμου “Εκείνος Που Ψιθυρίζει Πάνω Από Τα Βουνά ” κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Momentum.
- 2013 – To διήγημα “Καθρέπτες” διακρίθηκε στο διαγωνισμό και εκδόθηκε στην ανθολογία “Στοιχειωμένη Πόλη” των εκδόσεων Ars Nocturna.
- 2013 – To διήγημα “Βέρα Mushroom” διακρίθηκε στον 3ο Διεθνή Διαγωνισμό Eyelands
- 2014 – Το διήγημα “De Mortuis” διακρίθηκε στο διαγωνισμό και εκδόθηκε στην ανθολογία “Θρυλοι του Συμπαντος ΙΙΙ” από τις Συμπαντικες Διαδρομες)
- 2014 – Το διήγημα “Τίμοθι” διακρίθηκε στον 4ο Διεθνή διαγωνισμό Eyelands
- 2015- To διήγημα “Βέρα Mushroom” πήρε τον Α’ Έπαινο στον πανελλήνιο διαγωνισμό “Ασημένια Σελίδα” των εκδόσεων Μωραϊτης / Εντύποις και περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Ασημένια Σελίδα, διήγημα 1” (εκδόσεις Μωραϊτη/Εντύποις)
- 2015 – Το μυθιστόρημα “Εκ Νεκρών” (συμμετείχε πριν την υπογραφή συμβολαίου στο διαγωνισμό και) πήρε τον Α’ Έπαινο στον πανελλήνιο διαγωνισμό “Ασημένια Σελίδα” των εκδόσεων Μωραϊτης / Εντύποις
- 2015 – To διήγημα “Τυχερή” βραβεύτηκε ως ένα από τα καλύτερα στον “Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος Eyelands”και εκδόθηκε σε ανθολογία από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες
- 2015 – Το βραβευμένο μυθιστόρημα “Εκ Νεκρών” κυκλοφορεί από τις Eκδόσεις Λυκόφως
