Το τραγούδι δίχως τίτλο (μέρος #4) – Haunted Worlds

Το τραγούδι δίχως τίτλο (μέρος #4) – Haunted Worlds

Το Haunted Worlds σας σερβίρει νέα ιστορία, αυτή τη φορά σε σειρά.

Τα γεγονότα της 6η Δεκεμβρίου του 2008 από μια παράλληλα ματιά.

Μέρος #4

[dropcap size=dropcap]Τ[/dropcap]ο απόγευμα της Δευτέρας 8 Δεκεμβρίου, ήμουν στο κέντρο της Αθήνας. Στη συμβολή Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Δεν είχα πει σε κανέναν τίποτα, δεν ήθελα να τους ανησυχήσω. Ήξερα πως δεν θα πάθω τίποτα. Δεν έμπλεκα ποτέ. Στάθηκα πάνω από το σωρό με τα λουλούδια. Εκεί που η Χριστίνα είχε δει το νεκρό κορμί του. Άφησα και εγώ ένα μαραμένο τριαντάφυλλο που είχα μέσα στο μπουφάν μου από τον κήπο της μάνας μου.

Πέρα από κάποιες σποραδικές εκρήξεις και θορύβους από μακρυά, το σημείο ήταν ήσυχο. Έβγαλα και πάλι το κινητό μου. Ένιωθα ντροπή που προσπαθούσα να εκμεταλλευτώ όλο αυτό για να παράγω κάτι, που πολλοί λίγοι θα το άκουγαν και ακόμα λιγότεροι θα το καταλάβαιναν. Παρόλα αυτά, προσπάθησα.

Κοίταξα γύρω μου προσπάθησα να φανταστώ τον εαυτό μου εδώ, να δέχεται την επίθεση από τον κρατικό υπάλληλο. Δεν ήταν δύσκολο, είχα ζήσει αρκετά σε αυτούς τους δρόμους.

«He was only fifteen, when he got hit. By a man of the law, a guard on the road».

Οι πρώτες λέξεις είχαν ήδη γραφτεί. Σαν κάποιο χέρι να πάτησε τα κουμπιά στο κινητό και να τις έγραψε.

Καθόμουν σε ένα βρώμικο πεζούλι λίγα μέτρα πιο δίπλα, παρατηρούσα τον κόσμο που ερχόταν και έφευγε. Άλλοι άφηναν και αυτοί με τη σειρά στους κάποιο λουλούδι, άλλοι έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά τους και άλλοι απλά μουρμουρούσαν. Μονολογούσαν ή συζητήσουν το πόσο κρίμα ήταν και διάφορα τέτοια κλισέ.

«Μόνο οι δικοί του ξέρουν το κρίμα», σχολίασα σιωπηλά. Οι άνθρωποι του Αλέξη αλλά και η οικογένεια του μπάτσου που δεν φαντάζομαι να πήραν κάποια χαρά από το γεγονός, αντίθετα, θα είναι στιγματισμένοι και εκείνοι για πάντα.

«Some of ’em call him hero, others call him bom’. He took a bullet on his chest and now he’s gone».

Τα δάχτυλα μου συνέχισαν να πατάνε τα κουμπιά. Συνέχισαν να ξεδιαλύνουν το παζλ μέσα στο κεφάλι μου. Το πρώτο στάδιο μουσικής που είχα συνθέσει την προηγούμενη μέρα, έπαιζε ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μου. Μου υπενθύμιζε μια αρμονική «αλλαγή» όπου έπρεπε να προσθέσω κάποια λόγια και εκεί. Δεν θα υπήρχε κάτι πιο ταιριαστό από το να αναφέρω τη χαρά όλων αυτών των τηλεοπτικών πάνελ, που βρήκαν καινούργιο θέμα να ασχοληθούν αφού ο νεκρός δεκαπεντάχρονος ήταν πια ιστορία. Οι ζημιές και οι λεηλασίες, τους έδωσαν την τροφή που ζητούσαν. Πιο νόστιμη από ποτέ.

«Intriguing nights, breaking news, city’s on fire».

Οι εικόνες της καταστροφής που είχα δει, είχαν επηρεάσει και μένα. Για ποιο λόγο όλα αυτά; Θα τα ήθελε άραγε ο Αλέξης; Γιατί όλοι αυτοί ληστεύουν εν ψυχρώ εις το όνομα της αγανάκτησης;

«Riots everywhere, there’re seek n’ destroy, marauders and rebels, oh what plundered of joy».

Η ώρα είχε περάσει. Πρέπει να ήταν λίγο μετά τις εφτά όταν αποφάσισα να κουνήσω τα παγωμένα πόδια μου και να σηκωθώ από αυτό το πεζούλι, τινάζοντας την σκόνη από πάνω μου. Έριξα μια τελευταία ματιά προς τα λουλούδια και τα λίγα κεριά στο σημείο μηδέν του Αλέξη και έφυγα. Οι σειρήνες είχαν γίνει έντονες. μαρτυρούσαν ότι και η νύχτα που ερχόταν θα ήταν και πάλι σκληρή στους δρόμους της Αθήνας.

Καθώς έφευγα άλλο ένα κομμάτι του μουσικοστιχουργικού γρίφου ήρθε να στρογγυλοκαθίσει στο μυαλό μου και να ταιριάξει αρμονικά με τα υπόλοιπα κομμάτια.

«Where do I find the bloody truth, we could be in his place, me or you?»

Το επόμενο μεσημέρι με βρήκε καρφωμένο στο χαζοκούτι. Περίμενα σε «ζωντανή» μετάδοση μια κηδεία. Τι ειρωνεία! Η Χριστίνα δίπλα μου στον καναπέ διάβαζε, ξανά και ξανά τους στίχους. Αφού πρώτα μου τόνισε κάποια γραμματικά λάθη της Αγγλικής που είχα, μου είπε ότι της άρεσε. Άκουγε στο media player του κινητού της, ξανά και ξανά το μικρό μουσικό κομμάτι που είχα έτοιμο, σε συνδυασμό με το χαρτί μπροστά της.

«Δεν έχει ρεφρέν…», παρατήρησε.

«Δεν έχω τελειώσει», απάντησα.

«Σκέφτηκες να είναι στα Ελληνικά; Το ρεφρέν εννοώ…», είπε.

Εκείνη τη στιγμή, ένα τεράστιο χαμόγελο που με δυσκολία προσπάθησα να σβήσω από το πρόσωπο μου, σχηματίστηκε. Το θεώρησα τελείως ανάρμοστο αλλά ήταν αυθόρμητο. Ήταν λες και είχε διαβάσει τη σκέψη μου. Λίγες στιγμές πιο πριν το είχα σκεφτεί και εγώ. Η εξιστόρηση του συμβάντος στα Αγγλικά, το ρεζουμέ στα Ελληνικά. Γιατί; Γιατί έτσι μου αρέσει, έτσι μου έβγαινε καλύτερα.

Συνέχεια στο Haunted Worlds!

haunted worlds

Related post

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *