Το τραγούδι δίχως τίτλο (μέρος #3) – Haunted Worlds

Το Haunted Worlds σας σερβίρει νέα ιστορία, αυτή τη φορά σε σειρά.

Τα γεγονότα της 6η Δεκεμβρίου του 2008 από μια παράλληλα ματιά.

Μέρος #3

[dropcap size=dropcap]Δ[/dropcap]εν κατάλαβα πότε είχε ξημερώσει Δευτέρα. Το μόνο που θυμόμουν από τη προηγούμενη μέρα είναι τα ατέλειωτα πάνελ με προσωπικότητες αλλά κι μαϊντανούς, για να νοστιμίζει η συνταγή, πλαισιωμένοι φυσικά από πλάνα καταστροφής σε ζωντανή σύνδεση ή κονσέρβα. Και φυσικά το χιλιοπαιγμένο βίντεο κακής ποιότητας να δείχνει… κάτι. Την εκτέλεση του Αλέξη. Μάλλον…

Θυμάμαι τις ατέλειωτες προσωπικές και απόλυτες απόψεις, ως προς τι αντίκτυπο είχε αυτό στην κοινωνία και στους νέους. Στην πολιτική ζωή του τόπου. Θυμάμαι τον εαυτό μου, μάταια να προσπαθώ να γλιτώσω από αυτό το χείμαρρο ψεύδους, κροκοδείλιων δακρύων και αδιάφορων εκφράσεων. Ούτε το ποδόσφαιρο δεν είχε μπορέσει να μου κρατήσει παρέα εκείνο το απόγευμα της Κυριακής. Πέντε με δέκα λεπτά είχα αντέξει να δω τον αγώνα Ολυμπιακού – Λεβαδειακού πριν κλείσω το χαζοκούτι και βγω να περπατήσω στην μαρίνα με τα καΐκια και τα ιστιοπλοϊκά, στο κέντρο του νησιού.

Η Χριστίνα με είχε απαλλάξει από το «καθήκον» να τη συνοδεύσω στην οικογενειακή γιορτή, στο σπίτι των γονιών της, προς τιμήν των γενέθλιων της. Το μόνο κέρδος από εκείνη τη μίζερη μέρα, ήταν η δουλειά που έριξα πάνω στη μελωδία που είχα σκαρφιστεί στο μπαλκόνι τα ξημερώματα.

Η ώρα για δουλειά όμως πλησίαζε. Εκείνη την περίοδο, είχα παρατήσει για ακόμη μια φορά την οικογενειακή επιχείρηση και προσπαθούσα να κάνω κάτι μόνος μου. Το πρωί μαθήματα υπολογιστών κατ’ οικον, για ενηλίκους. Το απόγευμα για νεώτερης ηλικίας. Συν, τις πρόβες της μπάντας τρεις φορές την εβδομάδα για μια εμφάνιση το μήνα, σε τοπικό μαγαζί προς 50 ευρώ το κεφάλι. Μεγάλα κέρδη, αλλά δεν βαριέσαι.

–

Δεν ήμουν έτοιμος για το κύμα των αντιδράσεων που έλαβα το επόμενο πρωινό. Δεν ενόχλησα κανέναν, δεν ζήτησα τη γνώμη κανενός και ούτε ήθελα κάποια αντιπαράθεση. Λόγω της γνωστής μου όμως, «κακής» συνήθειας να έχω ως τόπο διασκέδασης τα Εξάρχεια, έγινα ο πόλος που τραβούσε τις μπούρδες. Μαγνήτιζα τα συντηρητικά μυαλά ώστε να μου ξεστομίσουν τις ανθρωπόφοβικές τους τάσεις. Το μίσος τους για τον διαφορετικό. Το μίσος τους για ότι μπορούσε να τους ταράξει την ησυχία.

Η κυρία Ιωάννα, μια συμπαθής κατά τα άλλα εξηνταπεντάχρονη χήρα, που ήθελε να χειρίζεται τον υπολογιστή για να μιλάει με τα παιδιά της που έμεναν στο Τορόντο του Καναδά, με το νερό που μου έφερε για καλημέρα, έσταξε και τη πρώτη σταγόνα δηλητήριο στην καρδιά μου.

«Είδες τι έγινε το βράδυ στην Αθήνα; Κάψανε περιουσίες. Αυτό το κωλόπαιδο φταίει, να αγιάσει το χέρι του παλικαριού που πάτησε την σκανδάλη. Πολύ το ‘φχαριστήθηκα. Έτσι θα καθαρίσουμε. Και στην Αμερική, σαν τα σκυλιά τους τρώνε αυτούς», είπε. Το νερό που είχε αρχίσει να κυλά στο λαιμό μου, έμοιαζε να έχει μικρές πινέζες μέσα του. Αόρατες στο μάτι, αλλά που πλήγωναν βαθειά το λαιμό και γέμιζαν αίμα το στόμα σου.

«Προς τι αυτή η επίθεση; Ποιους τρώνε σαν τα σκυλιά στην Αμερική; Ποιοι είναι “αυτοί”; Γιατί εξήντα χρονών γυναίκα με παιδιά και εγγόνια, έχεις τόσο μίσος μέσα σου;», αυτές ήταν μερικές από τις απορίες που μου δημιουργήθηκαν αμέσως.

Δεν τις ξεστόμισα. Σαν σωστός επαγγελματίας έκανα τη δουλειά μου. Δεν ξαναπάντησα στις κλήσεις της. Μετά από καιρό έμαθε το λόγο, από τρίτο άτομο. Όπως συνηθίζεται στα μέρη μου.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήμουν υποψιασμένος πως τέτοιου είδους αντιδράσεις θα με χτυπούσαν κατάμουτρα κάποια στιγμή στο μέλλον. Έτσι για κάποιο τυχαίο γεγονός όπως αυτό του Αλέξη… Για αυτό το λόγο είχα κρατήσει χαμηλό προφίλ και δεν ήθελα να προκαλέσω με τις «αναρχικές» αντιλήψεις μου, σύμφωνα με τα ακροδεξιά βαλτωμένα μυαλά.

Αυτό που δεν περίμενα όμως ήταν οι ανοικτές επιθέσεις από ανθρώπους κάποιας ηλικίας ή ακόμα και μόρφωσης που τα χρόνια που πέρασαν από πάνω τους θα έπρεπε να τους είχαν κάνει να επιθυμούν μιαν ειρήνη. Και όχι έναν ακήρυχτο πόλεμο.

Επόμενος σταθμός, ο κύριος Σωκράτης. Συνταξιούχος του δημοσίου δεκαεπτά χρόνια, από τα σαράνταπέντε του, έλιωνε μπροστά σε υπολογιστή, τηλεόραση αλλά και στην πλούσια βιβλιοθήκη του από την «ιστορία των Ελλήνων», όπως έλεγε με καμάρι.

Με τον καιρό είχα μάθει πως το όνομά του ήταν Σάββας και μόνος του το είχε κάνει Σωκράτης. Δεν είμαι σίγουρος αν το είχε επισημοποιήσει. Η δικαιολογία ήταν όμως -και αυτό ήταν επίσημο- πως το Σάββας ήταν εβραϊκό όνομα και έβριζε τους γονείς του και τους παππούδες του για αυτό. Ενώ το Σωκράτης, ταίριαζε σε έναν κύριο με τις δικές του περγαμηνές.

Μόνος, ούτε γυναίκα ούτε φυσικά παιδιά και εγγόνια. Εκτός από μαθήματα, του συντηρούσα και λίγο τον υπολογιστή καθώς κάθε βδομάδα που πήγαινα, θα είχε προλάβει να κάνει κάποια ζημιά.

«Καλά έκανε. Αντιπαθώ τις μπατσαρίες, αλλά καλά έκανε. Αυτοί οι ταραξίες είναι η απειλή των φρονίμων, όπως εμείς», είπε και μου έσφιξε τον ώμο για να μου καθορίσει το «εμείς». Στο άκουσμα αυτών, ξέχασα τι ήθελα να κάνω και κοιτούσα την οθόνη του υπολογιστή του σαν χάνος.

«Αυτή η νεολαία δεν αξίζει τίποτα. Αυτή η νεολαία όλο βρίζει και δεν εκτιμά εμάς που χτίσαμε, αυτή η νεολαία θα βυθίσει το έθνος». Χαζογέλασα στο άκουσμα αυτών των φράσεων. Ήταν ένα σοκ που δεν περίμενα να περάσω. Σαν μια σφαλιάρα από εκεί που δεν την περιμένεις. Ήξερα τις αντιλήψεις του αλλά αυτό είχε ξεφύγει από τα όρια. Δεν κράτησα το στόμα μου κλειστό.

«Χτίσατε ένα κράτος με θεμέλια από σκατά και ναι, στα σκατά θα βρεθεί. Αλλά γιατί να το διακινδυνέψουμε; Γιατί να μην τους σκοτώσουμε όλους; Σήμερα! Όλους όσους είναι από δεκατρία μέχρι είκοσι και δεν είναι της τάξης των “φρονίμων” να εκτελεστούν σε κάθε πλατεία. Καλή ιδέα!», αναφώνησα και πέταξα το ποντίκι του υπολογιστή που κρατούσα πιο δίπλα. Σηκώθηκα να φύγω. Ο κυρ Σάββας/Σωκράτης κατάλαβε το θυμό μου.

«Έλα βρε Γιωργάκη, πλάκα κάνω. Αφού είμαι χωρατατζής, το ξέρεις. Μη θυμώνεις και εσύ νέος είσαι και λαμπρός μάλιστα».

«Οι αρχαίοι Έλληνες σέβονταν τους νεκρούς…», είπα και του έδειξα τη συλλογή από τα βιβλία του. Σαν σίφουνας βγήκα έξω από την εξοχική μονοκατοικία του και όρμισα προς το αυτοκίνητο μου. Δεν γύρισα σε κανένα κάλεσμα του και φυσικά ούτε δέχτηκα την πληρωμή του.

Συνέχεια στο Haunted Worlds!