Το τραγούδι δίχως τίτλο (μέρος #2) – Haunted Worlds

Το τραγούδι δίχως τίτλο (μέρος #2) – Haunted Worlds

Το Haunted Worlds σας σερβίρει νέα ιστορία, αυτή τη φορά σε σειρά.

Τα γεγονότα της 6η Δεκεμβρίου του 2008 από μια παράλληλα ματιά.

Μέρος #2

[dropcap size=dropcap]Φ[/dropcap]τάσαμε με τα πόδια σχεδόν μέχρι το Γκάζι για να καταφέρουμε να βρούμε ένα ταξί. Άλλες φορές δεν περνούσε τίποτα, άλλες πάλι η Χριστίνα είχε κρίσεις υστερίας και στην προσπάθεια μου να την ηρεμήσω, κάποιο κίτρινο μας προσπερνούσε.

Λίγο πριν συναντήσουμε την Ιερά Οδό, ο ταξιτζής μάντεψε ότι αυτός ο κατάκοπος, κυρίως ψυχολογικά, άνθρωπος που στεκόταν στην άκρη του δρόμου με μια γυναίκα να κλαίει στον ώμο του, ζητούσε ταξί. Μου έπαιξε τα φώτα και τότε «ξύπνησα» για να του κάνω σινιάλο.

Κάθε χιλιόμετρο που αφήναμε πίσω μας ήταν βάλσαμο. Στο ραδιόφωνο του ταξιτζή ακούγαμε τις εξελίξεις. Εκείνος ήταν σιωπηλός. Μονάχα που και που αντιδρούσε με έναν ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού του, που έδειχνε αποδοκιμασία. Αποδοκιμασία σε τι ακριβώς; Δεν είχα το κουράγιο να τον ρωτήσω.

Η Χριστίνα είχε χωθεί στην αγκαλιά μου και ανέπνεε μέσα από το πουλόβερ μου, ως μιαν άλλη μάσκα οξυγόνου. Εγώ ήδη ένιωθα στα ρουθούνια μου ένα τσούξιμο. Μύριζα τη περίεργη, χημική και ξινή μπόχα των δακρυγόνων, αν και δεν είχαν πέσει όταν ήμαστε εκεί. Ή δεν το είχα αντιληφθεί, πράγμα δύσκολο ωστόσο…

Ακούγοντας τις εξελίξεις από το ραδιόφωνο μου ήρθαν εικόνες στο μυαλό από τις λίγες, αλλά έντονες σε φόρτιση, πορείες και διαμαρτυρίες που είχα βρεθεί στην Αθήνα. Θυμήθηκα τη πρώτη μέρα που έπιασα τον εαυτό μου να μισώ την Αστυνομία. Σε μια πορεία στην Πατησίων το 2001 για τον θάνατο του Κάρλο Τζουλιάνι στη Γένοβα, ξέσπασαν συμπλοκές με τα ΜΑΤ. Ήταν η πρώτη μου πορεία και ήμουν σε ένα μπλοκ φιλειρηνικό. Δεν μου άρεσαν τα συνθήματα μίσους, για κανέναν.

Όταν ξέσπασαν τα επεισόδια το μπλοκ μας διαλύθηκε. Η παρέα μου και εγώ, απομακρυνθήκαμε και αράξαμε στο πεδίο του Άρεως. Κυριολεκτικά όμως. αράξαμε. Εκεί, τίποτα δεν έδειχνε βίαιο. Υπήρχαν γιαγιάδες με εγγονάκια και ζευγαράκια που χαζολογούσαν. Ούτε κουκουλοφόροι, ούτε καδρόνια, ούτε ταραξίες.

Ξάφνου, ένας τσούρμο από παλικαράδες της «δημόσιας τάξης», οπλισμένοι σαν αστακοί, όρμισαν και με φωνές έριξαν δακρυγόνα μέσα στον ανυποψίαστο κόσμο. Το θυμάμαι σαν χθες. Θυμάμαι την «κονσέρβα» κλάματος να σκάσει δίπλα σε ένα κοριτσάκι με τη γιαγιά του. Ηρωικό…

Εκεί ανέπνευσα για πρώτη φορά αυτό το δηλητήριο και δεν θα το ξεχνούσα ποτέ. Έτσι, και ενώ ήμουν στην καμπίνα ενός ήσυχου ταξί που κατευθυνόταν προς το Πέραμα, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την καρδία των γεγονότων, στο άκουσμα όλων αυτών των επεισοδίων, θυμήθηκα την οσμή του δακρυγόνου.

Αρκετές ώρες αργότερα, στη βεράντα στου διαμερίσματος μου χαλάρωνα με θέα τον Σαρωνικό. Δεν έκανε κρύο, αν και Δεκέμβριος. Φορούσα μια χοντρή φόρμα γυμναστικής και με μια μπύρα δίπλα μου, ένιωθα καλά.

Παρέα με μια κλασσική κιθάρα στα πόδια μου που την γρατζουνούσα όταν δεν μπορούσα να ακούσω άλλο από το ραδιοφωνάκι που επίσης μου έκανε παρέα. Όταν κάποια εκνευριστική φωνή έπαιρνε το λόγο ή ακόμα χειρότερα, όταν κάποια εκνευριστική άποψη ότι αυτός που ομιλεί κατέχει την απόλυτη αλήθεια, αναρχική ή ακροδεξιά, το απαλό μου άρπισμα στις νάιλον χορδές, του έκοβε τη φόρα. Από τα αυτιά μου τουλάχιστον.

Που και που γυρνούσα το βλέμμα στο εσωτερικό του σπιτιού και κοιτούσα τα πλάνα στην τηλεόραση. Η Χριστίνα δεν είχε πάει σπίτι της. Είχε προτιμήσει να αποφύγει την «ανάκριση» από τους γονείς της και να κάτσει μαζί μου. Ή τέλος πάντων, παρέα με την τηλεόραση μου.

Τα δάκτυλα μου συνέχιζαν να γλιστρούν πάνω στις χορδές, βρίσκοντας σιγά-σιγά ένα σταθερό πλαίσιο για να πειραματίζονται. Μια μελαγχολική μελωδία, αλλαγμένη ελαφρώς κάθε φορά που προσπαθούσα να την επαναλάβω -αφού ακόμα ήταν άγουρη- αλλά σε σταθερή βάση άρχισε να σχηματίζεται.

Συνέχεια στο Haunted Worlds!

haunted worlds

Related post

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *