Το πιο ενοχλητικό μέρος του κόσμου: Το (ελληνικό) Facebook

[dropcap size=dropcap]Ί[/dropcap]σως ήταν έτσι πάντα, αλλά εγώ το ανακάλυψα πρόσφατα καθώς ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς μου -από την αυγή του 2014- είναι «σκαλωμένη» μέσα στα social media. Ίσως πάλι η ανθρώπινη φύση -που νομίζαμε ότι τιθασέψαμε την αγριάδα της-, βρίσκει έκφραση στα πληκτρολόγια και τις οθόνες, όπου σε μεγάλο βαθμό, δεν υπάρχου συνέπειες. Όχι πάντα βέβαια…

Το θέμα είναι ένα… Ότι το χειρότερο μέρος που μπορείς να βρεθείς τον τελευταίο καιρό βάσει των γούστων και της αισθητικής μου, είναι το facebook.

Είμαι σίγουρος πως η πρώτη ατάκα που σας έρχεται στο μυαλό είναι: «Και γιατί δεν σβήνεις το προφίλ σου ρε κεφτέ;». Η απάντηση είναι απλή. Δεν θέλω γιατί…

-είναι, όπως προείπα, η δουλειά μου.

Ειδήσεις, θέματα, promotion και άλλα πολλά, έχουν τη μερίδα του λέοντος για την εξυπηρέτηση του πια, τα κοινωνικά δίκτυα. Δεν γίνεται η επαγγελματική ταυτότητα σου να γράφει -μεταξύ άλλων- ότι είσαι operator και manager στα social media και να μην έχεις Facebook και Twitter.

-είναι φτηνή επικοινωνία.

Πολύ θα ήθελα να το school of rock να στεγάζεται σε ένα κτίριο όπως η google, έστω και σε μικρογραφία -10Χ10³, αλλά μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, η συνεννόηση μεταξύ συντακτών,. το στήσιμο των θεμάτων, μια απλή καλημέρα ή ακόμα και το recruiting, γίνεται εκεί μέσα. Επιπροσθέτως, έχω φίλους (στην πραγματική ζωή) και συγγενείς σε όλο τον κόσμο. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να μείνεις in touch…

-μένω ενημερωμένος για τα πάντα.

Φυσικά αν αποφεύγεις να κάνεις like σε σελίδες που είναι βαμμένες κόκκινες, πράσινες, μπλε (αθλητικά ή κομματικά). Υπάρχει χρυσός εκεί έξω, που πολλές φορές είναι καλυμμένος από πολλά στρώματα ακαθαρσιών.

Τι μπορείς να κάνεις για να μην μισήσεις την ανθρωπότητα;

Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη λύση, αλλά έχει αποτελέσματα. Σιγά-σιγά… Με το πρώτο ενοχλητικό post που είδα από κάποιον φίλο ή «φίλο», απλά διαγράφτηκα διαπαντός από τις ενημερώσεις του. Δεν τον έσβησα για χάρη του διαδικτυακού σαβουάρ βιβρ. Απλά δεν με ενδιαφέρουν πια οι απόψεις του, πολιτικές, κοινωνικές ή αθλητικές. Βασικά ποτέ δεν με ενδιέφεραν, αλλά για κάποιο λόγο, όσο σφίγγει το ζωνάρι, ο χιτλεράκος (ή ο σταλινάκος) μέσα του θεριεύουν. Ψόφος…

Το αστείο είναι, πως από την έναρξη της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού, που έδωσε τροφή σε όλους. Δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους και πρόβατα, πρέπει να έχω διαγραφεί από ενημερώσεις τουλάχιστον του 50% των «φίλων» μου. Μέσα στο 2015 έχω βαλθεί να κάνω τον τοίχο μου, ένα καλύτερο μέρος για τα νεύρα και τη δουλειά μου. Like σε καλά ειδησεογραφικά μέσα, όλων των χρωμάτων (δεν πιστεύω στην αντικειμενικότητα) και φυσικά πολύ μουσική. Μουσικά sites, καλλιτέχνες, συγκροτήματα κλπ. Και όχι η ανάλυση του Κυπριακού από τον Φώντα.

Δεν θα βλέπω την κάθε καημένη να αναρτά ποιητικές πίπες γραμμένες στους… κανονικούς τοίχους (όταν ξέρω τι τούβλο είναι στην πραγματικότητα), δεν θα βλέπω τους χάνους να διαμαρτύρονται για τις «φοβερές» ειδήσεις από το -κατά τα άλλα καταπληκτικό- Κουλούρι, δεν θα βλέπω ανέκδοτα για τον Ρωμανό και τον κάθε Ρωμανό από κρυφοφασίστες (ξέρω τι λέω). Επίσης, δεν θα βλέπω φωτογραφίες από τις καταπληκτικές βραδιές νεαρών -που αν τύχει και είσαι στη διπλανή παρέα, βλέπεις ότι πέρασαν όλη τη βραδιά για να μας πείσουν και τέλος δεν θα βλέπω κατάρες, καρκίνους και κούφιες απειλές να περνάνε πάνω από το κεφάλι μου.

Επίσης δεν θα βλέπω αναρτήσεις εμετού από David κλασομπανιερίδης και Η απιστία δεν είναι μαγκιά είναι αυτόαπαχάυνωση.

Κάποιοι περνάμε χωρίς να το θέλουμε πραγματικά, πολλές ώρες στα social media. Αλλά όπως κάθε Ελληνική κοινότητα που γίνεται δημοφιλής, κατάντησε ένα μεγάλος βόθρος.

Εδώ στην πραγματική ζωή έκοψα επαφές με ό,τι με χαλούσε. Το facebook θα μου γλιτώσει;