Τα πράγματα που έμαθα (or not) με τον δύσκολο τρόπο στα 35 μου
Συνεχίζονται τα απάλευτα άρθρα από μέρος μου, μιας και σήμερα κλείνω τα 35 μου χρόνια. Χτες έγραψα κάτι γλυκόπικρο• για τα παιδικά μου χρόνια και τα δώρα που έλαβα που με έχουν χαράξει συναισθηματικά.
Σήμερα θα πάμε πιο βαθιά όμως, μέσα στην ανθρώπινη σκοτοδίνη που την ονομάζουμε εμπειρία ζωής. Πράγματα που ήμουν και δεν είμαι πια. Πράγματα που δεν ήμουν, αλλά είμαι σήμερα. Πράγματα που ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς λειτουργούν και γιατί υπάρχουν.
Θα σας μαυρίσω την ψυχούλα πάλι. Θυμάμαι πως σαν αστείο και παρηγοριά, πριν δυο χρόνια τέτοια μέρα, έλεγα πως είμαι συνομήλικος του Superman. Τώρα τι μαλακία μου μένει να πω;
Κατάλαβα γιατί οι «μεγάλοι» είναι κατσούφηδες
Από μικρός ήμουν πολύ παρατηρητικός. Μάλιστα έκανα πολύ καλές μιμήσεις. Αυτό το δεύτερο το σταμάτησα μεγαλώνοντας, αλλά δεν έχασα το πρώτο γι’ αυτό κι έγινα συγγραφέας μάλλον. Να διοχετεύω κάπου όλα τα περίεργα που δεν μπορώ να αφομοιώσω γύρω μου.
Στο θέμα μας όμως. Ένα από τα πράγματα που παρατηρούσα μικρός και μάλιστα το έκανα και κουβέντα με τον εαυτό μου (ξεκινώντας με τη φράση: «βρε παιδιά», ενώ ήμουν μόνος στο δωμάτιο, ουπς!) ήταν πως οι «μεγάλοι» το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, ήταν συνοφρυωμένοι. Όχι μόνο οι γονείς ή συγγενείς μου. Αλλά στο δρόμο. Οι δάσκαλοι. Οι γονείς άλλων παιδιών. Ο ψιλικατζής και ο φούρναρης της γειτονιάς.
Μια κοινωνία ψυχολογικού νέφους απλωνόταν γύρω μου και την εισέπνευσα ολόκληρη. Τώρα πια καταλαβαίνω τι είναι. Το να μεγαλώνεις είναι μια συνεχής ήττα. Χάνεις φίλους. Χάνεις την νεότητά σου. Χάνεις την όρεξη σου. Χάνεις, χάνεις, χάνεις. Παραδίδεσαι. Και κανένας αιχμάλωτος δεν είναι χαρούμενος.
Βασικά ό,τι λέει το video. Αχ ρε Micky:
Έμαθα να μην μισώ
Και να μην φοβάμαι. Ο λόγος για τους υπόλοιπους ανθρώπους που με περιβάλουν. Όμοιους και διαφορετικούς, που δημιουργούν γεγονότα, ζουν τις ζωές τους. Ήταν δύσκολος δρόμος το ομολογώ και μάλιστα δεν σταματάει και ποτέ. Ωστόσο κάπου έγινε η αρχή. Κάποτε, χωρίς να το καταλάβω, είχα ρατσιστικές τάσεις. Ναι ξέρω, μεγάλη κουβέντα λέω. Δεν το παραδεχόμουν τότε, αλλά το βλέπω τώρα. Κάπου εκεί στα 24 μου, άρχισα να νιώθω ως παράσιτα τους τους Αλβανούς, τους μαύρους, τους γκέι, αλλά δεν σταματούσα εκεί… ήμουν και μισογύνης. Νόμιζα πως οι γυναίκες ήταν κατώτερες, πως ο προορισμός τους ήταν μόνο το σεξ και η αναπαραγωγή. Φυσικά και δεν τα έλεγα πουθενά αυτά, στο κεφάλι μου υπήρχε ο πόλεμος.
Δεν φταίει το σπίτι μου σε αυτό. Ναι, ήμασταν συντηρητικοί αλλά δεν υπήρχε μίσος στις καρδιές. Εγώ από την άλλη, νομίζω πως αφέθηκα περισσότερο από όσο έπρεπε στις (τότε) κοινωνικές μου συναναστροφές εκείνη την περίοδο. Ξέρετε πώς επήλθε το σοκ της συνειδητοποίησης; Όταν για πλάκα, ξεκίνησα να διαβάζω το «ο αγών μου» του Χίτλερ. Ήμουν σίγουρος ότι δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος εγώ. Ναι, μισούσα κάποιους αλλά όχι όλους, σωστά; Δεν μισούσα τους Εβραίους για παράδειγμα, ούτε που ήξερα τι ήταν αυτό.
Όταν στις πρώτες 40 σελίδες, βρήκα πράγματα εκεί μέσα που με έκαναν να θέλω ξεράσω, σαν ένα εκκολαπτόμενο τέρας να κοιτάζει τον καθρέφτη και το είδωλό του, χτύπησε το ξυπνητήρι της λήθης. Ήταν μακρύς ο δρόμος και δύσκολος, αλλά ένα πρόσφατο γεγονός με δοκίμασε και βλέπω τα αποτελέσματά του δικού μου αγώνα• που είναι να μην μισώ. Να μην φοβάμαι. Είναι μια συνεχής προπόνηση, γιατί το καβούκι της λήθης νομίζω πως το κουβαλάμε αιώνια στην πλάτη μας, η μάχη είναι να μην θες να ξαναμπείς και πάλι εκεί μέσα.
Τα όνειρα και το μετά
Το ξεκίνησα πολύ βαριά. Πάμε για κάτι πιο ελαφρύ τώρα. Έπρεπε να φτάσω 35 χρονών για να μάθω και να χωνέψω πως τα όνειρα που έχουμε μερικές φορές, να πετύχουμε κάτι, είναι απλώς μια εξειδικευμένη και λανθάνουσα μορφή της πραγματικότητας. Πολλοί ίσως θα το έχετε ζήσει με τον «ιδανικό/ή» γκόμενο ή γκόμενα, που μόλις σας πέρασε η δίψα για το σώμα του/της, πολύ γρήγορα δηλαδή, σας έμεινε αμανάτι το περιτύλιγμα.
Αυτό ισχύει και για τα επαγγελματικά όνειρα/ τα καριερίστικα. Τι κάνεις όταν με πολύ μάχη φτάνεις στον στόχο σου και βλέπεις ότι το σιχαίνεσαι τελικά αυτό; Για μένα ήταν η ενασχόληση μου με την (αθλητική) δημοσιογραφία και συγκεκριμένα, η περίοδος που πέρασα στον Sport Fm αλλά και άλλα μέσα. Υπήρχαν καλές στιγμές, όπως η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού από τον Ολυμπιακό το 2013 στο Λονδίνο, αλλά όταν έφευγε η σκόνη της χαράς, έμεναν τα ατελείωτα απλήρωτα 8ωρα, το κούνημα του δαχτύλου από ανθρώπους που δεν σου προκαλούν ούτε στο ελάχιστο τον σεβασμό και copy paste κείμενα κατά παραγγελία.
Μου πήρε καιρό να χωνέψω ότι αυτό το όνειρο που είχα σάπισε κι έπρεπε να το πετάξω στα σκουπίδια. Και ακόμα περισσότερο, ότι υπάρχει κάτι καλύτερο μετά από αυτό. Κάτι που σε ενθουσιάζει και κυρίως, σε πληρώνει για τις ώρες που του αφιερώνεις.
Τι χρησιμεύουν τα κλαμπ;
Πάμε και στα πιο χαζοχαρούμενα τώρα. Ποτέ δεν κατάλαβα που χρησιμεύουν αυτά τα μαγαζιά που παίζουν τέρμα την μουσική. Και δεν μιλάω για τα ελληνάδικα που σιχαίνομαι, αλλά και για τα rock.
Πας σε ένα μαγαζί που είναι άσχημο (π.χ. Rainbow), παίζει στην διαπασών Metallica που έχεις ξανακούσει μόνο 1 εκ. φορές, πληρώνεις 5 ευρώ την μπύρα και δώρο μερικά μασημένα ποπ κορν και κάθεσαι σε έναν καναπέ (ή όρθιος) σε ένα μέρος, που δεν μπορείς να μιλήσεις.
Αν θέλω διαπασών μουσική, το κάνω σπίτι μου ή πάω σε συναυλία. Αν είναι να μην μπορώ να μιλήσω με την κοπέλα μου, τον κολλητό μου ή να καμακώσω το απέναντι μωρό (γιατί διαθέτουμε και λέγειν), ποιος ο λόγος να πάω εκεί; Για να ακούσω το Master Of Puppets; Αν είσαι ακαταμάχητα όμορφος και ρίχνεις κόσμο με ένα βλέμμα, καλά κάνεις και πας. Εμείς που χρειαζόμαστε λίγο το μπλα-μπλα, γιατί πάμε;
35 έγινα, μπουζουκόφιλος ποτέ
Το πόσταρα και πρόσφατα, ένα άρθρο που το έγραψα στα 32 μου. Έπρεπε να έχω βάλει στοίχημα με τους θείους και τις γιαγιάδες μου, αυτές τις γενιές που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα.
Έφτασα 35 λοιπόν και μισώ την λαϊκή μουσική περισσότερο από ποτέ. Δεν λέω πως ακούω μόνο metal πια. Ο ευρωπαίος, εντεχνό-ελαφρομεταλικός-μελαγχολικός-πινκφλοιντικός ήχος των Anathema είναι αυτό που με συναρπάζει πια περισσότερο, τα soundtracks και το Death Metal. Και ό,τι καταλάβατε, καταλάβατε.
Αγαπάω το καλοκαίρι
Πώς έγινε αυτό; Είμαι χοντρός και άσχημος, έπρεπε να μου αρέσει η κρυψώνα του χειμώνα. Μου άρεσε μέχρι και κάμποσα χρόνια πριν, μέχρι που ένιωσα το είναι μου να αλλάζει. Πριν 2 χρόνια έπιασα τον εαυτό μου να γράφει ΑΥΤΟ το κείμενο και τότε δεν μπορούσε να κρυφτό άλλο.
Ναι, θέλω ήλιο, ζέστη, φως και… εχμ, μπικίνι στις παραλίες (όχι για μένα).
Συμφιλιώθηκα με την φάτσα μου
Μέχρι και πριν 5 χρόνια, δεν έβγαινα φωτογραφίες. Κι αν έβγαινα, δεν ήθελα να τις δω. Δεν με άντεχα. Δεν ξέρω αν εσείς είστε ευχαριστημένη με τις βοϊδόφατσες που έχετε και βλέπω στα προφίλ σας, αλλά εγώ όχι.
Η πλάκα είναι, αφού πλέον συμφιλιώθηκα, πως βρίσκω πολύ χαριτωμένο πια τον νεότερο εαυτό μου. Και αναρωτιόμουν γιατί έβγαζα γκόμενες τότε.
Είσαι μεταβολισμός και φαίνεσαι
Ναι, τον είχα ακουστά αλλά δεν με άγγιζε. Έτρωγα σαν βόδι, κοιμόμουν σαν βόδι• γυμναζόμουν ναι, αλλά σαν χαρωπό (επίσης) βόδι που παίζει στον αγρό. Και ανεβοκατέβαζα κιλά για πλάκα. Από 135 πήγαινα 95 σε 3 μήνες και έτοιμος για το καλοκαίρι.
Μόλις καβαλάς τα πρώτα -άντα όμως, καταλαβαίνεις πως πιο πιθανό είναι από τα 130 να πας 200 χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, παρά και πάλι 100. Εκτός αν είσαι διατεθειμένος να πεινάσεις. Πολύ!
Δεν κατάφερα να μάθω/αξιοποιήσω/χρησιμοποιήσω ποτέ το/την Access
Δεν μπήκα ποτέ στην λογική της. Δεν είχα την υπομονή, δεν βρήκα την ευκαιρία. Ο λόγος για τη βάση δεδομένων της Microsoft. Μάλιστα, υποτίθεται πως είμαι κάτοχος και όλων των πιστοποιήσεων του ECDL (τρομάρα σε όλους μας). Για να τις πάρω, απλώς παπαγάλιζα αυτά που χρειαζόταν και μέχρι εκεί. Θα μείνω με το παράπονο.
Το να είσαι μονογαμικός, δεν είναι τόσο τρομακτικό τελικά
Αν βρεις την κατάλληλη. Εδώ δεν μπορώ να γράψω πολλά, μην γίνουμε και βούκινο. Ήμουν της άποψης πως αυτό είναι κάτι εναντίον στη φύση μας (ανδρών και γυναικών) αλλά να που σου κάθεται η μπίλια τελικά. Αν κάθεται στο κόκκινο και το μαύρο είναι θέμα επιλογής. Εξαιρετικά χρώματα και εσώρουχα και τα δυο.
Νιώθω τους χορτοφάγους
Ώρα για ακόμα μια εξομολόγηση. Νομίζω ήμουν 19 ή 20 και είχα κάνει νηστεία 50 ημερών για το Πάσχα, με τον τρόπο που πρέπει να γίνεται. Αυστηρά. Την Κυριακή του Πάσχα, μια μπουκιά κρέας με έκανε να θέλω να ξεράσω, αφού το στομάχι μου είχε συνηθίσει αλλιώς κι επειδή ποτέ δεν ήμουν φίλος με τα αρνάκια πάνω στη σούβλα. Έτσι, το τράβηξα και χωρίς να το καταλάβω. Έκανα να φάω κρέας κανά 9μηνο.
Οι παρασπονδίες που με έριξαν ξανά στην κρεατοφαγία, δεν ξεκίνησαν από την επιθυμία για πιτόγυρο. Απλώς είχα ξεκινήσει να τρώω πολλές σοκολάτες κάποιο διάστημα, έτσι το στομάχι μου έμπαινε πάλι στη διαδικασία του να χωνέψει… δύσκολα προϊόντα. Το ένα έφερε το άλλο και ξανακύλησα.
Ήταν εποχή, που δεν το διατυμπάνιζες και δεν έπρηζες την πέτσα του άλλου, κάνοντας το να φαίνεται σαν ενοχλητικό preaching κάποιας αίρεσης. Χορτοφάγοι σαν νιώθω, αλλά η επιθετική μέθοδος δεν αποφέρει καρπούς, ειδικά στην εποχή των Social Media, που όλοι χρησιμοποιούν επιθετική τακτική για να πουν αυτό που θέλουν.
Ακόμα με τρομάζει η ιδέα να γίνω γονιός
Ακόμα μια διαπίστωση που δεν χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Τι κι αν βρήκα γυναίκα που είμαι διατεθειμένος για πάρτι της να μην κοιτάω ούτε κανά κώλο στα λεωφορεία (κάλα είπαμε, αυτό το κάνω). Η πατρότητα, είναι θαμμένη με τσιμέντο μέσα μου και δεν την βλέπω να βγαίνει σύντομα προς τα έξω.
Νόμιζα πως το πλυντήριο πιάτων ήταν… για να πλένει τα πιάτα
Είμαι εργένης κοντά στα 8 χρόνια. Βαρέθηκα να πλένω πιάτα. Για την ακρίβεια, βαρέθηκα να περιμένω κάποιον να μου πλύνει τα πιάτα. Γιατί κλασικά, αν ήθελα να πιω χυμό και όλα τα ποτήρια ήταν άπλυτα, προτιμούσα να τον πιω σε πιάτο σούπας από το να πιάσω στο σφουγγάρι της κουζίνας.
Ωστόσο, όταν τα οικονομικά μου βελτιώθηκαν λίγο, αγόρασα πλυντήριο πιάτων για να έρθω μπρος στην διαπίστωση πως τα πιάτα πρέπει… να τα καθαρίζεις πριν τα βάλεις για να πλυθούν.
Εντάξει, δεν λέμε να βάλω μέσα και τα αποφάγια ή τα κόκαλα από τις μπριζόλες. Αλλά αυτό θέλει να καθαρίσεις τα λίπη, τις σάλτσες και το περάσεις και έναν χέρι ασβέστη πριν το βάλεις μέσα.
Ευχαριστώ τεχνολογία, μας υποχρέωσες.
Κανείς δεν θέλει να ακούει τη γνώμη σου
Κανείς! Είτε πρόκειται για άρθρο-άποψης στο School Of Rock από τον μέσο αναγνώστη, είτε για τον συνεργάτη σου στα επαγγελματικά, όταν η γνώμη σου δεν συμβαδίζει με τα πιστεύω τους, δεν θέλουν να την ακούσουν και φυσικά να την αφομοιώσουν.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να την λες, αλλά μην περιμένεις να είσαι αρεστός αν επιμείνεις, πόσο μάλλον, αν έχεις και δίκιο.
Μου αρέσει να ακούω… Red Earth
Όλη η Ελλάδα αποκαλούσε τους Iced Earth ως Ice DEARTH και ένας μαλάκας, εγώ, τους έλεγε Red Earth. Με είχε μπερδέψει η γραμματοσειρά, τι να πω, σαν τους… ΚΑΣΑΤΟΡ. Μου πήρε έξι μήνες να το καταλάβω, αλλά μετά συνέχιζα να το λέω ως αστείο (για stand up comedian πάω ο πούστης).
Το όνομα του μουσικού δίπλα από κάθε τραγούδι, νόμιζα πως ήταν του τραγουδιστή
Εντάξει, η νέα γενιά που δεν αγοράζει CD και βινύλια δεν νιώθει (όχι ότι θα νιώσει τίποτα από τα παραπάνω που έγραψα), αλλά στο tracklist στο οπισθόφυλλο που είχε ονόματα σε παρένθεση δίπλα στα τραγούδια, δεν μου έκοβε πως αναφερόταν στον συνθέτη. Αθώο μου παιδί.
Έπαψα να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη πολύ νωρίς
Μιλάμε για εποχές χωρίς ίντερνετ. Το να σταματήσει ένα παιδί να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη στα 12 του, το μακρινό 1995 ήταν νωρίς. Κι αυτό έγινε κι άγαρμπα. Περνούσαμε μια οικεγειακή-οικονομική κρίση και οι τύψεις των γονιών μου που δεν θα μας έκαναν φαντασμαγορικά χριστούγεννα, τους οδήγησε σε λάθη. Αρχικά μας πετούσαν σπόντες σε μένα και τον αδερφό μου πως ίσως δεν περάσει ο χοντρούλης Άγιος και μετά, μας πήραν κάτι φτηνά παιχνίδια όπου είχαν ξεχνάσει τις αυτοκόλλητες τιμές από το γειτονικό σούπερ μάρκετ. Δεν πειράζει, τους έχω συγχωρέσει.
